Death Stranding 2: On the Beach – Review

Ο Hideo Kojima επιστρέφει με το πολυαναμενόμενο Death Stranding 2: On the Beach, σε έναν κόσμο που παλεύει ακόμα να «ενωθεί».

Είναι πραγματικά δύσκολο να κρίνουμε ένα έργο του Hideo Kojima. Ο Ιάπωνας δημιουργός δεν αντιμετωπίζει τα βιντεοπαιχνίδια ως απλά μέσα ψυχαγωγίας, αλλά ως μέσα καλλιτεχνικής έκφρασης και φιλοσοφικής αναζήτησης. Μέσα από τις ιδέες του, άλλωστε, έχει συμβάλει καθοριστικά στην εξέλιξη του μέσου, επεκτείνοντας τους αφηγηματικούς και θεματικούς του ορίζοντες. Ο Kojima είναι από αυτούς τους τολμηρούς δημιουργούς, που δεν διστάζει να πάρει ρίσκα – ακόμη κι αν γνωρίζει ότι μπορεί να ξενίσει ή να απογοητεύσει ένα μέρος του κοινού. Η αφοσίωσή του στο προσωπικό του όραμα υπερισχύει οποιασδήποτε διάθεσης για συμβιβασμό, και αυτή ακριβώς η στάση είναι που τον καθιστά μοναδικό. Έξι χρόνια μετά την κυκλοφορία του αμφιλεγόμενου αλλά αδιαμφισβήτητα μοναδικού Death Stranding, ο Hideo Kojima επιστρέφει με το Death Stranding 2: On the Beach: ένα σίκουελ που φιλοδοξεί όχι μόνο να διευρύνει τα γερά θεμέλια του πρώτου παιχνιδιού, αλλά και να επαναπροσδιορίσει – ξανά – τα όρια της διαδραστικής αφήγησης.

Τολμηρός και απελευθερωμένος από τους περιορισμούς του παρελθόντος, ο Kojima απομακρύνθηκε από τη σκιά του Metal Gear Solid και δημιούργησε έναν ιδιότυπο κόσμο επιστημονικής φαντασίας, εμπλουτισμένο με τεχνολογική υπερβολή, μεταφυσικούς συμβολισμούς και μια εντυπωσιακή κινηματογραφική αισθητική.

Photo: SIE

Γερά θεμέλια για μία φιλόδοξη συνέχεια

Χωρίς καμία αμφιβολία, το πρώτο Death Stranding δίχασε. Για κάποιους, υπήρξε ένα βαθιά στοχαστικό και σχεδόν ποιητικό έργο για τον θάνατο, τη μοναξιά και τη σύνδεση – προφητικό, αν σκεφτεί κανείς τη συγκυρία της πανδημίας που ακολούθησε. Για άλλους, ήταν ένα ακατανόητο «walking simulator», γεμάτο δυσνόητους όρους και κουραστικό gameplay. Όμως, ακόμα και οι επικριτές του αναγνώρισαν την καλλιτεχνική του αρτιότητα, τη μουσική επένδυση που αναδείκνυε τις πιο φορτισμένες στιγμές υποδειγματικά, και φυσικά, το καινοτόμο ασύγχρονο online σύστημα σύνδεσης μεταξύ των παικτών.

Με το On the Beach, ο Kojima δείχνει αποφασισμένος να μην αναπαράγει απλώς τη φόρμα του πρώτου παιχνιδιού, αλλά να την εξελίξει. Το ταξίδι του Sam Porter Bridges πέρα από τα σύνορα της UCA δεν είναι απλώς μια γεωγραφική επέκταση, αλλά μια νέα εξερεύνηση του τι σημαίνει να συνδέεσαι με ανθρώπους σε έναν κόσμο βαθιά πληγωμένο και μοναχικό. Αν το πρώτο παιχνίδι χρησιμοποιούσε την παράδοση φορτίων ως αλληγορία για τη σημασία της αλληλεγγύης, το σίκουελ εισχωρεί σε πιο αβέβαια και σύνθετα μονοπάτια. Το ερώτημα όμως, πλέον, δεν είναι μόνο πώς θα ενωθούμε, αλλά αν η ένωση είναι ακόμα εφικτή και με τι κόστος μπορεί να επιτευχθεί.

Photo: SIE

Μία νέα αρχή

Το Death Stranding 2: On the Beach δεν χάνει καθόλου χρόνο και από την πρώτη στιγμή, φροντίζει να μας υπενθυμίσει τη μοναδικότητα του οράματος του Hideo Kojima. Ξεκινώντας, το παιχνίδι παρουσιάζει μια υπεροχή εισαγωγή, η οποία παρά την απλότητά της, δεν παύει να εντυπωσιάζει.

Στην εισαγωγή του Death Stranding 2: On the Beach, αναλαμβάνουμε για άλλη μια φορά τον ρόλο του Sam Porter Bridges, ο οποίος καλείται να φέρει εις πέρας μια –φαινομενικά– απλή αποστολή. Στην πράξη, περιοριζόμαστε στο να διασχίσουμε βραχώδεις και δύσβατες πλαγιές. Ωστόσο, σε θεωρητικό και καλλιτεχνικό επίπεδο, πρόκειται για μια εντυπωσιακή επίδειξη σκηνοθετικής δεινότητας, όπου κάθε επιμέρους στοιχείο – από τη μουσική και την ατμόσφαιρα έως τη νέα «Aerial Camera» που ενισχύει την αίσθηση του χώρου και του μεγαλείου – συνεργάζεται με απόλυτη συνέπεια και στόχο.

Παρότι το gameplay σε εκείνο το σημείο μπορεί να μοιάζει απλό, η εμπειρία είναι εμπλουτισμένη συναισθηματικά και σκηνοθετείται με τόση επιδεξιότητα, που δύσκολα δεν θα νιώσει κανείς δέος. Ο Kojima καταφέρνει για ακόμη μία φορά να μετατρέψει μία απλή πράξη – όπως το να περπατάς από ένα σημείο σε ένα άλλο – σε κάτι σχεδόν μεγαλειώδες, δημιουργώντας την αίσθηση ότι κάθε σου βήμα είναι ύψιστης σημασίας. Είναι αυτή ακριβώς η ικανότητά του να προσδίδει βαρύτητα στο απλό, που ξεχωρίζει την προσέγγισή του από κάθε άλλο δημιουργό στον χώρο.

Photo: SIE

Οι πρώτες αλλαγές του Death Stranding 2

Καθώς ο Sam προχωρά στις αφιλόξενες, σχεδόν μεταφυσικές εκτάσεις του παιχνιδιού, το έδαφος αρχίζει να σείεται κάτω από τα πόδια του. Είναι η πρώτη γεύση από το τι επιφυλάσσει το σίκουελ: η φύση είναι πλέον ένας σκληρός, ζωντανός οργανισμός. Σεισμοί, χιονοθύελλες, κατολισθήσεις, πλημμύρες, πυρκαγιές – κάθε φυσικό φαινόμενο ενσωματώνεται δυναμικά στον κόσμο του τίτλου, όχι μόνο ως αισθητικό στοιχείο, αλλά ως ουσιαστικός μηχανισμός gameplay.

Κάθε μία από αυτές τις φυσικές καταστροφές έχει τη δυναμική να μετατρέψει την αποστολή μας σε μια ακόμη πιο απαιτητική και επικίνδυνη εμπειρία. Από τους σεισμούς, που μπορούν να μας κάνουν να χάσουμε την ισορροπία μας και να προκαλέσουν σημαντική φθορά στο πολύτιμο φορτίο που μεταφέρουμε, μέχρι τις σφοδρές χιονοθύελλες, οι οποίες περιορίζουν δραματικά την ορατότητα, καθιστώντας την πλοήγηση στον κόσμο εξαιρετικά δύσκολη.

Μπορεί να φαίνεται ως κάτι απλό, αλλά το αναπάντεχο των φαινομένων και η αίσθηση ότι το περιβάλλον μπορεί ανά πάσα στιγμή να στραφεί εναντίον σου, ενισχύει τη συνολική αγωνία και καθιστά το ταξίδι μας ακόμη πιο αγωνιώδες –αλλά ταυτόχρονα και συναρπαστικό, προδίδοντας παράλληλα ζωή στον κόσμο.

Την αίσθηση ενός ζωντανού κόσμου, ενισχύει περαιτέρω και ένα δυναμικό σύστημα εναλλαγής ημέρας και νύχτας, το οποίο δεν χρησιμοποιείται μόνο ως εικαστική παρέμβαση, αλλά και ως παράγοντας στη στρατηγική προσέγγιση κάθε αποστολής. Η επιλογή της χρονικής στιγμής δεν είναι τυχαία: η νύχτα προσφέρει το πλεονέκτημα της αφάνειας, ευνοώντας τις πιο διακριτικές, stealth τακτικές. Ωστόσο, η περιορισμένη ορατότητα εντείνει την αβεβαιότητα, ενώ κάθε πηγή φωτός, μπορεί να αποδειχθεί μοιραία για την αποκάλυψη της παρουσία μας.

Photo: SIE

Κάνε ό,τι θες, όπως θες

Το Death Stranding 2 ενισχύει την ελευθερία του παίκτη σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από το πρώτο παιχνίδι. Το σίκουελ προσφέρει μια σαφώς διευρυμένη γκάμα επιλογών, επιτρέποντάς μας να προσεγγίσουμε κάθε αποστολή με τον δικό μας ρυθμό και στιλ. Το οπλοστάσιο και ο εξοπλισμός που έχουμε στη διάθεσή μας είναι εντυπωσιακά ποικιλόμορφος – και αν αξιοποιηθεί σωστά, μπορεί να μετατρέψει τις πιο δύσβατες αποστολές, σε μία βόλτα στο πάρκο.

Από τις πρώτες κιόλας στιγμές του τίτλου, διαφαίνεται ότι οι παραδόσεις έχουν σχεδιαστεί για να προσφέρουν περισσότερη ευελιξία και λιγότερη καταπόνηση. Ειδικά οχήματα –όπως μικρά φορτηγά και τρίκυκλα– επιστρέφουν και καθίστανται γρήγορα διαθέσιμα, προσφέροντας πολύτιμη βοήθεια στη μετακίνηση και την ταχύτερη ολοκλήρωση των αποστολών.

Παράλληλα, και στο σίκουελ θα βρούμε διαθέσιμη την επιλογή για fast travel, αλλά με έναν διαφορετικό τρόπο. Στο πρώτο παιχνίδι χρησιμοποιούσαμε την ικανότητα της Fragile, η οποία μέσω της «παραλίας» μας τηλεμετέφερε σε μέρη που επιθυμούσαμε. Τώρα, μπορούμε και μέσω του DHV Magellan, καθώς και μέσω μιας νέας συσκευής που μας επιτρέπει να μετακινούμαστε ανάμεσα σε περιοχές που έχουν ενταχθεί στο Chiral Network -χωρίς όμως να κουβαλάμε έξτρα φορτίο μαζί μας- εξοικονομώντας χρόνο και κόπο όταν το ταξίδι δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά μέσο προς έναν μεγαλύτερο στόχο.

Νέο σύστημα ικανοτήτων

Όπως και στο πρώτο Death Stranding, έτσι και στο On the Beach, κάθε αποστολή αποτελεί όχι μόνο μια αφηγηματική εμπειρία αλλά και μια δοκιμασία αξιολόγησης. Με την ολοκλήρωσή της, ο παίκτης ανταμείβεται με έναν βαθμό απόδοσης (Porter Grade) – ένα είδος καθρέφτη που αντικατοπτρίζει τον τρόπο που επιλέξαμε να προσεγγίσουμε το κάθε ταξίδι. Στο Death Stranding 2, όμως, το σύστημα αυτό αποκτά ουσιαστικότερη διάσταση: μαζί με την αξιολόγηση, συγκεντρώνουμε και πόντους, οι οποίοι ξεκλειδώνουν έναν πλούσιο κορμό νέων ικανοτήτων και βελτιώσεων.

Το APAS Enhancements –ένα παραδοσιακού τύπου skill tree, εμπλουτισμένο με μια ενδιαφέρουσα ιδιομορφία– προσφέρει πληθώρα επιλογών, από τακτικές μάχης και ενισχύσεις φυσικής αντοχής, μέχρι δεξιότητες όπως η πρόβλεψη καιρού ή η ανίχνευση φυσικών φαινομένων που απειλούν να εκτροχιάσουν το ταξίδι μας.

Το πιο συναρπαστικό, όμως, είναι το πώς η εξέλιξή μας αντανακλά τον τρόπο παιχνιδιού μας: αν επιλέξουμε να κινηθούμε σιωπηλά, να αποφύγουμε αντιπαραθέσεις ή να αντιμετωπίσουμε εχθρούς κατά μέτωπο, οι πόντοι μας επενδύονται σε διαφορετικούς τομείς. Το παιχνίδι, εν ολίγοις, μας παρατηρεί και ανταποδίδει ανάλογα.

Photo: SIE

Ένα στοιχείο που ξεχωρίζει στο σύστημα αυτό, είναι η δυνατότητα επανακατανομής των πόντων μας πριν από την έναρξη κάθε αποστολής. Το παιχνίδι μας επιτρέπει να μηδενίσουμε το skill tree και να επιλέξουμε ξανά τις ικανότητές μας χωρίς κανένα κόστος, με βάση τις απαιτήσεις της εκάστοτε πρόκλησης. Αν, για παράδειγμα, ετοιμαζόμαστε να εισέλθουμε σε μια επικίνδυνη περιοχή γεμάτη εχθρούς, μπορούμε να προσαρμόσουμε πλήρως το build μας ώστε να μεγιστοποιήσουμε τις μαχητικές μας δυνατότητες, προετοιμάζοντας πλήρως τον Sam.

Πρόκειται για μια σχεδιαστικά εύστοχη προσθήκη, που όχι μόνο προσθέτει ένα ακόμη επίπεδο βάθους στην ήδη πολυεπίπεδη εμπειρία του παιχνιδιού, αλλά και ενισχύει την προσωπική ταυτότητα του παίκτη, επιτρέποντάς του να διαμορφώσει το ταξίδι με τον δικό του, μοναδικό τρόπο.

Όταν το Death Stranding 2 συναντά τα Metal Gear Solid

Πέρα από τον ήδη αισθητά βελτιωμένο τομέα των μεταφορών, το Death Stranding 2: On the Beach φέρνει μαζί του έναν ανανεωμένο πυρήνα δράσης, με ένα εμπλουτισμένο σύστημα μάχης σώμα με σώμα, που αναδεικνύεται πολύ περισσότερο σε σύγκριση με το πρώτο. Η προσθήκη δυνατότητας parry, σε συνδυασμό με μια μεγάλη ποικιλία νέων όπλων και κινήσεων, καταδεικνύει μια αναζωογονητική προσέγγιση που εκπλήσσει ευχάριστα.

Από τις σημαντικότερες αλλαγές του σίκουελ, είναι η εισαγωγή καλοσχεδιασμένων και πλήρως λειτουργικών μηχανισμών stealth. Για πρώτη φορά, η επιλογή της σιωπηλής προσέγγισης δεν αποτελεί απλώς μια εναλλακτική, αλλά μια πλήρως εφικτή στρατηγική με βάθος και ουσία. Μπορούμε πλέον να κινούμαστε αθόρυβα ανάμεσα σε ψηλά χόρτα, να αφήνουμε προσωρινά τον εξοπλισμό μας σε ασφαλές σημείο για να μειώσουμε το βάρος και την ορατότητα, και να τον επανατοποθετούμε με ακρίβεια στην πλάτη μας ακριβώς όπως ήταν. Επιπλέον, μας δίνεται η δυνατότητα να κρατάμε την αναπνοή μας καθώς πλησιάζουμε έναν ανυποψίαστο εχθρό, για να εκτελέσουμε ένα αποτελεσματικό stealth takedown, ενισχύοντας την ένταση της στιγμής και τη σημασία της επιλογής αυτής.

Photo: SIE

Αυτό που μας έκανε πραγματικά εντύπωση, όμως, είναι ο βαθμός ελευθερίας που προσφέρει το παιχνίδι στον παίκτη. Δεν επιβάλλει τίποτα και δεν περιορίζει καθόλου – απλώς προσφέρει. Ο παίκτης είναι εξοπλισμένος με όλα τα απαραίτητα εργαλεία, και ακόμη περισσότερα. Θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει ότι το Death Stranding 2 παρέχει περισσότερα από όσα χρειάζεται ακόμη και ο πιο απαιτητικός παίκτης. Ωστόσο, αυτή η πληθώρα επιλογών ποτέ δεν «πνίγει» ή κουράζει τον παίκτη. Το αντίθετο. Δεν υπάρχει σωστός ή λάθος τρόπος να προσεγγίσεις μια αποστολή. Υπάρχει μόνο ο δικός σου τρόπος. Και αυτό είναι τελικά το πιο δυνατό του σημείο.

Άλλαξέ το

Ένας ακόμη τομέας στον οποίο το Death Stranding 2: On the Beach τα πάει εξαιρετικά, είναι αυτός της παραμετροποίησης. Το παιχνίδι προσφέρει μια εντυπωσιακά ευρεία γκάμα επιλογών customization, ικανή να καλύψει πλήρως τις ανάγκες των περισσότερων παικτών. Από την εξωτερική εμφάνιση του Sam Porter Bridges και του Dollman, μέχρι την παραμετροποίηση της τσάντας μας και την χρωματική παλέτα του DHV Magellan και της κάψουλας του BB, κάθε στοιχείο μπορεί να προσαρμοστεί με λεπτομέρεια. Κάθε φορά που επιστρέφουμε στο Private Room, έχουμε τη δυνατότητα να αλλάξουμε τη στολή του Sam, να του φορέσουμε ποικιλία αξεσουάρ όπως καπέλα και γυαλιά ηλίου, και να πειραματιστούμε με διαφορετικά χρώματα και σχέδια.

Το ίδιο ισχύει και για τον Dollman, του οποίου η ενδυμασία και το στιλ μπορούν να τροποποιηθούν ανάλογα με τις προτιμήσεις μας, ενώ και το ίδιο το DHV Magellan προσφέρεται για πλήρη αισθητική αναδιαμόρφωση. Όπως και στον προκάτοχό του, έτσι κι εδώ, υπάρχει η δυνατότητα τροποποίησης και των οχημάτων – από την εμφάνιση έως και τα χαρακτηριστικά τους – προσφέροντας ένα υψηλό επίπεδο ελευθερίας στον παίκτη.

Συνολικά, το σύστημα customization είναι πλούσιο, ευέλικτο και σχεδιασμένο με προσοχή στη λεπτομέρεια, ενισχύοντας σε ικανοποιητικό βαθμό την αίσθηση προσωπικής εμπλοκής στον κόσμο του παιχνιδιού.

Photo: SIE

Pretend You Won

Ένα στοιχείο, τώρα, που εξακολουθεί να μας ξενίζει – τόσο στο πρώτο Death Stranding, όσο και στο On the Beach – είναι η απροσδόκητη απουσία επιβλητικών boss fights. Ο Hideo Kojima, ένας δημιουργός που έχει αφήσει ανεξίτηλο αποτύπωμα στο είδος μέσα από αξέχαστες και ευρηματικές μάχες με bosses, φαίνεται να έχει εγκαταλείψει εν μέρει αυτή τη σχεδιαστική παράδοση στα τελευταία του παιχνίδια.

Παρότι το παιχνίδι περιλαμβάνει ορισμένες αναμετρήσεις με bosses, αυτές αποτυγχάνουν να ξεχωρίσουν ως πραγματικά αξιομνημόνευτες στιγμές. Στερούνται ουσιαστικής ποικιλίας και σχεδιαστικής φαντασίας, αφήνοντας περισσότερο την εντύπωση απλώς ενισχυμένων εχθρών, παρά κορυφαίων συγκρούσεων με βαρύτητα και αφηγηματική σημασία. Η παρουσία τους μοιάζει σχεδόν διεκπεραιωτική — σαν να έχουν συμπεριληφθεί για λόγους πληρότητας, χωρίς να προσφέρουν ένταση, καινοτομία ή πραγματική πρόκληση στον παίκτη. Το γεγονός αυτό ενισχύεται και από τη νέα δυνατότητα που επιτρέπει την παράκαμψη των boss fights σε περίπτωση δυσκολίας, επιλογή που, αν και καλοδεχούμενη από πλευράς προσβασιμότητας, καταλήγει να είναι παντελώς αχρείαστη.

Στο πρώτο Death Stranding, η περιορισμένη ποικιλία σε εξοπλισμό και όπλα, σε συνδυασμό με το ύφος του σεναρίου, ενδεχομένως δικαιολογούσε τη λιτότητα στον συγκεκριμένο τομέα. Στο On the Beach, όμως, όπου ο παίκτης έχει στη διάθεσή του ένα πλούσιο οπλοστάσιο και συστήματα μάχης με βάθος και ευελιξία, η απουσία εμβληματικών boss encounters μοιάζει με χαμένη ευκαιρία. Είναι ένας τομέας που, αναμφίβολα, παρέμεινε ανεκμετάλλευτος – κάτι που ξενίζει, ιδίως αν αναλογιστούμε το δημιουργικό παρελθόν του Kojima.

Photo: SIE

Βελτιωμένο σε κάθε πτυχή του

Κατά γενική ομολογία, ακόμη κι αν ο πυρήνας του Death Stranding 2: On the Beach δεν έχει επανασχεδιαστεί εξ ολοκλήρου, κάθε πτυχή του τρόπου παιχνιδιού έχει δεχτεί μια ουσιαστική και στοχευμένη αναβάθμιση. Το αποτέλεσμα είναι μια εμπειρία αισθητά πιο μεστή, πιο ισορροπημένη και συνολικά πιο πλούσια από τον προκάτοχό της. Και όπως εύλογα θα περίμενε κανείς από τον Hideo Kojima, το ίδιο ισχύει και στο αφηγηματικό σκέλος – ίσως και περισσότερο.

Το πρώτο Death Stranding είχε, δίχως αμφιβολία, τις αδυναμίες του όσον αφορά τον ρυθμό και την σχέση μεταξύ αφήγησης και gameplay. Στο On the Beach, ωστόσο, ο Kojima φαίνεται να έχει κατασταλάξει σε μια πιο ώριμη και ισορροπημένη προσέγγιση. Η αφήγηση ρέει αρμονικά, υπηρετώντας το παιχνίδι, ενώ το gameplay, με τη σειρά του, δίνει στην ιστορία τον απαραίτητο χώρο και χρόνο για να αναπνεύσει – χωρίς να την καταπιέζει, ούτε να τη φρενάρει.

Προσωπικά, αυτοπροσδιορίζομαι ως μεγάλος οπαδός του Hideo Kojima – όχι μόνο για την πρωτοπορία του ως δημιουργός, αλλά κυρίως για το ασύγκριτο χάρισμά του να αφηγείται ιστορίες με έναν εντελώς δικό του, απρόβλεπτο, αλλόκοτο και συναρπαστικό τρόπο. Ένας από τους βασικότερους λόγους για τους οποίους ανυπομονούσα να βυθιστώ στον κόσμο του Death Stranding 2, ήταν ακριβώς αυτός: η αφήγηση, ο κόσμος και το όραμα του δημιουργού του. Και, όπως κάθε φορά, ο Kojima δεν απογοητεύει – ούτε στο ελάχιστο.

Photo: SIE

Το παιχνίδι αφθονεί από σκηνές επικής κλίμακας, παρανοϊκής φαντασίας, βαθιάς συγκίνησης και αφοπλιστικών ανατροπών. Κυρίως, όμως, αφθονεί από εκείνα τα χαρακτηριστικά «Kojima Moments»– σκηνικά που δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν και να σταθούν πουθενά αλλού, πέρα από ένα έργο του Hideo Kojima. Όπως, για παράδειγμα, ένα αναπάντεχο χορευτικό νούμερο που ξεπροβάλλει μέσα στην ησυχία του Private Room, σπάζοντας κάθε προσδοκία. Είναι εκείνες οι στιγμές που το παιχνίδι σταματά να είναι απλώς ένα παιχνίδι και μετατρέπεται σε μια ανεκτίμητη εμπειρία.

Για ακόμη μία φορά, ο Hideo Kojima δεν ανταποκρίθηκε απλώς στις υψηλές προσδοκίες, αλλά τις ξεπέρασε με χαρακτηριστική ευκολία, παραδίδοντας ένα έργο που επιβεβαιώνει –και ενδεχομένως επεκτείνει– τη δημιουργική του κληρονομιά. Σε αντίθεση με το πρώτο Death Stranding, το οποίο κυριαρχούνταν από συναισθήματα απομόνωσης, υπαρξιακής αναζήτησης και προσωπικής αποξένωσης, το On the Beach διαπνέεται από συναισθήματα όπως η ελπίδα, η συλλογικότητα και η ενότητα.

Παράλληλα, ο Kojima φαίνεται πλέον πιο συμφιλιωμένος με την αλλόκοτη πλευρά του κόσμου που δημιούργησε. Αντί να προσπαθεί να τη συγκρατήσει, την αγκαλιάζει πλήρως, χαρίζοντας στο σίκουελ μια ξεχωριστή καλλιτεχνική ταυτότητα, βαθιά προσωπική και απόλυτα «Kojima-ική».

Photo: SIE

Νέα ομάδα, ίδιοι στόχοι

Ο Sam Bridges δεν είναι πια ο μοναχικός Porter που κουβαλάει μόνο φορτία. Πίσω του βρίσκεται πλέον μια οργανωμένη ομάδα, ένα πλήρωμα με ξεκάθαρους στόχους και συναισθηματικούς δεσμούς. Το DHV Magellan λειτουργεί ως κεντρικό hub και σημείο αναφοράς – ένας χώρος όπου ο κόσμος του παιχνιδιού αποκτά υπόσταση μέσα από τις σχέσεις που αναπτύσσουν οι χαρακτήρες.

Εκτός από γνώριμες φυσιογνωμίες που επιστρέφουν, το Death Stranding 2: On the Beach εμπλουτίζει τον κόσμο του με ένα πολυσύνθετο και ιδιαίτερα ενδιαφέρον καστ νέων χαρακτήρων, καθένας από τους οποίους έχει δημιουργηθεί με επιμέλεια και σεναριακή ακρίβεια. Ανάμεσά τους, ξεχωρίζει ο Tarman (George Miller), ο καπετάνιος του DHV Magellan με τη μοναδική ικανότητα να ταξιδεύει στις θάλασσες από Tar· ο μυστήριος και αινιγματικός President (Alastair Duncan), που βρίσκεται πάντα στο υπόβαθρο· η Tomorrow (Elle Fanning), μια νεαρή κοπέλα με μυστηριώδεις δυνάμεις· και φυσικά ο Dollman (Faith Akin, Jonathan Roumie), μια αλλόκοσμη, ανθρωπόμορφη κούκλα, η οποία μας συνοδεύει ως σιωπηλός καθρέφτης του εσωτερικού μας κόσμου καθ’ όλη τη διάρκεια του ταξιδιού.

Κανένας από αυτούς τους χαρακτήρες δεν αντιμετωπίζεται επιφανειακά. Δεν πρόκειται για απλούς βοηθητικούς ρόλους, αλλά για πολυδιάστατες προσωπικότητες με ουσιαστικά κίνητρα, παρελθόν και συναισθήματα. Μέσα από καλογραμμένους διαλόγους και ουσιαστικές αλληλεπιδράσεις, το παιχνίδι χτίζει σχέσεις που ξεπερνούν τον απλό λειτουργικό ρόλο στην πλοκή. Οι συζητήσεις δεν χρησιμεύουν μόνο για να συνεχίσουν την ιστορία – λειτουργούν και ως εργαλεία συναισθηματικής εμβάθυνσης, ενισχύοντας τη σύνδεση του παίκτη με αυτούς. Μέσα από αυτές τις στιγμές, δημιουργείται σταδιακά η αίσθηση μιας παράδοξης αλλά δεμένης οικογένειας, στην οποία ανήκουμε και εμείς.

Photo: SIE

Μία από τις σημαντικότερες προσθήκες του Death Stranding 2

Σεναριακά, κάποιος που δεν έχει ιδιαίτερη επαφή με προηγούμενες δουλειές του Kojima, θα μπορούσε να πει ότι το πρώτο Death Stranding δεν ήταν και το πιο εύκολο παιχνίδι για να κατανοηθεί πλήρως. Οι ιδέες του, οι συμβολισμοί και η γενικότερη προσέγγιση του Ιάπωνα δημιουργού ήταν -σκόπιμα- αινιγματικές, με αποτέλεσμα πολλοί να μείνουν με ερωτήματα. Στο Death Stranding 2: On the Beach, όμως, διακρίνεται μια συνειδητή προσπάθεια να γίνουν τα πράγματα πιο κατανοητά, χωρίς όμως να χαθεί η ιδιαιτερότητα και το μυστήριο που χαρακτηρίζει τη σειρά.

Όχι, δεν πρόκειται για παιχνίδι που θα πάρει τον παίκτη από το χέρι και θα του εξηγεί βήμα-βήμα τι συμβαίνει. Ευτυχώς, αν με ρωτάτε. Ωστόσο, ορισμένες νέες προσθήκες διευκολύνουν την κατανόηση σημαντικών γεγονότων τη στιγμή που αυτά λαμβάνουν χώρα.

Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα είναι το Corpus – ένα νέο σύστημα codex, παρόμοιο με αυτό που είδαμε στο Final Fantasy XVI, το οποίο περιλαμβάνει λεπτομερείς πληροφορίες για χαρακτήρες, γεγονότα και όρους του παιχνιδιού. Αυτό που το κάνει πραγματικά χρήσιμο, όμως, είναι το εξής: κατά τη διάρκεια ενός cutscene, αν αναφερθεί κάποιος νέος όρος ή ένα άγνωστο όνομα, εμφανίζεται διακριτικά ένα παράθυρο στην άνω δεξιά γωνία, παραπέμποντάς μας στο αντίστοιχο λήμμα του Corpus. Έτσι, μπορούμε να διαβάσουμε στα γρήγορα την εξήγηση, χωρίς να διακόψουμε τελείως και να χαλάσουμε την στιγμή.

Ακόμα καλύτερα, το Corpus εμπλουτίζεται δυναμικά, καθώς η ιστορία εξελίσσεται. Νέες πληροφορίες προστίθενται στα ήδη υπάρχοντα αρχεία, επιτρέποντάς μας να επιστρέψουμε ανά πάσα στιγμή και να ανασυνθέσουμε τα γεγονότα με μεγαλύτερη σαφήνεια. Πρόκειται αναμφίβολα για μία από τις πιο ουσιαστικές και καλοδεχούμενες προσθήκες του σίκουελ – ένα εργαλείο που δεν απλοποιεί την αφήγηση, αλλά την κάνει πιο προσβάσιμη, χωρίς να θυσιάζει την πολυπλοκότητα που την περιβάλλει.

Photo: SIE

Dollman – Ο καλύτερός μας φίλος

Παράλληλα, ένα στοιχείο που ενισχύει ακόμη περισσότερο την κατανόηση και τη σύνδεση με τον κόσμο του τίτλου, είναι η προσθήκη του Dollman. Σε έναν ρόλο συγγενή με εκείνον του Mimir από τα νεότερα God of War, ο Dollman λειτουργεί ως ακούραστος συνοδοιπόρος της σκέψης μας: είναι πάντοτε παρών για να λύσει απορίες, να εμπλουτίσει τις γνώσεις μας και να προσφέρει απλόχερα πληροφορίες για τα γεγονότα που ξεδιπλώνονται μπροστά μας.

Κατά τη διαμονή μας στο Private Room, ο Dollman μας περιμένει πάντα εκεί – ένα σταθερό σημείο αναφοράς, έτοιμος για κουβέντα. Όμως, η παρουσία του δεν λειτουργεί μόνο ως αφηγηματικό εργαλείο. Προσφέρει και την δυνατότητα στον παίκτη να πάρει μια ανάσα σε σημεία όπου έχει ανάγκη να αποσυμπιέσει την ένταση. Πρόκειται για μια προσθήκη ευπρόσδεκτη, που φωτίζει τα μεσοδιαστήματα με χιούμορ και ηρεμία.

Η δομή του παιχνιδιού

Όσον αφορά στη δομή του παιχνιδιού, αυτή παραμένει σχεδόν απαράλλακτη σε σχέση με τον προκάτοχό του – και προσωπικά, το βρήκα πολύ καλοδεχούμενο. Το Death Stranding 2 ακολουθεί την ίδια λογική: ο Sam καλείται αρχικά να συνδέσει το Μεξικό στο Chiral Network, και στη συνέχεια να ταξιδέψει στην Αυστραλία για να συνεχίσει το έργο της ένωσης. Ο παίκτης θα βρεθεί και πάλι να μετακινείται από περιοχή σε περιοχή, μεταφέροντας φορτία μέσα από εχθρικά τοπία και αναλαμβάνοντας δύσκολες αποστολές, που μονάχα ένας Repatriate – όπως ο Sam – θα μπορούσε να φέρει εις πέρας.

Κατά τη διάρκεια, θα ξεδιπλώνονται και πάλι σκηνές που θυμίζουν τις αφηγηματικές παρεμβολές του Cliff Unger από το πρώτο Death Stranding, αλλά αυτή τη φορά, με διαφορετικό πρωταγωνιστή. Αυτές οι σεκάνς, έχουν κατά κύριο λόγο αφηγηματικό σκοπό. Δημιουργούν ερωτήματα, αναμοχλεύουν μπερδεμένες αναμνήσεις και ταυτόχρονα προσφέρουν σημαντικές απαντήσεις, με τη χαρακτηριστική αμφισημία που συνοδεύει τη γραφή του Kojima.

Photo: SIE

Το σημείο, ωστόσο, στο οποίο θέλω να σταθώ, είναι το εξής: όποιος βρήκε τη δομή και την πορεία του πρώτου παιχνιδιού κουραστική ή μονότονη, δύσκολα θα αναθεωρήσει στο σίκουελ. Αν το Death Stranding δεν λειτούργησε συναισθηματικά ή νοηματικά για κάποιον, δεν υπάρχει εδώ κάποια ριζική αλλαγή που θα τον φέρει με το μέρος του. Παρά το γεγονός, ότι έχουν προστεθεί νέες ιδέες και έχει βελτιωθεί ουσιαστικά κάθε πτυχή του, ο πυρήνας –η φιλοσοφία του παιχνιδιού, η ραχοκοκαλιά του– παραμένει αναλλοίωτη.

Κι εδώ είναι, κατά τη γνώμη μου, που αποκαλύπτεται το αληθινό μεγαλείο του Hideo Kojima. Παρότι γνωρίζει για τα παράπονα και τον διχασμό του πρώτου τίτλου, δεν πτοείται. Δεν «θυσιάζει» το όραμά του στον βωμό της αποδοχής. Κάνει τις αλλαγές που ο ίδιος θεωρεί ουσιώδεις, αλλά ποτέ εις βάρος της ταυτότητας του έργου του. Και γι’ αυτό ακριβώς, τον θεωρώ έναν από τους πιο τολμηρούς, αυθεντικούς και ιδιοσυγκρασιακούς δημιουργούς στην ιστορία του μέσου. Έναν δημιουργό που δεν συμβιβάζεται και έχει απόλυτη επίγνωση του τι θέλει να πει και πώς θέλει να το πει.

Photo: SIE

Χάρμα οφθαλμών

Ένας ακόμη τομέας στον οποίο το Death Stranding 2: On the Beach διαπρέπει αδιαμφισβήτητα, είναι ο οπτικοακουστικός. Η νέα δημιουργία της Kojima Productions αποτελεί αναμφισβήτητα μία από τις πιο εντυπωσιακές παραγωγές της γενιάς, τόσο σε επίπεδο τεχνικής αρτιότητας, όσο και καλλιτεχνικής προσέγγισης. Κάθε σπιθαμή του κόσμου του πάλλεται από λεπτομέρεια και ζωντάνια: από τις αντανακλάσεις του φωτός, μέχρι το βάθος και την κλίμακα των τοπίων. Παράλληλα, οι εκφράσεις των χαρακτήρων αποτυπώνονται με τόσο ρεαλισμό, που πολλές φορές επικοινωνούν συναισθήματα χωρίς να απαιτείται καν διάλογος. Και κάθε φορά που περιπλανιόμαστε στον αφιλόξενο αλλά γοητευτικό του κόσμο, είναι σχεδόν αδύνατο να μη σταθούμε –έστω για λίγο– για να παρατηρήσουμε και να θαυμάσουμε.

Ανάμεσα στις πιο χαρακτηριστικές και ξεχωριστές στιγμές του οπτικού σχεδιασμού, συγκαταλέγονται η ρεαλιστική απεικόνιση του φεγγαριού τη νύχτα, καθώς και το εντυπωσιακό, σχεδόν εξωγήινο Crab Nebula –και τα δύο βασισμένα σε assets της NASA. Επιπλέον, αξίζει να αναφερθεί ότι ακόμα και στο απλό PS5, το αποτέλεσμα παραμένει εκπληκτικό, αποδεικνύοντας την τεχνική δεινότητα του στούντιο.

Δίνονται δύο επιλογές για τα γραφικά, με βάρος στο framerate ή το fidelity, ενώ το ίδιο ισχύει και για την έκδοση PS5 Pro, που επίσης παίζει σε ένα mode 30 fps με υψηλότερη ανάλυση και σε ένα mode 60 fps με -όχι και τόσο- χαμηλότερη ανάλυση. Το προτιμώμενο mode ήταν ξεκάθαρα το 60άρι.

Photo: SIE

Ένα αναπόσπαστο κομμάτι του κόσμου του Death Stranding

Σε αυτό το οπτικό υπερθέαμα, έρχεται να προστεθεί και το υπέροχο μουσικό υπόβαθρο του τίτλου. Το soundtrack, επιμελημένο από τον Woodkid, δίνει στο σίκουελ μια διαφορετική χροιά σε σχέση με την πιο εσωστρεφή, μελαγχολική και σχεδόν ποιητική διάσταση του πρώτου παιχνιδιού, που είχαν δημιουργήσει οι Low Roar. Χωρίς να απορρίπτει το συναίσθημα της μοναξιάς, ούτε να χάνει την συναισθηματική του βαρύτητα, η μουσική του On the Beach κινείται σε πιο γλυκόπικρες, κινηματογραφικές γραμμές, υποστηρίζοντας με επιτυχία τον δραματουργικό τόνο της αφήγησης.

Η σύνδεση μεταξύ εικόνας, ήχου και gameplay κορυφώνεται σε συγκεκριμένες στιγμές, όπου η μουσική αναλαμβάνει καθοριστικό ρόλο στην εμπειρία. Όπως συνέβαινε και στο πρώτο παιχνίδι, υπάρχουν σημεία όπου, καθώς ο παίκτης πλησιάζει -επιτέλους- στον προορισμό του, ξεκινά να παίζει ένα νέο μουσικό κομμάτι, αποτυπώνοντας με μοναδική ακρίβεια όλο το συναισθηματικό φορτίο εκείνης της στιγμής. Πρόκειται για ιδιαίτερα επιμελημένες σεκάνς, που μετατρέπουν τη διαδρομή σε μία σχεδόν κινηματογραφική εμπειρία, με τη μουσική να λειτουργεί ως ένα κρίσιμο εργαλείο αφήγησης.

Αυτού του είδους οι στιγμές, αποτυπώνουν με ακρίβεια το πώς το Death Stranding 2 αξιοποιεί τον ήχο και την εικόνα, όχι απλώς για να εντυπωσιάσει τεχνικά, αλλά για να ενισχύσει την εμβύθιση και το συναισθηματικό αποτύπωμα που αφήνει στον παίκτη ένα μοναδικό ταξίδι όπως αυτό.

Photo: SIE

Τεχνικά αψεγάδιαστο

Σε τεχνικό επίπεδο, το Death Stranding 2: On the Beach τα πάει εξαιρετικά, επιβεβαιώνοντας την υψηλή τεχνογνωσία της Kojima Productions. Η εμπειρία είναι αδιάλειπτη, χωρίς την παραμικρή παρουσία loading screens, κάτι που ενισχύει σημαντικά τη ροή και την εμβύθιση. Παράλληλα, οι μεταβάσεις μεταξύ gameplay και cutscenes γίνονται πάντα ομαλά, ενώ ακόμα και το fast travel ή τα ταξίδια με το DHV Magellan εκτελούνται άμεσα, χωρίς να διακόπτεται καθόλου ο ρυθμός του παιχνιδιού. Αξιοσημείωτη είναι και η ταχύτητα με την οποία φορτώνει ο τίτλος από το κεντρικό μενού της κονσόλας, προσφέροντας μια εμπειρία που ξεκινά κυριολεκτικά μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα.

Καθ’ όλη τη διάρκεια της δοκιμής μας, το παιχνίδι παρέμεινε τεχνικά άψογο, χωρίς κρασαρίσματα, τεχνικά σφάλματα ή εμφανή glitches. Η σταθερότητα του παιχνιδιού είναι υποδειγματική, αποδεικνύοντας τη φροντίδα που έχει δοθεί στον τομέα της απόδοσης. Όσον αφορά τα διαθέσιμα modes απεικόνισης, τόσο το Performance Mode, όσο και το Quality Mode, προσφέρουν εντυπωσιακά αποτελέσματα, με την επιλογή να εξαρτάται αποκλειστικά από την προτίμηση του εκάστοτε παίκτη – αν θα προτιμήσει δηλαδή υψηλότερο framerate ή μεγαλύτερη οπτική πιστότητα.

Όποια επιλογή και να διαλέξει κανείς, όμως, το τελικό αποτέλεσμα αποτελεί αναμφισβήτητα μια από τις πιο στιβαρές τεχνικές υλοποιήσεις που έχουμε δει σε σύγχρονο τίτλο, με την ομάδα ανάπτυξης να επιτυγχάνει έναν ιδανικό συνδυασμό ταχύτητας, αξιοπιστίας και αισθητικής πληρότητας.

Photo: SIE

Η Sony συνεχίζει την παράδοση

Η παράδοση της Sony να προσφέρει ελληνικό υποτιτλισμό στα μεγάλα παιχνίδια first-party συνεχίζεται και στο Death Stranding 2, ενισχύοντας τη συνολική εμπειρία και διευκολύνοντας σημαντικά τους Έλληνες παίκτες που δεν αισθάνονται εξοικειωμένοι με την αγγλική γλώσσα. Η διάθεση της ελληνικής γλώσσας είναι ιδιαίτερα σημαντική σε έναν τίτλο με τόσο σύνθετη πλοκή και περίπλοκο λεξιλόγιο, που αγγίζει φιλοσοφικά και συναισθηματικά ζητήματα.

Κατά κύριο λόγο, η μετάφραση κινείται σε πολύ ικανοποιητικό επίπεδο. Η πλειονότητα των διαλόγων και των περιγραφών αποδίδεται σωστά, με σεβασμό στο αρχικό κείμενο και χωρίς να παραμορφώνεται το ύφος του σεναρίου. Ωστόσο, δεν λείπουν μικρές αστοχίες – μεμονωμένα λάθη σε άρθρα ή φράσεις που έχουν αποδοθεί κατά λέξη, χωρίς να ταιριάζουν απόλυτα στο ελληνικό γλωσσικό πλαίσιο. Αυτές οι λεπτομέρειες, αν και υπαρκτές, δεν επηρεάζουν σοβαρά τη συνολική ποιότητα και δεν τίθεται περίπτωση να ενοχλήσουν τον παίκτη υπονομεύοντας την εμπειρία.

Συνεπώς, σε γενικές γραμμές, η ελληνική μετάφραση είναι αξιόλογη και λειτουργεί αποτελεσματικά ως εργαλείο κατανόησης και εμβάθυνσης στο περιεχόμενο του παιχνιδιού. Η Sony δείχνει για ακόμη μια φορά ότι λαμβάνει υπόψη το ελληνικό κοινό, προσφέροντας μια προσεγμένη τοπική προσαρμογή που κάνει τη διαφορά — ειδικά σε τίτλους με τόσο έντονα αφηγηματικό χαρακτήρα όσο το Death Stranding 2.

Credit: Kojima Productions

Death Stranding 2: On the Beach – Τελικές εντυπώσεις

Όπως αναφέραμε και παραπάνω, η κριτική ενός έργου του Hideo Kojima δεν είναι ποτέ εύκολη υπόθεση. Ο Ιάπωνας δημιουργός δεν αντιμετωπίζει τα βιντεοπαιχνίδια απλώς ως προϊόντα ψυχαγωγίας, αλλά ως μια ολοκληρωμένη μορφή καλλιτεχνικής έκφρασης. Με κάθε νέο τίτλο του, επιχειρεί να διευρύνει τα όρια του μέσου, όχι μόνο σε επίπεδο μηχανισμών και αφηγηματικών δομών, αλλά κυρίως σε ό,τι αφορά τον συναισθηματικό και θεματικό του αντίκτυπο.

Αντλώντας ξεκάθαρες επιρροές από προηγούμενα έργα του, και πιο έντονα από τα Metal Gear Solid 2 και Metal Gear Solid 4, ο Hideo Kojima παραδίδει μία εμπειρία σχεδόν αψεγάδιαστη – μια δημιουργία που συνδυάζει το οπτικοακουστικό μεγαλείο με μια ώριμη και πιο κατασταλαγμένη αφήγηση. Το Death Stranding 2: On the Beach δεν ειναι ένα τυπικό σίκουελ, αλλά μια τολμηρή καλλιτεχνική δήλωση που επαναπροσδιορίζει τα όρια της αφήγησης στο διαδραστικό μέσο. Πρόκειται για έναν τίτλο που όχι μόνο θα μείνει χαραγμένος στη μνήμη μας για χρόνια, αλλά ενδέχεται να αποτελέσει και θεμέλιο λίθο για το πώς μπορούν οι δημιουργοί να αφηγούνται βαθιά προσωπικές ιστορίες.

Είναι από εκείνα τα παιχνίδια που δύσκολα περιγράφονται με λέξεις. Πρόκειται για μια εμπειρία που επιδρά πρωτίστως στο συναίσθημα, και λιγότερο στη λογική. Ένα σύνολο από βαθιά προσωπικές, σχεδόν υπαρξιακές στιγμές, που μεταφέρονται στον παίκτη με τρόπο που λίγοι δημιουργοί μπορούν να πετύχουν. Ακόμα κι αν το αφήγημα είναι, κατά τόπους, αινιγματικό ή εσκεμμένα ασαφές, υπάρχει πάντοτε μια συναισθηματική αλήθεια που διαπερνά τα πάντα.

Ο ίδιος ο Kojima έχει δηλώσει, άλλωστε, πως «δεν χρειάζεται πάντα να καταλαβαίνεις, αρκεί να νιώθεις». Και πράγματι, αυτή είναι ίσως η πλέον περιεκτική περιγραφή για το On the Beach. Είναι ένα παιχνίδι που πρέπει να το βιώσεις, για να κατανοήσεις και να εκτιμήσεις πραγματικά τη φύση του. Μια εμπειρία πολυεπίπεδη, που σε στιγμές αγγίζει τα όρια του υπαρξιακού στοχασμού, και που εν τέλει σε αφήνει με ένα αίσθημα βαθιάς εσωτερικής σύνδεσης με το ίδιο το μέσο των βιντεοπαιχνιδιών.

Λεπτομέρειες

Διαθέσιμο σε: PS5
Δοκιμάστηκε σε:  PS5 / PS5 Pro
Εταιρεία Ανάπτυξης: Kojima Productions
Εκδότρια Εταιρεία: Sony Interactive Entertainment
Είδος: Action Adventure / Shooter
Ηλικίες: 18+
Ημ/νία Κυκλοφορίας: 26 Ιουνίου 2025
Official website: link

Το παιχνίδι μάς παραχωρήθηκε από την εκδότρια εταιρεία για τις ανάγκες του review.