“Άντε μωρέ, ποιος παίζει ακόμα Destiny;”

Παρά την αντανακλαστική και καυστική αντίδραση του κοινού που υποστηρίζει το αντίθετο, το Destiny τα καταφέρνει μια χαρά αυτή τη στιγμή.

Από τη μέρα που το Destiny ξεκίνησε το ταξίδι του στα άγνωστα άδυτα της προσωπικής βιβλιοθήκης του κάθε παίκτη, γεννήθηκε και μια έκφραση που από τότε επαναλαμβάνεται σχεδόν αντανακλαστικά από τους κατοίκους του διαδικτύου: “Ποιος παίζει ακόμα Destiny;“. Δεν έχει σημασία αν το συγκεκριμένο franchise μετρούσε μέρες, μήνες ή χρόνια ζωής, όλο και κάποιος θα το έλεγε και θα αντηχούσε στα βάθη του ιντερνετικού βασιλείου. Το αν έβρισκε ανταπόκριση το σχόλιό του -θετική ή αρνητική- μικρή σημασία έχει.

Μπορείτε να μαντέψετε πως αφού μετά από περίπου 8 χρονιά πορείας το παιχνίδι υπάρχει ακόμα και η Bungie συνεχίζει να επενδύει σε αυτό, ε, κάποιος θα παίζει. Όπως η συντάκτρια του κειμένου αυτού ας πούμε. Η άφιξή μου στο σύμπαν του Destiny έγινε με το Taken King. Γνώρισα, δηλαδή, τον πρώτο τίτλο στο peak του. Μεγάλες στιγμές. Αξέχαστες. Ειδικά εφόσον μέχρι πρότινος δεν είχα καμία επαφή με τα multiplayer βιντεοπαιχνίδια, πόσο μάλλον τέτοιου τύπου. Αυτό δεν με πτόησε, ούτε η έλλειψη φίλων για να παίξω -στην αρχή- μαζί τους. Κάτι έκανε κλικ και εγώ ορκίστηκα με συνοπτικές διαδικασίες ότι θα υπηρετώ υπό τα λάβαρα της Bungie τότε και για πάντα. Καλά, όχι και έτσι, αλλά τέλος πάντων το Destiny έγινε το “παιχνίδι μου”. Η τέλεια ασχολία ανάμεσα στις single-player κυκλοφορίες που με ενδιέφεραν.

Destiny 2 – Season of the Splicer (photo: Bungie)

Όπως όλες οι σχέσεις (γιατί το να ασχολείσαι με ένα τέτοιο παιχνίδι είναι σαν μια σχέση· θέλει αφοσίωση, αν το αφήσεις θα σε αφήσει), έτσι και αυτή δεν ήταν πάντα ρόδινη. Υπήρξε απογοήτευση, βαρεμάρα, απορία και πολλά άλλα συναισθήματα. Είδα τη Bungie να χάνει ευκαιρίες και να αναδιπλώνει υπό το βλέμμα της Activision. Και ξαφνικά, ένα βράδυ φωτεινό (έτσι μου φάνηκε), η δημιουργός εταιρεία του Destiny μάζεψε τα μπογαλάκια της και παράτησε την Activision και το περίφημο δεκαετές πλάνο της για το franchise. Στο διαζύγιο πήρε και τα παιδιά, δηλαδή το Destiny (το πρώτο) και το Destiny 2 -που είχε κυκλοφορήσει πια. Πανηγύρι. Τι λες τώρα; Ό,τι καλύτερο μπορούσε να συμβεί, σωστά; Σωστά.

Όχι, ούτε τώρα είναι όλα ρόδινα. Η Bungie, με την ανεξαρτησία της, έχει κάνει λάθος εκτιμήσεις και έχει πάρει λάθος αποφάσεις, ΑΛΛΑ, από την ημέρα που άρχισε να βαδίζει μόνη της, το Destiny 2 έχει ζήσει ανεπανάληπτες στιγμές, έχει εξελιχθεί, έχει ξεπεράσει τα όρια της Activision. Έχει γίνει κάτι που εκείνη δεν θα δημιουργούσε ποτέ. Και ακόμα, κάποιος, σε μια γωνιά του ίντερνετ, ρωτάει: “ποιος παίζει ακόμα Destiny;“. Εγώ. Ρε, είσαι τρελός; Περάσαμε τόσα και τόσα και θα το αφήσουμε τώρα που διανύουμε τη χρυσή εποχή;

Destiny 2 – Forsaken (photo: Bungie)

Και εξηγώ. Πιθανότατα, αν δεν ασχολείστε με το franchise, να νιώθετε ότι κάθε νέο του expansion περνάει απαρατήρητο. Ισχύει… στο περίπου. Η αίγλη του είναι αθόρυβη ή μάλλον, επιλεκτικά εκκωφαντική. Το Destiny 2 διαπρέπει σιωπηλά, συγκριτικά με άλλα παιχνίδια του είδους. Αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι έχει βελτιωθεί δραστικά τα τελευταία τρία χρόνια και συνεχίζει και φέτος, με την άφιξη του Witch Queen expansion (σύντομα θα ακολουθήσει και το review μας σχετικά).

Σεναριακά και από άποψη storytelling το Destiny 2 έχει μπει σε μια εξαιρετική τροχιά που όλο και βελτιώνεται. Είναι φανερό πως η Bungie έχει πλέον ένα πλάνο σχετικά στο οποίο επενδύει και το οποίο μπορεί όντως να ακολουθήσει. Τα plotlines συναντιούνται και διαχωρίζονται με τρόπο που βγάζει νόημα. Οι χαρακτήρες έχουν βάθος και αλληλοεπιδρούν εντός και εκτός οθόνης και γενικά, οι εξελίξεις δεν περιορίζονται μόνο στα story missions.

Destiny 2 – Season of the Lost (photo: Bungie)

Οι περίοδοι ξηρασίας, όπου το περιεχόμενο στο παιχνίδι εξαντλείται για τους ιδιαίτερα φανατικούς, έχουν μειωθεί χρονικά και αριθμητικά χάρις στα seasons, που ανά τρεις μήνες φροντίζουν να προσφέρουν καινούργια πράγματα. Υπάρχει, δηλαδή, πλέον μια σταθερή ποσότητα περιεχομένου. Ποιοτικού περιεχομένου. Η Bungie που προβληματιζόταν και δήλωνε πως της είναι αδύνατο να παράγει το περιεχόμενο που αναμενόταν από αυτήν, ανήκει στο παρελθόν. Τα seasons εμφανίστηκαν πριν από δύο χρόνια περίπου, αλλά ουσιαστικά “κούμπωσαν” ιδανικά το 2021, δηλαδή πάνω στα γεγονότα του Beyond Light. Το γεγονός ότι η Bungie έλαβε υπόψη το feedback μιας ολόκληρης χρονιάς και έπειτα προσάρμοσε πιο ιδανικά αυτή την πρόσφατη μορφή προσφοράς περιεχομένου, είναι μια κίνηση που της χαρίζει πόντους στα μάτια των παικτών. Σχεδόν σίγουρα, λοιπόν, τα seasons του Witch Queen θα ανεβάσουν ακόμα πιο ψηλά τον πήχη.

Έπειτα, τα τελευταία χρόνια, τη Bungie τη διατρέχει μια πολιτική υπέρ της διαφάνειας. Ανά διαστήματα η εταιρεία βγάζει ενημερωτικά κείμενα ή βίντεο οπού εξηγεί τους στόχους της για το μέλλον και το πώς σκοπεύει να τους επιτύχει, καθώς και με ποιον τρόπο ενδέχεται να επηρεάσουν το κοινό τους όλα αυτά. Πρόκειται για μια ιδιαίτερα φιλική προσέγγιση του αγοραστικού κοινού που πλέον δεν βλέπουμε πολύ συχνά.

Destiny 2 – Shadowkeep (photo: Bungie)

Σε όλα αυτά να προσθέσουμε και το σταθερά ποιοτικό gameplay που μονίμως, χρόνο με τον χρόνο, συνεχίζει να εξελίσσεται. Όπως και το πολύ όμορφο και εντυπωσιακό design, το υψηλού επιπέδου voice acting και το άριστο soundtrack (μπορείτε να ακούσετε την πιο πρόσφατη προσθήκη του εδώ), μεταξύ άλλων. Όλα αυτά έχουν προκύψει με κόπο και με εμπόδια και ακόμα και τώρα, ακόμα και έτσι, υφίστανται λάθος επιλογές (θα μιλήσουμε για αυτές άλλη στιγμή – εσένα κοιτάω content vaulting). Όμως το Destiny δεν έχει “αφήσει” τη Bungie γιατί δεν το έχει αφήσει ούτε και αυτή. Γιατί, λοιπόν, να το αφήσω εγώ, τώρα, που έχουμε μπει στο καλό (στο πολύ καλό);