Forspoken – Review

Πολλά έχουν ειπωθεί για το Forspoken, το νέο παιχνίδι της Square Enix για PlayStation 5 και PC. Ας πούμε μερικά ακόμη.

Λοιπόν, το Forspoken είναι ένα action RPG σε ανοιχτό κόσμο, το οποίο έχει καλά στοιχεία, έχει τις στιγμές του, αλλά έχει και πολλά προβλήματα, και μπόλικη «προχειρότητα». Είναι ένα παιχνίδι που ακολουθεί πιστά τις σύγχρονες τάσεις και επιταγές, αλλά θα ήταν πολύ καλύτερο αν προσέγγιζε διαφορετικά το είδος.

Το σενάριο του Forspoken

Στο Forspoken χειριζόμαστε τη Frey, μια νεαρή γυναίκα, που έχει φτιαχτεί χωρίς αμφιβολία με τη λέξη «μασκότ» στο μυαλό των δημιουργών, και η οποία εξαφανίζεται από τη σύγχρονη Νέα Υόρκη για να βρεθεί στον μαγικό τόπο της Athia.

Photo: Square Enix

Κλασικό στήσιμο: ένας σύγχρονος άνθρωπος βρίσκεται ξαφνικά σε έναν αλλόκοτο κόσμο, εντελώς διαφορετικό από εκείνον που ήξερε και προσπαθεί να καταλάβει τι γίνεται, να βρει τρόπο να γυρίσει στο σπίτι του. Στη συνέχεια, όμως, είτε αρχίζει να αγαπά περισσότερο τον κόσμο στον οποίο βρέθηκε ώστε να μην θέλει να πάει πίσω, ή/και γίνεται ο σωτήρας του από ένα μεγάλο κακό που τον απειλεί.

Λοιπόν, όλα αυτά, ό,τι ακριβώς περιμέναμε, είναι εδώ. Το σενάριο δεν ξεφεύγει από κλισέ, μάλιστα δεν φαίνεται να προσπαθεί να κάνει κάτι τέτοιο. Το Forspoken ακολουθεί πλήρως τα κλισέ του είδους του, δεν αξιοποιεί την ταυτότητα της πρωταγωνίστριάς του, δεν εμβαθύνει στον κόσμο του (στη Νέα Υόρκη, ούτε στην Athia) και αρκείται σε ένα πράγμα: να μας δώσει μια εύπεπτη, απλή και διασκεδαστική ιστορία, ένα επαρκές υπόβαθρο για τη δράση και την εξερεύνηση στον φανταστικό αυτόν κόσμο.

Είναι αυτό κακό; Όχι. Δεν χρειάζεται να μας δώσει κάτι παραπάνω αυτό το παιχνίδι, δεν είναι ανάγκη να ξεχωρίσει, να έχει σοκαριστικές ανατροπές και χαρακτήρες που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ.

Ωστόσο, υπάρχουν κάποια προβλήματα, κάποιες επιλογές της ομάδας ανάπτυξης που πλήττουν την εμπειρία, στο πλαίσιο του σεναρίου και του gameplay.

Από τη Νέα Υόρκη στην Athia

Ας πάμε με τη σειρά. Στην αρχή του Forspoken, χειριζόμαστε τη Frey, την πρωταγωνίστρια, στη Νέα Υόρκη. Φαίνεται από νωρίς, περίπου, το στιλ του παιχνιδιού: η Νέα Υόρκη δεν μας αφήνει να κινηθούμε ελεύθερα, να εξερευνήσουμε. Αντίθετα, όταν απομακρυνθούμε αρκετά από το σημείο που θέλει το παιχνίδι να πάμε, ενημερωνόμαστε ότι δεν μπορούμε να συνεχίσουμε, η οθόνη «μαυρίζει» και γυρνάμε πίσω.

Μετά από μισή ώρα περίπου στη Νέα Υόρκη και αφού μαθαίνουμε στα γρήγορα ποια είναι η Frey -έχει προβλήματα με τον νόμο, έχει σχέσεις με άτομα του υποκόσμου, την παράτησαν οι γονείς της, έχει μια γάτα- πηγαίνουμε στον κόσμο που αποτελεί το βασικό setting του παιχνιδιού, την Athia.

Photo: Square Enix

Έπειτα, ακολουθεί ένα σύντομο κομμάτι σε ένα εγκαταλειμμένο κάστρο, στο οποίο στήνεται το βασικό ύφος της περιπέτειας -εικαστικά και αφηγηματικά. Τότε, γνωρίζουμε και τον δεύτερο κεντρικό χαρακτήρα του Forspoken, που είναι μια φωνή και ακούγεται από το βραχιόλι της Frey (και μοιάζει λίγο με… τον Stewie Griffin, στο πνεύμα).

Φαντασία με ανάλαφρο ύφος

Μετά, βλέπουμε για πρώτη φορά ένα από τα πιο ενοχλητικά στοιχεία του τίτλου: όταν η Frey θέλει να μιλήσει με το βραχιόλι της, μένει ακίνητη. Αυτό σημαίνει ότι το παιχνίδι μάς παίρνει τον έλεγχο από τα χέρια και μας βάζει να περιμένουμε, ακούγοντας τη συζήτηση, μέχρι να τελειώσει. Για το στιλ των διαλόγων δεν θα επεκταθώ πολύ· σε ένα μέρος του κοινού θα ακούγονται ευχάριστοι, σε άλλο εντελώς απαράδεκτοι.

Σε κάθε περίπτωση, πρόκειται για «χαλαρούς» διαλόγους, με χιούμορ και ανάλαφρη διάθεση. Προσωπικά, δεν με ενόχλησαν ιδιαίτερα (υπάρχει και δυνατότητα αλλαγής της συχνότητας του διαλόγου που συμβαίνει ενώ παίζουμε -ο οποίος, δυστυχώς, επαναλαμβάνεται πάρα πολύ και ακούμε πολύ συχνά τις ίδιες ατάκες).

Γενικά, το ύφος του Forspoken, αν και δεν θα είναι ικανοποιητικό για κάθε τύπου κοινό, είναι συνεπές. Από την αρχή ως το τέλος, διατηρείται η ίδια προσέγγιση, στο τέλος υπάρχει μια κορύφωση, κάποια σημεία παίρνουν τον εαυτό τους πιο σοβαρά απ’ ό,τι θα ήθελα, αλλά το αποτέλεσμα δεν είναι όσο ενοχλητικό φαινόταν από κάποια trailers.

Το σενάριο, αν και είναι κλισέ, χιλιοπαιγμένο και, σε γενικές γραμμές προβλέψιμο και αδιάφορο, είναι επαρκές ως υπόβαθρο για το gameplay. Δεν χρειάζεται να δώσουμε πολλή σημασία στην πλοκή για να απολαύσουμε τη δράση του Forspoken, αλλά η ιστορία του είναι αρκετά ενδιαφέρουσα για να θέλουμε να δούμε το τέλος της -και οι ηθοποιοί βοηθούν, ειδικά η Ella Balinska που παίζει τη Frey (ως χαρακτήρας είναι αδιάφορη, η ηθοποιός όμως κερδίζει τις εντυπώσεις και κάνει ό,τι καλύτερο γίνεται με το υλικό).

Πλήγματα στο immersion, αδιάφορο lore και μπόλικο exposition

Λοιπόν, για να συνεχίσω, όταν ο διάλογος με το βραχιόλι τελειώσει, αναγκαζόμαστε να μείνουμε στο σημείο ακίνητοι για λίγο. Δεν μπορώ να κατανοήσω γιατί συμβαίνει αυτό, αλλά συμβαίνει συχνά. Τελειώνεις μια αποστολή; Βλέπεις «mission complete» και περιμένεις για λίγο, χωρίς να μπορείς να κινηθείς. Σε πολλές διαφορετικές περιπτώσεις υπάρχει αυτή η παύση και γίνεται εκνευριστική γρήγορα.

Στους διαλόγους κυριαρχεί το exposition και μάλιστα αυτό γίνεται, πολλές φορές, με άκομψο τρόπο. Αντί να μας δείξει τον κόσμο του, να μας τον εξηγήσει μέσω συζητήσεων που συμβαίνουν σαν να είναι πραγματικές, διακόπτει συχνά τη ροή για να μας πάει στο journal, όπου διαβάζουμε σύντομες περιγραφές για κάτι που μόλις είδαμε.

Επίσης, το lore δεν είναι όσο εκτενές έπρεπε, και ένα μέρος του είναι κάπως έτσι: πάνω μέρος πόλης-πλούσιοι και κακοί, κάτω μέρος-φτωχοί και καλοί. Βαρετό, το έχουμε ξαναδεί πολλές φορές, δεν έχει καν στηθεί με ενδιαφέροντα τρόπο.

Οι σεναριογράφοι, είτε εσκεμμένα είτε όχι, κάνουν το εξής: μας βάζουν να ακούμε διαλόγους που προσπαθούν να εξηγήσουν κάτι, αλλά αυτό δεν εξηγείται επαρκώς και στη συνέχεια βλέπουμε γραμμένο κείμενο, που δεν είναι ξεκάθαρο ποιος το γράφει, με ποιες γνώσεις και γιατί. Το Forspoken, γενικά, έχει την τάση να απομακρύνει τον έλεγχο από τα χέρια μας και να μας εξηγεί πράγματα με μη αποδοτικό τρόπο. Η Frey μερικές φορές περπατά μόνη της, χωρίς να την ελέγχουμε, ενώ μιλά με έναν χαρακτήρα. Συχνά, δεν μπορούμε να κινηθούμε όσο μιλούν οι χαρακτήρες.

Επίσης, αρκετές φορές σπάει το immersion με «μαύρες οθόνες», που μοιάζουν εντελώς αναίτιες και ανούσιες -για παράδειγμα, μπορεί να ακολουθείτε έναν χαρακτήρα και όταν φτάσετε στον προορισμό σας να δείτε μαύρη οθόνη πριν ξεκινήσει ο διάλογος και άλλη μία όταν τελειώσει (αν και όλα αυτά συμβαίνουν στον ίδιο ακριβώς χώρο). Ακόμα, πλήγμα στο immersion προκαλούν οι συνεχείς οθόνες τύπου «chapter complete», που κάνουν τη δομή να θυμίζει «πίστες» και όχι μια απρόσκοπτη εμπειρία.

Η εξερεύνηση και το παρκούρ του Forspoken

Τέλος πάντων, συνεχίζουμε μετά τον πρώτο διάλογο, και βλέπουμε μια μάχη με έναν τεράστιο δράκο, που εξηγεί τα βασικά του συστήματος, και μετά ένα τμήμα με stealth, ή μάλλον «stealth», το οποίο μοιάζει σαν να έμεινε από κάποια παλιότερη εκδοχή του παιχνιδιού -δεν ταιριάζει, δεν ξανασυμβαίνει, απλώς μας βάζει να ακολουθούμε έναν χαρακτήρα και όχι να κρυβόμαστε πραγματικά.

Η εμπειρία μου με το Forspoken στις επόμενες ώρες ήταν η εξής: Πρώτα, έφτασα στην πρώτη -και μοναδική- «κανονική» πόλη (υπάρχουν άνθρωποι εδώ, οι άλλες είναι όλες άδειες, αφού τα πάντα είναι κατεστραμμένα, εγκαταλειμμένα, όπως και στο Final Fantasy XV περίπου, αλλά σε μεγαλύτερο βαθμό εδώ). Μετά, αποφάσισα να εξερευνήσω τον κόσμο και να κάνω side quests.

Photo: Square Enix

Το πρώτο κομμάτι ήταν πολύ ευχάριστο. Η κίνηση της Frey είναι εντυπωσιακή όσον αφορά στα animations και το gameplay είναι διασκεδαστικό όσον αφορά στους μηχανισμούς. Πηδάμε πάνω από εμπόδια, κινούμαστε με μεγάλη ταχύτητα, κάνουμε τούμπες, σχεδόν χορευτικές κινήσεις, ανεβαίνουμε σχεδόν όπου θέλουμε, με χάρη.

Σύντομα, είδα σημεία στα οποία δεν μπορούσα να φτάσω με τίποτα, όσο κι αν προσπάθησα, και κατάλαβα ότι μάλλον χρειαζόμουν κάποια ιδιότητα που δεν είχα ακόμη αποκτήσει. Πράγματι, αυτό συμβαίνει, και είναι ένα ικανοποιητικό στοιχείο που κάνει την εξερεύνηση πιο ενδιαφέρουσα, αφού γυρνάμε αργότερα στα ίδια σημεία του χάρτη και νιώθουμε το «εύρηκα» τύπου metroidvania.

Λοιπόν, στη συνέχεια είδα τον χάρτη, ο οποίος είναι πανέμορφος, γεμάτος με λεπτομέρειες και πολύ κατατοπιστικός, αφού δείχνει τις τοποθεσίες από ψηλά, σαν κλασικός χάρτης, αλλά, αν κάνουμε ζουμ, βλέπουμε μια τρισδιάστατη αποτύπωση με πολλές πληροφορίες, ξεκάθαρα δοσμένες.

Τώρα, στον κόσμο βρίσκουμε τα πλέον κλασικά: πύργους που ξεκλειδώνουν εικονίδια, dungeons, μικρούς γρίφους, μικρές περιοχές γεμάτες με εχθρούς, που κρύβουν αντικείμενα. Αν σας αρέσει αυτό το στιλ παιχνιδιού, το οποίο σας αφήνει να ψάξετε, να χαθείτε σε μια περιοχή, να ξεκλειδώνετε αντικείμενα, να εξερευνήσετε και να αντιμετωπίσετε εχθρούς, τότε θα σας ικανοποιήσει αυτό το κομμάτι του Forspoken.

Γραφικά και τεχνικός τομέας δεν ικανοποιούν, οι μάχες είναι εντυπωσιακές όμως

Δυστυχώς, το γραφικά δεν είναι ικανοποιητικά, αν κοιτάμε τη συνολική εικόνα, και έτσι η εξερεύνηση δεν είναι όσο χορταστική θα μπορούσε να ήταν αν είχαμε καλύτερο οπτικό/τεχνικό τομέα.

Ο φωτισμός δεν πείθει, ακόμα κι αν ενεργοποιήσουμε το ray tracing που βελτιώνει αισθητά τις σκιές, και οι χώροι δείχνουν γεμάτοι με μια θολούρα, οι εξωτερικοί χώροι φαίνονται άψυχοι και οι εσωτερικοί τελείως αδιάφοροι, κενοί -και τελείως μη αξιομνημόνευτοι. Ο σχεδιασμός των περιοχών, όσον αφορά στην καλλιτεχνική προσέγγιση, είναι επαρκής, όταν βρισκόμαστε έξω, στον ανοιχτό κόσμο, και το βασικό πρόβλημα εντοπίζεται στα γραφικά που δεν εντυπωσιάζουν. Στην πόλη είναι απογοητευτικά όλα.

Επίσης, τα cutscenes, με εξαίρεση τα πολύ σημαντικά για την πλοκή, δεν είναι αρκετά δυναμικά: οι χαρακτήρες στέκονται ακίνητοι όταν μιλούν, δεν βλέπουμε αρκετές κινήσεις, ενώ οι δευτερεύοντες χαρακτήρες δεν ανταποκρίνονται στην ποιότητα των πρωταγωνιστών.

Photo: Square Enix

Δεν είναι όλα τα κομμάτια όμως απογοητευτικά. Για παράδειγμα, τα animations της Frey είναι εντυπωσιακά, το loading είναι αστραπιαίο, τα περιβάλλοντα είναι σχεδιασμένα με πετυχημένο τρόπο (εκτός της βασικής πόλης, που είναι τελείως ανέμπνευστη και generic).

Ακόμα, τα μοντέλα των χαρακτήρων, ιδίως της πρωταγωνίστριας (κάποιοι NPCs θυμίζουν παλιότερη γενιά γραφικών), τα μαλλιά και τα ρούχα, είναι εξαιρετικά, γεμάτα με όμορφες λεπτομέρειες που τονίζονται ακόμα περισσότερο με τα animations.

Τέλος, το πιο εντυπωσιακό κομμάτι εντοπίζεται στις μάχες, όταν η οθόνη γεμίζει με εφέ και particles διαφόρων ειδών, με φωτιές, εκρήξεις, πίδακες νερού, και με έναν χαμό μπροστά στα μάτια μας συνεχώς, χωρίς πολύ σοβαρές πτώσεις στα frames (υπάρχουν αρκετές, αλλά δεν είναι απαγορευτικές -είναι, όμως, απογοητευτικές, ειδικά με δεδομένο ότι δεν πρόκειται για ιδιαίτερα εντυπωσιακό παιχνίδι και ότι η ανάλυση πέφτει σε χαμηλά νούμερα).

Στο Forspoken διαλέγουμε από τρία διαφορετικά modes γραφικών, με άλλα τρία επί της ουσίας αν ενεργοποιήσουμε το 120Hz mode για το καθένα. Υπάρχει το performance mode, που στοχεύει στα 60 fps με μεγάλες πτώσεις στην ανάλυση όμως.

Έχουμε το quality mode, που στοχεύει σε υψηλότερες αναλύσεις και ρίχνει τα frames στα 30 (40 με το 120Hz mode) και το Ray Tracing mode που κινείται στα ίδια frames με το quality. Αν και ο υψηλότερος ρυθμός ανανέωσης του performance είναι καλοδεχούμενος, οι πτώσεις στην ανάλυση είναι τεράστιες και, τελικά, τα άλλα δύο modes είναι προτιμότερα -ειδικά αν έχετε τη δυνατότητα για το 120Hz mode, αν το υποστηρίζει η τηλεόρασή σας.

Καλοσχεδιασμένος κόσμος, βαρετές δραστηριότητες

Πάντως, παρά τα προβλήματα που προκύπτουν λόγω των γραφικών, ο ανοιχτός κόσμος του Forspoken έχει κάποια καλά στοιχεία. Ο σχεδιασμός είναι στημένος με βάση τις κινήσεις του παρκούρ που κάνει η Frey, με μεγάλη καθετότητα, με τεράστια κτίσματα και βαθιές χαράδρες, αλλά και με πλατφόρμες για να κινούμαστε χωρίς παύση από το ένα σημείο στο άλλο.

Επίσης, έχουν τοποθετηθεί με σωστό τρόπο διάφορα αντικείμενα που μπορούμε να συλλέξουμε, ώστε η κίνηση στον χώρο να μην είναι ποτέ βαρετή, να μην βρισκόμαστε σε άδειες τοποθεσίες χωρίς ενδιαφέρον. Τέλος, το soundtrack που ντύνει την εξερεύνηση (αλλά και όλα τα κομμάτια του παιχνιδιού), είναι πολύ αξιόλογο.

Ειδικά όταν αποκτήσουμε όλες τις ικανότητες κίνησης, η εξερεύνηση «ανοίγει» πολύ ικανοποιητικά.

Photo: Square Enix

Δυστυχώς, όμως, ένα ακόμα απογοητευτικό κομμάτι, το οποίο πλήττει και αυτό την εξερεύνηση, έχει να κάνει με τις παράπλευρες δραστηριότητες. Τα side quests είναι απελπιστικά αδιάφορα (ακολούθα τη γάτα, φέρε μερικά αντικείμενα, πήγαινε τάισε τα πρόβατα, αν απομακρυνθείς θα δεις μαύρη οθόνη) και πάντα, επί της ουσίας, δίνουν την εντύπωση ότι απλώς μας βάζουν να ακολουθούμε ένα σημάδι, είτε αυτό κινείται είτε όχι. Δεν υπάρχει τίποτα ενδιαφέρον εδώ.

Οι δραστηριότητες που είναι διάσπαρτες στον χάρτη, αν και βρίσκονται σε καλύτερη μοίρα, δεν είναι ιδανικές· είναι τελείως κλασικές, ένα απλό γέμισμα χρόνου, ενώ το παιχνίδι δεν είναι ιδιαίτερα απαιτητικό, ώστε να έχει νόημα η αναζήτηση όλου του εξοπλισμού και των upgrades. Το χειρότερο κομμάτι, πάντως, είναι τα dungeons, που είναι ολόιδια μεταξύ τους, εντελώς απλοϊκά, και γίνονται γρήγορα αγγαρεία.

Το σύστημα των αναβαθμίσεων, τώρα, είναι και αυτό απλό: βρίσκουμε μανδύες, μαγικές βαφές νυχιών και περιδέραια, και όλα αυτά έχουν ξεχωριστές ιδιότητες. Μπορούμε να τα αναβαθμίσουμε, αν μαζέψουμε τα κατάλληλα υλικά. Είναι ένα εντελώς βασικού τύπου σύστημα, που δεν είναι καν απαραίτητο για να τερματίσουμε το παιχνίδι.

Η βασική πλοκή έχει καλύτερες αποστολές, πάλι όμως βρίσκουμε αρκετό «fetch» (πήγαινε εκεί, πάρε αυτό, πήγαινε αλλού). Το κύριο σκέλος του σεναρίου τελειώνει σε 10 ώρες περίπου, με χαλαρό παίξιμο, ενώ αν ασχοληθείτε αρκετά με το παράπλευρο περιεχόμενο μπορεί να σας πάρει 20 ώρες.

Η μάχη του Forspoken, ευτυχώς, κερδίζει τις εντυπώσεις

Το καλύτερο τμήμα του Forspoken, πάντως, και αυτό που έρχεται χωρίς σημαντικούς «αστερίσκους». Οι τύποι των εχθρών είναι αρκετοί, τα bosses εντυπωσιακά, οι μάχες λαμβάνουν χώρα σε διασκεδαστικές τοποθεσίες, και το σύστημα είναι πετυχημένο, έχει αρκετό βάθος και δίνει πολλές επιλογές. Η βασική διαφορά με τα περισσότερα παιχνίδια του είδους εντοπίζεται στο πώς πολεμά η Frey, αφού χρησιμοποιεί μόνο μαγικά και όχι σπαθιά ή άλλα όπλα.

Έτσι, έχουμε ένα παράξενο σύστημα, με στοιχεία από πολλά είδη παιχνιδιών, από action RPG, από shooter, από αγνή δράση. Προσπαθούμε να «διαβάσουμε» τα μοτίβα των επιθέσεων, να τις αποφύγουμε έγκαιρα, να χτυπήσουμε με σωστή μαγεία τους εχθρούς ανάλογα με τις αδυναμίες τους (έχουμε πολλά ξόρκια στη διάθεσή μας, και αρκετές δυνατότητες για εξατομίκευση μέσω του skill tree -σε κακοστημένα και δυσνόητα μενού, δυστυχώς).

Επίσης, πρέπει να διαχειριζόμαστε σωστά τη ζωή μας (δεν είναι πολύ δύσκολο το παιχνίδι, έχει και easy αλλά και ξεχωριστές επιλογές, όπως μείωση της ζημιάς που δεχόμαστε, σε ένα πολύ εκτενές μενού παραμετροποίησης, με πολλές επιλογές και στην προσβασιμότητα), να χρησιμοποιούμε κατάλληλη μαγεία για crowd control, να ελέγχουμε τον περίγυρό μας.

Η μάχη είναι πολύ διασκεδαστική, γρήγορη, γεμάτη με δυνατότητες για πειραματισμό, ενώ το στιλ της δεν είναι συνηθισμένο και ξεχωρίζει. Όσο προχωρούμε στο βασικό στόρι, ξεκλειδώνουμε και νέες ιδιότητες για τη Frey που αλλάζουν πάρα πολύ τη μάχη (για παράδειγμα, αποκτούμε τη δυνατότητα για melee μάχη, με πύρινα σπαθιά).

Αντίθετα με το demo, το ολοκληρωμένο παιχνίδι εξηγεί επαρκώς τα συστήματά του και δεν μπερδεύει, αν και το σύστημα χειρισμού μερικές φορές παραείναι περίπλοκο -το DualSense, πάντως, απογειώνει την εμπειρία, με συνεχείς πετυχημένες δονήσεις και καλοζυγισμένη αντίδραση στις σκανδάλες.

Όσο κι αν το σύστημα του χειρισμού καταφέρνει με επιτυχία να χωρέσει πολλές διαφορετικές κινήσεις, ποτέ δεν γίνεται «δεύτερη φύση»· ακόμα και μετά από 10 ώρες, έπιανα τον εαυτό μου να αναρωτιέται ποιος είναι ο σωστός συνδυασμός για να κάνω μια κίνηση.

Photo: Square Enix

Το Forspoken έχει καλά στοιχεία, αλλά θα ήταν καλύτερο αν ανήκε σε άλλο είδος

Όλα αυτά οδηγούν στο εξής συμπέρασμα: το Forspoken θα ήταν καλύτερο αν ήταν ένα γραμμικό -ή ένα ημι-ανοιχτό παιχνίδι- τύπου Devil May Cry. Μάλιστα, προς το τέλος, στο καλύτερο κομμάτι του παιχνιδιού -όσον αφορά gameplay και αφήγηση-, η προσέγγιση θυμίζει περισσότερο ένα action adventure απ’ ό,τι ένα RPG ανοιχτού κόσμου και το αποτέλεσμα είναι πιο συναρπαστικό…

Τελικά, το Forspoken είναι ένα παιχνίδι που δεν θα μείνει στην ιστορία, θα ξεχαστεί γρήγορα, αλλά έχει αρκετά να προσφέρει, αν ξέρουμε τι να περιμένουμε. Η μάχη, από μόνη της, είναι αρκετή για να δικαιολογηθεί η ενασχόληση με τον τίτλο, ενώ υπάρχουν κι άλλα ενδιαφέροντα στοιχεία. Δυστυχώς, ένα μεγάλο μέρος της εμπειρίας είναι αδιάφορο, ενώ υπάρχουν και κάποια πολύ κακοσχεδιασμένα τμήματα.

Αν θέλετε ένα κλασικού τύπου open world με πολύ διασκεδαστική μάχη, το Forspoken μάλλον θα σας ικανοποιήσει, αλλά θα πρέπει να παραβλέψετε τα περισσότερα κομμάτια του, όπως τα απελπιστικά παλιομοδίτικα side quests, το κλισέ σενάριο, τους αδιάφορους χαρακτήρες και τις εντελώς τυπικές δραστηριότητες ανοιχτού κόσμου. Δεν είναι όσο μεγάλη αποτυχία φαινόταν, αλλά θα δούλευε πολύ καλύτερα ως ένα σύντομο, κινηματογραφικού τύπου παιχνίδι δράσης, χωρίς πολλά-πολλά.

Λεπτομέρειες

Διαθέσιμο σε: PS5, PC
Δοκιμάστηκε σε: PS5
Εταιρεία Ανάπτυξης: Luminous Productions
Εκδότρια Εταιρεία: Square Enix
Είδος: Action Adventure
Ηλικίες: 18+
Ημ/νία Κυκλοφορίας: 24 Ιανουαρίου 2023
Official website: link

Το παιχνίδι μάς παραχωρήθηκε από την εκδότρια εταιρεία για τις ανάγκες του review.