Immortality – Review

Το Immortality είναι το νέο παιχνίδι του Sam Barlow -και οι προσδοκίες είναι τεράστιες (στο κείμενο υπάρχουν αόριστες αναφορές για τη φύση της εμπειρίας, που θα μπορούσαν να θεωρηθούν spoilers).

Ο Sam Barlow, εξάλλου, είναι γνωστός για τα δύο εκπληκτικά παιχνίδια, τύπου FMV, που μας έδωσε, τα Her Story και Telling Lies. Λοιπόν, το νέο του έργο, το Immortality, είναι ακόμα μεγαλύτερο, ακόμα πιο φιλόδοξο, ακόμα πιο ιδιαίτερο.

Το σενάριο μας βάζει νοητά στον ρόλο ενός ατόμου που μοντάρει χαμένα κομμάτια από τρεις ταινίες που δεν κυκλοφόρησαν ποτέ. Η Marissa Marcel, πρωταγωνίστρια των τριών φιλμ, έχει εξαφανιστεί.

Φώτα, κάμερα, μυστήριο

Η Marissa Marcel έπαιξε σε τρία ακυκλοφόρητα έργα: στο Ambrosio το 1968, στο Minsky το 1970 και στο Two of Everything το 1999.

Κλακέτα σκηνοθέτη, ένα αντικείμενο που θα δούμε αρκετές φορές / εικόνα: Half Mermaid Productions

Το μυστήριο στην «καρδιά» του Immortality αιωρείται γύρω από τη Marcel: γιατί εξαφανίστηκε; Τι έκανε στο διάλειμμα 29 ετών μεταξύ των δύο ταινιών; Και… γιατί δεν δείχνει γερασμένη μετά από τρεις δεκαετίες;

Τα απλά αυτά ερωτήματα γίνονται πιο περίπλοκα όταν διαπιστώνουμε πως, στο μεγαλύτερο μέρος της εμπειρίας, παρακολουθούμε τους ηθοποιούς να παίζουν τους ρόλους τους.

Βλέπουμε μικρά αποσπάσματα, σε δεκάδες σύντομα βίντεο, που παρουσιάζουν τη διαδικασία της δημιουργίας των τριών ακυκλοφόρητων ταινιών της Marissa Marcel.

Βλέπουμε κάθε μέρος της διαδικασίας: το casting, τη σκηνοθεσία, τις πρόβες, τις συζητήσεις των ηθοποιών για τους ρόλους τους, αλλά και κομμάτια της ταινίας, ολοκληρωμένα, έτοιμα για το κοινό.

Σκηνή από την ταινία «Two of Everything» / εικόνα: Half Mermaid Productions

Στο Immortality δεν σπάει το «φράγμα» του ρεαλισμού και έτσι δεν βλέπουμε τη Marcel και τους άλλους συντελεστές των ταινιών σε στιγμές της προσωπικής τους ζωής -ποιος θα τραβούσε με την κάμερα;

Υπάρχουν μόνο μερικές εξαιρέσεις, όταν πράγματι κάποιος από τους χαρακτήρες κρατά μια κάμερα στο χέρι και γυρίζει εκτός σετ, σε φιλικό επίπεδο με τους συναδέλφους του.

Έτσι, έχουμε, χοντρικά, τρεις κατηγορίες βίντεο: εκείνα που δείχνουν τμήματα των ταινιών, έτοιμα, γυρισμένα και σκηνοθετημένα, εκείνα που δείχνουν τις πρόβες των ηθοποιών και αυτά που μας δίνουν την ευκαιρία να δούμε «ανάμεσα», στις στιγμές μεταξύ πρόβας και προσωπικής ζωής, όπου οι χαρακτήρες αφήνουν ελεύθερη την πραγματική τους φύση.

Οι διάλογοι είναι ιδανικά γραμμένοι και οι ερμηνείες των ηθοποιών άψογες -έτσι, κάθε σκηνή είναι πειστική, είτε πρόκειται για πρόβα είτε για κομμάτι ταινίας (βλέπουμε ακόμα και λάθη στις ατάκες των ηθοποιών ή επαναλήψεις στο πλαίσιο της πρόβας, όλα εντελώς ρεαλιστικά).

Σκηνή από τις πρόβες της ταινίας του 1999 / εικόνα: Half Mermaid Productions

Μην περιμένετε, πάντως, το «ερασιτεχνικό» ύφος των FMV. Εδώ έχουμε μια μεγάλη παραγωγή, που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από πραγματικές κινηματογραφικές ταινίες.

Από την τάξη στο χάος, εξερεύνηση του χωροχρόνου

Ο τρόπος που «κινούμαστε» μεταξύ των σκηνών αυτών είναι ιδιοφυής.

Όπως και τα προηγούμενα παιχνίδια του Barlow, έτσι και το Immortality είναι χωρισμένο σε μικρά αποσπάσματα, που παρουσιάζονται με τυχαία, χαοτική σειρά.

Εδώ, όμως, αντί να επιλέγουμε λέξεις-κλειδιά, διαλέγουμε εικόνες. Δουλεύει κάπως έτσι: όταν παρακολουθούμε μια σκηνή, έχουμε τη δυνατότητα να κάνουμε παύση και να διαλέξουμε ό,τι θέλουμε από την οθόνη μας, με τον κέρσορα.

Μπορούμε να επιλέξουμε ένα ποτήρι με νερό, που βρίσκεται δίπλα από έναν ηθοποιό στην πρόβα του, ένα πρόσωπο, έναν χαρακτήρα που βρίσκεται στο «κάδρο», ένα φυτό στο background. Μπορούμε να κλικάρουμε σε οτιδήποτε υπάρχει στην οθόνη, σε κάθε στιγμή.

Και, όταν κλικάρουμε σε κάποιο στοιχείο της οθόνης, ταξιδεύουμε σε μια άλλη σκηνή όπου υπάρχει εκείνο -ή κάποιο παρόμοιο.

Αν διαλέξουμε έναν πίνακα ζωγραφικής σε ένα σαλόνι, μπορεί να βρεθούμε -στιγμιαία, χωρίς loading, μόνο με ένα όμορφο εφέ μετάβασης να παρεμβάλλεται- σε μια άλλη σκηνή, όπου υπάρχει κάποιος άλλος πίνακας, σε ένα μπαρ.

Αν διαλέξουμε ένα χαρτί, ίσως ταξιδέψουμε στις πρόβες, όταν οι ηθοποιοί διαβάζουν από τις σημειώσεις τους. Αν διαλέξουμε ένα πρόσωπο, «πηδάμε» σε κάποια άλλη σκηνή όπου υπάρχει το ίδιο άτομο.

Στο trailer, μπορείτε να δείτε πώς φαίνεται ο μηχανισμός σε κίνηση:

Δεν υπάρχουν περιορισμοί, ωστόσο, και έτσι δημιουργείται χάος. Κλίκαρες σε ένα ποτήρι με νερό, που έπινε μια ηθοποιός στα παρασκήνια της ταινίας Ambrosio, το 1968; Ξαφνικά βλέπεις έναν άλλο χαρακτήρα, άγνωστο για εσένα, να πίνει νερό τρεις δεκαετίες μετά. Στην αρχή, φαίνεται ότι οι επιλογές σκηνών είναι τυχαίες.

Έτσι, η πρώτη εμπειρία με το Immortality είναι αγνό χάος, αταξία. Εξερευνούμε τον χωροχρόνο, ταξιδεύουμε από το ένα σημείο του χώρου σε ένα άλλο έτος, σε άλλη χρονιά, σε άλλο τόπο.

Βλέπουμε εικόνες που δεν γνωρίζουμε, άτομα που δεν έχουμε ξαναδεί, σε σκηνές από ακυκλοφόρητες ταινίες, χωρίς λογική σειρά. Η πρώτη σκέψη; Ένα πολύ φιλόδοξο εγχείρημα, που δύσκολα θα καταλήξει να βγάζει νόημα.

Δαμάζοντας την αταξία

Όμως, γρήγορα αρχίζει η ροή να τιθασεύεται. Αυτό δεν σημαίνει ότι σταματά να είναι χαοτική. Αντίθετα, σημαίνει ότι σε καλεί να αγκαλιάσεις το χάος.

Σε καλεί να μπεις στη σκουληκότρυπα, να ταξιδέψεις χωρίς τάξη, να πας από τη μια σκηνή στην άλλη χωρίς να σε νοιάζει πού βρίσκεται η κάθε μία χωροχρονικά.

Σιγά-σιγά θα καταλάβεις ότι οι μεταβάσεις δεν είναι στημένες τυχαία, όχι πλήρως τουλάχιστον· υπάρχει καθοδήγηση, η οποία όμως δεν ακολουθεί τις επιταγές της συνηθισμένης αφήγησης και δυσκολεύει την πρώτη ανάγνωση -η δυσκολία είναι ελκυστική, σαν σπαζοκεφαλιά.

Ευτυχώς, τα χειροπιαστά εργαλεία που δίνονται στο άτομο που παίζει είναι ιδανικά. Μπορούμε να γυρίσουμε τις σκηνές πίσω ή μπροστά, γρήγορα ή αργά, ή πιο γρήγορα ή πιο αργά, να τις σταματήσουμε, να πάμε στην αρχή ή το τέλος τους με το πάτημα ενός πλήκτρου.

Ο χειρισμός λειτουργεί άψογα και βοηθά πολύ στην περιήγηση σε αυτό το παράξενο χωροχρονικό περιβάλλον. Εξαιρετική βοήθεια δίνεται και από το interface και το μενού που είναι υπέροχα.

Σκεφτείτε ένα πλέγμα που αποτελείται από εικόνες, κάθε μία εκ των οποίων αντιστοιχεί σε βίντεο, ξεκάθαρα παρουσιασμένες για να ξέρουμε πού και πότε βρίσκονται.

Το εξαιρετικό μενού με τις σκηνές του Immortality / εικόνα: Half Mermaid Productions

Όταν βγαίνουμε από το ένα βίντεο για να πάμε στο πλέγμα και να διαλέξουμε ένα άλλο (από όσα έχουμε ήδη ανακαλύψει, καθώς η ανακάλυψη αυτή γίνεται μόνο μέσω της επιλογής εικόνων που εντοπίζουμε στα βίντεο), το απόσπασμα που αφήσαμε σταματά εκεί ακριβώς και αν επιστρέψουμε συνεχίζει.

Δίνονται και δυνατότητες κατηγοριοποίησης, σωστές, εύκολες και βοηθητικές. Όλα τα εργαλεία που έχουμε στη διάθεσή μας είναι λειτουργικά και μας στηρίζουν στο δύσκολο έργο της εξερεύνησης του χωροχρόνου.

Στην αρχή, όταν ταξιδεύουμε από το ένα σημείο του timeline στο άλλο χωρίς να καταλαβαίνουμε τι συμβαίνει, γιατί και σε ποιον, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να σκεφτόμαστε πόσο περίπλοκο, πόσο φιλόδοξο είναι αυτό το εγχείρημα, και πόσο πιθανό φαίνεται να αποτύχει στη συνέχεια.

Αγκαλιάζοντας το χάος του Immortality

Κάποια στιγμή θα περάσει το αρχικό σοκ. Θα αποδεχτούμε ότι ταξιδεύουμε από το ένα σημείο στο άλλο χωρίς να ξέρουμε πού θα καταλήξουμε.

Αφήνουμε πίσω μας την τάξη, τη δομή με αρχή και τέλος, ξεχνάμε πώς πρέπει να κυλά ο χρόνος. Και τότε, έρχεται. Τότε γίνεται η πρώτη αποκάλυψη.

Αρχίζουμε να αναγνωρίζουμε πρόσωπα. Ξέρουμε πλέον ποια ταινία είναι το Ambrosio, ποια το Minsky και ποια το Two of Everything.

Η παρουσίαση βοηθά: μια ταινία που έχει γυριστεί το 1968 διαφέρει πάρα πολύ από μία που αναπτύσσεται το 1999. Το aspect ratio είναι διαφορετικό, τα ρούχα των ηθοποιών (μέσα και έξω από την ταινία) ταιριάζουν απόλυτα στο κάθε έτος, ο ήχος είναι άλλης ποιότητας, η εικόνα το ίδιο.

Μαθαίνουμε σιγά-σιγά το σενάριο των τριών ταινιών. Ξέρουμε ότι το Minsky μάς δείχνει έναν ντετέκτιβ που ερευνά μια δολοφονία ενός καλλιτέχνη. Το Ambrosio έχει θρησκευτικό περιεχόμενο, με δαίμονες, ψυχές και αλλόκοσμες συμφωνίες. Το Two of Everything εξιστορεί τη ζωή μιας τραγουδίστριας και της σωσία της, που παίρνει τη θέση της δημόσια.

Γνωρίζουμε τους ηθοποιούς και αρχίζουμε να παρακολουθούμε τη δουλειά τους στο σετ και εκτός. Βλέπουμε ψήγματα από τις σχέσεις που αναπτύσσουν μεταξύ τους. Βλέπουμε τη ζωή τους, με κεντρικό άξονα τη δουλειά τους στον κινηματογράφο.

Δεν μπορούμε να καταλάβουμε ακριβώς πότε έγινε η μετάβαση από την τάξη στην αταξία και πάλι στην τάξη. Δεν είναι ποτέ ξεκάθαρο το ακριβές σημείο που όλα άρχισαν να βγάζουν νόημα. Όμως, πράγματι, κόντρα σε κάθε λογική, πλέον μπορούμε να ακολουθήσουμε τον χαοτικό ειρμό.

Όμως, κάτι δεν πάει καλά

Δεν ξέρουμε τι, αλλά το νιώθουμε.

Η Marcel δεν φαίνεται γερασμένη το 1999, μετά από 3 δεκαετίες απουσίας. Εντάξει, μπορεί να μην είναι πολύ πετυχημένο το makeup, μπορεί να υποτίθεται ότι έχει γεράσει αλλά να μην είναι ξεκάθαρο. Ας το δεχτούμε, δεν συμβαίνει κάτι, σκεφτόμαστε.

Σε μια σκηνή, όμως, ακούμε τον χτύπο μιας νοητής καρδιάς, να επισκιάζει τις φωνές των ηθοποιών. Σε μια άλλη, οι δείκτες ενός ρολογιού, που δεν βρίσκεται πουθενά στην οθόνη, χτυπούν: «τικ, τακ, τικ, τακ».

Εφέ, σκεφτόμαστε, για να ενισχυθεί η ατμόσφαιρα. Δικαιολογίες υπάρχουν πολλές. Εξάλλου, το Immortality συνοδεύεται από ένα (υπέροχο) μουσικό χαλί, από δυναμικές μελωδίες που αυξομειώνουν την έντασή τους και αλλάζουν ύφος συνεχώς.

Όμως, γιατί σε αυτή τη σκηνή ή μουσική «σκοτείνιασε» έτσι ξαφνικά;

Τότε, το μίσος στα μάτια ενός ηθοποιού, όταν παλεύει με έναν άλλον, δείχνει, για λίγο, πραγματικό. Γιατί;

Είναι, όντως, πραγματικό; Ιδέα μου, μάλλον, το φαντάστηκα. Ωστόσο, κάτι φαίνεται να υπάρχει εδώ. Ένα βαθύτερο, σκοτεινότερο μυστικό, πίσω από την «κουρτίνα». Ακόμα κι αν δεν κάνει έντονα αισθητή την παρουσία του. Μέχρι να το κοιτάξεις κατάματα.

Τα φώτα σβήνουν.

Η μουσική σιωπά.

Η «κουνελότρυπα» ανοίγει διάπλατα.

Γελώ δυνατά από ευχαρίστηση, όταν ανακαλύπτω ότι πράγματι υπάρχει κάτι άλλο εδώ.

Υπάρχει.

Και είναι πανέμορφο.

Δεν θα σε πάει εκεί που περιμένεις, δεν θα εξελιχθεί όπως νομίζεις. Ό,τι κι αν φαντάζεσαι, θα σε εκπλήξει.

Το Immortality σε εμπιστεύεται, εμπιστέψου το κι εσύ

Ο Sam Barlow εμπιστεύεται πλήρως τις ικανότητές σου. Σε εμπιστεύεται: για να βρεις τη λύση, για να βρεις τον τρόπο να κοιτάξεις πίσω από την «κουρτίνα». Σε εμπιστεύεται: ότι θα καταλάβεις τι είδες.

Το Immortality δεν κυλά γραμμικά, δεν εξηγεί τίποτα σχεδόν, δεν σου δίνει οδηγίες, είναι περίπλοκο, αλλά, τελικά, αν ασχοληθείς μαζί του, θα καταλάβεις τα πάντα.

Δεν πρόκειται για ένα ψευτο-αφηρημένο σενάριο, το οποίο αφήνεται στην κρίση και την ερμηνεία σου.

Δεν υπάρχουν φτηνά κόλπα εδώ. Πρόκειται για μια μνημειώδη ιστορία, αλλόκοτη, απόκοσμη, πανέμορφη, πολύ ιδιαίτερη.

Το παιχνίδι σού δίνει απόλυτη ελευθερία κίνησης για να εξερευνήσεις τον κόσμο του, χωρίς γραμμικότητα, χωρίς τάξη, με όποιον τρόπο επιλέξεις. Σου αφαιρεί, πολύ ευρηματικά, τον έλεγχο, σου παίρνει από τα χέρια την πλήρη εποπτεία της πορείας της αφήγησης.

Στιγμιότυπο από το «Minsky» / εικόνα: Half Mermaid Productions

Δεν σου κρατά το χεράκι, απλώς σε καθοδηγεί εδώ κι εκεί με διακριτικό τρόπο, ολόσωστα κάθε φορά. Υπάρχουν δεκάδες στιγμές που θα πεις «εύρηκα», θα ανακαλύψεις ότι κάτι δεν λειτουργεί όπως ακριβώς νόμιζες και θα γυρίσεις σε προηγούμενα στάδια του παιχνιδιού για να εφαρμόσεις τη γνώση που αποκόμισες.

Ο τρόπος που ξεδιπλώνεται το Immortality δεν έχει προηγούμενο και είναι πλήρως ικανοποιητικός, ιδιαίτερος, διασκεδαστικός, πανέξυπνος.

Το Immortality εκμεταλλεύεται ιδανικά το μέσο

Επίσης, πρόκειται για μια ιστορία που μπορεί να ξεδιπλωθεί μόνο σε μορφή βιντεοπαιχνιδιού. Ο Barlow χρησιμοποιεί το μέσο με ιδιοφυή τρόπο και ξετυλίγει ένα κουβάρι ζητώντας τη δική σου συμβολή σε αρκετά σημεία.

Η συνεισφορά σου είναι ύψιστης σημασίας, μάλιστα. Αν αναρωτιέσαι για τη φύση ενός τέτοιου FMV, αν, δηλαδή, είναι πράγματι παιχνίδι, για να απαντήσω θα το φανταστώ χωρίς gameplay, χωρίς το input που ζητά από το άτομο που παίζει.

Λοιπόν, αν αφαιρέσω τη συνεισφορά αυτή στην αφήγηση, αυτό θα είναι ένα εντελώς διαφορετικό έργο, μια άλλη εμπειρία, σαφώς υποδεέστερη. Το «interactive» κομμάτι δεν βρίσκεται εδώ απλώς ως gimmick.

Το Immortality μπορεί να λειτουργήσει μόνο ως βιντεοπαιχνίδι. Οι λόγοι είναι αρκετοί· μερικούς δεν θα τους αποκαλύψω, αλλά θα μιλήσω για τον πιο απλό: το immersion.

Πρόβες για την ταινία «Ambrosio», με απόλυτα πειστικό ύφος / εικόνα: Half Mermaid Productions

Στο Immortality δεν βλέπεις απλώς ταινίες. Βρίσκεσαι σε ένα σκοτεινό δωμάτιο και προσπαθείς να μοντάρεις παλιά, χαμένα φιλμ, όταν ξαφνικά βλέπεις ότι υπάρχει και κάτι άλλο πίσω από τις φαινομενικά φυσιολογικές ταινίες.

Και, επειδή το παιχνίδι είναι στημένο όπως αποφάσισαν οι δημιουργοί, θα το νιώσεις αυτό. Θα νιώσεις πως είσαι στο δωμάτιο, με ακουστικά στα αυτιά και κλειστή πόρτα, και ψάχνεις σχολαστικά στα αποσπάσματα από τρεις παλιές, ξεχασμένες ταινίες, οι οποίες περιβάλλονται από αέρα μυστηρίου.

Κανένα άλλο μέσο ψυχαγωγίας δεν μπορεί να πετύχει σε τέτοιο βαθμό αυτή την αίσθηση -και το Immortality το κάνει ιδανικά.

Συγκλονιστικές ερμηνείες από ένα εκπληκτικό καστ

Εκτός από τα βαθύτερα μυστήρια, το Immortality μάς αφήνει να ρίξουμε μια ματιά στη διαδικασία ανάπτυξης ενός έργου.

Στις προστριβές που αναπτύσσονται, στις σχέσεις -φιλικές, ερωτικές, αλλά και εκμετάλλευσης. Ο Barlow εδώ κάνει αρκετά σχόλια για την αντιμετώπιση των ηθοποιών, για τον «Κόσμο της Τέχνης» και το πώς αυτός εκμεταλλεύεται νέες γυναίκες, μέσω καταξιωμένων δημιουργών που τις θεωρούν κτήματά τους, σχολιάζει τις συνθήκες εργασίας, αλλά και ευρύτερα την τέχνη, μέσω κυριολεκτικών εικόνων αλλά και μεταφορικών, ψάχνει να βρει το νόημά της.

Μεγάλο ευτύχημα είναι, λοιπόν, ότι, εκτός από το writing, και το καστ είναι εκπληκτικό. Οι ηθοποιοί, που ερμηνεύουν ηθοποιούς που ερμηνεύουν ρόλους, κάνουν υπέροχη δουλειά σε κάθε σημείο της ιστορίας.

Θα δούμε την καταπληκτική πρωταγωνίστρια, τη Manon Gage, να παίζει τη Marissa Marcel, σε πολλά σημεία τις ζωής της και σε διαφορετικούς ρόλους άλλων ταινιών, πάντοτε με άψογο τρόπο.

Σκηνή από την ταινία «Ambrosio» / εικόνα: Half Mermaid Productions

Θα δούμε, εδώ κι εκεί, πτυχές της προσωπικότητάς της να «δραπετεύουν» προς το κινηματογραφικό σετ, και η Gage σε αυτά τα σημεία εντυπωσιάζει διακριτικά με τη δουλειά της. Υπέροχη ερμηνεία, που γίνεται ακόμα καλύτερη όταν πλέον έχουμε μάθει περισσότερα για τη Marcel.

Ακόμα, στο Immortality παίζει μια ηθοποιός, η Charlotta Mohlin, που δίνει μια διαχρονική, σοκαριστική ερμηνεία. Δεν θέλω και δεν μπορώ να πω περισσότερα, αλλά μπορώ να πω ότι πρόκειται για μία από τις πιο αξιομνημόνευτες και πιο αξιοσημείωτες ερμηνείες που έχουμε δει ποτέ σε βιντεοπαιχνίδι.

Η Mohlin μάς ταξιδεύει σε αξέχαστες στιγμές της ανθολογίας του κινηματογράφου, μας φέρνει την αισθητική της Έβδομης Σφραγίδας στο μυαλό, μας πάει, με ένα βλέμμα, βόλτα στα αλλόκοτα δάση του Twin Peaks, μας δίνει μια ερμηνεία και έναν χαρακτήρα που δεν πρόκειται να ξεχάσουμε ποτέ.  Μια ερμηνεία βγαλμένη από την «καρδιά» του παγκόσμιου σινεμά, μεταδίδει αρχαία, καθολικά συναισθήματα, συγκλονίζει.

Συγχαρητήρια στους δημιουργούς, στους συγγραφείς, τους σκηνοθέτες, συγχαρητήρια στην υπέροχη Mohlin, στην εκπληκτική Gage, στο υπόλοιπο καστ που τις πλαισιώνει ολόσωστα.

Immortality, ένα «μεγάλο» παιχνίδι

Τελικά, το Immortality είναι ένα σπουδαίο παιχνίδι. Το καλύτερο του είδους του, το καλύτερο του δημιουργού του, ένα από τα πιο ενδιαφέροντα πρότζεκτ που έχουμε δει στο μέσο.

Αξέχαστο, με συγκλονιστικές ερμηνείες και σκηνές, εκπληκτικό σενάριο, πανέξυπνη δομή, ιδιοφυείς μηχανισμούς και μια «ψυχή» στο κέντρο όλων, μια «καρδιά» που χτυπά δυνατά και μιλά σε πολλές γλώσσες, έχοντας πάντα κάτι να πει. Αστείο, συγκινητικό, σοκαριστικό, ένα παιχνίδι μυστηρίου, τρόμου, μια δραματική ιστορία, μια ολόκληρη ζωή χωρισμένη σε αμοντάριστα πλάνα.

Δεν θέλω να προτείνω το Immortality μόνο σε άτομα που τους αρέσει το είδος των FMV -δεν μοιράζεται τις συνηθισμένες αδυναμίες του είδους.

Θέλω να το προτείνω σε κάθε άτομο, είτε παίζει βιντεοπαιχνίδια είτε όχι, με μόνη προϋπόθεση να έχει όρεξη να ασχοληθεί αρκετά -μπορεί να πάρει και 10 ώρες ένα playthrough, και να χρειαστεί αρκετή σκέψη, σημειώσεις και ανάλυση-, να δώσει χρόνο και ενέργεια για να λύσει το παζλ και να κατανοήσει κάθε πτυχή του.

Αξίζει τον κόπο, δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς. Έλα να με ρωτήσεις δέκα χρόνια μετά, ακόμη θα θυμάμαι το Immortality. Δεν έχουμε ξαναπαίξει -ούτε ξαναδεί- κάτι τέτοιο.

Λεπτομέρειες

Διαθέσιμο‌ ‌σε:‌ PC, Xbox Series X|S
Δοκιμάστηκε‌ ‌σε:‌ Xbox Series S
Εταιρεία‌ ‌Ανάπτυξης:‌ Sam Barlow
Εκδότρια‌ ‌Εταιρεία:‌ Half Mermaid Productions
Διανομή: Enarxis Dynamic Media
Είδος:‌ Interactive film
Ηλικίες:‌ 16+‌
Ημ/νία‌ ‌Κυκλοφορίας:‌ 30 Αυγούστου 2022
Official website:‌ link

Το παιχνίδι μάς παραχωρήθηκε από την εκδότρια εταιρεία για τις ανάγκες του review.