Δεν ξετρελάθηκα με την παρουσίαση του Silent Hill 2 της Bloober Team, αλλά δεν παύει να είναι περίπτωση με ενδιαφέρον.
Τα γραφικά του Silent Hill 2 remake, αν και σε σημεία φαίνονται ικανοποιητικά, στο σύνολό τους δεν είναι αυτό που θα ήθελα (ήθελα καλύτερα animations, αλλά και μια γενικότερη στόφα μεγάλης παραγωγής, τύπου Alan Wake 2).
Μεγάλη παραγωγή δεν σημαίνει απουσία παράξενης ατμόσφαιρας, εξάλλου, όπως έχουν αποδείξει άλλοι τίτλοι στο παρελθόν (βλ. Death Stranding).
Πάντως, έχει διατηρηθεί η πυκνή ομίχλη, τα σκηνικά στην εφιαλτική εκδοχή του κόσμου φαίνονται… εφιαλτικά, τα τέρατα είναι υπέροχα και οι μηχανισμοί κίνησης/δράσης φαίνονται καλύτεροι, σε σχέση με ό,τι είχαμε δει σε προηγούμενη παρουσίαση.
Ωστόσο, θέλω να σταθώ σε συγκεκριμένα σημεία. Το ένα είναι οι ερμηνείες των ηθοποιών και το άλλο η μάχη. Και τα δύο φαίνονται κάπως αλλόκοτα, αλλά πρόκειται, θεωρώ, για εσκεμμένη επιλογή της εταιρείας ανάπτυξης, και στις δύο περιπτώσεις.
Έχω εκφράσει ξανά στο παρελθόν την ανησυχία μου… και συνεχίζω να είμαι ανήσυχος.
Οι ερμηνείες
Όσο κι αν ο χρόνος έχει αλλοιώσει την εικόνα που έχει μείνει στο κεφάλι μας, ένα βίντεο στο YouTube θα σας επαναφέρει: οι ερμηνείες στο παλιό, το πρωτότυπο Silent Hill 2 ήταν… παράξενες.
Δείτε στο παρακάτω βίντεο, στο 5:37, τον διάλογο με την Angela.
Και τώρα, δείτε τον και στο νέο παιχνίδι:
Οι ατάκες, στην παλιά εκδοχή, δεν μοιάζουν φυσικές, οι ερμηνείες είναι τελείως εκτός πραγματικότητας. Κάθε λέξη που βγαίνει από το στόμα των χαρακτήρων έχει στόμφο και φαίνεται σαν να νιώθουν οι ίδιοι παράξενα για ό,τι ξεστόμισαν, σαν να μην πιστεύουν ότι είπαν αυτό που μόλις ακούσαμε.
Δεν πρόκειται για σκηνοθετική οδηγία, όμως, αλλά για μια προσπάθεια σε ένα μέσο που τότε έβρισκε τα πατήματά του, όσον αφορά αυτού του στιλ παραγωγές.
Τα cutscenes είναι σκηνοθετημένα με παράξενο τρόπο, η ομίχλη μπαίνει στη μέση και κρύβει χαρακτηριστικά των προσώπων, οι ερμηνείες είναι εντελώς υπερβολικές, σε επίπεδο B-movie, η μουσική είναι πολύ ανεβασμένη σε ένταση.
Τότε, όμως, δεν τα έκαναν επίτηδες όλα αυτά. Τότε δεν είχε αρχίσει το μεγάλο «μπαμ» του gaming, δεν έπαιζαν στα παιχνίδια πασίγνωστοι ηθοποιοί του Χόλιγουντ, ενώ οι τεχνολογικοί περιορισμοί οδηγούσαν συχνά σε λύσεις όπως έντονη ομίχλη. Οι διάλογοι, επίσης, δεν είχαν αυτήν την κινηματογραφικότητα που υπάρχει σήμερα.
Μάλιστα, εκείνη την εποχή τα άλματα της τεχνολογίας ήταν τεράστια, άρα οι δημιουργοί και οι ηθοποιοί έπρεπε να ακολουθούν με μεγάλη ταχύτητα τις εξελίξεις.
Ο συγχρονισμός των στομάτων, η σκηνοθεσία, οι κινήσεις των χαρακτήρων, το γράψιμο του διαλόγου, οι ερμηνείες, όλα ήταν παράξενα και, κρίνοντάς τα με τα σημερινά δεδομένα, δεν πρόκειται για ικανοποιητικό αποτέλεσμα.
Στο παλιό παιχνίδι δεν ήταν απλώς μια εσκεμμένη προσπάθεια, ωστόσο. Τότε, ήταν μια ευτυχής συγκυρία, που μέσω των περιορισμών της κατάφερε να αποκτήσει εμβληματικά χαρακτηριστικά. Η ατμόσφαιρα του Silent Hill 2 ήταν ονειρική/εφιαλτική, εξαιτίας τέτοιων χαρακτηριστικών και είναι κάτι που δύσκολα θα ξαναπετύχει, ειδικά όταν γίνεται υπερπροσπάθεια.
Το αποτέλεσμα, τελικά, ήταν ένα προϊόν της εποχής, ένα σύνολο χαρακτηριστικών που είναι δύσκολο να δημιουργηθεί ξανά, με τα σύγχρονα υλικά, είναι δύσκολο να δημιουργηθεί επίτηδες. Αναρωτιέμαι και για άλλα χαρακτηριστικά: για παράδειγμα, όταν ξεκινούσες το Silent Hill 2, η εισαγωγή σε έβαζε να τρέχεις σε δρόμους γεμάτους ομίχλη, για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, χωρίς να συμβαίνει κάτι. Αναρωτιέμαι πόσα στοιχεία της αλλόκοτης για τα σημερινά δεδομένα δομής θα διατηρήσουν στο remake.
Ας πούμε, η νέα εκδοχή του διαλόγου με την Angela δεν είναι πάρα πολύ ενθαρρυντική. Οι ερμηνείες φαίνονται επιτηδευμένα «κακές», ώστε να δώσουν τον αέρα B-movie, να πλάσουν αυτήν την ονειρική ατμόσφαιρα του πρωτότυπου, αλλά δεν καταφέρνουν να φτάσουν σε εκείνη το επίπεδο παραξενιάς και απλώς ακούγονται ερασιτεχνικοί. Είναι μια παγίδα που θα είναι δύσκολο να αποφύγει η εταιρεία.
Άρα… ίσως θα ήταν καλύτερη μια αλλαγή πλεύσεις, μια αλλαγή προσέγγισης, αλλά με μια δυνατή ομάδα δημιουργών από πίσω, για να μην δούμε μια κενή απομίμηση, χωρίς ψυχή. Όπως και να ‘χει, τα τρέιλερ που έχουμε δει είναι μονταρισμένα, άρα δεν μπορούμε να έχουμε πλήρη εικόνα. Περιμένω και ελπίζω.
Η μάχη του Silent Hill 2
Ακόμα μια ευτυχής συγκυρία: η κάμερα, που δεν κινούσαμε ελεύθερα, οι απότομες κινήσεις του ήρωα, οι απλοί μηχανισμοί της εποχής, οι απότομες εναλλαγές οπτικής γωνίας, τα επαναλαμβανόμενα ηχητικά εφέ… ήταν στοιχεία που έδιναν στη μάχη του Silent Hill 2 συγκεκριμένα στοιχεία.
Την έκαναν να μοιάζει ωμή, άγαρμπη και έκαναν, ταυτόχρονα, τον πρωταγωνιστή να φαίνεται ανίκανος να αντιμετωπίσει τα τέρατα με αποτελεσματικότητα.
Στη νέα εκδοχή του παιχνιδιού, με βάση ό,τι έχουμε δει ως τώρα, φαίνεται ότι οι δημιουργοί προσπαθούν να διατηρήσουν αυτό το πνεύμα. Προσπαθούν να κάνουν τη στόχευση κάπως άγαρμπη, να κάνουν τις κινήσεις του ήρωα απότομες κι εκείνες των εχθρών απρόβλεπτες, να αξιοποιήσουν το σκοτάδι.
Στο βίντεο, παρακάτω, μπορείτε να δείτε το gameplay του remake:
Προσπαθούν να δημιουργήσουν, πάλι, το πνεύμα του πρωτότυπου παιχνιδιού. Αλλά, πάλι, επιχειρούν να δημιουργήσουν επίτηδες κάτι που είχε προκύψει τυχαία, λόγω των χαρακτηριστικών του gaming της εποχής εκείνης. Και αυτό είναι δύσκολο εγχείρημα.
Φαίνεται ότι η ομάδα ανάπτυξης προσπαθεί να φτιάξει το σύστημα μάχης έτσι, ώστε να είναι ταυτόχρονα άγαρμπο, αλλά να είναι και διασκεδαστικό. Μπράβο, αυτή είναι η σωστή προσέγγιση, αλλά υπάρχουν κάποια θέματα.
Στο παλιό παιχνίδι η μάχη δεν ήταν ιδιαίτερα συναρπαστική -και, με αυτόν τον τρόπο, γινόταν ταιριαστή και δεν έμπαινε στο προσκήνιο. Αν η εταιρεία κατάφερνε να διατηρήσει την αίσθηση αλλά να κάνει τη διαδικασία συναρπαστική, τότε θα είχε πετύχει.
Όμως, με βάση το ιστορικό της εταιρείας ανάπτυξης και με βάση όσα έχει δείξει ως τώρα, δυσκολεύομαι να εμπιστευτώ τις επιλογές και τις ικανότητές της. Πάλι, ελπίζω να κάνω λάθος. Μέχρι να κυκλοφορήσει το παιχνίδι, στις 8 Οκτωβρίου, θα ξαναπαίξω το παλιό, για να μπω στο κλίμα.
