Ο Γιώργος Ζώκας (γνωστός ως «Zok»), μαζί με τον προγραμματιστή Δημήτρη Σπανό, φτιάχνει ένα πολύ ενδιαφέρον παιχνίδι, το Carbonflesh, που έχει πλέον demo.
Έπαιξα το demo του Carbonflesh μερικές ημέρες πριν από την κυκλοφορία του και, έτσι, είχα χρόνο να το δω όσο ήθελα και να γράψω τις πρώτες εντυπώσεις μου για το πρότζεκτ.
Αρχικά, να πω πως ξεκίνησα να παίζω χωρίς να γνωρίζω ακριβώς τι θα δω· ήξερα περίπου περί τίνος πρόκειται, ότι είναι ένα φουτουριστικό παιχνίδι διαχείρισης πόρων, το οποίο διαδραματίζεται σε ένα τρένο.
image: In The Flesh
Πράγματι, η περιγραφή αυτή είναι ακριβής. Ωστόσο, δεν αρκεί για να περιγράψει την εμπειρία, καθώς το Carbonflesh ανήκει σε εκείνη την κατηγορία έργων που είναι αλλόκοτα, αλλά όχι επιτηδευμένα.
Ατμόσφαιρα με synths και μέταλλο
Ας αρχίσουμε μιλώντας για το σενάριο και το gameplay. Ξεκινώντας, βλέπω ατσάλι, γερανούς και μια γραμματοσειρά βγαλμένη από zine στη δεκαετία του 1990, ενώ ακούω synths και ηλεκτρικές κιθάρες που έχουν βγει από ταινία (ή δίσκο) του Τζον Κάρπεντερ.
Ο χαρακτήρας μου μιλά με ένα παράξενο πλάσμα και σύντομα μαθαίνω, μέσω διαλόγων που θυμίζουν ταινία επιστημονικής φαντασίας των 80-90s, τα βασικά σημεία της πλοκής, που διαδραματίζεται στο τρένο που λέγεται «Spear».
Φαίνεται ότι ο πρωταγωνιστής πρέπει να δραπετεύσει από το τρένο και, για να το κάνει αυτό, πρέπει να χακάρει διάφορα συστήματά του, αλλά και να επιβιώσει όσο το κάνει αυτό, προσέχοντας τις ανάγκες του.
image: In The Flesh
Αμέσως παρατηρώ μερικά σημεία ενδιαφέροντος. Πρώτον, αν και πρόκειται για indie παραγωγή μικρότερου μεγέθους, οι χαρακτήρες έχουν φωνή και οι ηθοποιοί κάνουν επαρκή δουλειά -και δίνουν το χρήσιμο για το συγκεκριμένο κόνσεπτ ύφος του μπαρουτοκαπνισμένου action hero.
Μετά, βλέπω το εικαστικό και το γενικότερο στιλ της ατμόσφαιρας: ξεκάθαρα indie, χωρίς πολλά animations, με ένα πολύ συγκεκριμένο ύφος, το οποίο δεν μπορείς εύκολα να δημιουργήσεις επίτηδες.
Carbonflesh, ένα αλλόκοτο, στιλάτο indie παιχνίδι
Με κάθε στοιχείο του (νοσταλγική μουσική, οπτικά στοιχεία που παραπέμπουν σε industrial metal ντιζάιν, σενάριο και vibe από old-school sci-fi κόμικ), το Carbonflesh αναβλύζει στιλ και αποδεικνύει ότι δεν χρειάζεται να εντυπωσιάσει τεχνικά για να κερδίσει την προσοχή μας (αν και, τεχνικά, είναι επαρκές και προσεγμένο). Χρειάζεται να έχει κάτι να πει… και έχει, σίγουρα: αν μπορώ να πω με σιγουριά ότι το Carbonflesh είναι «κάτι», το «κάτι» θα ήταν «αλλόκοτα ενδιαφέρον».
Μετά, μπαίνουμε στο gameplay, και έχω ακόμα περισσότερα να δω και να παρατηρήσω, αφού κι εδώ το Carbonflesh βουτά στην παραξενιά με το κεφάλι.
Το gameplay
Πώς παίζεται το Carbonflesh: χειρίζεσαι τον χαρακτήρα μέσα στο βαγόνι του τρένου (μόνο με το ποντίκι, δεν χρειάζεσαι άλλα πλήκτρα -μπορείς να παίζεις ενώ τρως, ενώ πίνεις καφέ/μπίρα ή ενώ κρατάς το τσιγάρο σου· κάτι που φαίνεται πως έχει γίνει επίτηδες και που έχω δει ακόμα μια φορά να γίνεται εσκεμμένα, στο The Cat Lady) και έχεις στη διάθεσή σου κάποιους μηχανισμούς για να επιβιώσεις.
Χρειάζεσαι φαγητό, πρέπει να μπορείς να εστιάσεις το μυαλό σου για να κάνεις τα απαραίτητα, πρέπει να τηρείς τους βασικούς κανόνες υγιεινής, να κάνεις γυμναστική, να είσαι άνετα και να ξεκουράζεσαι. Όλα αυτά μεταφράζονται σε ξεχωριστές μπάρες ενέργειας, που αδειάζουν όσο περνά ο χρόνος και όσο κάνουμε διάφορες ενέργειες (έκανες γυμναστική; θα ιδρώσεις, πρέπει να κάνεις μπάνιο).
Εμείς καλούμαστε να ολοκληρώσουμε διάφορες κυβερνοεπιθέσεις στα συστήματα του τρένου, όσο, παράλληλα, φροντίζουμε τις ανάγκες του χαρακτήρα μας, σαν να ήταν ένα Sim που μεταφέρθηκε ξαφνικά σε έναν κολασμένο, φουτουριστικό κόσμο γεμάτο με ατσάλι.
Μερικές καλές επιλογές των δημιουργών: όλα αυτά γίνονται σε ένα μόνο δωμάτιο, με εύκολο χειρισμό και ευνόητες οδηγίες. Μπορούμε να κουνήσουμε την κάμερα για να βρούμε το απαραίτητο σημείο ενδιαφέροντος, όπως το ψυγείο με τα φαγητά, αλλά δεν χρειάζεται: μπορούμε να κλικάρουμε στην κάθε μπάρα, για να κάνει ο χαρακτήρας μας ό,τι χρειάζεται ώστε να τη γεμίσει.
Ενδιαφέρουσες μπάρες για τις ανάγκες του ήρωα
Λοιπόν, για να τα κάνουμε όλα αυτά, έχουμε περιορισμένο χρόνο, καθώς το τρένο κινείται προς κάποιον προορισμό κι εμείς πρέπει να έχουμε τελειώσει με το χακάρισμα πριν φτάσει. Σιγά-σιγά ανακαλύπτουμε ότι υπάρχουν διάφορα συστήματα πίσω από τις μπάρες ενέργειας: όσο γεμίζεις μία απ’ αυτές, βλέπεις ότι την αναβαθμίζεις κιόλας, και μεγαλώνεις το συνολικό της μέγεθος. Επίσης, υπάρχει και ένας συνολικός μετρητής, που επηρεάζεται από τις μπάρες, και αντιπροσωπεύει το επίπεδο της απόδοσης του χαρακτήρα, την κάθε στιγμή.
Αν αφήσεις τις μπάρες να αδειάσουν σημαντικά, αντιμετωπίζεις κάποιες συνέπειες: μπορεί ο χαρακτήρας σου να πέσει κάτω κουρασμένος και να χρειαστεί κάποια ώρα για να επανέλθει, με αποτέλεσμα να χάσεις πολύτιμο χρόνο, αλλά θα ρίξεις και το συνολικό performance του, με αποτέλεσμα να αργεί περισσότερο να ολοκληρώσει τις «δουλειές», όπως το χακάρισμα.
image: In The Flesh
Ακόμα, μπορεί να δεις τα levels της μπάρας που έχει αδειάσει πολύ να μειώνονται, άρα να λιγοστεύει το συνολικό μέγεθός της. Επίσης, ενδιαφέρον έχει το πώς οι μπάρες συμπεριφέρονται διαφορετικά: για παράδειγμα, όταν ξαπλώνεις για να ξεκουραστείς, βλέπεις την μπάρα του ύπνου να γεμίζει, αλλά τις άλλες να αδειάζουν ταχύτατα, άρα πρέπει να σηκώνεσαι την κατάλληλη στιγμή, για να μην ξεζουμίσεις εντελώς τις άλλες ανάγκες.
Μαζεύοντας δραχμές
Σε όλα αυτά, προστίθεται και η ανάγκη για συγκέντρωση χρημάτων (δραχμές!), τα οποία ξεκλειδώνουν νέα αντικείμενα, όπως διάφορα προϊόντα για φαγητό τα οποία έχουν ξεχωριστές ιδιότητες (ένα μπορεί να μειώνει την πείνα ενώ ταυτόχρονα αυξάνει την υγιεινή, άλλο μπορεί να μειώνει την πείνα και να βελτιώνει τη συγκέντρωση -όλα είναι ξεκάθαρα στις ενδείξεις τους).
Για να πάρεις λεφτά, μπορείς να ολοκληρώσεις κάποιες άλλες δουλειές hacking, με πολύ μικρές ιστοριούλες από πίσω για να δίνεται «γεύση», ή να «κατεβάσεις» στο μυαλό σου βιβλία και να τα πουλάς.
Με το hacking παίρνεις χρήμα άμεσα, ενώ η άλλη μέθοδος σου δίνει σταθερό, αλλά μικρότερο εισόδημα (κάτι που φαντάζομαι πως θα έχει περισσότερη σημασία στο ολοκληρωμένο παιχνίδι, όταν σχεδιάζουμε το run μας μακροπρόθεσμα και όχι για τη μία «πίστα» που διαρκεί περίπου 40 λεπτά, στο demo).
Carbonflesh: Τεχνομαντεία και κυβερνοπάνκ ταρώ
Επίσης, υπάρχει ένα mini game με κάρτες τύπου ταρώ, το οποίο δεν ξέρω τι ακριβώς εξυπηρετεί, αλλά θέλω να μάθω περισσότερα για αυτήν τη φουτουριστική, κυβερνοπάνκ χαρτομαντεία. Εξάλλου, το Carbonflesh έχει ατμόσφαιρα τεχνοπαγανιστική: όταν χακάρεις, ας πούμε, βλέπεις τον χαρακτήρα να σηκώνει τα χέρια του, να συγκεντρώνεται και να δημιουργούνται κάποια σύμβολα στον αέρα, που παραπέμπουν σε μαγικές τελετές. Τεχνομαντεία και synths σε ένα φουτουρουστικό τρένο; Είμαι μέσα, κύριε Zok.
Τέλος, υπάρχει ένας ακόμα μηχανισμός level-up: κάθε φορά που κάνεις διάφορες δουλειές, παίρνεις πόντους που μπορείς να εξαργυρώσεις σε ένα μενού. Εκεί, μπορείς να βελτιώσεις την απόδοσή σου στις κυβερνοεπιθέσεις, επιλέγοντας το upgrade που σου ταιριάζει καλύτερα (το mini game του χακαρίσματος μας βάζει να πατάμε γρήγορα το κλικ για να μειώνουμε τον χρόνο που απαιτείται, αλλά μπορείς να αναβαθμίσεις τα κλικ σου για να τον μειώνουν ακόμα περισσότερο, ή να βάλεις αυτόματα κλικ να παρεμβάλλονται, μεταξύ άλλων).
Ένα παιχνίδι που βασίζεται στις αποφάσεις, όχι στα αντανακλαστικά
Τελικά, έχουμε ένα παιχνίδι διαχείρισης και αποφάσεων. Πρέπει να διαχειριστείς σωστά τις ανάγκες του χαρακτήρα, να διαχειριστείς σωστά τον χρόνο, αλλά και να πάρεις τις σωστές αποφάσεις τις κατάλληλες στιγμές: πότε να χακάρεις, πόση ώρα να χακάρεις πριν σταματήσεις για να συνεχίσεις αργότερα (σε ορισμένες στιγμές, μπορείς να εκμεταλλευτείς παύσεις στον χρόνο, που προκύπτουν μετά από τις επιτυχημένες κυβερνοεπιθέσεις), πότε να αγοράσεις κάτι, πότε να κάνεις upgrade και τι να επιλέξεις να αναβαθμίσεις.
Τα συστήματα είναι συνυφασμένα μεταξύ τους, πλήρως λειτουργικά και πάντα ευνόητα, και το αποτέλεσμα είναι πολύ ικανοποιητικό. Αν σας αρέσουν παιχνίδια τέτοιου τύπου, ευρύτερα, σίγουρα θα ήταν καλό να ρίξετε μια ματιά στο Carbonflesh. Εμένα, δηλαδή, που μ’ αρέσουν, το demo με «γαργάλησε» στο κατάλληλο σημείο και με έκανε να παίξω ξανά και ξανά τη σύντομη αυτή περιπέτεια, για να τελειοποιήσω τη διαχείριση και να ξεκλειδώσω όλα τα achievments.
Και, τώρα, ανυπομονώ για το πλήρες παιχνίδι, το οποίο υπόσχεται πολλά, αφού δεν θα μείνει στους μηχανισμούς του demo, αλλά θα προσθέσει περισσότερους, όπως κάποιου είδους άμυνα απέναντι σε εχθρούς, αλλά και μεθόδους παραγωγής πόρων, αν έχω καταλάβει σωστά.
Θαυμάσιο το πρώτο δείγμα του Carbonflesh
Είμαι μέσα, οπωσδήποτε, και θεωρώ πως το Carbonflesh θα τα πάει περίφημα, αφού το πρώτο δείγμα είναι πολύ ενθαρρυντικό και δείχνει ότι η ομάδα ανάπτυξης κατανοεί τι φτιάχνει, κατανοεί γιατί αυτό που φτιάχνει είναι ελκυστικό, αλλά κατανοεί και σε ποιο μέρος του κοινού θα απευθύνεται.
Επίσης, φαίνεται πως πρόκειται για άτομα που γνωρίζουν τι κάνουν και που έχουν τις απαραίτητες ικανότητες, αφού στο demo βλέπουμε πως όλα λειτουργούν σωστά και δεν παρουσιάζονται προβλήματα λόγω απειρίας ή υπέρμετρης φιλοδοξίας των δημιουργών (δεν πάνε να φτιάξουν ένα παιχνίδι ΑΑΑ, ας πούμε, ή ένα με απίστευτα περίπλοκο σενάριο και εξωπραγματική ΑΙ).
image: In The Flesh
Τέλος, ένα σημείο που εμένα προσωπικά με κάνει να εμπιστεύομαι τους δημιουργούς του Carbonflesh και το όραμά τους είναι το πώς έχουν καταφέρει να σχεδιάσουν έναν αφιλόξενο κόσμο, μια μεταλλική, κινούμενη φυλακή σε ένα σκοτεινό περιβάλλον, αλλά να με κάνουν να νιώθω «ζεστά» όταν βρίσκομαι μέσα του, να είναι σαν το σπίτι μου.
Έχουν αξιοποιήσει διάφορες ενδιαφέρουσες τεχνικές για να φτιάξουν ένα συναρπαστικό setting, ταυτόχρονα «κρύο» και «ζεστό»: ένα παράθυρο, το οποίο ανοίγω όποτε θέλω, φωτίζει το βαγόνι μου και μπορώ να κοιτώ έξω, σε νοσταλγική ατμόσφαιρα, για να βλέπω τα μεταλλικά κτίσματα να περνούν.
Επιπλέον, ο τρόπος με τον οποίον ικανοποιώ τις ανάγκες με αναγκάζει να περάσω πολύ χρόνο σε ένα μικρό μέρος, το οποίο μαθαίνω απ’ έξω. Το μικρό μέγεθος, το κρεβάτι, τα βαράκια, το γεμάτο ψυγείο, το μπάνιο, όλα δημιουργούν μια αίσθηση οικειότητας, ώστε να νιώσεις ότι ο έξω κόσμος είναι ο κίνδυνος και ο εσωτερικός η ασφάλεια.
Μένουν μερικά πράγματα που θα μπορούσαν να βελτιωθούν: η κάμερα θα ήθελε λίγο καλύτερη ρύθμιση στην κίνησή της, μερικά μενού παίρνουν πολύ χρόνο για να ξεκινήσουν (όπως αυτό με τις αναβαθμίσεις) -οι γραμματοσειρές, αν και μπορεί να ξενίσουν μέρος του κοινού, είναι ξεκάθαρα συνειδητή επιλογή, και μια επιλογή που εγώ επικροτώ. Επίσης, μένει να δούμε πώς θα τα πάει η ισορροπία, όταν εισαχθούν και νέοι μηχανισμοί.
Γενικά, κρίνοντας από ό,τι είδα στο demo, σαφώς θετική η πρώτη γνώμη. Το Carbonflesh είναι διασκεδαστικό, είναι καλοφτιαγμένο, είναι αλλόκοτο και ατμοσφαιρικό, αλλά, κυρίως, έχει αυτό που όλοι οι δημιουργοί θέλουν: είναι ενδιαφέρον, σε κάνει να μην θες να το αφήσεις και να μάθεις τι γίνεται παρακάτω. Είναι κάτι που έχει προοπτικές να χαραχτεί στο μυαλό σου.
Δοκιμάστηκε σε: PC
Εταιρεία Ανάπτυξης: In The Flesh
Εκδότρια Εταιρεία: In The Flesh
Είδος: Strategy
Ημ/νία Κυκλοφορίας: TBD
Official website: link
Το preview βασίζεται στο demo του παιχνιδιού, στο οποίο μας έδωσε πρόσβαση η εταιρεία ανάπτυξης.
