Ghostwire: Tokyo – Review

Από την πρώτη στιγμή, το Ghostwire: Tokyo τράβηξε πάνω του τα βλέμματα: ένα παιχνίδι με επιρροές από ιαπωνικούς θρύλους, με «άρωμα» τρόμου και ένα παράξενο σύστημα μάχης που βασίζεται στα στοιχεία της φύσης, και όλα αυτά σε ένα αλλόκοτο, στοιχειωμένο Τόκιο. Η αισθητική του και οι μηχανισμοί μάχης, όπως φάνηκαν από τα trailers, αρκούσαν για να μας κινήσουν την περιέργεια, τουλάχιστον. Όλα έδειχναν ότι θα παίξουμε κάτι περίεργο, ένα ασυνήθιστο παιχνίδι.

Ωστόσο, δεν είναι ακριβώς έτσι. Το Ghostwire: Tokyo έχει πράγματι κάποια αλλόκοτα στοιχεία, αλλά στον πυρήνα του είναι ένα στάνταρ, ένα συνηθισμένο και πλήρως οικείο παιχνίδι ανοιχτού κόσμου. Όταν διαπιστώσεις ότι πρόκεται για κάτι τέτοιο, είναι αναμενόμενο, ίσως, να απογοητευτείς, αλλά περίμενε! Υπάρχουν αρκετοί λόγοι για να ασχοληθείς με τον τίτλο αυτόν.

Who you gonna call?

Καταρχάς, δεν έχουμε ένα αχανές παιχνίδι με εκατοντάδες αποστολές και άλλες τόσες ασχολίες. Το κύριο περιεχόμενο του Ghostwire, αν ως τέτοιο θεωρήσουμε τις βασικές και τις παράπλευρες αποστολές του, τελειώνει σε περίπου 12 ώρες. Αν ασχοληθούμε και με «καθάρισμα» χάρτη, πάμε στις 20 και ίσως στις 25 αν αποφασίσουμε να κάνουμε τα πάντα. Αρκετά περιορισμένη διάρκεια σε σχέση με άλλα παιχνίδια του ευρύτερου είδους, η οποία σημαίνει και πιο ουσιώδεις ασχολίες.

photo: Bethesda Softworks

Χωρίς να μπω σε πολλές λεπτομέρειες και spoilers, μπορώ να σας πω τα εξής: το Ghostwire: Tokyo μάς στέλνει στο Τόκιο, το οποίο όμως είναι άδειο από ανθρώπους και στους δρόμους τριγυρνούν μόνο πνεύματα. Υπάρχουν αρκετά που είναι εχθρικά απέναντί μας αλλά και κάποια που έχουν μείνει πίσω, έχουν παγιδευτεί στον κόσμο μας και μας ζητούν να τα βοηθήσουμε για να περάσουν στην άλλη πλευρά.

Παράλληλα, καλούμαστε να διώξουμε στοιχειά, να απομακρύνουμε κακόβουλες οντότητες, να «καθαρίσουμε» στοιχειωμένα δωμάτια ή αντικείμενα. Ένα τυπικό κόνσεπτ τύπου “Ghostbusters”, μια γνώριμη βασική ιδέα που όμως ξεχωρίζει λόγω των λαογραφικών επιρροών της.

Παραδοσιακά στοιχεία σε ένα σύγχρονο, άδειο και στοιχειωμένο Τόκιο

Στο Ghostwire: Tokyo δεν θα αντιμετωπίσετε τυπικά φαντάσματα, ούτε θα βρεθείτε σε κλασικού τύπου στοιχειωμένα σπίτια. Εδώ, θα κυνηγήσετε μια δαιμονισμένη ομπρέλα, θα αφήσετε ένα αγγούρι ως θυσία σε ένα βατραχοειδές πνεύμα, θα δώσετε χαρτί υγείας σε ένα φάντασμα, θα διώξετε μοχθηρές παρουσίες από κούκλες και παραδοσιακές μάσκες.

Τα πάντα αντλούν έμπνευση από παραδόσεις και θρύλους της Ιαπωνίας και το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικό, πολύ ενδιαφέρον, ασυνήθιστο για κοινό που δεν γνωρίζει πολλά για αυτές τις εικόνες και τις ιστορίες. Όπως και να ‘χει, οι δημιουργοί έχουν κάνει άριστη δουλειά και έχουν μεταφέρει όλα αυτά τα πλάσματα και τους μύθους με ξεχωριστό τρόπο: υπάρχει χιούμορ, συναντάμε πολλά εντελώς αλλόκοτα σκηνικά, όμως ποτέ δεν πάμε προς γελοία λημέρια, ποτέ δεν έχουμε πλήρως κωμικά στοιχεία.

photo: Bethesda Softworks

Ο σχεδιασμός των πλασμάτων και της αφήγησης χτυπά μια χρυσή τομή, διατηρεί τα παράξενα χαρακτηριστικά του, διατηρεί και τα τρομακτικά, αλλά παράλληλα καταφέρνει να γίνει ακόμα και αστείος -εξάλλου, όλοι οι έμποροι του Τόκιο είναι γάτες, πλέον.

Τα side quests του Ghostwire: Tokyo κλέβουν την παράσταση

Όλα αυτά είναι ιδιαίτερα έντονα στο παράπλευρο περιεχόμενο. Οι δευτερεύουσες αποστολές, που βρίσκονται διάσπαρτες στον χάρτη, περιλαμβάνουν μερικές εξαιρετικές μικρές ιστοριούλες, συναρπαστικές σε σημεία. Υπάρχει και “filler” περιεχόμενο, όμως ακόμα και αυτό διατηρεί την ποιότητα σε υψηλά επίπεδα.

Δεν έχουμε αδιάφορες, generic αποστολές που μας στέλνουν από το ένα σημείο στο άλλο μόνο και μόνο για να μεγαλώσει η διάρκεια. Κάθε παράπλευρη αποστολή του Ghostwire: Tokyo έχει κάτι να μας παρουσιάσει όσον αφορά στην αφήγηση. Στο gameplay, δυστυχώς, δεν είναι όλες εξίσου ενδιαφέρουσες. Όπως δεν είναι εξίσου ενδιαφέρουσα και η αφήγηση των βασικών αποστολών, οι οποίες μάλιστα καταφεύγουν ενίοτε και σε μοτίβα του στιλ «καθάρισε όλους τους πύργους για να ξεκλειδώσεις τον χάρτη».

Εμείς, χειριζόμαστε έναν τύπο που μετά από κάποια γεγονότα βρέθηκε στο άδειο Τόκιο, κάτω από ένα κόκκινο φεγγάρι, ενωμένος με μια άλλη οντότητα, «δαιμονισμένος», έχοντας πλέον ιδιότητες από τον άλλο κόσμο, εκείνον των πνευμάτων.

photo: Bethesda Softworks

Η ιστορία έχει ενδιαφέρον στη βάση της, αλλά οι χαρακτήρες και τα γεγονότα που την πλαισιώνουν τελικά δεν κερδίζουν τις εντυπώσεις. Έτσι, έχουμε ένα ενδιαφέρον υπόβαθρο που είναι επαρκές για να τραβήξει την προσοχή και να τη διατηρήσει για μερικές ώρες, όχι όμως αρκετό για να είναι αξιομνημόνευτο ή για να αποτελεί ένα από τα βασικά ατού του τίτλου.

Μάχη με όπλο μας τα στοιχεία της φύσης

Ο χαρακτήρας μας, αφού έχει πλέον τη σύνδεση με τον άλλον κόσμο, μπορεί να αξιοποιεί κάποιες ειδικές δυνάμεις: μπορεί να μάχεται με τα εχθρικά τέρατα χρησιμοποιώντας τα στοιχεία της φύσης, τα οποία βγαίνουν από τα δάχτυλά του. Εξαπολύει ριπές αέρα, ρίχνει κύματα νερού και μπάλες φωτιάς με μία απλή κίνηση του χεριού του.

Μπορεί επίσης να φτιάχνει μια προσωρινή ασπίδα γύρω του, αλλά και να πετά για σύντομα χρονικά διαστήματα. Οι δυνάμεις είναι πετυχημένες και στην αρχή μάς προϊδεάζουν έτσι ώστε να περιμένουμε ένα βαθύ και παράξενο σύστημα μάχης. Παρ’ όλα αυτά, στην πορεία βλέπουμε ότι επί της ουσίας πρόκειται για ένα εντελώς στάνταρ σύστημα, παρόμοιο με όσα συνηθίζουμε να παίζουμε σε παιχνίδια shooter.

photo: Bethesda Softworks

Αντί να πυροβολούμε με όπλα, ρίχνουμε ριπές ανέμου, φωτιάς, νερού, αλλά η ουσία είναι ίδια, ο χειρισμός και η αίσθηση θυμίζουν shooter και οι μηχανισμοί δεν κάνουν αρκετά για να διαφοροποιηθούν. Οι εχθροί έχουν πολύ ενδιαφέρον σχεδιαστικά: ψηλόλιγνοι κοστουμάτοι με ομπρέλες, τεράστια δαιμονικά πλάσματα, ακέφαλα πιτσιρίκια που χορεύουν και πολλά ακόμα, συνήθως αιωρούμενα μεταξύ κωμωδίας και τρόμου, με άψογο τρόπο.

Διασκεδαστικοί μηχανισμοί, αρκετή επανάληψη

Όσον αφορά τις συμπεριφορές τους, όμως, οι αντίπαλοι δεν είναι εξίσου ενδιαφέροντες. Τα εργαλεία που μας δίνονται για να τους αντιμετωπίσουμε είναι αρκετά: έχουμε τα στοιχεία της φύσης, την ασπίδα, ένα τόξο, κάποια φυλαχτά που δημιουργούν συγκεκριμένες καταστάσεις με buffs και debuffs.

Όμως, υπάρχουν δύο βασικά προβλήματα, δομικού τύπου: το ένα έγκειται στους τύπους των εχθρών και το άλλο στον ρυθμό απόκτησης των ιδιοτήτων μας. Οι εχθροί έχουν απλές συμπεριφορές και περιορισμένα μοτίβα επίθεσης, οπότε δεν χρειάζεται να ασχοληθούμε ιδιαίτερα με τον τρόπο αντιμετώπισης: απλώς τους χτυπάμε μέχρι να πέσουν κάτω, αποφεύγοντας ό,τι μας ρίχνουν και αξιοποιώντας την ασπίδα αν μας πλησιάσουν.

photo: Bethesda Softworks

Δεν υπάρχει αρκετή ανάγκη για εκμάθηση των διαφορετικών τύπων, δεν προκύπτουν ευδιάκριτες αδυναμίες και αντοχές, δεν υπάρχει λόγος να παίξουμε έξυπνα. Οι μόνες περιπτώσεις όπου πράγματι πρέπει να ασχοληθούμε με τα εργαλεία μας παρουσιάζονται σε στιγμές που… τα χάνουμε, που μένουμε χωρίς τις δυνάμεις μας. Δυστυχώς, όπως συνήθως, τα τμήματα αυτά περισσότερο εκνευρίζουν παρά ιντριγκάρουν.

Το δεύτερο κομμάτι έχει να κάνει με το πώς έχουν χωρίσει οι developers την εμπειρία της μάχης. Η διάρκεια του παιχνιδιού είναι σχετικά περιορισμένη και έτσι μετριάζεται κάπως το πρόβλημα, αλλά ο διαχωρισμός δεν έχει γίνει αποδοτικά. Πολύ γρήγορα αποκτούμε πρόσβαση σε όλα τα εργαλεία της μάχης και της εξερεύνησης και, αν και στην αρχή αυτό φαίνεται θετικό, στη συνέχεια έρχεται μια συνεχής επανάληψη της ίδιας λούπας μηχανισμών.

Ακόμα και το skill tree, αν και είναι σωστά στημένο και ενισχύει την αίσθηση της προόδου, τελικά δεν προσφέρει μεγάλες διαφοροποιήσεις στην προσέγγιση. Με λίγα λόγια, καταλήγουμε να κάνουμε συνεχώς το ίδιο πράγμα. Το πράγμα αυτό είναι πολύ διασκεδαστικό, μέσα σε όλη του την απλότητα, αλλά η επανάληψη προλαβαίνει να κουράσει και -κυρίως- να κάνει το Ghostwire: Tokyo να φαίνεται ως μια χαμένη ευκαιρία. Με περισσότερους και πιο ξεκάθαρα ορισμένους τύπους εχθρών, με πιο μεγάλη ποικιλία σε συμπεριφορές και δραστηριότητες, αλλά και με μερικές ακόμα ιδιότητες, θα μπορούσε να λάμψει. Τώρα, είναι απλώς διασκεδαστικό.

Το Τόκιο του Ghostwire: Tokyo είναι υπέροχο

Μην έχετε αμφιβολίες γι’ αυτό, πάντως: το Ghostwire: Tokyo είναι πολύ διασκεδαστικό. Η κίνηση στον χώρο, η μάχη, οι αποστολές, το σκαρφάλωμα σε κτίρια, όλα είναι πολύ ευχάριστα. Η πόλη έχει σχεδιαστεί με βάση τον οριζόντιο και τον κάθετο άξονα, μπορούμε να ανεβούμε σχεδόν παντού, σε σκεπές και ταράτσες, υπάρχουν πάρα πολλά μυστικά για να ανακαλύψουμε και όλα τα στοιχεία που συνθέτουν το gameplay αντλούν έμπνεση από το lore με αξιοπρόσεκτο τρόπο.

photo: Bethesda Softworks

Η πόλη είναι ένας υπέροχα στημένος κόσμος για εξερεύνηση, αισθητικά αλλά και σχεδιαστικά, με κορυφαία ατμόσφαιρα και λειτουργικά συστήματα -αν εξαιρέσουμε κάποια «κολλήματα» στην απόκριση των αλμάτων, εδώ κι εκεί. Οπτικά, το αποτέλεσμα είναι ικανοποιητικό, σε γενικές γραμμές. Δεν θα δείτε εντυπωσιακά assets ή textures, τα μοντέλα των χαρακτήρων και οι κινήσεις τους, ειδικά σε cutscenes, είναι ελαφρώς απογοητευτικά και, σε γενικές γραμμές, έχουμε μια εικόνα που δεν ανήκει στη «νέα γενιά» κονσολών.

Ωστόσο, η καλλιτεχνική ματιά είναι τρομερή, ο σχεδιασμός των πλασμάτων ενδιαφέρων, η πόλη είναι πλήρως πειστική ως στοιχειωμένο αστικό περιβάλλον και υπάρχουν αρκετά όμορφα εφέ, ώστε τελικά το συνολικό αποτέλεσμα να μην εντυπωσιάζει τεχνικά, αλλά να ικανοποιεί αισθητικά. Θα βρείτε πολλά modes για τα γραφικά, όμως -την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές- κάποια από αυτά παρουσιάζουν προβλήματα όπως screen tearing και δεν αποτελούν αξιόλογες επιλογές.

Έχουμε, πάντως, 30ρι frame rate με ray tracing που μειώνει την ταχύτητα της μάχης αλλά κάνει την πόλη πιο εντυπωσιακή, και 60ρι που είναι μάλλον η καλύτερη επιλογή, στην παρούσα φάση. Τα άλλα modes συνδυάζουν στοιχεία από performance και quality για να δώσουν υψηλότερο frame rate από τα 30 με ray tracing, ρίχνοντας σε σημεία την ανάλυση ή την απόδοση.

photo: Bethesda Softworks

Όπως και να ‘χει, με τα ελαττώματά του, ο οπτικός τομέας καταφέρνει να ενισχύσει το immersion και να μας δώσει έναν όμορφο και ενδιαφέρων κόσμο για εξερεύνηση -ακόμα περισσότερο ενισχύεται με τον εξαιρετικό ήχο, με εφέ και μουσική που καταφέρνουν να «ζωντανεύσουν» την πόλη, αλλά και με την αποδοτική χρήση των λειτουργιών του DualSense.

Ghostwire: Tokyo – Ένα γνώριμο παιχνίδι σε αλλόκοτο περιτύλιγμα

Τελικά, το Ghostwire: Tokyo είναι ένα παιχνίδι ανοιχτού κόσμου που, κάτω από το αλλόκοτο περιτύλιγμά του, κρύβει πολύ συνηθισμένους μηχανισμούς και απόλυτα γνώριμη προσέγγιση. Κάποιοι περιορισμοί στη δομή και στο σύστημα της μάχης το κρατούν πίσω και δεν το αφήνουν να ξετυλιχτεί όπως θα έπρεπε, ενώ και το σενάριο δεν καταφέρνει να ξεδιπλωθεί σωστά.

Υπάρχουν αρκετά ενδιαφέροντα στοιχεία εδώ και κάποια είναι αξιομνημόνευτα, όμως σε γενικές γραμμές πρόκειται για έναν τίτλο που δεν προσπαθεί πολύ εκεί που θα έπρεπε και αφήνει πολλά για ένα πιθανό sequel. Αν σας φαίνεται ελκυστική η ιδέα «Ghostbuster σε ένα στοιχειωμένο Τόκιο» και αν παίζετε παιχνίδια ανοιχτού κόσμου με χάρτες και εικονίδια, τότε θα περάσετε μερικές πολύ ευχάριστες ώρες με το Ghostwire: Tokyo.

Λεπτομέρειες

Διαθέσιμο‌ ‌σε:‌ PC, PS5
Δοκιμάστηκε‌ ‌σε:‌ PS5
Εταιρεία‌ ‌Ανάπτυξης:‌ Tango Gameworks
Εκδότρια‌ ‌Εταιρεία:‌ Bethesda Softworks
Είδος:‌ Action-adventure
Ηλικίες:‌ 12+‌
Ημ/νία‌ ‌Κυκλοφορίας:‌ 25 Μαρτίου 2022
Official website:‌ ghostwire-tokyo

Το παιχνίδι μάς παραχωρήθηκε από την εκδότρια εταιρεία για τις ανάγκες του review.