Eastward – Review

Αν θέλετε να παίξετε μια εκδοχή του The Last of Us σε στιλ anime, δεν υπάρχει καλύτερο παιχνίδι από το Eastward.

Το Eastward μάς στέλνει σε ένα κατεστραμμένο, post apocalyptic setting, και εμείς χειριζόμαστε δύο χαρακτήρες, τον John και τη Sam, σε μια μεγάλη περιπέτεια.

Η ιστορία ξεκινά σε μια υπόγεια πόλη που θυμίζει καταυλισμό από τον κόσμο του Fallout. Ο δήμαρχος είναι ένας αυταρχικός ηγέτης, που δεν επιτρέπει σε κανέναν να φύγει από την πόλη, προειδοποιώντας πως στον έξω κόσμο δεν επιβιώνει η ζωή.

Μετά από μια σειρά γεγονότων στην αρχή του παιχνιδιού, το πρωταγωνιστικό δίδυμο φεύγει τελικά, εξόριστο, μέσα σε ένα τρένο, από την υπόγεια πόλη. Βέβαια, αυτό που ανακαλύπτει είναι πως έξω υπάρχει ήλιος, πως φυσά αέρας, πως τα δέντρα είναι πράσινα και ο ουρανός γαλάζιος.

Εικόνα: Chucklefish

Και, επίσης, ανακαλύπτει ότι υπάρχουν κι άλλες πόλεις, με άλλους ανθρώπους. Βέβαια, πράγματι υπάρχουν απειλές διαφόρων ειδών, αλλά τίποτα δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο στον δρόμο των ηρώων μας. Αφού φύγουμε από την αρχική πόλη, κυκλοφορούμε στον κόσμο, γνωρίζοντας ανθρώπους, ολοκληρώνοντας quests και dungeons, σε στιλ Zelda και με παρόμοια κάμερα «από πάνω».

Ο «δείρτης» και το «μαγικό κορίτσι»

Ο John είναι ο «δείρτης» της παρέας, αυτός που ρίχνει το ξύλο όταν χρειάζεται. Αμίλητος, κυκλοφορεί με ένα τηγάνι και δέρνει τα τέρατα που εμφανίζονται στον αλλόκοτο αυτόν κόσμο.

Όταν δεν ρίχνει φάπες και δεν πυροβολεί, ο John μαγειρεύει με το τηγάνι του, για να έχουμε γιατρικά και ό,τι άλλο χρειαζόμαστε στην περιπέτειά μας. Η Sam, από τη μεριά της, είναι το «μαγικό κορίτσι» που συναντάμε σε πολλά anime και κυρίως ασχολείται με τους γρίφους του παιχνιδιού.

Εικόνα: Chucklefish

Ένα πλάσμα γεμάτο παιδικότητα και περιέργεια, είναι η Sam που μας μπλέκει σε μπελάδες συχνά, αλλά είναι δύσκολο να της κρατήσεις κακία. Γενικά, το δίδυμο των πρωταγωνιστών είναι ικανοποιητικό, έχει χημεία και πλαισιώνεται από ένα αξιόλογο σενάριο, σε έναν καλοστημένο κόσμο με ενδιαφέροντες και αξιομνημόνευτους χαρακτήρες.

Ένα διασκεδαστικό σενάριο, με σκαμπανεβάσματα στην αφήγηση

Το βασικό πρόβλημα του Eastward έχει να κάνει με τον ρυθμό της αφήγησής του, κάτι που είναι εμφανές από νωρίς. Στην αρχή, μέχρι να φύγουμε από την πρώτη πόλη, χρειάζεται αρκετός χρόνος.

Εικόνα: Chucklefish

Στο διάστημα αυτό, χτίζεται το lore της πόλης, μαθαίνουμε πράγματα για τους χαρακτήρες και για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο κόσμος.

Είναι καλή ιδέα, γενικά, να παίρνει τον χρόνο της η αφήγηση σε κάποια σημεία. Να μην βιάζεται και να μας αφήνει να γνωρίσουμε καλύτερα το setting στο οποίο διαδραματίζεται. Ωστόσο, το Eastward σε κάποια σημεία το παρακάνει: μας αφήνει να περάσουμε πολύ χρόνο κάπου και μετά μας διώχνει από εκεί για πάντα.

Εικόνα: Chucklefish

Είναι ένα στιλ αφήγησης που ακολουθεί τις επιταγές της δομής σε επεισόδια. Είναι ταιριαστό εδώ, όμως δημιουργούνται κάποιες παύσεις και διακυμάνσεις στη ροή που κουράζουν ενίοτε. Δεν βοηθά ιδιαίτερα το γεγονός ότι για να δούμε τους τίτλους τέλους θα χρειαστούμε πάνω από 20 ώρες. Επίσης, δεν βοηθά ότι μερικές είναι «γέμισμα», filler.

Στο Eastward, όταν δεν κάνουμε νέους φίλους, θα τριγυρνάμε σε dungeons γεμάτα με εχθρούς και γρίφους. Σε γενικές γραμμές, οι δραστηριότητες αυτές είναι απλές και εύκολες, αλλά ικανοποιητικές και αξιόλογα σχεδιασμένες.

Το Eastward είναι πανέμορφο, σε κάθε πτυχή του

Η μάχη είναι χορταστική, όμως η απουσία συστημάτων προόδου των χαρακτήρων την κάνει κάπως ανούσια μερικές φορές. Υπάρχουν και αρκετά mini games, από τα οποία ξεχωρίζει ένα. Παίζουμε ένα «βιντεοπαιχνίδι μέσα σε βιντεοπαιχνίδι». Πρόκειται για ένα video game που παίζουν οι χαρακτήρες αυτού του κόσμου (συνήθως πρόκειται για παιχνίδι με κάρτες, εδώ είναι βιντεοπαιχνίδι), το οποίο είναι απροσδόκητα ενδιαφέρον.

Εικόνα: Chucklefish

Αυτά που δεν κουράζουν ποτέ, πάντως, είναι η μουσική και τα γραφικά. Το Eastward είναι πανέμορφο. Έχει ύφος που θυμίζει Chrono Trigger και άλλα παιχνίδια της εποχής του SNES, με εντελώς σύγχρονη απεικόνιση όμως.

Τα εφέ είναι εντυπωσιακά, ο φωτισμός ζωντανεύει τον χώρο, οι τοποθεσίες είναι γεμάτες με λεπτομέρειες, οι χαρακτήρες είναι ιδανικά σχεδιασμένοι. Μεγαλύτερη εντύπωση, όμως, κάνει το animation, που είναι από τα δυνατά στοιχεία του τίτλου και από τα πιο χαρακτηριστικά.

Εικόνα: Chucklefish

Η μουσική, επίσης, είναι απόλυτα ταιριαστή, πολύ ευχάριστη και αξιομνημόνευτη, πάλι σε στιλ εκμοντερνισμένου SNES. Η ατμόσφαιρα είναι υπέροχη σε κάθε της πτυχή, από την αρχή ως το τέλος.

Το The Last of Us σε anime εκδοχή, με στοιχεία από Zelda

Τελικά, το Eastward πετυχαίνει σε πολύ περισσότερα σημεία απ’ όσα αποτυγχάνει. Προκύπτουν κάποιες ενοχλήσεις, διαρκεί περισσότερο απ’ όσο μπορεί να στηρίξει, οι μάχες γίνονται λίγο βαρετές μετά από κάποιες ώρες, ο ρυθμός της αφήγησης δεν είναι πάντα ιδανικός.

Όμως, είναι ένα παιχνίδι με «ψυχή», γεμάτο με ενδιαφέροντες και αξιαγάπητους χαρακτήρες, που ζουν σε έναν αξιομνημόνευτο, ιδιαίτερο κόσμο. Αν η περιγραφή «το Zelda συναντά το The Last of Us, σε εκδοχή anime» σας φαίνεται ελκυστική, το Eastward είναι χωρίς αμφιβολία ένα παιχνίδι που θα σας διασκεδάσει πολύ, και δεν πρόκειται για κόπια, έχει δικό του χαρακτήρα.

Λεπτομέρειες

Διαθέσιμο‌ ‌σε:‌ PC, Nintendo Switch
Δοκιμάστηκε‌ ‌σε:‌ Switch
Εταιρεία‌ ‌Ανάπτυξης:‌ Pixpil
Εκδότρια‌ ‌Εταιρεία:‌ Chucklefish
Διανομή: CD Media
Είδος:‌ Action-adventure, role-playing
Ηλικίες:‌ 12+‌
Ημ/νία‌ ‌Κυκλοφορίας:‌ 16 Σεπτεμβρίου 2021
Official website:‌ eastwardgame.com/

Το παιχνίδι μάς παραχωρήθηκε από τη CD Media για τις ανάγκες του review.