Ανακαλύπτοντας το παρελθόν και το μέλλον με το Jusant.
Η Don’t Nod είναι μια αρκετά παραγωγική εταιρεία, η οποία επιλέγει να μην προσκολλάται στα franchises της ανεξάρτητα από το πόσο πετυχημένα είναι. Από το Life is Strange, στα Tell Me Why, Twin Mirror, Harmony: The Fall of Reverie [review] και τώρα στο Jusant. Όλα με νέες ιδέες. Δεν είναι κάτι που βλέπουμε συχνά στη βιομηχανία. Ειδικά με τέτοια συχνότητα.
Οι Γάλλοι που μας χάρισαν ένα από τα καλύτερα επεισοδιακά παιχνίδια επιλογών το 2015, έχουν ευδιάκριτο προσωπικό στιλ με έμφαση στο συναίσθημα, ακόμα και όταν δεν είναι αυτός ο βασικός στόχος τους. Τους αρέσει η φορτισμένη αφήγηση αλλά και η αρμονία και με έναν μαγικό τρόπο καταφέρνουν πάντα να αποδώσουν ένα από τα δύο ή και τα δύο ταυτόχρονα. Η περίπτωση του Jusant υποπίπτει στην πρώτη κατηγορία.
Η μεγάλη μελαγχολία
Ο νεότερος τίτλος της Don’t Nod, λοιπόν, δεν έχει φορτισμένη αφήγηση, είναι δημιούργημα αρμονίας. Διακριτικός όσο δεν πάει, τα συναισθήματα που προκαλεί έρχονται σαν υπόγεια ρεύματα, σμιλεύοντας μέσα στον δέκτη του μια μόνιμη μελαγχολία, αυτή που προκύπτει όταν ένα μέρος που κάποτε ήταν γεμάτο ζωή πλέον θυμίζει νεκροταφείο αναμνήσεων.
Ουσιαστικά, αυτό ακριβώς είναι ο “Πύργος” στον οποίο αναρριχάται ασταμάτητα ο ανώνυμος και βουβός πρωταγωνιστής μας: μια περιοχή που κάποτε έσφυζε από φωνές και ζωή, αλλά τώρα το μόνο που έχει απομείνει είναι σημειώματα, μηνύματα και γράμματα από μια ξεχασμένη εποχή. Τον ήρωα μας σε αυτό το αδυσώπητο -και αγνώστου σκοπού- σκαρφάλωμα συνοδεύει ένα μικρό μαγικό πλάσμα για το οποίο σταδιακά μαθαίνουμε περισσότερα, αλλά μονάχα αν συνδέσουμε τα στοιχεία.
Αυτό είναι ένα σκεπτικό που ισχύει για ολόκληρο το παιχνίδι, καθώς δεν υπάρχουν διάλογοι που να εξηγούν το πού είστε, το ποιοι είστε και γιατί κάνετε ό,τι κάνετε. Η μόνη πηγή πληροφοριών είναι τα collectibles που είναι σε μορφή εγγράφων, που διηγούνται μύθους, αλλά και παλιότερα πραγματικά γεγονότα. Μπορείτε να φτάσετε στο τέλος της ιστορίας, χωρίς να έχετε ιδέα τι γίνεται, αν δεν δώσετε βάση.
Η πιο μινιμαλιστική αφήγηση που έχει επιλέξει αυτήν τη φορά η Don’t Nod είναι ταιριαστή. Τα περιβάλλοντα που θα συναντήσετε διηγούνται και αυτά μια ιστορία ή μάλλον προδίδουν πως υπάρχει μια προϊστορία. Έχει και αυτό τη γοητεία του: ο developer να προσφέρει αρκετά στοιχεία για να εξάψει τη φαντασία του παίκτη, προκαλώντας τον έπειτα να γεμίσει εκείνος τα κενά.
Παράλληλα όμως, το Jusant ακροβατεί σε μια πολύ λεπτή γραμμή ανάμεσα στο minimal και το φτωχό. Με τη διάρκεια του να αγγίζει τις 6 ώρες αν ψάχνετε καλά την κάθε περιοχή, τα credits θα εμφανιστούν στην οθόνη σας σχετικά γρήγορα. Ναι μεν, έτσι δεν κουράζει και δεν προλαβαίνει να γίνει βαρετό, αλλά από την άλλη είχε περιθώριο να κάνει περισσότερα πράγματα μέσω της βουβής αφήγησής του.
It’s the climb
Όπως προαναφέραμε, σκοπός του πρωταγωνιστή μας είναι να φτάσει στην κορυφή του “Πύργου” για άγνωστο αρχικά λόγο. Όλη η περιπέτεια του Jusant περιστρέφεται γύρω από αυτόν τον στόχο, με τους παίκτες να καθοδηγούν τον ήρωα καθώς αναρριχάται σε βουνά, σπηλιές και κατεστραμμένες δομές, υπό διάφορες συνθήκες.
Το παιχνίδι σάς δίνει τη δυνατότητα να ελέγξετε το κάθε χέρι του μικρού ταξιδευτή ξεχωριστά, καθορίζοντας προς ποια κατεύθυνση θα το τεντώσει και πότε θα πιαστεί από κάπου ή όχι. Δεν μπορείτε όμως να σκαρφαλώνετε ασταμάτητα, καθώς η αντοχή του (stamina) εξαντλείται και πρέπει να σταματάτε ανά διαστήματα για να τον ξεκουράζετε. Αν μάλιστα χρειαστεί να πραγματοποιήσετε κάποιο άλμα σκαρφαλώνοντας, τότε η κόπωσή του μειώνει τη συνολική αντοχή που έχει, μέχρι να ξαναπατήσει σε στερεό έδαφος ή να φτάσει σε ένα νέο μέρος για να ασφαλίσει τον γάντζο του.
Πάντως, ακόμα και αν ξεμείνει από αντοχή ή υπολογίσετε λάθος κάποιο άλμα, το Jusant δεν έχει οθόνη game over. Μιας και κάθε φορά που ξεκινάτε να αναρριχάστε σε ένα τμήμα του “Πύργου”, ο ήρωάς μας ασφαλίζει αυτόματα τον εξοπλισμό του στην αρχή του, το χειρότερο που μπορείτε να πάθετε είναι να πέσετε πάλι στο μέρος όπου ξεκινήσατε και αυτό μόνο εάν δεν έχετε τοποθετήσει κάπου έναν μικρότερο γάντζο για να ανακόψει την πτώση σας. Όπως γίνεται αντιληπτό, η αίσθηση του κινδύνου και του ρίσκου είναι μηδενική, καθώς υπάρχουν συχνά δικλείδες ασφαλείας.
Οι όποιες προκλήσεις συναντήσετε, δεν υπάρχουν τόσο για να σας προβληματίσουν πραγματικά, όσο για να κρατήσουν το ενδιαφέρον από άποψη gameplay μέχρι το τέλος. Ο ήλιος κουράζει πιο γρήγορα τον χαρακτήρα σας ή καίει τα μονοπάτια που δημιουργεί ο μαγικός σας σύνοδος για εσάς. Ο αέρας μειώνει ή αυξάνει την απόσταση που μπορείτε να καλύψετε με ένα άλμα, ανάλογα τη φορά του. Όλες αυτές οι παράμετροι είναι σωτήριες, γιατί αλλιώς το Jusant θα γινόταν πολύ γρήγορα μονότονο, αφού έχει έναν και μοναδικό βασικό μηχανισμό, αυτόν της αναρρίχησης.
Υπάρχει fun factor σε όλο αυτό; Πολύ συνοπτικά, ναι. Για να το αναλύσουμε όμως και λίγο, η όλη διαδικασία είναι απλή, διασκεδαστική και λόγω των απλών κανόνων της, χαλαρωτική. Επιλέγετε ένα μονοπάτι και το ακολουθείτε, διαχειριζόμενοι τα όποια εμπόδια προκύψουν, μαθαίνοντας παράλληλα περισσότερα για τον κόσμο που αντικρίζετε.
Κουτρουβαλώντας
Όπως θα έλεγε και ο Μπομπ Ρος όμως, κάπου εδώ ζει ένα μικρό “αλλά”. (Εντάξει, δεν θα έλεγε ακριβώς αυτό ο Μπομπ Ρος, οκ.) ΑΛΛΑ, παρότι περιορισμένο σε μια απλή και ελεγχόμενη δομή, το Jusant δεν τα έχει όλα υπό έλεγχο. Κατά την ενασχόλησή μας με τον τίτλο στο PlayStation 5, συναντήσαμε αρκετά προβληματάκια. Το πιο συχνό ήταν ότι ο ήρωας μας κολλούσε μέσα σε αντικείμενα όπως σκάλες ή ξύλα, ακόμα και στο πάτωμα. Μερικές φορές ξεκολλούσε μετά από μερικά δεύτερα, αλλά κάποιες άλλες χρειάστηκε να αρχίσουμε εκ νέου από το τελευταίο checkpoint. Επιπλέον, μια φορά παρατηρήθηκαν έντονα framedrops πριν το παιχνίδι σταματήσει τελείως, πετώντας μας στο κεντρικό μενού της κονσόλας.
Τα υπόλοιπα θέματα προκύπτουν από πιο σημαντικά πράγματα, όπως είναι οι χειρισμοί. Υπήρξαν στιγμές που οι εντολές που δίναμε δεν εκτελούνταν ή που εκτελούνταν με κάποια καθυστέρηση. Παράλληλα, το παιχνίδι δεν εντόπιζε μια επιφάνεια και δεν μας άφηνε να πιαστούμε από αυτήν. Τέτοια δευτερεύουσας σημασίας συμβάντα, τα οποία διορθώνονται εύκολα, αλλά εμείς έτυχε να συναντήσουμε.
Λίγη μουσική
Κυριολεκτικά λίγη μουσική… Το soundtrack που εμπνεύστηκε ο Guillaume Ferran είναι πολύ όμορφο, αλλά χρησιμοποιείται πολύ λίγο. Τις απαλές και ταξιδιάρικες μελωδίες του τις ακούμε σε συγκεκριμένα σημεία και για μικρό χρονικό διάστημα. Είναι πολύ κρίμα, τη στιγμή ειδικά που το παιχνίδι χρειάζεται λίγα ηχητικά ερεθίσματα παραπάνω λόγω της έλλειψης διαλόγων.
Καλλιτεχνική παρέμβαση
Την ώρα που πολλές ομάδες ανάπτυξης επιδιώκουν τη δημιουργία ενός όσο πιο οπτικά ρεαλιστικού τίτλου γίνεται, η Don’t Nod εξακολουθεί να βαδίζει στο δικό της μονοπάτι, του λίγο πιο απλού και εσκεμμένα κάπως καρτουνίστικου. Θα έλεγε κανείς πως είναι άποψη, επιλογή και δεν υπάρχει λόγος να κατακριθεί για αυτό, μιας και όλες οι αρτιστικές προσεγγίσεις έχουν κάτι να προσφέρουν.
Στο πλαίσιο αυτό, βέβαια, μπορούμε να αναφερθούμε στις ατέλειες που παρατηρούνται ακόμα και με αυτό το στιλ, όπως χέρια που περνάνε μέσα από πέτρες και σκάλες, σχοινιά που γίνονται ένα με το βουνό και πολλά ακόμη παρόμοια περιστατικά.
Το αποτέλεσμα είναι όμορφο, έχει προσωπικότητα, αλλά σίγουρα ήθελε λίγη παραπάνω προσοχή.
Vibing
Το Jusant είναι ένα stress-free, χωρίς πολλές εκπλήξεις ταξίδι, που ξεχειλίζει αρμονία όπως κάθε τίτλος της Don’t Nod. Δεν περιπλέκει τα πράγματα ούτε για μια στιγμή και ενίοτε αυτή η απλότητά του γυρνάει μπούμερανγκ, όμως αν θέλετε να απολαύσετε μια ιστορία χωρίς πολλές επιπλοκές, για λίγες ώρες, τότε αποτελεί μια καλή επιλογή.

Δοκιμάστηκε σε: PS5
Εταιρεία Ανάπτυξης: Don’t Nod
Εκδότρια Εταιρεία: Don’t Nod
Είδος: Platform
Ηλικίες: 3+
Ημ/νία Κυκλοφορίας: 31 Οκτωβρίου 2023
Official website: link
Το παιχνίδι μάς παραχωρήθηκε από την εκδότρια εταιρεία για τις ανάγκες του review.