Το Kingdom Come: Deliverance II είναι το sequel το σωστό, το… ορθόδοξο.
Ανέκαθεν θεωρούσα ότι έχει τεράστιο ενδιαφέρον το να παρακολουθώ πώς διαμορφώνονται οι βαθμολογίες των κριτικών για ένα παιχνίδι κατά την κυκλοφορία του. Υπάρχουν πολλοί παράμετροι που διαμορφώνουν την ετυμηγορία και αυτό που δεν θα πάψει ποτέ να μου κάνει εντύπωση είναι πόσο διαφορετικά “μετρά” ο κάθε άνθρωπος αυτά τα χαρακτηριστικά και πόσο τελικά επηρεάζουν την άποψή του. Άλλωστε, τα τεχνικά χαρακτηριστικά είναι κάτι το ψυχρά αντικειμενικό: ένα project είτε είναι άρτιο σε αυτόν τον τομέα, είτε δεν είναι. Όμως, υπάρχουν και άλλα χαρακτηριστικά που δεν κρίνονται με τόσο ξεκάθαρους κανόνες, όπως αν ένας τίτλος έχει “χαρακτήρα” ή “ψυχή”. Παράλληλα, παίζει μεγάλο ρόλο αν ο δέκτης νιώσει κάποια σύνδεση με το δημιούργημα ενός άλλου. Και κάπου εκεί, γεννιούνται οι διακυμάνσεις στις βαθμολογίες. Το Kingdom Come: Deliverance (2018) ήταν το ντεμπούτο της Warhorse Studios και είχε πολλά τεχνικά ελαττώματα – κάποια από τα οποία δεν διορθώθηκαν ποτέ. Παρ’ όλα αυτά, η ταυτότητά του ήταν έντονη, αφήνοντας καλή εντύπωση στους περισσότερους από όσους ασχολήθηκαν μαζί του και κάπως έτσι, η “μπίλια” έκατσε κάπου στη μέση στις βαθμολογίες. Η Warhorse Studios όμως ήθελε να κάνει άλλη μια προσπάθεια, νιώθοντας πλέον πιο έτοιμη για να φτιάξει το παιχνίδι όπως το είχε πραγματικά οραματιστεί, χάρις στην εμπειρία που είχε αποκομίσει. Περίπου επτά χρόνια μετά, έχει πλέον έρθει η ώρα να μιλήσουμε για το sequel του τίτλου, το Kingdom Come: Deliverance II.
Ο ταπεινός Henry σε νέες περιπέτειες
Στον πρωταγωνιστικό ρόλο και αυτή τη φορά βρίσκεται ο Henry, του οποίου η ιστορία κλείνει με αυτό το παιχνίδι. Η Βοημία βρίσκεται σε εμφύλιο πόλεμο. Ο ήρωας μας, αν και “ασήμαντος” βάσει της κοινωνικοπολιτικής κλίμακας του μεσαίωνα, βρίσκεται σε μια θέση (από τύχη και ατυχία) που μπορεί να επηρεάσει σημαντικά το μέλλον ενός βασιλείου που έχει διαιρεθεί και καρατομηθεί με τη βία.
Ο επίλογος στις περιπέτειες του “καθημερινού” μας ήρωα δεν είναι σύντομος. Μάλιστα, αγγίζει και ξεπερνάει εύκολα τις 100 ώρες και οι εξελίξεις μέσα σε αυτό το διάστημα είναι ραγδαίες. Στον δρόμο σας θα βρεθούν δεκάδες διαφορετικοί χαρακτήρες που θα γίνουν σύμμαχοί σας, οι οποίοι δεν θεωρούνται απαραίτητα τίμιοι ή καλοί, αλλά αυτό είναι και το ευχάριστο. Υπάρχει ένα πολύχρωμο μωσαϊκό από προσωπικότητες και καταστάσεις, που συνθέτει μια ιστορία η οποία έχει τα πάντα.
“What the hell, sure” – Kingdom Come: Deliverance II edition
Ο τρόπος που εκτυλίσσεται το Kingdom Come: Deliverance II μοιάζει με την εξιστόρηση ενός μεθυσμένου. Και αυτό είναι κομπλιμέντο, διότι είναι απρόβλεπτο και διασκεδαστικό κατά αυτόν τον τρόπο. Εάν κάποιος περιγράψει αποσπασματικά την εμπειρία του με το παιχνίδι θα προκαλέσει απορία, γέλια, δυσπιστία και ενθουσιασμό, μεταξύ άλλων.
“Ναι, πήγα σε ένα ορυχείο που θεωρείται η πύλη της κολάσεως. Ναι, έσωσα ένα πρόβατο που το λένε Ιγνάτιο από λύκους (δύο φορές κιόλας). Ναι, συνομίλησα με έναν σκύλο που ήθελε να μάθει τι σκοπεύω να κάνω με το μέλλον μου. Ναι, έμπλεξα σε πολιορκίες και πολιτικές ίντριγκες. Ναι, έκλεψα τα αγαπημένα λουκάνικα του βασιλιά και τα έδωσα στους φτωχούς. Ναι… έκανα όντως όλα αυτά και άλλα πολλά“.
Και παρότι όλα αυτά ακούγονται ασύνδετα, στην πραγματικότητα δένουν μεταξύ τους τόσο φυσικά, που μετά από λίγες ώρες απλά υψώνεις του ώμους για το παράξενο της υπόθεσης και έπειτα ακολουθείς το μονοπάτι για να δεις πού θα σε βγάλει. Και είναι μια μοναδική εμπειρία, που σε κάνει να περνάς καλά – αλλά κάπως έτσι καταλήγεις μονίμως σε ένα χωριό στην άλλη άκρη του χάρτη από αυτή που ξεκίνησες αρχικά να πας (αχμ).
Αυτό που έχει καταφέρει η Warhorse Studios με τα δύο Kingdom Come: Deliverance – να φτιάξει δηλαδή μια περιπέτεια που συνεπαίρνει και “απορροφάει” τις ώρες σαν νερό – είναι κάτι που μερικοί developers δεν καταφέρνουν ποτέ. Ένα συλλογικό ταλέντο της ομάδας που έχει, το οποίο προσδίδει στην ιστορία του Henry μια απολαυστική μοναδικότητα και ένα ασύλληπτο immersion (σε αυτό συμβάλλει και το εξαίσιο soundtrack του).
Απροσδόκητα, η ατμόσφαιρα που δημιουργεί το παιχνίδι “σπάει” ελαφρώς από μια βασική λεπτομέρεια. Με εξαίρεση τους πολύ βασικούς χαρακτήρες, οι υπόλοιποι – ακόμα και αυτοί που βοηθάμε σε μια σειρά από side quests – αντιδρούν λίγο αψυχολόγητα στις συζητήσεις. Δηλαδή, ασχέτως αν μας ξέρουν καλά ή αν έχουμε καλές σχέσεις μαζί τους, τη μια στιγμή μας χαιρετούν φιλικά και την άλλη μας συμπεριφέρονται σχεδόν εχθρικά, χωρίς να έχει μεσολαβήσει κάτι. Δεν γνωρίζουμε αν είναι κάποιο bug ή κάποια παράλειψη, αλλά σίγουρα δημιουργεί την αίσθηση πως οι NPCs έχουν μνήμη… χρυσόψαρου.
Οπουδήποτε υπάρχει περιθώριο βελτίωσης
Η πολιτική της τσεχικής εταιρείας όσον αφορά το sequel φανταζόμαστε πως ήταν κάποιο σλόγκαν του τύπου “διορθώνουμε ό,τι διορθώνεται και βελτιώνουμε ό,τι βελτιώνεται“, διότι ακριβώς αυτό έχει κάνει.
Σε αυτή τη λίστα συμπεριλαμβάνεται φυσικά και οτιδήποτε έχει να κάνει με το gameplay. Από την ιππασία μέχρι τη μάχη και από την απλή εξερεύνηση μέχρι την περιήγηση στα μενού. Έχουν γίνει μια σειρά από quality of life αλλαγές, οι οποίες όσο μικρές ή μεγάλες και αν είναι, στο σύνολο κάνουν την εμπειρία πολύ καλύτερη και πιο ποιοτική.
Στις μάχες, χαρακτηριστικά, η αίσθηση είναι πιο σωστή (αν και στις συγκρούσεις που εμπλέκονται περισσότερα από δύο άτομα το hit detection παθαίνει αλαλούμ). Η βαρύτητα των επιθέσεων, το πώς αντιδρά ο εχθρός και ο δικός σας χαρακτήρας μοιάζουν πλέον πιο φυσικά. Επίσης, οι ενδείξεις είναι πιο καθαρές, ώστε να σας είναι πιο εύκολο να ανταποκριθείτε. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι το moment-to-moment gameplay δεν παραμένει το ίδιο αργό και βαρύ όπως στον πρώτο τίτλο. Ο ρεαλισμός παραμένει ο βασικός στόχος των Kingdom Come: Deliverance, οπότε αν αναζητάτε γρήγορη δράση και απλούς μηχανισμούς, τότε καλό είναι να ξέρετε πως δεν θα βρείτε κάτι τέτοιο εδώ.
Στον βωμό του ρεαλισμού
Υπάρχουν ένα σωρό από χαρακτηριστικά που ο Henry εξασκεί καθώς παίζετε, όπως η δεξιότητά του με μια σειρά από όπλα, το λέγειν, οι γνώσεις του, η ανοχή του στο αλκοόλ και η δυνατότητα του να κλέβει χωρίς να γίνεται αντιληπτός, μεταξύ άλλων.
Για αυτόν τον λόγο, το Kingdom Come: Deliverance II είναι ένα απαιτητικό παιχνίδι. Τα νέα όπλα (όπως το crossbow και το πρωτοεμφανιζόμενο γερμανικό πιστόλι εποχής) οπλίζουν αργά και στοχεύουν… όπως στην πραγματικότητα – που σημαίνει ότι δεν υπάρχει κάποιο σημαδάκι για να βλέπετε που ρίχνετε. Πρέπει να ταΐζετε, να πλένετε και να βάζετε τον Henry για ύπνο.
Αν δεν φροντίσετε τον ήρωα της ιστορίας, αν δεν εξασκήσετε τις ικανότητές του, τότε το ίδιο το παιχνίδι σας τιμωρεί σε σημεία – κλειδιά, περιορίζοντας τις επιλογές και πιθανότατα οδηγώντας σε μια αρνητική εξέλιξη. Αν, όμως, φροντίσετε να επενδύσετε στα εργαλεία που σάς δίνονται, τότε τα πράγματα γίνονται πιο εύκολα.
Ακόμα και έτσι, κατά την ενασχόλησή μας με τον τίτλο, αισθανθήκαμε πως θα ήταν πιο προσβάσιμος σε ένα μεγαλύτερο κοινό αν είχε έστω μερικά accessibility options, τα οποία δεν υπάρχουν ούτε για το τυπικό της υπόθεσης. Μηχανισμοί όπως του lockpicking, του alchemy για να φτιάχνετε potions και poisons, του blacksmithing, ακόμα και της μάχης, έχουν μια τεράστια καμπύλη εκμάθησης, την οποία ορισμένοι παίκτες μάλλον δεν θα “περάσουν” ποτέ. Απαιτούν ακρίβεια και συγχρονισμό – ειδικά στην αρχή – που κάποιοι άνθρωποι δεν έχουν, οπότε απλά θα παραλείψουν το παιχνίδι. Η έλλειψη accessibility δεν είναι άποψη, είναι παράλειψη στην εποχή μας.
Σταδιακή αποικοδόμηση του Kingdom Come: Deliverance II
Και αν έχει βελτιωθεί σε όλους τους τομείς, το Kingdom Come: Deliverance II σίγουρα έχει βελτιωθεί και σε ό,τι έχει να κάνει με τον τεχνικό τομέα. Παράλληλα όμως, αυτός είναι ο τομέας που συνεχίζει να “προδίδει” τη Warhorse Studios, αφού συναντήσαμε κυριολεκτικά δεκάδες ατέλειες κατά την ενασχόλησή μας μαζί του.
Ας ξεκινήσουμε από τα ευχάριστα. Φτιαγμένο στη CryEngine – όπως και το πρώτο παιχνίδι -, το sequel καταφέρνει να είναι αισθητά πιο… εμφανίσιμο. Οι χαρακτήρες δεν κινούνται πλέον με την ίδια “ξύλινη” αμηχανία, οι εκφράσεις τους είναι πιο ρεαλιστικές και γενικά τα μοντέλα είναι πιο προσεγμένα. Τα περιβάλλοντα, τα αντικείμενα και τα ζώα φέρουν περισσότερες λεπτομέρειες, καλύτερης ποιότητας. Ο κόσμος είναι πιο γεμάτος και ζωντανός. Τα εφέ είναι επίσης βελτιωμένα.
Εν ολίγοις, ό,τι θα μπορούσε να βελτιωθεί σε αυτόν τον τομέα, έχει βελτιωθεί. Παρ’ όλα αυτά, η Warhorse Studios δεν έχει καταφέρει να απαλλαχθεί από τους… τεχνικούς πονοκεφάλους. Σε έναν τίτλο αυτού του μεγέθους είναι αναμενόμενο πως θα υπάρξουν bugs, glitches και γενικότερα θέματα, ειδικά κατά το ντεμπούτο του. Όμως, το Kingdom Come: Deliverance II αντιμετωπίζει σωρεία ποικιλόμορφων προβλημάτων.
Το βασικότερο ίσως είναι ότι κανένα από τα graphics modes του δεν είναι απόλυτα σταθερό. Στο PlayStation 5, δίνονται οι επιλογές του fidelity ή του performance mode, με το πρώτο να δίνει έμφαση στην ανάλυση και το δεύτερο στα καρέ το δευτερόλεπτο. Ξεκινήσαμε την περιπέτεια μας στο fidelity mode, το οποίο γενικά ήταν μια καλή επιλογή καθώς τόνιζε και το “λίφτινγκ” που έχει γίνει, όμως όταν περάσαμε στη δεύτερη περιοχή – που γενικά είναι πιο μεγάλη και όλα γίνονται σε μεγαλύτερη κλίμακα εκεί – το frame rate άρχισε να καταρρέει και μαζί του και η οποία αξία της υψηλότερης ανάλυσης.
Η αλλαγή στο performance mode ήταν αναπόφευκτη λοιπόν, αν και τελικά ούτε εκεί βρέθηκε η λύση. Η συγκεκριμένη επιλογή προσφέρει υψηλότερο και πιο σταθερό frame rate, όχι όμως τελείως σταθερό. Παράλληλα, οι πηγές φωτός και κατ’ επέκταση και οι σκιές που δημιουργούν, παθαίνουν αυτό που μπορούμε να περιγράψουμε μονάχα ως παράκρουση, αφού τρεμοπαίζουν, εξαφανίζονται και επανεμφανίζονται ακόμα και όταν δεν μετακινούμαστε.
Τα προβλήματα αυτά εντείνονται όσο πλησιάζουμε στη μεγαλύτερη πόλη που επισκεπτόμαστε, όπου υπάρχει τόση πληροφορία την οποία το παιχνίδι αδυνατεί να επεξεργαστεί επιτυχώς. Ως αποτέλεσμα, τα glitches… πέφτουν βροχή, με NPCs να εξαφανίζονται μπροστά μας, να περνάνε μέσα από τοίχους και ούτω καθεξής. Αυτά, αν και κακά για το immersion, είναι ουσιαστικά άκακα και ενίοτε αστεία – όπως όταν βρέχει έξω στον δρόμο, βρέχει μέσα στο μαγαζί που είμαστε (όχι δεν έχει χαλασμένη η οροφή), βρέχει και στο μενού με τα όπλα που χαζεύουμε (!) και γενικά βρέχει μέσα στην καρδιά μας, βρέχει και στη φτωχογειτονιά, με αισθητά χαμηλότερο frame rate.
Τα πραγματικά προβλήματα ξεκινάνε όταν τα πολυπληθή bugs κάνουν την εμφάνισή τους με μένος, εξαφανίζοντας ολόκληρα camps που πρέπει να επισκεφτούμε για quests, αναγκάζοντας τους χωρικούς να μην μας μιλάνε παρότι θέλουν να μας ζητήσουν βοήθεια (φέρουν ειδική ένδειξη στον χάρτη) και ακυρώνοντας key events για την πρόοδο μας. Σε κομβικά σημεία της ιστορίας, μάλιστα, κάποιοι χαρακτήρες… μπέρδευαν τα λόγια τους, δηλαδή ακούγαμε αλλά voice lines από αυτά που έπρεπε και ο μόνος λόγος που ξέραμε τι γινόταν ήταν οι υπότιτλοι.
Το draw distance δεν έχει καλύτερη τύχη, επίσης, αφού βλέπαμε κτήρια, δέντρα, ζώα και ανθρώπους να “φορτώνουν” μπροστά στα μάτια μας συνεχώς.
Είναι κρίμα, πραγματικά. Διότι, το Kingdom Come: Deliverance II ανήκει στις περιπτώσεις παιχνιδιών που βάλλονται έντονα από τέτοιου είδους ατέλειες και τελικά, επηρεάζουν σημαντικά τις εντυπώσεις που αφήνουν.
Μια ξεχωριστή εμπειρία
Παρότι εξακολουθεί να μάχεται με τους δικούς της “δράκους” (κυρίως τεχνικής φύσεως), η Warhorse Studios έχει καταφέρει να δημιουργήσει ένα σωστό sequel με όλη την έννοια των λέξεων αυτών. Προσηλωμένο σε ό,τι έκανε τον πρώτο τίτλο μοναδικό, το δεύτερο παιχνίδι βελτιώνει τα πάντα.
Παρ’ όλα αυτά, αποφεύγει τις δραστικές αλλαγές, κάνοντας ξεκάθαρο πως η εταιρεία προτιμά να τελειοποιήσει το όραμά της, παρά να ανοιχτεί σε ένα πιο ευρύ κοινό. Και αυτό, φυσικά, είναι σεβαστό, διότι το Kingdom Come: Deliverance II εν τέλει είναι ένα φανταστικό RPG και δεν αποκλείεται να είναι και ένας από τους καλύτερους τίτλους της χρονιάς.

Δοκιμάστηκε σε: PS5
Εταιρεία Ανάπτυξης: Warhorse Studios
Εκδότρια Εταιρεία: Deep Silver
Είδος: Action role-playing
Ηλικίες: 18+
Ημ/νία Κυκλοφορίας: 4 Φεβρουαρίου 2025
Official website: link
Το παιχνίδι μάς παραχωρήθηκε από την εκδότρια εταιρεία για τις ανάγκες του review.