Η τρίτη περιπέτεια του ανανεωμένου Doom Slayer μάς πηγαίνει στα αρχαία χρόνια, στο ενδιαφέρον prequel, DOOM: The Dark Ages.
To 2016 η id Software προχώρησε στο reboot της σειράς DOOM, το οποίο -μέχρι εκείνο το σημείο- αριθμούσε τρία βασικά entries και άλλα τόσα πιο… “περιφερειακά”. To DOOM του 2016 επανέφερε τη σειράς στα πιο action μονοπάτια της, απομακρύνοντάς την από το DOOM 3, που ήταν πιο εστιασμένο σε τρόμο. Το 2020 κυκλοφόρησε το sequel, DOOM Eternal που πάτησε πάνω στην επιτυχημένη συνταγή του προηγούμενου ίτλου και με μερικά platform στοιχεία παρουσίασε ένα πιο ολοκληρωμένο και πιο διασκεδαστικό first-person shooter. Φτάνουμε έτσι στο σήμερα και στο DOOM: The Dark Ages, το οποίο αποτελεί prequel του τίτλου του 2016 και μας πηγαίνει στα “πρώτα” χρόνια που ο Slayer τρομοκρατούσε τις ορδές της κόλασης.
DOOM με έμφαση στο storytelling; What the HELL;
Όσοι έχετε ασχοληθεί με τα DOOM κάποια στιγμή στη ζωή σας θα έχετε παρατηρήσει ότι το σενάριο δεν ήταν ποτέ το δυνατό τους στοιχείο. Απεναντίας, η δράση, το “ξύλο” και το άπειρο αίμα ήταν αυτά που καθήλωναν όλους τους παίκτες. Στο DOOM: The Dark Ages αυτά υπάρχουν και με το παραπάνω, όμως υπάρχει και ένα σενάριο στο background, μέσω του οποίου θα μάθετε αρκετά πράγματα, τόσο για τον Slayer, όσο και για ορισμένους δευτερεύοντες χαρακτήρες και κακούς.
Βέβαια, το σενάριο δεν ξεφεύγει από τα τετριμμένα. Πόλεμος μεταξύ των Nine Sentines (ανθρώπων) και των συμμάχων τους, Maykrs, εναντίων των ορδών της κόλασης, που αναζητούν ένα μυστηριώδες artifact. Ο Slayer ελέγχεται από τους Maykrs και γίνεται summon κάθε φορά που ξεσπάνε οι μάχες. Κάποια στιγμή, ο Slayer ελευθερώνεται από τον έλεγχο αυτόν και στρέφεται εναντίον όλων. Παρότι έχει γίνει μια προσπάθεια να υπάρξει μια πιο ενδιαφέρουσα ιστορία, με αρκετά cutscenes και εισαγωγές αρκετών χαρακτήρων, οι περισσότεροι (αν όχι όλοι) από αυτούς είναι αδιάφοροι. Τα cutscenes είναι βαρετά και καταλήγουν ως επί το πλείστον, με τον Slayer να κάνει φαντασμαγορικά superhero landings, θυμίζοντας σε όλους πόσο cool και παράλληλα πόσο badass είναι. Η αλήθεια είναι ότι στις 15 ώρες που μας κράτησε απασχολημένους το DOOM: The Dark Ages, οι μόνες στιγμές που βαρεθήκαμε ήταν κατά τη διάρκεια των cutscenes.
Με τη δύναμη της ασπίδας
Στα του gameplay, το DOOM: The Dark Ages διαφέρει αρκετά από τους προκατόχους του. Απουσιάζουν τα platform στοιχεία του Eternal, ενώ έχουν προστεθεί αρκετά περισσότερα melee encounters. Σε αυτό βοηθάει αρκετά η ασπίδα που είναι το σήμα κατατεθέν του παιχνιδιού. Με αυτήν ο Slayer μπορεί να μπλοκάρει επιθέσεις, να κάνει parry άλλες (έχουν πράσινο χρώμα) επιστρέφοντας ζημιά στους αντιπάλους του ή να την πετάξει καρφώνοντας τα τέρατα και κάνοντάς τα stun για μερικά δευτερόλεπτα. Η ασπίδα λειτουργεί περίφημα, όμως αν παίζετε σε χαμηλή δυσκολία θα διαπιστώσετε ότι το parry window είναι αρκετά μεγάλο και ουσιαστικά εσείς θα κυνηγάτε τα πράσινα projectiles για να τα κάνετε parry. Τέλος, η απουσία των glory kills είναι εμφανής, καθώς πλέον τα αντίστοιχα “fatalities” είναι απλές κλωτσιές ή μπουνιές.
Γενικότερα, ο Slayer είναι πιο βαρύς, πιο “tanky” και χρησιμοποιεί αρκετά brute force. Εκτός τα δεκάδες όπλα, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε τις γροθιές σας, ένα mace ή ένα morgerstern, το μεσαιωνικό ρόπαλο με τα καρφιά. Όλα αυτά κάνουν τη μάχη πιο διασκεδαστική, πιο γρήγορη και αιματηρή. Όσον αφορά στα όπλα, επιστρέφουν αρκετά που έχουμε γνωρίσει σε προηγούμενα παιχνίδια, όπως η καραμπίνα ή το laser blaster, ενώ άλλα έχουν αλλάξει μορφή λόγω του setting (όπως το BFG, το οποίο πλέον είναι μια βαλλίστρα). Όλα τα παραπάνω μπορούν να αναβαθμιστούν με χρυσό και ορισμένα gems που μπορείτε να βρείτε διάσπαρτα σε κάθε επίπεδο του παιχνιδιού, σε αντίστοιχα shrines. Τα μυστικά είναι αρκετά και αξίζει να δαπανήσετε παραπάνω ώρα ώστε να τα ανακαλύψετε.
Σε πολλές μάχες όμως ο Slayer δεν θα είναι μόνος του. Θα τον βοηθήσει ένας cyber-δράκος και ένα τεράστιο Atlas mech 30 μέτρων. Χρησιμοποιώντας αυτά, το gameplay αλλάζει δραματικά, καθώς με τον δράκο μπορείτε να πετάξετε σε πιο ανοιχτά επίπεδα, καταστρέφοντας διαστημόπλοια και εχθρούς, ενώ με το mech μπορείτε να πολεμήσετε με τιτάνες, κάνοντας combos με τις γροθιές σας. Και οι δυο είναι ενδιαφέρουσες προσθήκες, όμως καταλήγουν λίγο βαρετές και επαναλαμβανόμενες.
Εντύπωση προκαλεί η απουσία του multiplayer, κάτι το οποίο είχαν και οι δυο προηγούμενοι τίτλοι μετά το reboot της σειράς.
Τα όμορφα τέρατα, όμορφα καταστρέφονται
Τι θα ήταν όμως το DOOM χωρίς τα τέρατά του; Εμβληματικά τέρατα που έχουμε δει στα προηγούμενα παιχνίδια επιστρέφουν, ενώ έχουν προστεθεί ακόμα περισσότερα τα οποία είναι εμπνευσμένα από τον… Lovecraft. Όλα τα τέρατα είναι καλοσχεδιασμένα και όσο τα πυροβολάτε καταστρέφονται κομμάτια του σώματός τους ή σπάνε οι ασπίδες τους, αναδεικνύοντας πόσο ζημιά έχουν δεχτεί.
Στο DOOM: The Dark Ages έχει χρησιμοποιηθεί η μηχανή γραφικών id Tech 8, η οποία προσφέρει ένα πανέμορφο οπτικό αποτέλεσμα σε συνδυασμό με πολύ σταθερές επιδόσεις. Καθ’ όλη την ενασχόληση μας δεν είχαμε το παραμικρό framedrop ακόμα και όταν υπήρχαν υπεράριθμοι εχθροί εντός οθόνης.
Τέλος, για μια ακόμα φορά παιχνίδι DOOM “ντύνεται” από metal ακούσματα – τα οποία δένουν περίφημα με τις σφαγές που γίνονται στο παιχνίδι. Όμως, η μουσική είναι εμφανώς υποδεέστερη των προηγούμενων δυο τίτλων, τα soundtrack των οποίων είχε αναλάβει ο θρυλικός Mick Gordon.
DOOM: The Dark Ages – Άξιζε η αναμονή;
Η αλήθεια είναι ότι το DOOM: The Dark Ages δεν έχει τον ίδιο αντίκτυπο που είχαν τα προηγούμενα δυο και φαντάζει το πιο αδύναμο της τριλογίας. Ίσως η ανέμπνευστη μουσική επένδυση, ίσως τα μονότονα επίπεδα με τον δράκο και το mech, ίσως τα αδιάφορα cutscenes και το σενάριο, ίσως όλα μαζί. Όταν όμως μένει σταθερό στις ρίζες του, το DOOM: The Dark Ages τα καταφέρνει περίφημα. Με ασταμάτητη δράση, πολύ αίμα και ακόμα περισσότερους εχθρούς, η διασκέδαση φτάνει στην κορυφή.

Δοκιμάστηκε σε: PC
Εταιρεία Ανάπτυξης: id Software
Εκδότρια Εταιρεία: Bethesda Softworks
Είδος: First-Person Shooter
Ηλικίες: 18+
Ημ/νία Κυκλοφορίας: 15 Μάϊου 2025
Official website: link
Το παιχνίδι μάς παραχωρήθηκε από την εκδότρια εταιρεία για τις ανάγκες του review.