Οι προσδοκίες για το Uncharted ήταν ήδη χαμηλές. Πώς μπορεί μια ταινία που βασίζεται σε βιντεοπαιχνίδι να προσπεράσει τα κλισέ και να καταφέρει να ικανοποιήσει fans, αλλά και νέο κοινό; Δεν ξέρουμε, καθώς η πρώτη ταινία των PlayStation Productions δεν τα καταφέρνει και πολύ καλά.
Πρόσφατα είχαν κάνει ο Βαγγέλης με τον Βασίλη ένα επεισόδιο “GameStorming” και συζητούσαν τα καθέκαστα των gaming movies και των movie tie-in (όπως τα λέγαμε τότε, στην boomer εποχή μας). Ειπώθηκαν σοβαρές ιδέες και ξεδιπλώθηκαν απόψεις για το πώς ΔΕΝ πρέπει να αναπτύσσονται τέτοιες προσπάθειες. Το Uncharted, η νέα κινηματογραφική ταινία της Sony Pictures, ακολουθεί σχεδόν πιστά τη αυτήν τη συνταγή της αποτυχίας, γεμίζοντας τα κουτάκια που ΔΕΝ πρέπει να ακολουθούνται…
Ο τρομερά υπερ-εκτιμημένος σκηνοθέτης του “Zombieland (2009)”, Ruben Fleischer, ανέλαβε και το “Uncharted”. O ίδιος δυστυχώς δεν έχει καταφέρει να επαναλάβει την ίδια επιτυχία, μετά από εκείνη την ταινία, κι έτσι τον είδαμε να καταστρέφει το “Venom” το 2018, ενώ το portfolio του συμπεριλαμβάνει κάποιες ταινίες, που μόνο «μετριότητες» μπορούν να χαρακτηριστούν (βλέπε “Gangster Squad” και το sequel του “Zombieland”).
Ένα cast, μα τι cast…
Δεν περιμέναμε πολλά από το “Uncharted”. Οι προσδοκίες είχαν πέσει ήδη χαμηλά όταν ανακοινώθηκε το casting. Και τι casting! Πρωτοκλασάτα ονόματα, όπως ο εκτοξευόμενος Tom Holland aka Spider-Man, μαζί με τον ultra-cringe action hero, Marky Wahlberg, αναλαμβάνουν το πρωταγωνιστικό ντουέτο στους ρόλους των θρύλων της gaming βιομηχανίας, Nathan Drake και Victor “Sully” Sullivan αντίστοιχα. Πλάι τους έρχεται και η Sophia Ali του “The Wilds” και του… “Grey’s Anatomy” ως Chloe Frazer και κάπου εκεί κλείνουν οι χαρακτήρες από τα παιχνίδια της Naughty Dog. Υπάρχει ένας επαρκής Antonio Banderas στον ρόλο ενός εναλλακτικού Rafe Adler (antagonist στο Uncharted 4: A Thief’s End) και μία δυσνόητη επιλογή για εναλλακτική Nadine Ross, που ονομάζεται Braddock και την υποδύεται η σχετικά ικανή Tati Gabrielle (You, Chilling Adventures of Sabrina).
O Tom Holland και ο Antonio Banderas πρωταγωνιστούν στο UNCHARTED της Columbia Pictures. /photo: Clay Enos
Οκ, άρα ο Wahlberg δεν υποδύεται τον Drake; Όχι. Πώς γίνεται; Αφού είναι πολύ νέος για να υποδύεται τον Sully… Άρα ο Drake είναι έφηβος, ε; Όχι. Τι γίνεται; Αφού είδαμε πώς γνωρίστηκαν στο Uncharted 3: Drake’s Deception και ήταν teenager. Για να αποφύγουμε περιττές σκέψεις που μπορεί να μπερδέψουν, σκεφτείτε απλά το παρακάτω…
Οι υπεύθυνοι αποφάσισαν να ξεφύγουν εντελώς από το timeline των παιχνιδιών και να χτίσουν εκ νέου τη γνωριμία του Drake με τον Sully. H Chloe είναι πλασμένη με λίγο διαφορετικό τρόπο και η Nadine με τον Rafe έχουν δώσει ένα 70% στην Braddock και τον χαρακτήρα του Antonio Banderas. Οι μεταξύ τους σχέσεις είναι επίσης επαναδιατυπωμένες. Παράλληλα όμως έχουμε καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας αυτούσιες σκηνές και από τα παιχνίδια της σειράς, κυρίως τα Drake’s Deception και A Thief’s End. Μπερδευτήκατε; Αυτό ακριβώς είναι η ταινία Uncharted. «Γιατί;», θα αναρωτιόταν κάποιος…
Όσο ακατανόητη είναι η χρήση του Holland ως Nathan Drake, τόσο περίεργη είναι και η επιλογή των δημιουργών να παίξουν με διάφορα στοιχεία του αγαπημένου franchise της Naughty Dog, μέχρι αυτό να μην θυμίζει πλέον αυτό που θα έπρεπε. Η ιστορία βασίζεται σε τρομακτικά αφηγηματικά κλισέ που προωθούν την ομολογουμένως έξυπνη δράση στα σημεία, η οποία πολλές φορές ξενίζει με το πόσο over-the-top μπορεί να γίνει. Οκ, Uncharted είναι, αλλά κάπως πρέπει να πείσει και τον θεατή… Ο «φλατ» Wahlberg πράττει τα μέγιστα για τις δυνατότητές του και μοιάζει ανά σημεία (όχι εμφανισιακά) περισσότερο με τον Sully, συγκριτικά, τη στιγμή που ο Holland αδυνατεί να ξεφύγει από τον ρόλο του Peter Parker και την αδεξιότητα που τον χαρακτηρίζει. Ο Drake όμως πάντα ήταν και «εξυπνάκιας» μέσα στα αμέτρητα setpieces του κι εδώ δυστυχώς… του λείπουν ατάκες.
Η ταινία φυσικά κάνει ό,τι μπορεί για να σπρώξει το wise-ass writing της, όμως δεν αρκεί. Κυρίως, δεν συγκρίνεται με τη γραφή της Naughty Dog, κάτι που δυστυχώς είναι και ένα από τα βασικά συστατικά της αποτυχίας του Uncharted. Από τη στιγμή, που θα υπάρξει ταινία και οι συγκρίσεις θα είναι άμεσες, τότε αυτή θα πρέπει τουλάχιστον να «πατά» καλά σε αυτόν τον τομέα, κάτι που δυστυχώς δεν φαίνεται να καταφέρνει η ταινία του Fleischer. Γραφή από πένες των “The Wheel of Time”, “Chuck”, “Men in Black: International” και “Transformers: The Last Knight” δίνουν αδιανόητα κακογραμμένα κίνητρα για τους πρωταγωνιστές, χαρακτήρες που δεν μπορείς να συμπαθήσεις και μερικές ιδιαίτερα «βιαστικές» ατάκες.
Τα καλά
Μέσα στη μετριότητα, το Uncharted κάνει κάποια πράγματα καλά. Για παράδειγμα, τα production values είναι υψηλά και θα δείτε σύγχρονες σκηνές δράσης, με τον Drake να υποφέρει από κάθε είδους πτώση, καθώς το camera work αναδεικνύει τα setpieces. Δεν είναι όλα εκεί ψηλά, καθώς η σκηνοθεσία στο σύνολό της είναι επιεικώς μέτρια. Η εικόνα όμως έχει ενδιαφέρον, με ευχάριστα χρώματα και εφέ, που σίγουρα θα θυμίσουν κάτι από τις καταπράσινες θάλασσες που εξερευνούσατε στα παιχνίδια. Κάποιες διαδράσεις μεταξύ των χαρακτήρων μπορεί να φέρουν και χαμόγελα στα χείλη σας. Παράλληλα, υπάρχει ένα πολύ διασκεδαστικό mid-credits scene (δεν υπάρχει post-credits), αλλά και ένα easter egg, που θα λατρέψουν οι fans των παιχνιδιών.
Όλα τα παραπάνω όμως επισκιάζονται από έναν Holland, που όχι μόνο δεν θα έπρεπε να είναι εκεί, αλλά ούτε και φαίνεται να θέλει να είναι εκεί, καθώς σε πολλές σκηνές διακρίνεται η «υπαλληλική» του ερμηνεία. Η συγκεκριμένη αποτυχία συνοδεύεται από ένα plot που προσπαθεί να κατανοήσει τι σημαίνει η φράση «ανάμεσα σε κλέφτες», όμως τρακάρει σε τοίχους από άβολες εξελίξεις, που δεν συνάδουν σε καμία περίπτωση με τους χαρακτήρες που ξέρουμε. Τα out of character σκηνικά υφίστανται ακόμη και εντός του πλαισίου της ίδιας της ταινίας. Ίσως κάπως να διαφαίνεται το “Indiana Jones” στοιχείο, που σπρώχνει την πλοκή, το οποίο αποτελεί μέρος και των παιχνιδιών, όμως δεν αρκεί, καθώς θυμίζει περισσότερο τα κάπως άστοχα “National Treasure”.
