Dragon Age: The Veilguard – Review

Είναι το Dragon Age: The Veilguard το “θαύμα” που χρειάζεται η BioWare;

Η BioWare είναι μια εταιρεία που έχει προσφέρει πάρα πολλά στο gaming από την ίδρυσή της. Έχει ως έναν βαθμό ορίσει και στη συνέχεια επαναπροσδιορίσει το είδος των role-playing βιντεοπαιχνιδιών, δείχνοντας τον δρόμο σε δεκάδες άλλους developers, που στη συνέχεια “απογείωσαν” το πολύπλοκο αυτό genre. Κατά την πολυετή πορεία της, η καναδέζικη εταιρεία έχει δημιουργήσει τα πρώτα Baldur’s Gate, ένα από τα καλύτερα Star Wars παιχνίδια, την επική τριλογία του Mass Effect, αλλά και τα Dragon Age. Όλα αυτά, αρκετά χρόνια πριν το Dragon Age: The Veilguard.

Τα τελευταία χρόνια όμως, έπειτα από τη χλιαρή αποδοχή των Mass Effect: Andromeda και Anthem, το στούντιο της EA βρέθηκε να ισορροπεί σε ένα τεντωμένο νοητό σχοινί, από το οποίο θα απαλλασσόταν μόνο με μια νέα, επιτυχημένη κυκλοφορία, καθώς – θεωρητικά – θα την έβγαζε από τη δύσκολη θέση. Το παιχνίδι, που συνειδητά ή ασυνείδητα επιλέχθηκε να εκτελέσει αυτό το χρέος είναι το Dragon Age: The Veilguard, για το οποίο είμαι βέβαιη πως έχετε ακούσει πάρα πολλά.

Ομολογουμένως, αυτό το review έρχεται λίγο αργότερα από τα υπόλοιπα, αλλά χωρίς να έχει μείνει κάτι από τον νέο τίτλο της BioWare που δεν έχω δει. Οπότε, μετά από εκατοντάδες ώρες στον κόσμο του Dragon Age: The Veilguard, ας μιλήσουμε για το πιο πολυσυζητημένο παιχνίδι του φθινοπώρου.

Photo: Electronic Arts / VG24

Δέκα χρόνια αργότερα…

Στα πρώιμα στάδια του development το Dragon Age: The Veilguard (αρχικά γνωστό ως Dragon Age: Dreadwolf ή απλά ως Dragon Age 4) αντιμετώπισε πολλά προβλήματα, με αρκετά από αυτά να πηγάζουν από τις διαφωνίες που υπήρχαν μεταξύ BioWare και EA, σύμφωνα με τα ρεπορτάζ που έχουν γίνει και έχουν δημοσιευθεί σχετικά. Υπήρξαν αποχωρήσεις προσωπικού και ιδέες που ακολουθήθηκαν για αρκετό καιρό και στη συνέχεια εγκαταλείφθηκαν, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μια λίμπο. Το development hell – όπως έχει καθιερωθεί σαν όρος στα αγγλικά – είχε ως αποτέλεσμα το The Veilguard, που αποτελεί άμεσο sequel του Dragon Age: Inquisition (2014), να βγει δέκα χρόνια μετά.

Ο χαρακτήρας μας αυτή τη φορά ονομάζεται Rook. Το φύλο, την εμφάνιση, τον τρόπο με τον οποίο μάχεται και το faction από το οποίο προέρχεται το ορίζει ο παίκτης. Αφότου κάνουμε τις απαραίτητες επιλογές και προσαρμογές στο πλούσιο μενού για τη δημιουργία χαρακτήρα, η ιστορία ξεκινάει… ή μάλλον συνεχίζει από εκεί που είχε μείνει, με ένα μικρό άλμα στο μέλλον.

Ο Varric, ο μεγάλος παραμυθάς των Dragon Age, ζητάει τη βοήθεια μας για να σταματήσει τον Solas – έναν από τους θεούς των ξωτικών -, καθώς προσπαθεί να φέρει εις πέρας ένα τελετουργικό που θα καταστρέψει τον κόσμο. Η προσπάθειά μας να τον εμποδίσουμε δεν πάει βάσει σχεδίου (φυσικά) και κάπως έτσι, καλούμαστε να φτιάξουμε μια ομάδα από διαφορετικές προσωπικότητες (εγένετο το Veilguard) για να αντιμετωπίσουμε, όχι έναν θεό, αλλά δύο.

Dragon Age: The Veilguard – Μια επική αποστολή “αυτοκτονίας”

Η BioWare, σαν τον Varric, είναι και αυτή – πάνω από όλα – ένας σπουδαίος παραμυθάς, έχοντας γράψει μερικές από τις ωραιότερες ιστορίες που έχουμε δει σε βιντεοπαιχνίδια (βλέπετε την τριλογία του Mass Effect). Για αυτήν και το κοινό της, έπαιζε ανέκαθεν μεγάλο ρόλο η πλοκή και η ποιότητα της γραφής, δύο πράγματα για τα οποία μπορούμε να πούμε πολλά όσον αφορά το Dragon Age: The Veilguard.

Η περιπέτεια του/της Rook είναι ακριβώς αυτό: μια περιπέτεια. Ένα ενδιαφέρον ταξίδι των περίπου 40-50 ωρών (αν ασχοληθείτε με όλα τα quests) που ξετυλίγεται με σταθερά ανοδική πορεία, οδεύοντας μονίμως προς μια κορύφωση. Ο πρόλογος είναι δυναμικός, θέτοντας έναν ρυθμό που διατηρείται ικανοποιητικά, μέχρι που τελικά οδηγεί σε μια σειρά από αποστολές που στον επίλογο γίνονται όλο και πιο επικές.

Τι γίνεται όμως με τη γραφή; Πιθανότατα, έχετε διάφορα περίφημα κλιπάκια στο διαδίκτυο όπου σκοπό έχουν να τονίσουν την… άβολη απόδοση κάποιων σκηνών. Αυτά τα στιγμιότυπα προφανώς και υφίστανται. Ομολογουμένως, μέσα στο πλαίσιο του συνόλου – δηλαδή, όταν δεν απομονώνεται μια σκηνή απλά και μόνο για να υπερτονίσουμε κάτι αρνητικό – αυτές οι στιγμές δεν “χτυπάνε” τόσο άσχημα, όμως δεν παύουν να υπάρχουν. Σαφώς, το Dragon Age: The Veilguard δεν αποτελεί σαιξπηρικό έργο, αλλά και πάλι είδα κάποια στιγμιότυπα που ήθελαν μια διαφορετική απόδοση, ώστε να υπήρχε και μια πιο ποιοτική, συνολική εικόνα από άποψη γραφής. (Πληροφοριακά, πάντως, δεν υπάρχει καμία υπερ-μυστική, υπερ-woke ατζέντα που η BioWare προσπαθεί να σας ταΐσει με το ζόρι. Αυτές τις περιβόητες θεματικές τις διαχειρίζεται όπως και όλες τις άλλες. Ανθρώπινα.)

Photo: Electronic Arts / VG24

Αλλεργία στο… σκοτάδι

Κάτι που λείπει από τον τέταρτο τίτλο της σειράς, παρότι υπήρχε σε αφθονία στους προηγούμενους, είναι η πιο σκοτεινή απεικόνιση σε θέματα που τη “σηκώνουν”. Δεν μιλάω για υπερβολικά βίαιες και αιματηρές σκηνές. Αναφέρομαι στην αποφυγή του οτιδήποτε υπερβολικά σκοτεινού και διεστραμμένου, ακόμα και όταν γίνονται αναφορές σε αυτό. Οι μεγάλες φρικαλεότητες συμβαίνουν εκτός οθόνης, κάνοντας την αισθητική λίγο πιο… ευχάριστη και φιλική για την οικογένεια.

Σε περίπτωση που έχετε μπερδευτεί, όχι δεν είναι το ζητούμενο να υπήρχαν σκηνές τρόμου, όμως μερικές φορές η επίδραση ενός quest είναι μεγαλύτερη όταν έχει και την αντίστοιχη απεικόνιση. Στην προκειμένη, είναι ξεκάθαρο πως υπήρχε ένας συνειδητός περιορισμός στις πιο σκοτεινές θεματικές, ακόμα και όταν ήταν βασικό μέρος του σεναρίου.

Λίγη BioWare από τα παλιά

Φυσικά, τίτλος της BioWare χωρίς companions δεν νοείται και το Dragon Age: The Veilguard μας συστήνει σε επτά διαφορετικούς.

Βλέποντας τους αρχικά στα προωθητικά trailers είχα υποθετικά μια εικόνα για τους ποιους θα συμπαθήσω, ιδέα που η BioWare – θυμίζοντας τον παλιό καλό εαυτό της – κατέρριψε θριαμβευτικά.

Μέχρι το τέλος του παιχνιδιού, και οι επτά χαρακτήρες είχαν αποδείξει το πόσο ενδιαφέροντες ήταν ο καθένας με τον δικό του τρόπο και πόσο συμπαθείς. Μέχρι το τέλος της ιστορίας, είχα επενδύσει συναισθηματικά στους προβληματισμούς και το μέλλον τους, τόσο που ευχόμουν να υπήρχαν περισσότερες σκηνές με αυτούς. Σε αυτό συνέβαλλαν αισθητά και οι εξαιρετικές ερμηνείες των voice actors που ανέλαβαν να δώσουν… ψυχή στους συμμάχους μας. Τα companion quests είναι, χωρίς αμφιβολία, το καλύτερο κομμάτι του τίτλου.

Choice-based με εκπτώσεις

Η προσωπική μου αδυναμία στη BioWare πηγάζει από τη δυνατότητα που έχει να με κάνει να “νοιάζομαι” για μια σειρά από φανταστικούς χαρακτήρες ξανά και ξανά. Τόσο που όταν κάνω μια “κακή” επιλογή στους διαλόγους, είμαι ικανή να γυρίσω στο πιο πρόσφατο save file μου για να κάνω εν τέλει το “σωστό”. Και έπειτα, όταν πια έχω δει τα credits, θα έχω την όρεξη και την επιθυμία να ακολουθήσω ένα διαφορετικό μονοπάτι, ξεκινώντας από την αρχή.

Αλλά, στο Dragon Age: The Veilguard αυτή η επιθυμία δεν είναι τόσο έντονη, διότι παρότι και εδώ υπάρχουν σημαντικές αποφάσεις που πρέπει να πάρουμε ως παίκτες, αυτές είναι λίγες.

Τις περισσότερες φορές, οι απαντήσεις δεν παίζουν ιδιαίτερο ρόλο. Είναι άνευ ουσίας αντιδράσεις, που το μόνο που αλλάζει είναι ο τόνος του χαρακτήρα μας. Ακόμα και εκεί όμως υπάρχει περιορισμός, καθώς συνήθως οι επιλογές είναι τρεις: μια ευγενική, μια χιουμοριστική και μια πιο… σοβαρή, που ό,τι και αν επιλέξουμε δεν έχει ιδιαίτερη σημασία. Οι companions επίσης δεν είναι τόσο επικριτικοί των πράξεων μας όσο στο παρελθόν και όταν είναι, οι συνέπειες είναι παροδικές, έως και μηδενικές.

Photo: Electronic Arts / VG24

Semi-open, για να μην ξεχειλώνει

Σε μια από τις πιο σωστές τις επιλογές όσον αφορά το παιχνίδι, η BioWare επέλεξε να αποφύγει το open world και να προτιμήσει το semi-open (ή ακόμα και τη linear δομή στις βασικές αποστολές). Με αυτόν τον τρόπο δεν υπάρχουν περιθώρια βαρεμάρας ή κούρασης για τον παίκτη.

Η εξερεύνηση είναι ευχάριστη, απλή και χωρίς πολλά εμπόδια. Οι ανταμοιβές πολλές και τα side quests που θα συναντήσετε πολύ συγκεκριμένα και σε γενικές γραμμές ενδιαφέροντα. Απλά, λιτά και όμορφα, χωρίς υπερβολές που αντί για καλό καταλήγουν να κάνουν κακό.

Όταν λέμε “απλό” δεν εννοούμε φτωχό. Το Dragon Age: The Veilguard έχει πολλές τοποθεσίες, που διαφέρουν τρομερά μεταξύ τους. Απλά καμία από αυτές δεν αποτελεί μια αχανή πεδιάδα γεμάτη με ανούσιες δραστηριότητες. Αντιθέτως, η έλλειψη… απληστίας, έχει δώσει στη BioWare τη δυνατότητα να δημιουργήσει το ένα εντυπωσιακό set-piece μετά το άλλο, με τρομερές λεπτομέρειες και ένα αποτέλεσμα που προκαλεί ενθουσιασμό.

3…2…1…Action!

Αφήνοντας το “βαρύ” role-playing στην άκρη στο κομμάτι των επιλογών και των επιπτώσεων, η BioWare συνεχίζει με το ίδιο σκεπτικό όσον αφορά και τη μάχη. Εγκαταλείποντας τελείως πια το σύστημα μάχης που σας επέτρεπε να “παγώσετε” το πεδίο της μάχης για να επιλέξετε τις επόμενες κινήσεις σας στρατηγικά, σαν σε μια παρτίδα σκάκι, το νεότερο Dragon Age είναι ένας κατεξοχήν action RPG τίτλος.

Αυτό δεν είναι κάτι αρνητικό βέβαια, μιας και το αποτέλεσμα είναι πάρα πολύ καλό. Το αν θα σας αρέσει περισσότερο από την παλιά προσέγγιση του franchise είναι θέμα προσωπικών γούστων. Ανεξάρτητα από αυτό, οι μάχες είναι τρομερά διασκεδαστικές και δεν καταλήγουν βαρετές όσες ώρες και αν περάσουν.

Photo: Electronic Arts / VG24

Η στρατηγική που απαιτείται από μέρους σας είναι πολύ περιορισμένη και αφορά κυρίως τον συνδυασμό των abilities του χαρακτήρα σας, αλλά και των companions σας ώστε να κάνετε περισσότερο damage. Δεν χρειάζεται καν να έχετε ένα ισορροπημένο party πλέον – όπως στους παλιότερους τίτλους – αφού είναι δυνατό να επιβιώσετε ακόμα και μια ομάδα γεμάτοι από μάγους (αυτό το τελευταίο μην το επιχειρήσετε στις μεγάλες βαθμίδες δυσκολίας).

Και εδώ, το “απλό” δεν ισούται με “φτωχό”, αφού και εσείς και οι companions σας έχετε skill tree που σας επιτρέπουν να δώσετε έμφαση σε συγκεκριμένες ικανότητες, δημιουργώντας ουσιαστικά “ρόλους” ανάμεσα στον χαρακτήρα σας και τους δύο συμμάχους που τον συνοδεύουν.

Τα τρία classes που προσφέρονται (warrior, rogue, mage) διαφέρουν κατά κόρον μεταξύ τους, ενώ το καθένα από αυτά έχει και τρία specializations για να ξεκλειδώσετε. Οι επιλογές αυτές αρκούν για να σας απασχολήσουν, χωρίς να σας κουράσουν.

Τόσο όμορφο – Σχεδόν μαγικό

Αναφέραμε προ ολίγου πως το Dragon Age: The Veilguard προσφέρει εντυπωσιακά set-pieces, με πολλές λεπτομέρειες, επανειλημμένα. Η Frostbite έχει αποδειχθεί μια πολλά υποσχόμενη μηχανή γραφικών, που όμως είναι και δύσκολη στη χρήση για τους developers. Παρ’ όλα αυτά, η BioWare τα έχει καταφέρει εξαιρετικά εδώ.

Το τελικό αποτέλεσμα είναι πραγματικά άξιο θαυμασμού, με τη μια καλοφτιαγμένη τοποθεσία να διαδέχεται την άλλη. Αντανακλάσεις, αντικείμενα που αιωρούνται, έντονα εφέ και φωτισμοί. Καλοσχεδιασμένοι χαρακτήρες (με τα καλύτερα physics σε μαλλιά που έχουμε δει ποτέ – ναι, το είπα) και εχθροί (ακόμα και αν παρουσιάζουν περιορισμένη ποικιλία σε εμφάνιση και κινήσεις). Το Dragon Age: The Veilguard είναι ένα πραγματικά όμορφο παιχνίδι. Από τα πιο καθαρά σε εικόνα και ήχο τους έτους που διανύουμε. «Τρέχει» επίσης με μεγάλη σταθερότητα, σε βαθμό που είτε επιλέξετε το quality mode (υψηλή ανάλυση), είτε το performance (υψηλό frame rate) το παιχνίδι μοιάζει σχεδόν αψεγάδιαστο.

Photo: Electronic Arts / VG24

Dragon Age: The Veilguard – Τελικά πρόκειται περί “θαύματος”;

Οι αναλύσεις, τα άρθρα και οι κριτικές είναι πιο ελκυστικές όταν εκθειάζουν ή κατακεραυνώνουν το αντικείμενο με το οποίο καταπιάνονται, όμως το Dragon Age: The Veilguard δεν αποτελεί υλικό για τίποτα από τα δύο. Δεν είναι “η επιστροφή της BioWare στην παλιά της αίγλη”, αλλά ούτε ένα κακό παιχνίδι.

Αντιθέτως, είναι ένα καλό παιχνίδι. Το καλύτερο, μάλιστα, που έχει δημιουργήσει η εταιρεία από τότε που “έκλεισε” την τριλογία του Mass Effect. Δεν είναι και λίγο αυτό, για την εταιρεία που έχει χαρίσει χρυσές στιγμές στο genre των RPGs. Θα μπορούσε να σηματοδοτεί μια επαναφορά σε αυτό που η ίδια ξέρει να κάνει καλύτερα (Θεού θέλοντος και EA επιτρέποντος).

Το Dragon Age έχει πολλούς ήρωες να αναδείξει ακόμα και ίσως να βρει μια καλύτερη ισορροπία την επόμενη φορά. Του αξίζει.

Λεπτομέρειες

Διαθέσιμο σε: PC, PS5, Xbox Series X|S
Δοκιμάστηκε σε:  PS5
Εταιρεία Ανάπτυξης: BioWare
Εκδότρια Εταιρεία: Electronic Arts
Είδος: Action role-playing
Ηλικίες: 18+
Ημ/νία Κυκλοφορίας: 31 Οκτωβρίου 2024
Official website: link

Το παιχνίδι μάς παραχωρήθηκε από την εκδότρια εταιρεία για τις ανάγκες του review.