Ξεκινώντας θα ήθελα να αναφέρω ότι το κείμενο περιέχει SPOILERS. Αν δεν έχεις δει το No Way Home πήγαινε να τo δεις και μετά γύρνα πίσω στο παρόν κείμενο.
Είδα το Spider-Man: No Way Home, δύο φορές και θα το έβλεπα άνετα και τρίτη. Από τα trailer ήδη υπήρχε η υποψία ότι θα δούμε κάτι μοναδικό, κάτι που δεν έχει συμβεί ποτέ ξανά σε ταινία βασισμένη σε comic. Η θεωρία του multiverse προσέφερε τόσες πολλές δυνατότητες και οι συντελεστές δεν άφησαν καμία να πάει χαμένη.
Η επιστροφή του J.K. Simmons ως J. Jonah Jameson από την προηγούμενη ταινία, δεν προμήνυε με τίποτα αυτό που θα ακολουθούσε. Εκεί που περίμενα μια ακόμα teenage-like ταινία Spider-Man σκάει το πρώτο trailer και εμφανίζονται τα πλοκάμια του Otto Octavius με τον εξαιρετικό Alfred Molina να επιστρέφει στον ρόλο του από το Spider-Man 2 του Sam Raimi. Στη συνέχεια ο Electro του Jamie Foxx και ο Lizard του Rhys Ifans από τα Amazing Spider-Man. Η αποκορύφωση όμως ήρθε με το σατανικό γέλιο του Willem Dafoe. Ο Green Goblin είχε επιστρέψει και, μαζί του, όλη η παιδική μου ηλικία περνούσε μπροστά από τα μάτια μου.
Η πρεμίερα της ταινίας ήταν η μέρα που θα λυνόντουσαν όλες οι απορίες μου. Με τους κακούς από τις προηγούμενες ταινίες, τον Doctor Strange στον ρόλο του μέντορα του Peter Parker μετά τον θάνατο του Tony Stark, και κυρίως θα βλέπαμε αν οι φήμες ευσταθούσαν. Η ταινία ξεκίνησε ακριβώς από το σημείο που τελείωσε η προηγούμενη, τη στιγμή που ο πλανήτης έχει μάθει την ακριβή ταυτότητα του Spider-man. Μετά από μια σειρά από δυσάρεστες καταστάσεις, ο Peter στρέφεται για βοήθεια στον Stephen Strange και του ζητάει μια απλή χάρη. Να ξεχάσουν όλοι την ταυτότητά του. Και επειδή με τη μαγεία δεν μπορείς να είσαι ποτέ σίγουρος (ακόμα και αν είσαι ο Doctor Strange), προφανώς όλα πάνε κατά διαόλου. Αντί να ξεχάσουν οι πάντες ότι ο Spider-man είναι ο Peter Parker, το ξόρκι καλεί ΟΛΟΥΣ όσους γνωρίζουν την ταυτότητα του αραχνάνθρωπου, στο MCU. Από εκείνο το σημείο τίποτα δεν πάει καλά. Ο Peter παρέα με τον Ned και την MJ προσπαθούν να περιορίσουν τους villains που κυκλοφορούν ανενόχλητοι στην πόλη, ενώ παράλληλα βλέπουμε τη «σύγκρουση» του Peter με τον Strange καθώς η ηθική του πρώτου δεν του επιτρέπει να προχωρήσει με το σχέδιο του δεύτερου.
Σε αυτό το σημείο πιάνω τον εαυτό μου να αναρωτιέται. Βλέπουμε super-hero ταινία, η οποία έχει επιρροές από comic, αλλά ΔΕΝ γίνεται ο Spider-man να «νικάει» τον Doctor Strange χρησιμοποιώντας …γεωμετρία και σε άλλη σκηνή να τρώει ξύλο από τη σανίδα του υπερήλικα Green Goblin. H ταινία διαθέτει τόσους, εμβληματικούς, κακούς και δεν ένοιωσα σχεδόν σε καμία στιγμή ότι ο ήρωάς μου κινδυνεύει πραγματικά. Πιθανόν γιατί αυτοί οι villains ανήκουν σε μια άλλη εποχή, πριν το MCU, όταν ο Spider-Man ήταν απλώς ο ήρωας της γειτονιάς και άρα οι απειλές που καλούνταν να αντιμετωπίσει ήταν πιο ήπιες, πιο γήινες. Πλέον ο Spider-Man έχει πάει στο διάστημα, έχει πολεμήσει θεούς και δαίμονες και δεν μπορώ να διανοηθώ ότι, με τέτοια τεχνολογία και τόσα gadgets, μπορεί να απειληθεί από μια ανθρωπόμορφη σαύρα και έναν επιστήμονα με ρομποτικά πλοκάμια. Παρ’ όλα αυτά οφείλω να αναγνωρίσω ότι οι βετεράνοι του Sam Raimi «κουβαλάνε» την ταινία, και ειδικά ο Dafoe με την εξαιρετική ερμηνεία του.
Aφού ο Peter έχει δει τη θεία May να πεθαίνει και αφού έχει φτάσει κοντά στο να παραιτηθεί, συμβαίνει το αδιανόητο. Οι φήμες αποδεικνύονται αληθινές. Το ξόρκι του Stephen Strange έφερε στο MCU όλους όσοι γνωρίζουν ότι ο Peter Parker είναι ο Spider-Man. Ακόμα και τον ίδιο τον Peter Parker. Οι Toby Maguire και Andrew Garfield κάνουν θεαματική είσοδο και όλοι στο cinema πανηγυρίζουν. Ένα πανηγύρι εφάμιλλο του «AVENGERS ASSEMBLE» στο Endgame ή της στιγμής που ο Captain America σηκώνει το σφυρί του Thor. Οι ήρωες των παιδικών και των εφηβικών μας χρόνων φοράνε και πάλι τη στολή του αραχνάνθρωπου και δεκάδες παιδιά μεταμφιεσμένα σε 30χρονους ενήλικες νοιώθουν σαν να συνάντησαν ένα παλιό καλό φίλο. Το No Way Home δημιουργεί τέτοια συναισθήματα, τα οποία εμφανίζονται στο πρόσωπο του Garfield σε κάθε σκηνή.
Από εκείνο το σημείο και μετά η ταινία γεμίζει με έντονη δράση, εξαιρετικές φιγουρατζίδικες πόζες, σκηνές από memes και αναφορές των ηθοποιών στις προηγούμενες ταινίες. Οι 3 Spider-Men γίνονται μια οικογένεια για να κερδίσουν τους κακούς από τα σύμπαντά τους και φαίνεται ότι το απολαμβάνουν. Όπως το απολαύσαμε και εμείς μέχρι το τέλος. Ένα τέλος που βρίσκει τον Peter του Holland να παίρνει μια τεράστια απόφαση, μια απόφαση που αυτομάτως «ενηλικιώνει» τον χαρακτήρα του. Ο Peter Parker δεν είναι πλέον παιδί, και μπορεί να παίρνει αποφάσεις που θα επηρεάζουν ολόκληρο τον πλανήτη.
Και τελικά; Είναι το No Way Home η καλύτερη ταινία του αραχνάνθρωπου στην μεγάλη οθόνη; Ξαναβλέποντας τις προηγούμενες ταινίες, αυτό που βίωσα στο No Way Home δεν το έχω νιώσει ποτέ ξανά σε ταινία του ήρωα. Ακόμα και στο Spider-Man του 2002, όντας 12 χρονών παιδί που είδε τον αγαπημένο του ήρωα να ζωντανεύει στη μεγάλη οθόνη. Μπορεί να φταίει ότι δεν έχει καθίσει ακόμα το hype μέσα μου. Μπορεί μετά από χρόνια όταν θα την ξαναδώ να βρω έναν σωρό προβλήματα. Δεν ξέρω αν είναι η τέλεια ταινία και ούτε αν πρόκειται για την καλύτερη ταινία του MCU (αν και οι κριτικές τόσο κοινού όσο και κριτικών αυτό δείχνουν), αλλά σίγουρα αποτελεί την πιο ολοκληρωμένη εμπειρία Spider-Man που μπορεί να βιώσει κάποιος. Είτε είναι φαν είτε όχι.