Amnesia: The Bunker – Review

Το Amnesia: The Bunker μοιάζει με απάντηση της Frictional Games στις αντιδράσεις για το Rebirth, καθώς πρόκειται για επιστροφή στις ρίζες, αλλά με μερικά νέα κόλπα.

Αν ρωτήσετε εμένα, θα πω ότι το Amnesia: Rebirth ήταν ένα καλό βήμα για τη σειρά τρόμου. Πήρε στοιχεία από το SOMA και την πιο ανεπτυγμένη αφήγησή του και τα συνδύασε με τον τρόμο του Amnesia. Ωστόσο, μπορώ να καταλάβω γιατί δεν άρεσε σε ένα μέρος του κοινού. Με το Amnesia: The Bunker η εταιρεία ανάπτυξης επιχειρεί να επιστρέψει σε πιο κλασικά λημέρια, με λιγότερη έμφαση στο σενάριο και περισσότερη στον τρόμο.

Η εισαγωγή του νέου τίτλου της Frictional Games κάνει εντύπωση αμέσως: βρισκόμαστε στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, παίζουμε σε πρώτο πρόσωπο εν μέσω μιας μάχης και τρέχουμε να σωθούμε.

Η πρώτη σκηνή στήνει αποδοτικά το «κάδρο» και λειτουργεί ως ένα πολύ σύντομο tutorial για να καταλάβουμε κάποια βασικά πράγματα.

photo: Frictional Games

Amnesia: The Bunker: Απλό σενάριο, εφιαλτικά σκηνικά

Το σενάριο δεν παίρνει χρόνο: μέσα σε μερικά λεπτά βλέπουμε έναν φίλο του πρωταγωνιστή να έχει πέσει σε έναν αλλόκοτο κρατήρα στο δάσος, ενώ ήταν σε περιπολία. Κατεβαίνουμε να τον σώσουμε, μας βρίσκουν Γερμανοί στρατιώτες, τραυματιζόμαστε και ξυπνάμε στο Bunker, σε ένα πολεμικό καταφύγιο, έχοντας αμνησία.

Το Amnesia: The Bunker δείχνει αμέσως τις προθέσεις του. Μόλις ξυπνήσουμε και πάρουμε τον έλεγχο του χαρακτήρα μας στο εσωτερικό του καταφυγίου, το παιχνίδι μάς ενημερώνει ότι πλέον δεν έχουμε καμία βοήθεια και μας προτρέπει να πειραματιστούμε, να προσαρμοστούμε και να επιβιώσουμε.

Είναι ένα πολύ αποτελεσματικό χτίσιμο, το οποίο μας βάζει αμέσως στο πνεύμα, αλλά τίποτα δεν μπορεί να μας προετοιμάσει για τη συνέχεια.

Αν παίζετε παιχνίδια τρόμου που ανήκουν στον χώρο του mainstream, το Amnesia: The Bunker μπορεί να σας ξενίσει. Πρόκειται για ένα σκληροπυρηνικό παιχνίδι του είδους, το οποίο δεν συγχωρεί, δεν εξηγεί, δεν δείχνει τον δρόμο.

Η βασική ιδέα είναι πολύ απλή: είσαι μέσα στο καταφύγιο, η έξοδος δεν είναι προσβάσιμη, υπάρχει κάτι άλλο εκεί μέσα, μαζί σου, και πρέπει να βρεις τρόπο να βγεις έξω.

Randomly generated

Η διαδικασία που ακολουθούμε για να καταφέρουμε να ξεφύγουμε είναι απλή, επίσης, και διαρκεί πολύ λίγο: το πραγματικό gameplay, αν ξέρουμε πού ακριβώς πρέπει να πάμε και αν κινούμαστε όσο πιο αποδοτικά γίνεται, διαρκεί, ας πούμε, δύο ώρες -ίσως και λιγότερο.

Όμως, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά και, τελικά, για να τερματίσουμε το Amnesia: The Bunker χρειαζόμαστε περίπου 4-6 ώρες, την πρώτη φορά. Βασικό στοιχείο είναι η τυχαία τοποθέτηση των στοιχείων σε κάθε playthrough, που αποτρέπει την εκμάθηση κάθε σημείου της πορείας για την έξοδο. Κάποια αντικείμενα βρίσκονται στο ίδιο μέρος κάθε φορά, τα βασικά για την πρόοδο της πλοκής κυρίως, αλλά τα υπόλοιπα, τα γιατρικά, τα καύσιμα, οι σφαίρες, αλλάζουν θέση.

photo: Frictional Games

Επίσης, ένα άλλο μεγάλο κομμάτι διαμορφώνεται τυχαία. Στο Amnesia: The Bunker καλούμαστε να βρούμε πολλούς κωδικούς, για να ανοίξουμε τα ντουλάπια των άλλων στρατιωτών και να πάρουμε σημαντικά αντικείμενα. Ε, οι κωδικοί είναι διαφορετικοί σε κάθε playthrough.

Με λίγα λόγια, κάθε φορά που ξεκινάμε από την αρχή στήνονται όλα αυτά τα τυχαία στοιχεία και εμείς καλούμαστε να ακολουθήσουμε κάθε φορά την ίδια πορεία, να κάνουμε τα ίδια βασικά βήματα, αλλά αναγκαζόμαστε να αλλάξουμε προσέγγιση λόγω του σχεδιασμού αυτού. Επίσης, το τέρας που μας κυνηγά κατά τη διάρκεια της εμπειρίας μας στο Bunker δεν ακολουθεί αυστηρά ορισμένη προσέγγιση απέναντί μας.

Οι κινήσεις του πλάσματος θυμίζουν το Alien: Isolation, με έναν «stalker» να βρίσκεται συνεχώς στο κατόπι μας. Εμείς πρέπει να περιορίσουμε τους δυνατούς θορύβους και να μην παραμένουμε για μεγάλα διαστήματα στο σκοτάδι, ώστε να μπορέσουμε να αποφύγουμε τις συναντήσεις με το τέρας, που είναι, γενικά, ολέθριες.

Το σκοτάδι του Amnesia: The Bunker, πώς συμπεριφέρεται το τέρας, resource management στον πυρήνα της εμπειρίας

Το εσωτερικό του Bunker είναι θεοσκότεινο, αναμενόμενα, και γεμάτο με παγίδες. Έτσι, δεν μπορούμε απλώς να τρέχουμε από το ένα σημείο στο άλλο απρόσεκτα. Μπορεί, ας πούμε, να πατήσουμε ένα σχοινί και να ενεργοποιήσουμε μια χειροβομβίδα, η οποία θα σκάσει δίπλα μας. Αν μας τραυματίσει, θα χρειαστεί να σπαταλήσουμε ένα από τα γιατρικά μας, που είναι δυσεύρετα, για να θεραπευτούμε. Σε κάθε περίπτωση, όμως, ακόμα κι αν δεν δεχτούμε ζημιά από την έκρηξη, θα έχουμε άλλα προβλήματα: το τέρας θα έρθει τρέχοντας να δει τι ήταν αυτός ο δυνατός ήχος.

Όταν, τελικά, έρθει κοντά μας, εμείς θα πρέπει να αντιδράσουμε. Μπορούμε να κρυφτούμε κάπου και να περιμένουμε να φύγει, αλλά ο χρόνος είναι περιορισμένος. Στο Amnesia: The Bunker η διαχείριση των πόρων είναι πάρα πολύ σημαντική: στο κεντρικό δωμάτιο, το safe room ας πούμε, υπάρχει μια γεννήτρια που λειτουργεί με καύσιμο.

Πρέπει να παραμένει ανοιχτή, δηλαδή γεμάτη με καύσιμα, αν θέλουμε να είναι αναμμένα τα φώτα στο καταφύγιο και να λειτουργούν οι διάφοροι διακόπτες που πρέπει να ενεργοποιήσουμε για να προχωρήσουμε παρακάτω. Μαζί μας, μάλιστα, έχουμε ένα ρολόι που μας δείχνει πόση ώρα απομένει μέχρι να αδειάσει η γεννήτρια (ναι, είναι αγχωτικό).

photo: Frictional Games

Έτσι, δεν είναι πάντα η καλύτερη ιδέα να κρυβόμαστε και να περιμένουμε για πολλή ώρα. Μπορεί, ας πούμε, να κλείσει η γεννήτρια πριν προλάβουμε να βρούμε αυτό που ψάχνουμε και πριν γυρίσουμε στο safe room. Το αποτέλεσμα; Μένουμε στο σκοτάδι -και όταν λέω σκοτάδι, εννοώ πραγματικό σκοτάδι, εντελώς μαύρο και πηχτό- μαζί με το τέρας, το οποίο, χωρίς φώτα, κινείται ελεύθερα και πιο επιθετικά. Όχι και η καλύτερη κατάσταση.

Αντί να κρυφτούμε, μπορούμε να τρέξουμε. Κατά περίπτωση, ανάλογα με την απόσταση που θα διανύσουμε, ίσως να είναι καλή επιλογή. Τέλος, μπορούμε να πυροβολήσουμε το πλάσμα με το όπλο μας. Σε αυτήν την περίπτωση, αν το πετύχουμε (η οθόνη θολώνει όταν βρίσκεται πολύ κοντά μας), φεύγει μακριά και κρύβεται για λίγο.

Αυτή είναι η πιο αποτελεσματική μέθοδος αντιμετώπισης του τέρατος, αλλά έχουμε πολύ περιορισμένα πυρομαχικά και, επίσης, οι σφαίρες έχουν κι άλλες χρήσεις. Για παράδειγμα, με μια σφαίρα από το περίστροφό μας μπορούμε να σπάσουμε ένα λουκέτο για να μπούμε σε κάποιο δωμάτιο -βέβαια, μπορούμε να το σπάσουμε και ρίχνοντας ένα τούβλο πάνω του με δύναμη, αλλά αυτό προϋποθέτει ότι θα βρούμε ένα τέτοιο τούβλο.

Σκληροπυρηνικός τρόμος σε ένα υπέροχα σχεδιασμένο setting

Κάπως έτσι είναι, λοιπόν, η λούπα του gameplay του Amnesia: The Bunker. Βάζουμε καύσιμα στη γεννήτρια, πάμε στο safe room, κοιτάμε τον χάρτη (δεν τον παίρνουμε μαζί μας, τον βλέπουμε μόνο στον τοίχο του δωματίου αυτού), σχεδιάζουμε το επόμενο βήμα μας και προσπαθούμε να το πετύχουμε όσο πιο αποδοτικά γίνεται.

photo: Frictional Games

Κάθε εξόρμηση στο Bunker μας γεμίζει με άγχος και μας σπαταλά πολύτιμους πόρους, άρα πρέπει να προγραμματίζουμε σωστά κάθε κίνηση. Και δεν μας βοηθά τίποτα: το save γίνεται μόνο χειροκίνητα και μόνο σε συγκεκριμένα σημεία, όπως το safe room, ο φακός μας λειτουργεί με δυναμό και κάνει πολύ θόρυβο όταν φορτίζει, ενώ διαρκεί ελάχιστα.

Αν όλα αυτά σας ακούγονται περίπλοκα, αν σας φαίνεται ότι το gameplay του Amnesia: The Bunker ακούγεται δύσκολο, αν μοιάζει με ταλαιπωρία… πράγματι, έτσι είναι.

Το Amnesia: The Bunker, στην αρχή ειδικά, δεν είναι διασκεδαστικό. Είναι σκοτεινό, σκληρό, αγχωτικό, με ατμόσφαιρα για γερά νεύρα. Θα περπατάτε στο σκοτάδι, ακούγοντας μέταλλα να τρίζουν, ξαφνικά θα τρέμει όλος ο χώρος από μια έκρηξη, καθώς έξω μαίνονται πολεμικές συγκρούσεις, θα τραβάτε το κορδόνι του φακού για να τον φορτίσετε και θα ακούτε ως «απάντηση» το γρύλισμα του πλάσματος, χωρίς να το βλέπετε, ή τα βήματά του σε κάποιο δωμάτιο.

Όπως συνήθως σε τέτοια παιχνίδια, όταν εξοικειωθείτε με τον χώρο και με τον τρόπο κίνησης του τέρατος, ειδικά σε δεύτερο playthrough, μειώνεται αισθητά ο τρόμος. Ωστόσο, η πρώτη φορά είναι πολύ επιδραστική.

Βοηθάει πολύ ο εξαιρετικός σχεδιασμός του setting, είτε μιλάμε για στοιχεία του οπτικοακουστικού μέρους, είτε για κομμάτια της αφήγησης, είτε για το level design. Ο χώρος είναι γεμάτος με λεπτομέρειες που τον «ζωντανεύουν», με προσωπικά αντικείμενα των στρατιωτών, με ξεχωριστά στοιχεία για κάθε μέρος, με ενδείξεις στους τοίχους που βοηθούν στην περιήγηση με ρεαλιστικό τρόπο. Μετά από λίγη ώρα θα έχετε μάθει απ’ έξω κάθε γωνιά του καταφυγίου και θα μπορείτε να κυκλοφορείτε χωρίς να χρειάζεστε τον χάρτη.

Ο ρεαλισμός είναι βασικό σημείο του Amnesia: The Bunker

Γενικά, ο ρεαλισμός είναι ένα από τα δυνατά στοιχεία του Amnesia: The Bunker. Μην περιμένετε, δηλαδή, να κάνετε εξωπραγματικές κινήσεις, να λύνετε περίπλοκους γρίφους ή κάτι τέτοιο. Εκτός των άλλων, θα πρέπει να ελέγχετε χειροκίνητα τις σφαίρες στο όπλο σας, αλλά και τη ζωή που έχετε χάσει, ενώ θα γεμίζετε και αργά-αργά, μία-μία τις σφαίρες.

photo: Frictional Games

Εδώ, οι δραστηριότητες είναι εντελώς ρεαλιστικές και αυτό έχει θετικά και αρνητικά αποτελέσματα. Τα θετικά: η εμπειρία είναι βουτηγμένη στον ρεαλισμό, ενώ παράλληλα υπάρχει ένα αλλόκοτο τέρας που μας κυνηγά. Οι αποστολές μας είναι εντελώς καθημερινού τύπου και με αυτόν τον τρόπο στήνεται μια πολύ ιδιαίτερη ατμόσφαιρα, που μας βάζει στη θέση του πρωταγωνιστή και μας μεταδίδει τον τρόμο του, την κλειστοφοβία, το άγχος.

Επίσης, καθώς οι δραστηριότητες είναι ρεαλιστικές, είναι πιο εύκολο να βρούμε τι πρέπει να κάνουμε, όσο κι αν το παιχνίδι δεν επιθυμεί να μας καθοδηγήσει.

Πρέπει να διαβάζουμε σημειώματα που άφησαν πίσω τους οι άλλοι στρατιώτες για να καταλάβουμε τι ακριβώς πρέπει να κάνουμε και πώς μπορεί αυτό να γίνει. Είναι μια πολύ ταιριαστή προσέγγιση, αλλά η απουσία πιο συμβατικών γρίφων απογοητεύει κάπως. Ναι, δεν θα ταίριαζαν, πράγματι, και ναι, πρόκειται για ένα παιχνίδι πλήρως αφοσιωμένο στους στόχους του, για μια εμπειρία που δεν κάνει ποτέ πίσω, αλλά, και πάλι, αν είστε fan της σειράς Amnesia, οι γρίφοι πιο κλασικού τύπου θα σας λείψουν.

Horror immersive sim

Πάντως, αν και αφαιρεί τέτοιου είδους στοιχεία gameplay, το Amnesia: The Bunker προσθέτει και ενισχύει άλλα. Αυτή τη φορά, πάλι, μπορούμε να σηκώνουμε διάφορα αντικείμενα, να τα μετακινούμε και να τα περιεργαζόμαστε, ακόμα κι αν δεν έχουν κάποια χρησιμότητα.

Όμως, τώρα μπορούμε να αξιοποιήσουμε πολλά αντικείμενα με διάφορους τρόπους. Μπορούμε να σπάμε πόρτες, να δημιουργήσουμε πλατφόρμες για να πηδήξουμε κάπου, να κλείνουμε τρύπες στους τοίχους για να δυσκολεύουμε την κίνηση του πλάσματος, να ανοίγουμε διόδους για να περνάμε χωρίς να μπαίνουμε σε μια πόρτα, ενώ υπάρχει και η δυνατότητα συνδυασμού αντικειμένων.

Μπορούμε, επίσης, να χρησιμοποιήσουμε αντικείμενα όπως τα μπιτόνια με το καύσιμο για να βάζουμε φωτιά, ώστε να δημιουργούμε εστίες φωτός ή για να καίμε εχθρούς (εκτός από το βασικό τέρας, υπάρχουν κάποια τεράστια ποντίκια που τρώνε πτώματα και μας κλείνουν τον δρόμο -και αν τα πλησιάσουμε μας δαγκώνουν).

photo: Frictional Games

Μπορούμε, ακόμα, να εκμεταλλευτούμε το ίδιο το τέρας, να το ξεγελάσουμε ώστε να πέσει σε παγίδες για να προκύψουν εκρήξεις και φωτιές εκεί που μας βολεύει. Γενικά, υπάρχουν αρκετοί τρόποι για να περάσουμε τα εμπόδια που μπαίνουν μπροστά μας, με πειραματισμό και εξερεύνηση.

Δυστυχώς, αν και σε γενικές γραμμές ο σχεδιασμός είναι καλοδουλεμένος, υπάρχουν προβλήματα, με σημαντικότερο το πολύ έντονο και συνεχές backtracking, που σε συνδυασμό με την ανάγκη διαχείρισης πόρων (περιορισμένο inventory, ακόμα και για σημαντικά αντικείμενα) και χρόνου καταλήγει να εκνευρίζει συχνά -και όταν ένα παιχνίδι τρόμου αρχίζει να εκνευρίζει, σιγά-σιγά σταματά να τρομάζει.

Τουλάχιστον, αν και δεν υπάρχει χάρτης ενώ εξερευνούμε, ο σχεδιασμός του χώρου καταφέρνει να κάνει ευνόητη τη διαρρύθμιση, αφού τα διάφορα τμήματα του Bunker έχουν χωριστεί ξεκάθαρα -και, στην αρχή, δεν είναι όλα τα μέρη του χώρου προσβάσιμα, ώστε να μάθουμε πρώτα το κεντρικό κομμάτι.

Τα τέρατα του Bunker, τα physics

Πάντως, δεν είναι όλα τα τμήματα της εμπειρίας εξίσου καλοσχεδιασμένα. Ας πούμε, το βασικό τέρας είναι τρομακτικό ως παρουσία, αλλά η νοημοσύνη του δεν είναι επαρκής για να προκύπτουν εφιαλτικές συναντήσεις, αφού είναι πολύ εύκολο να το ξεγελάσουμε ή να το αποφύγουμε εντελώς.

photo: Frictional Games

Ακόμα, τα τεράστια ποντίκια περισσότερο ενοχλούν παρά τρομάζουν, καθώς οι αντιδράσεις τους είναι κάπως άκομψες -για παράδειγμα, εύκολα πηδάς από πάνω τους ή τρέχεις δίπλα τους χωρίς να σε πετύχουν καν, αλλά χωρίς συνέπεια, αφού μπορεί να σε πετύχουν χωρίς να το καταλάβεις.

Γενικά, τα physics, η κίνηση στον χώρο, η μετακίνηση και χρήση αντικειμένων, είναι λειτουργίες που έχουν μείνει λίγο σε άλλη εποχή και θυμίζουν παλιότερα Amnesia. Υπάρχουν, για παράδειγμα, φορές που δεν θα μπορείτε να ανέβετε σε ένα κουτί, ενώ βλέπετε ότι είναι σίγουρα εφικτό. Μπορεί να κολλήσετε σε ένα ξύλο που βρίσκεται στο πάτωμα και να μην μπορείτε να πηδήξετε σωστά, ας πούμε. Όπως και να ‘χει, όμως, οι δυνατότητες για πειραματισμό τύπου immersive sim είναι καλοδεχούμενες και, στο μεγαλύτερο κομμάτι τους, ικανοποιητικές.

Το σενάριο του Amnesia: The Bunker, τα γραφικά, η ατμόσφαιρα

Ικανοποιητικό είναι και το σενάριο, που απομακρύνεται από την πιο περίπλοκη αφήγηση του Rebirth και πηγαίνει σε πολύ μικρότερη κλίμακα. Εδώ, τα πράγματα είναι πάρα πολύ απλά, αλλά στη συνέχεια μαθαίνουμε περισσότερα για τους στρατιώτες που βρίσκονταν στο Bunker, για τον πρωταγωνιστή μας, αλλά και για το τέρας. Είναι μια σύντομη ιστορία, αλλά καλογραμμένη και αξιομνημόνευτη, αφού εκμεταλλεύεται την απλότητά της ιδανικά.

photo: Frictional Games

Οπτικά, το Amnesia: The Bunker δεν εντυπωσιάζει, αλλά κάνει τη δουλειά του. Τα περιβάλλοντα είναι γεμάτα με λεπτομέρειες, το φως είναι ρεαλιστικό, και οι ατέλειες στα γραφικά καλύπτονται από το πηχτό σκοτάδι. Το μόνο άξιο αναφοράς πρόβλημα είναι οι μεγάλες πτώσεις των frames όταν ανάβουμε μια μεγάλη φωτιά μπροστά μας.

Ο ήχος, πάντως, είναι ένα από τα δυνατότερα σημεία, με ανατριχιαστική, διακριτική μουσική και ρεαλιστικούς ήχους που κάνουν το πολεμικό καταφύγιο να μοιάζει εφιαλτικό. Υπάρχει easy mode, να σημειωθεί, αλλά μην περιμένετε να γίνει πανεύκολο.

Γενικά, το Amnesia: The Bunker είναι ένα πολύ αξιόλογο παιχνίδι τρόμου. Παίρνει στοιχεία από τους προηγούμενους τίτλους της σειράς και δοκιμάζει νέες ιδέες, πάντα πιστές στο ύφος του Amnesia. Είναι πάρα πολύ τρομακτικό, σε σημεία σχεδόν αφόρητο, πετυχαίνει πλήρως στο κομμάτι του άγχους και της απελπισίας.

Σε κάποια τμήματά του μοιάζει με πείραμα, με μια δοκιμή ιδεών για να μπουν τελειοποιημένες στο επόμενο παιχνίδι της σειράς, υπάρχουν ενοχλήσεις και ατέλειες, αλλά, συνολικά, πρόκειται για τίτλο που πρέπει να παίξει κάθε άτομο που ενδιαφέρεται για το είδος του τρόμου.

Λεπτομέρειες

Διαθέσιμο σε: PC, PS4, Xbox One, Xbox Series X|S
Δοκιμάστηκε σε:  PS4
Εταιρεία Ανάπτυξης: Frictional Games
Εκδότρια Εταιρεία: Frictional Games
Είδος: Survival horror
Ηλικίες: 16+
Ημ/νία Κυκλοφορίας: 6 Ιουνίου 2023
Official website: link

Το παιχνίδι μάς παραχωρήθηκε από την εκδότρια εταιρεία για τις ανάγκες του review.