God of War (PC) – Review

Αν δεν είχατε διαβάσει το review μας για την αρχική κυκλοφορία του God of War, πίσω στο μακρινό 2018, μην χάνετε άλλο χρόνο και πράξτε το τώρα. Έχει μεγάλο ενδιαφέρον να δείτε πώς υποδεχτήκαμε το παιχνίδι της Santa Monica τότε, πώς το αποτιμήσαμε και με ποια κριτήρια, κυρίως διότι η άποψή μας, αφού έχουμε δοκιμάσει το next gen upgrade και το PC port, παραμένει ίδια. Ενδεχομένως πιο ώριμη και ψύχραιμη, αλλά στα ίδια επίπεδα θαυμασμού και σεβασμού για την προσπάθεια. Το reboot άλλαξε πράγματα συθέμελα, εμπνέοντας όμως το κύρος και διατηρώντας τη διαχρονικότητα των προκατόχων του. Αυτό είναι ίσως και το μεγαλύτερο παράσημο για το studio.

Αν κάτι έλειπε από το God of War ήταν η κυκλοφορία του σε επιπλέον πλατφόρμες, ώστε να μπορεί να το απολαύσει περισσότερος κόσμος. Με την πρόσφατη ίδρυση του PlayStation Studios Label για το PC, ο δρόμος άνοιξε για πολλά από τα μεγάλα franchise των «μπλε» και τώρα έχουμε την πολυτέλεια να τα παίξουμε… όπως πρέπει. Μετά το Days Gone και το Horizon Zero Dawn, ο Θεός του Πολέμου έρχεται στους Προσωπικούς Υπολογιστές, ενώ έχει ήδη ανακοινωθεί και συλλογή με δυο παιχνίδια Uncharted για κυκλοφορία μέσα στο 2022.

Δείτε το Video Review από το επίσημο κανάλι μας στο YouTube

Τι αλλαγές φέρνει στο God of War το PC port όμως; Είναι η προτιμητέα πλατφόρμα πλέον και, αν ναι, πώς βελτιώνει την εμπειρία σε σχέση με την έκδοση για κονσόλες;

Η σύντομη απάντηση είναι πως ΝΑΙ, στην προκειμένη περίπτωση, όπως και στις περισσότερες, το παιχνίδι δείχνει και παίζεται καλύτερα σε ένα ικανό PC. Αφήνουμε, βέβαια, την κουβέντα για το πόσο εύκολο είναι να έχει κανείς πρόσβαση σε «ικανό PC» το 2022 και προχωρούμε με την προϋπόθεση πως διαθέτετε ένα τέτοιο, με βάση τον παρακάτω πίνακα:

Εμβαθύνοντας στους λόγους που δείχνει καλύτερο, εστιάζουμε στη λέξη κλειδί: φωτισμός.

Ο συγκεκριμένος τομέας διαμορφώνει σε μεγάλο βαθμό την τελική εικόνα στα σύγχρονα παιχνίδια, γεγονός που έχουν λάβει υπόψιν οι κατασκευαστές, επενδύοντας σε τεχνικές ray tracing που βελτιώνουν ακριβώς αυτό. Το God of War δεν εισάγει hardware based τεχνολογίες στο port, όμως πατά στη βασική ιδέα της «κατεύθυνσης» του φωτός και των ιδιοτήτων των αντικειμένων που αλληλοεπιδρούν με αυτό. Με το Ground Truth Ambient Occlusion (GTAO) και το Screen Space Directional Occlusion (SSDO), το παιχνίδι δημιουργεί Global Illumination με βάση περισσότερες παραμέτρους, φωτίζοντας καλύτερα τους χαρακτήρες και το περιβάλλον, συνδράμοντας σε ένα ακόμα πιο ρεαλιστικό αποτέλεσμα.Δεν υπάρχει όριο στην ανάλυση και τα Frame Rate που τρέχει το παιχνίδι. Ο καθένας παίρνει αυτό που του επιτρέπει το σύστημά του. Υπάρχει ακόμα και υποστήριξη για ultra-wide οθόνες, λόγου 21:9.

Αν είστε κάτοχος RTX κάρτας, θα επωφεληθείτε από έξτρα τεχνολογίες που θα εκτοξεύσουν τις επιδόσεις ακόμα υψηλότερα.

Το Nvidia Reflex κάνει το παιχνίδι πιο αποκρίσιμο, ρίχνοντας το input lag σε αμελητέες τιμές millisecond. Με το DLSS, θα μπορέσετε να τρέξετε το παιχνίδι σε μεγαλύτερες αναλύσεις, rendάροντας σε μικρότερη ανάλυση από εκείνη της εξόδου, με το ίδιο οπτικό αποτέλεσμα! Στη δοκιμή που κάναμε μπορέσαμε να διακρίνουμε έναν ανεπαίσθητο θόρυβο στην εικόνα με τη χρήση του DLSS, οπότε στραφήκαμε στην ξάστερη λύση του native resolution, στρεσάροντας βέβαια το σύστημα σημαντικά. Υπήρξαν έντονες στιγμές παιχνιδιού που ο ρυθμός των καρέ… ξεκαρφώθηκε, όμως η παραμετροποίηση είναι τόσο εκτενής που θα βρείτε σίγουρα έναν συνδυασμό να σας βολέψει. Για τους κατόχους AMD κάρτας υπάρχει πάντα η επιλογή της αντίστοιχης τεχνολογίας sampling «Fidelity FX», το Super Resolution.

Στην περίπτωση που υπάρχει διαθέσιμο κάποιο Sony controller, Dualshock ή Dualsense, το παιχνίδι φροντίζει να επωφεληθεί των δυνατοτήτων τους με επίσημα configurations για κάθε περιφερειακό. Ακόμα κι αν προτιμήσετε ένα τρίτο gamepad, όμως, αυτός είναι ο τρόπος χειρισμού που προτείνουμε οπωσδήποτε αντί πληκτρολογίου και ποντικιού, τα οποία, αν και κάνουν τη δουλειά, δεν αγγίζουν την ευχρηστία ενός μοχλού. Υπάρχει, φυσικά, η δυνατότητα για παραμετροποίηση των εντολών στα πλήκτρα, ώστε να φέρετε το παιχνίδι με πληκτρολόγιο στα μέτρα σας.

Όσον αφορά το περιεχόμενο, κάποιοι θα ισχυρίζονταν πως «δεν πειραματίζεσαι με την τελειότητα», ωστόσο δεν θα μας ενοχλούσε να δούμε προσθήκες, έστω δευτερεύουσας σημασίας, στις διαθέσιμες λειτουργίες, τους μηχανισμούς, τις αποστολές ή τα collectibles. Μοναδική διαφορά που παρατηρήσαμε, συνολικά, ήταν δύο πανοπλίες για τους πρωταγωνιστές σε πένθιμα χρώματα και 4 νέα skins για την ασπίδα του Kratos.

Είναι απόλυτα σεβαστή, πάντως, αυτή η προσέγγιση, της προφύλαξης των ιερών και των οσίων από τα γούστα όσων προτίθενται να… πειράξουν μια πετυχημένη συνταγή. Το παράδοξο, όμως, είναι πως τη στιγμή που αυτό το κείμενο διαβάζεται, κάποιος modder έχει ήδη αλλάξει τα φώτα στον βασικό κορμό του παιχνιδιού, αντικαθιστώντας τους χαρακτήρες με δεινόσαυρους, ρομπότ και γυμνές γυναίκες. Αυτή όμως είναι και η μαγεία του PC gaming, αφού δεν θα αργήσουν και τα mods που θα το βελτιώσουν και θα προσθέσουν περιεχόμενο που δεν… ξέραμε πως χρειαζόμαστε.

Ίσως ήρθα λίγο αργά στο πάρτι της κριτικής του God of War, όμως ας μου επιτραπούν και μερικά σχόλια για το ίδιο το παιχνίδι, όπως θα τα έκανα αν μου είχε ζητηθεί και για το review του original version.

Η αλήθεια είναι πως δυσκολεύομαι να συμπαθήσω τον Kratos. Είναι ένας αντι-ήρωας που παρουσιάζεται ως λυτρωτής στα προηγούμενα παιχνίδια, ενώ στην πραγματικότητα έχουμε ένα παράδειγμα προς αποφυγή. Μπορεί να σφάζει τους δυνάστες της ανθρωπότητας, βάζοντας ταφόπλακα στην αυταρχικότητα Θεών που τον αδίκησαν, όμως παραμένει ένας στυγερός δολοφόνος, απόμακρος, κούφιος μέσα του, που ξέρει να μιλά μόνο στη γλώσσα της βίας. Το παιχνίδι δεν γεφυρώνει συγκείμενα το χάσμα μεταξύ αυτής της αναίσθητης πολεμικής μηχανής που αφήσαμε στο τέλος του God of War 3, με την αισθαντική πατρική φιγούρα του reboot. Η κατάσταση θυμίζει spin-off σε κάποιο παράλληλο σύμπαν, όπου ξαφνικά ο πρωταγωνιστής απέκτησε συναισθηματικό υπόβαθρο. Προβάλει στον γιο του τις δικές του ανασφάλειες και φοβίες, διακατέχεται από υπέρμετρο φαταλισμό και προσπαθεί να του διδάξει τις «αξίες» του να μην εμπιστεύεσαι κανέναν και να τους τσουβαλιάζεις όλους με βάση την ταυτότητά τους. Μολαταύτα, το God of War είναι μια ιστορία που αξίζει να βιώσετε, όχι για λόγους ταύτισης, αλλά εξαιτίας της ποιητικής του γοητείας και της καλλιτεχνικής του υλοποίησης.

Ο Barlog χαρακτηριστικά είπε: Μαθαίνεις σε ένα παιδί πώς να γίνει Θεός και σε έναν Θεό πώς να γίνει άνθρωπος.

Στην πραγματικότητα, τα πολύτιμα μαθήματα δίνονται από τον Atreus στον Kratos και όχι το αντίστροφο. Η ιστορία, δυστυχώς, δείχνει πως με τα παιδιά ό,τι σπέρνεις θερίζεις, οπότε θα κάνω την προοικονομία μου για το sequel και θα το αφήσω εδώ για λόγους spoiler.
Ο κόσμος του παιχνιδιού μοιάζει με κουκλοθέατρο. Κάθε περιοχή με ένα προκατασκευασμένο σκηνικό που ήρθε και κούμπωσε στο προσκήνιο για να ξετυλίξουν οι πρωταγωνιστές την πλοκή στο κατάλληλο setting. Το σενάριο απλό, τα φώτα πάνω στην εξέλιξη των χαρακτήρων… και κάπως έτσι μια σειρά που καταπιανόταν με αποκρουστικούς ακρωτηριασμούς μυθικών υπάρξεων φτάνει να ασχολείται με το small time drama ενός πατέρα που δεν έχει ιδέα πώς να μεγαλώσει σωστά το παιδί του, πελαγωμένος από την απώλεια της συντρόφου του.

Μεγάλο ατού, ξεκάθαρα, η σκηνοθεσία και το γράψιμο που την υποστηρίζει. Το τεράστιο εγχείρημα του μονόπλανου, μιας λήψης χωρίς «cut» δηλαδή από την αρχή ως το τέλος, δίνει έναν ξέφρενο ρυθμό στο παιχνίδι, που διαταράσσεται πολύ πιο εύκολα από τις ατασθαλίες στο pacing, κάτι που παρατηρείται ελαφρώς σε κάνα-δυο σημεία, όταν ανακόπτεται το ταξίδι μας από αστάθμητους παράγοντες που μοιάζουν αστείοι μπροστά στη μεγάλη εικόνα όσων διαδραματίζονται.

Γενικά, οι μεγάλες συγκρούσεις του παιχνιδιού δεν θα έφταναν ούτε για τα… ρέστα των μαχών που έδωσε ο πρωταγωνιστής στα προηγούμενα παιχνίδια. Συγκεκριμένα, η εισαγωγή του God of War 3, με την αναρρίχηση στον Όλυμπο και τις φάπες με τον Ποσειδώνα, ξεπερνά σε αίγλη και «επικούρα» σχεδόν ολόκληρο το reboot, το οποίο, για να αποδώσουμε τα εύσημα εκεί που πρέπει, υπερτερεί σημαντικά στις μικρότερες μάχες με τους… τριτοδεύτερους τη τάξει κακούς. Οι μοναδικές στιγμές που με έκαναν να νιώσω συγκίνηση και δέος, όμως, ήταν άμεσες αναφορές σε συμβάντα προηγούμενων τίτλων.

Οι ερμηνείες, σε κάθε περίπτωση, είναι εξαιρετικές, τουλάχιστον στα αγγλικά, καθώς η ελληνική μεταγλώττιση ήταν από τις πρώτες προσπάθειες που έγιναν σε project αυτού του μεγέθους και χαρακτηρίζεται επιεικώς μέτρια, έως αποθαρρυντική σε σημεία. Χαιρόμαστε, όμως, που διατηρείται η δυνατότητα και στη μεταφορά του στο PC.

Τεχνικά, κρατιέται τέλεια για την ηλικία του, ενώ θα μπορούσε να παρουσιαστεί αυτούσιο σήμερα ως νέα κυκλοφορία. Για την ακρίβεια ήταν ένα τεχνολογικό θαύμα όταν κυκλοφόρησε και είναι σχεδόν απίστευτο το γεγονός ότι έτρεχε στα specs του αρχικού PlayStation 4. Με τις βελτιώσεις του PC port, έχουμε ένα πανέμορφο παιχνίδι που πατάει με ευκολία κάτω τον πιο σύγχρονο ανταγωνισμό, δείγμα της φοβερής δουλειάς που έκανε η Santa Monica πριν χρόνια.

Το gameplay του παραμένει ένα από τα πιο στιβαρά στην κατηγορία των Action Adventure, με νέους μηχανισμούς και συστήματα να εισάγονται καθ’ όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού και να κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον. Αρκετά έξυπνο level design που μπλέκει με τη… διαρρύθμιση των metroidvania και την πρόσβαση σε νέα σημεία έπειτα από την εκμάθηση ικανοτήτων, συναντά καλοφτιαγμένους γρίφους που επιβραβεύουν ποικιλοτρόπως. Το υποτυπώδες crafting system θα μπορούσε να έχει μεγαλύτερο βάθος, με τα attributes και τα στατιστικά να παίζουν μεγαλύτερο ρόλο στη μάχη. Ως έχει, πολλά από τα συστήματα και τις λεπτομέρειες του παιχνιδιού στο κομμάτι του gameplay «εμφανίζονται» στη μέγιστη δυσκολία, εκεί που απαιτείται κυρίως η εκμετάλλευσή τους.

Συνοψίζοντας, το God of War στο PC παραμένει ένα μεγαλειώδες τεχνικό επίτευγμα και ένα σπουδαίο παιχνίδι. Φέρνοντάς το σε ακόμη μια πλατφόρμα, η Sony εξαργυρώνει την αντοχή του τίτλου στον χρόνο, κάτι που το χρωστάει στα σπουδαία μυαλά που το έχτισαν. Μπορεί να έχω τις ενστάσεις μου για την ιεραρχική του θέση στο πάνθεο του gaming, αλλά η παρουσία του εκεί, δικαιωματικά, είναι αδιαμφισβήτητη.