A Quiet Place: The Road Ahead – Review

Στη θεωρία, ένα παιχνίδι σαν το A Quiet Place: The Road Ahead λειτουργεί πολύ καλύτερα απ’ ό,τι στην πράξη.

Οι δημιουργοί του A Quiet Place: The Road Ahead έχουν κάνει φιλότιμες προσπάθειες, ώστε να μεταφέρουν σε μορφή βιντεοπαιχνιδιού το άγχος που προκαλούν οι ταινίες του franchise.

Δυστυχώς, οι φιλότιμες προσπάθειες δεν είναι αρκετές και, όσο κι αν εκτιμώ την προσκόλληση στο όραμα, χωρίς εκπτώσεις, το αποτέλεσμα… απλώς δεν είναι διασκεδαστικό -και δεν είναι καν τόσο τρομακτικό, ώστε να δικαιολογείται.

Το σενάριο του A Quiet Place: The Road Ahead

Χειριζόμαστε την Alex, μια νεαρή γυναίκα που προσπαθεί να επιβιώσει στον εφιαλτικό αυτόν νέο κόσμο, στον οποίον η ησυχία βασιλεύει, αφού κυκλοφορούν παντού αλλόκοτα πλάσματα τα οποία δεν βλέπουν, αλλά ακούν ακόμα και τον παραμικρό ήχο -και είναι ιδιαίτερα ταλαντούχα στο να βρίσκουν από πού προέρχεται και να ξεπαστρεύουν την πηγή του.

Η Alex γράφει τραγούδια αλλά δεν μπορεί να τα παίξει, έχει ένα σκληρό σεναριακό υπόβαθρο, ενώ μπλέκεται και σε ιστορίες που αφορούν τις σχέσεις με άτομα της οικογένειάς και του περιβάλλοντός της.

image: Saber Interactive

Το σενάριο έχει μερικές καλές στιγμές, όπως κάποιες ιδιαίτερα βάναυσες εξελίξεις, που δείχνουν ότι ο κόσμος αυτός δεν αστειεύεται, αλλά, σε γενικές γραμμές, είναι αδιάφορο.

Οι χαρακτήρες είναι μονοδιάστατοι, οι αποφάσεις τους είναι αλλόκοτες και υπερβολικές -τόσο, ώστε να φαίνεται πως τις παίρνουν μόνο και μόνο για να προχωρήσει το σενάριο.

Υπάρχουν και αρκετά κείμενα για να διαβάσετε, αλλά τίποτα που να προσθέτει ουσιωδώς στο σύμπαν των ταινιών και τίποτα που να εξερευνά ικανοποιητικά τη θέση των χαρακτήρων σε αυτόν τον κόσμο. Το σενάριο λειτουργεί περισσότερο ως ένα υπόβαθρο, που δεν έχει πολλά να προσφέρει -ειδικά αν έχετε δει τις (σαφώς ανώτερες αφηγηματικά) ταινίες.

Το gameplay είναι πιστό στο ύφος των ταινιών… και αυτό είναι πρόβλημα

Το gameplay, από τη μεριά του, σε στιλ first-person horror, επιχειρεί να μας μεταφέρει στο κλίμα των ταινιών, βάζοντας στην άκρη επιταγές του σύγχρονου gaming, ώστε να παραμείνει πιστό στο πνεύμα.

Αυτή η επιλογή, αν και εύκολα μπορούμε να την επικροτήσουμε, γυρνά μπούμερανγκ.

Αυτό που συμβαίνει είναι το εξής: ξεκινάμε ατμοσφαιρικά, υπάρχει ένταση, νιώθουμε ότι θα τρομάξουμε… αλλά τελικά δεν συμβαίνει αυτό και απλώς εκνευριζόμαστε, σε ένα εντελώς βαρετό 5ωρο παιχνίδι, ιδιαίτερα αργής ταχύτητας, με μηχανισμούς που μπορούμε πανεύκολα να «διαλύσουμε» για να καταλάβουμε πώς λειτουργούν τα πάντα.

Το βασικότερο πρόβλημα του παιχνιδιού έχει να κάνει με την ίδια τη φύση του, με την ανάγκη του να είναι πιστό στις ταινίες.

image: Saber Interactive

Λοιπόν, για να γίνει αυτό, πρέπει να είναι αργό, πολύ αργό, το gameplay. Αυτό που συμβαίνει, τελικά, είναι το εξής: περπατάμε σε διάφορους χώρους, εσωτερικούς ή εξωτερικούς, προσπαθώντας να κάνουμε απόλυτη ησυχία, για να μην μας εντοπίσει το τέρας και χάσουμε.

Ο βασικός μηχανισμός του A Quiet Place: The Road Ahead

Αυτό, με τη σειρά του, σημαίνει το εξής: όλο το gameplay αποτελείται από αργό περπάτημα σε σκοτεινές περιοχές. Έχουμε ένα μαραφέτι στο ένα χέρι, το οποίο μετρά την ένταση του ήχου και μας δείχνει στη μια πλευρά πόσο δυνατός είναι στο περιβάλλον και στην άλλη βλέπουμε την ένταση του ήχου που παράγουμε εμείς.

Αν ο ήχος που κάνουμε με τα βήματα και τις κινήσεις μας είναι μεγαλύτερος σε ένταση από τον ήχο που ακούγεται τριγύρω μας, το πλάσμα μπαίνει σε κατάσταση συναγερμού και μας ψάχνει ενεργά.

Αν συνεχίσουμε να κάνουμε ήχους απερίσκεπτα, μας σκοτώνει. Το πάτωμα είναι γεμάτο με σπασμένα γυαλιά, με νερό, με ξύλα, με τενεκεδάκια και άλλα αντικείμενα, σε διαφόρων ειδών επιφάνειες, με αποτέλεσμα να πρέπει να κοιτάμε κάτω, για να βλέπουμε πού πατάμε (οι διαφορετικές επιφάνειες και τα αντικείμενα κάνουν ήχο, αν πέσουμε πάνω τους).

Μάλιστα, το τέρας δεν χρειάζεται να βρίσκεται πράγματι κοντά μας, για να μας σκοτώσει: είναι μια πανταχού παρούσα δύναμη, που εμφανίζεται ξαφνικά πίσω μας και μας οδηγεί στην οθόνη του game over, σε instant death (μπορούσε να μας αφήνει να κρυβόμαστε -έστω να προσπαθούμε).

Φυσικά, η ιδέα είναι καλή. Αλλά δεν λειτουργεί, εξ ορισμού. Το συνεχές περπάτημα σε αργή κίνηση είναι απλώς πολύ βαρετό.

Γίνονται φιλότιμες προσπάθειες, αλλά…

Η εταιρεία ανάπτυξης προσπαθεί να μας δώσει νέους μηχανισμούς, όσο προχωράμε, όπως αντικείμενα που πετάμε για να κάνουν θόρυβο και να τραβούν την προσοχή του τέρατος, ή σακιά με άμμο που καταπνίγει τον ήχο στο έδαφος, αλλά τίποτα δεν είναι αρκετό και, ειδικά στις τελευταίες ώρες του, το A Quiet Place: The Road Ahead γίνεται αγγαρεία (για να μην μιλήσουμε για τον ρεαλισμό: η πρωταγωνίστρια ζει σε ΑΥΤΟΝ τον κόσμο έχοντας άσθμα, έχει επιβιώσει για πολύ καιρό, αλλά δεν έχει ανακαλύψει ακόμη πώς να πετά μπουκάλια για αντιπερισπασμό -το ανακαλύπτει μόνο όταν φτάσει σε ένα πολύ συγκεκριμένο σημείο της περιπέτειας).

image: Saber Interactive

Αν κινείσαι σε περιοχές με νερό, από βροχή ή καταρράκτες, θα μπορείς να τρέχεις χωρίς να κάνεις ιδιαίτερο θόρυβο, αλλά, στο μεγαλύτερο μέρος του, το gameplay μάς βάζει σε περιοχές με σχεδόν απόλυτη ησυχία. Έτσι, ακόμα και όταν ανοίγουμε πόρτες ή ντουλάπια, πρέπει να κάνουμε απίστευτα αργές κινήσεις, για να μπορέσουμε να δούμε στο εσωτερικό τους -κουραστικό, αν και θεματικά αρμόζον.

Υπάρχει ένας μηχανισμός health, που δίνει στην πρωταγωνίστρια μια μπάρα που αντιπροσωπεύει το άσθμα και το άγχος της. Όταν είμαστε κοντά στο τέρας, όταν κουβαλάμε βαριά αντικείμενα, όταν συμβαίνει κάτι δύσκολο, γενικά, η μπάρα κοκκινίζει και πρέπει να χρησιμοποιήσουμε τα κατάλληλα φάρμακα (υπάρχουν δύο είδη: ένα που χρησιμοποιείται αυτόματα όταν το βρούμε και ένα που μπορούμε να κρατήσουμε για αργότερα). Ο ρεαλισμός πλήττεται από αυτά τα συστήματα, τα οποία φαίνεται πως έχουν μπει για να τικάρουν τα κουτάκια του είδους.

Κάποιες ενδιαφέρουσες ιδέες, δεν είναι αρκετές

Ενδιαφέρον έχουν κάποιες λεπτομέρειες: υπάρχουν, ας πούμε, ψηλά χόρτα και σκιές, αλλά, αντί να τρέχουμε στη θαλπωρή του stealth τους, πρέπει να τα αποφεύγουμε (τα χόρτα κάνουν θόρυβο, το σκοτάδι κρύβει αντικείμενα και επικίνδυνες επιφάνειες).

Το immersion πλήττεται, επίσης, από τη συνεχή χρήση της γνωστής «κίτρινης μπογιάς» που δείχνει πού πρέπει να πάμε, που μπορούμε να σκαρφαλώσουμε και πού υπάρχει πέρασμα (μπορούμε να απενεργοποιήσουμε την μπογιά, αλλά το παιχνίδι είναι σχεδιασμένο με βάση τη χρήση της).

image: Saber Interactive

Υπάρχει, επίσης, easy mode, που ενεργοποιεί μια λειτουργία focus (δεν είναι διαθέσιμη στις μεγαλύτερες δυσκολίες), που μας επιτρέπει να βλέπουμε το τέρας ακόμα και πίσω από τοίχους -επίσης, υπάρχει mode που μας δείχνει ξεκάθαρα αν μας έχει εντοπίσει το τέρας. Είναι σωστά σχεδιασμένες αυτές οι επιλογές προσβασιμότητας, σαφώς.

Το gameplay εισάγει και κάποιες παγίδες, τις οποίες πρέπει να απενεργοποιούμε. Η ιδέα είναι καλή, πάλι: σε μικρούς χώρους, με το τέρας να κόβει βόλτες, πρέπει να βρούμε μια σανίδα για να φτιάξουμε πέρασμα και να πάμε παρακάτω.

Για να το κάνουμε αυτό, πρέπει να αποφεύγουμε το πλάσμα, να του αποσπάμε την προσοχή, αλλά και να απενεργοποιούμε παγίδες. Στην πράξη, όλα αυτά οδηγούν σε έναν αχταρμά με μπόλικο trial and error (ας πούμε: μπαίνεις σε ένα κτίριο από το παράθυρο, πατάς γυαλιά, πεθαίνεις, χωρίς επαρκείς ενδείξεις πως θα συμβεί αυτό).

Πάντως, η ΑΙ είναι μονοδιάστατη και είναι πολύ εύκολο να την ξεγελάσεις, αν και συχνά γίνεται απρόβλεπτη (όχι με καλοδεχούμενο τρόπο). Γενικά, μετά από την εισαγωγή, το παιχνίδι γίνεται όλο και λιγότερο τρομακτικό και, ταυτόχρονα, όλο και περισσότερο εκνευριστικό.

Οπτικοακουστικά το A Quiet Place: The Road Ahead είναι ικανοποιητικό, αλλά το gameplay κουράζει

Αν κάπου τα πηγαίνει καλύτερα, αυτός ο τομέας είναι ο οπτικοακουστικός. Μην περιμένετε ένα παιχνίδι που θα σας ρίξει τα σαγόνια, αλλά μπορείτε να περιμένετε ένα που δείχνει αρκετά εντυπωσιακό για τα κυβικά του, με εφέ φωτισμού, με κίνηση στο περιβάλλον, με αρκετές λεπτομέρειες στους χώρους και με ένα εφιαλτικό τέρας που κινείται αλλόκοτα.

Τα μοντέλα των χαρακτήρων είναι εμφανώς υποδεέστερα, αλλά κανένα κομμάτι του οπτικού τομέα δεν ξεχωρίζει αρνητικά (τα frames στο quality mode είναι προβληματικά σε σημεία, αλλά συνολικά, έχει γίνει ικανοποιητική δουλειά).

Στον ήχο, ευτυχώς, τα πράγματα είναι εξίσου ικανοποιητικά, με ηχητικά εφέ που έρχονται από διάφορες κατευθύνσεις, με περιβαλλοντικό ήχο που γεμίζει τον χώρο (η βροχή ακούγεται διαφορετικά πίσω από τοίχους, τα πάντα τρίζουν) και, γενικά, με καλή δουλειά στο κομμάτι αυτό.

image: Saber Interactive

Έχουμε και έναν ακόμα μηχανισμό, που συζητήθηκε πριν από την κυκλοφορία του παιχνιδιού. Αν ενεργοποιήσουμε το μικρόφωνο του DualSense, οι ήχοι από τον πραγματικό κόσμο περνούν στον ψηφιακό και το τέρας μπορεί να μας εντοπίσει επειδή βήξαμε. Διασκεδαστική ιδέα, έχει πλάκα για λίγο, αλλά όταν περνά ο παλιατζής ή όταν γαβγίζει ο σκύλος του γείτονα και χάνεις συνεχώς, ξαφνικά, θα το ξανασκεφτείς. Όπως και να ΄χει, είναι ένα gimmick που διασκεδάζει, αλλά δεν είναι ο ιδανικός τρόπος για να παίξεις.

Τελικά, το A Quiet Place: The Road Ahead είναι ένα παιχνίδι τρόμου που προσπαθεί να συνδυάσει τα Amnesia και Alien: Isolation, αλλά δεν τα καταφέρνει, επειδή το gameplay του είναι απλώς οικτρά βαρετό.

Έχει γίνει φιλότιμη προσπάθεια, με ενσωμάτωση διάφορων μηχανισμών, έχει γίνει καλή δουλειά στον οπτικοακουστικό τομέα, ενώ η πιστότητα στο πρωτότυπο υλικό είναι κάτι που μπορούμε να εκτιμήσουμε. Ωστόσο, το gameplay δεν μπορεί να ξεφύγει από την αδιαφορία και γίνεται συνεχώς κουραστικό, ενώ και το σενάριο δεν έχει κάτι να προσφέρει.

Λεπτομέρειες

Διαθέσιμο σε: PC, PS5, Xbox Series X|S
Δοκιμάστηκε σε: PS5
Εταιρεία Ανάπτυξης: Stormind Games
Εκδότρια Εταιρεία: Saber Interactive
Είδος: Survival horror
Pegi: 16+
Ημ/νία Κυκλοφορίας: 17 Οκτωβρίου 2024
Official website: link

Το παιχνίδι μάς παραχωρήθηκε από την εκδότρια εταιρεία για τις ανάγκες του review.