Αρκετές νέες σειρές και ταινίες και αυτήν την εβδομάδα, με πολύ δυνατά επεισόδια για κάποιες από αυτές.
Παρακάτω, σύντομη περιγραφή για νέες σειρές και ταινίες που είδα αυτήν την εβδομάδα και η απάντηση στο αν αξίζει να τα δείτε ή όχι. Στη λίστα έχουμε τη μεταφορά των manga του Junji Ito, τα νέα επεισόδια στο anime του Nier: Automata, στο Trigun Stampede, στο Mayfair Witches, στο Velma, τη νέα ταινία του δημιουργού του Train to Busan, το πρώτο επεισόδιο του The Way Home και το δεύτερο του The Last of Us.
Junji Ito Maniac: Japanese Tales of the Macabre (12 επεισόδια, περίπου 25 λεπτά το καθένα, σειρά Netflix)
Μιας και συζητήθηκε αρκετά το The Last of Us ως μεταφορά έργου από ένα μέσο σε άλλο, ορίστε ακόμα μία πρόσφατη ενδιαφέρουσα περίπτωση.
Στο Netflix κυκλοφόρησε ένα anime που μεταφέρει κάποιες ιστορίες του Junji Ito, του διάσημου δημιουργού manga τρόμου, σε μικρά επεισόδια.
Πρόκειται για πιστή μεταφορά -θα έλεγα πλήρως πιστή, έχει περάσει όμως καιρός από τότε που διάβασα τις ιστορίες και δεν τις θυμάμαι με κάθε λεπτομέρεια, ενώ δεν τις έχω διαβάσει όλες.
Ωστόσο, η αλλαγή του μέσου καταστρέφει πολλά. Στις σελίδες, τα σχέδια του Ito ξεχωρίζουν. Ο τρόπος που φτιάχνει τις μορφές, είτε πρόκειται για παράξενες, αλλόκοσμες, είτε για καθημερινές φιγούρες, είναι ιδιαίτερος και χαράσσεται στο μυαλό. Οι χώροι είναι γεμάτοι με λεπτομέρειες. Χρώμα δεν υπάρχει, τα manga του Ito είναι ασπρόμαυρα, και οι σκιές «ζωντανεύουν» τις σελίδες. Ο τρόμος κυριαρχεί στα έργα του Ito· εμφανίζεται μέσω της πλοκής αλλά και μέσω των σκίτσων του.
Το anime… είναι απλώς ένα anime. Δεν έχει κάτι ιδιαίτερο, δεν ξεχωρίζει αισθητικά -ξεχωρίζει μόνο εξαιτίας της φαντασίας του Ito, αλλά η μεταφορά δεν κάνει τίποτα δικό της. Ό,τι καλό έχει να δείξει το anime του Netflix προέρχεται από τα manga και μεταφέρεται αυτούσιο. Ό,τι αλλαγή έχει γίνει -αισθητικές, δηλαδή, ως επί το πλείστον- δεν καταφέρνει να πείσει.
Επίσης, δεν έχει γίνει ιδανική επιλογή ιστοριών, ούτε έχουν τοποθετηθεί με ιδανική σειρά. Ξεκινάμε με κάπως αδύναμες ιστορίες, οι οποίες στο manga λειτουργούν καλύτερα και στην οθόνη χάνουν σημαντικά, λόγω του μέτριου animation, της απουσίας λεπτομερειών και των μη αποδοτικών εκφράσεων στα πρόσωπα.
Στη συνέχεια βλέπουμε καλύτερα επεισόδια, με highlight μάλλον το τρίτο, το The Hanging Baloons, το οποίο είναι εικαστικά και σεναριακά τόσο ξεχωριστό που καταφέρνει να εντυπωσιάσει και σε αυτή τη μορφή -αν και πλήττεται από το ενοχλητικό CGI.
Θα ήταν προτιμότερο να αλλάξουν οι δημιουργοί κάποια στοιχεία, να προσαρμόσουν τις ιστορίες καλύτερα σε τηλεοπτική μορφή, από το να μείνουν πιστοί στο έργο και να μας δώσουν ένα αδιάφορο αποτέλεσμα.
Τέλος πάντων, η μεταφορά αυτή δεν είναι πολύ αξιόλογη, αλλά η φαντασία του Ito και οι ιστορίες του έχουν αρκετά να δώσουν.
- Ναι ή όχι; Λοιπόν, αν δεν έχετε διαβάσει ποτέ ιστορίες του Junji Ito και αν δεν σκοπεύετε να διαβάσετε ποτέ στο μέλλον, τότε, μάλλον, ναι, απλώς για να δείτε περί τίνος πρόκειται (και, ίσως, να πειστείτε να διαβάσετε μερικές -προσωπική αγαπημένη το The Enigma of Amigara Fault). Σε κάθε άλλη περίπτωση, όχι.
Jung_e (ταινία, περίπου 1 ώρα και 40 λεπτά, Netflix)
Πρόκειται για τη νέα ταινία του Sang-ho Yeon, δημιουργού του Train to Busan. Μας στέλνει στο μέλλον, και βλέπουμε επιστήμονες να προσπαθούν να φτιάξουν το τέλειο κυβόργιο το οποίο «τρέχει» με ΑΙ που αντιγράφει τις αναμνήσεις και τις ικανότητες ανθρώπων με ειδικές ικανότητες στη μάχη.
Οι μάχες και ο σχεδιασμός των ρομπότ μού έδωσαν vibes RoboCop ή Terminator αλλά σε πιο σύγχρονο ύφος, και οι σκηνές είναι εντυπωσιακές. Έχει γίνει προσπάθεια να «χτιστεί» ο κόσμος, με περιγραφές για το πώς λειτουργεί η ΑΙ: πριν πεθάνεις, μπορείς να υπογράψεις συμφωνίες που, ανάλογα με τα χρήματά σου, σου παρέχουν πακέτα ζωής μετά θάνατον, σε ρομποτικά σώματα. Φυσικά, όσο πιο πλούσιος είναι τόσο καλύτερο είναι και το πακέτο.
Το σενάριο είναι χιλιοπαιγμένο αλλά έχει ενδιαφέρον, επειδή εστιάζει περισσότερο στους ανθρώπους και τις ιστορίες τους, παρά στη δυστοπική, μελλοντική πραγματικότητα. Ωστόσο, οι χαρακτήρες, η πλοκή, πολλά στοιχεία του σεναρίου, δεν λειτουργούν όπως θα έπρεπε, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει έντονο συναισθηματικό δέσιμο με τα πρόσωπα και κάποια μέρη της ιστορίας να μοιάζουν άψυχα -οι ηθοποιοί κάνουν καλή δουλειά, όμως το στήσιμο των χαρακτήρων γίνεται κάπως βιαστικά.
Πάντως, η δράση εισάγεται με έξυπνους τρόπους και είναι χορταστική, αν και δεν πρόκειται για ταινία που στηρίζεται αποκλειστικά στη δράση. Θα μπορούσε να είχε εμβαθύνει περισσότερο στον κόσμο και να αναπτύξει πιο καλά τους χαρακτήρες, σίγουρα -ή να έχει περισσότερη δράση.
- Ναι ή όχι; Λοιπόν, αν θέλετε να δείτε ξύλο με cyborg, τότε -περίπου- ναι. Μπορεί να βαρεθείτε κάπως σε μερικά σημεία, δεν θα σας ξετρελάνει το σενάριο και δεν θα σας μείνει στο μυαλό, αλλά οι σκηνές μάχης και κάποια κομμάτια της πλοκής αρκούν για να έχουμε μια διασκεδαστική ταινία.
Nier: Automata Ver1.1a – Επεισόδιο 3 (διαρκεί περίπου 20 λεπτά, Crunchyroll)
Το πρώτο επεισόδιο του anime Nier ήταν κάπως βαρετό, επειδή δεν λειτουργούσε σωστά ως εισαγωγή για νεοφερμένο κοινό και, ταυτόχρονα, δεν ήταν αρκετά ενδιαφέρον για άτομα που έχουν παίξει το παιχνίδι.
Ήταν μια αυτούσια μεταφορά της εισαγωγής του παιχνιδιού, χωρίς την απαραίτητη δουλειά για να γίνει σωστά η προσαρμογή.
Το δεύτερο ήταν εξαιρετικό. Ξέφυγε από τα στενά όρια του παιχνιδιού, έκανε κάτι δικό του -διατηρώντας πάντα το ύφος του Nier- και πέτυχε πλήρως.
Το τρίτο επεισόδιο… δυστυχώς γυρνά πάλι πίσω. Έχουμε πάλι μια αυτούσια μεταφορά, στην έρημο αυτήν τη φορά, χωρίς νέα προσέγγιση και δίχως ενδιαφέροντα στοιχεία που να ξεφεύγουν από το παιχνίδι. Η δομή είναι, πάλι, πολύ «παιχνιδίστικη», το σενάριο δεν συναρπάζει και, χωρίς αμφιβολία, θα μπερδέψει πάρα πολύ τα άτομα που προσπαθούν να το δούν χωρίς να έχουν παίξει το παιχνίδι.
Υπάρχουν κάποιες μικρές διαφορές σε σχέση με το παιχνίδι, αφού υπάρχει μία χαρακτήρας που δεν την είδαμε εκεί και ένας ρόλος έχει αναπτυχθεί περισσότερο, τίποτα όμως δεν είναι αρκετό. Απογοήτευση, δυστυχώς. Τουλάχιστον, το animation παραμένει εξαιρετικό, η μουσική (που είναι του παιχνιδιού) επίσης, και οι σκηνές μάχης, αν και δεν διαφέρουν από εκείνες που είδαμε στο video game, είναι καλοστημένες.
- Ναι ή όχι; Όχι, δυστυχώς -αν και δεν έχω χάσει ακόμη πλήρως την ελπίδα, θα συνεχίσω να βλέπω και θα σας πω αν αλλάξει κάτι (ανακοινώθηκε και μια καθυστέρηση στην κυκλοφορία των επόμενων επεισοδίων).
Velma – Επεισόδια 3&4 (σειρά κινουμένων σχεδίων, περίπου 25 λεπτά το καθένα, HBO Max)
Το Velma συνεχίζει στο ίδιο στιλ. Δεν θα σας κουράσω: δεν είναι αστείο, δεν έχει ενδιαφέροντες χαρακτήρες, τα «μηνύματα» είναι generic, χιλιοπαιγμένα και βαρετά, το ύφος δεν έχει καμία συνέπεια. Η βασική πλοκή, τα μυστήρια που τη συνοδεύουν, οι σχέσεις των χαρακτήρων, όλα, βασικά, αποτυγχάνουν πλήρως. Δεν καταλαβαίνω τι προσπαθούν να κάνουν και σε ποιο κοινό απευθύνονται.
- Ναι ή όχι; Μείνετε μακριά.
Anne Rice’s Mayfair Witches – Επεισόδιο 2 (διαρκεί περίπου 50 λεπτά, AMC+)
Το δεύτερο επεισόδιο είναι πολύ καλύτερο από το πρώτο, ευτυχώς! Ο ρυθμός της αφήγησης είναι πιο αποδοτικός, τα γεγονότα που συμβαίνουν έχουν περισσότερο ενδιαφέρον και, αυτήν τη φορά, η οπτική γωνία δεν πηδά συνεχώς από χαρακτήρα σε χαρακτήρα και από τη μία χρονική στιγμή στην άλλη.
Η πρωταγωνίστρια ξεκινά σιγά-σιγά να μαθαίνει ότι κάτι δεν πάει καλά, γνωρίζει άτομα που ξέρουν κάτι παραπάνω για τις μυστηριώδεις δυνάμεις της, μαθαίνουμε κι εμείς κάτι για το σεναριακό υπόβαθρο της ιστορίας, προχωρά η πλοκή.
Καλύτερα γραμμένο αυτό το επεισόδιο, η πρωταγωνίστρια αναπτύσσεται πιο σωστά, η Daddario εξακολουθεί να είναι εξαιρετική στον ρόλο της. Ο διάλογος είναι ακόμα κάπως αργός και «άχρωμος», οι άλλοι χαρακτήρες, εκτός της πρωταγωνίστριας, αργούν να πάρουν μπρος, το ύφος είναι ακόμη λίγο generic, αλλά, σε γενικές γραμμές, πολύ καλύτερη δουλειά εδώ.
- Ναι ή όχι; Θα σας πω αργότερα -αν και το δεύτερο επεισόδιο ήταν καλύτερο από το προηγούμενο, δεν αρκεί για να πω ναι.
Trigun Stampede – Επεισόδιο 3 (anime, διαρκεί περίπου 20 λεπτά, Crunchyroll)
Σοκ! Το τρίτο επεισόδιο της νέας εκδοχής του Trigun ξεκινά από εκεί που μείναμε στο προηγούμενο, αρχικά μοιάζει να κινείται σε παρόμοιο ύφος, αλλά μετά ΜΠΟΥΜ! Σκάει σαν βόμβα μια απότομη αλλαγή του ύφους, την οποία οι δημιουργοί χειρίζονται υποδειγματικά.
Ο Vash παραμένει αστείος σε αυτήν την εκδοχή, αλλά εδώ έχουμε σοβαρότερα θέματα, αποτυπωμένα με πιο σκοτεινό ύφος: θάνατος, καταστροφή, πολύ σωστή χρήση του gore, σαπίλα, τρόμος, απελπισία.
Σταματά ξαφνικά να είναι αστείο και, με εξαιρετική σκηνοθεσία, παρουσιάζει έναν νέο villain, ο οποίος κλέβει την παράσταση με την επιβλητική παρουσία του και τη χαοτική συμπεριφορά του.
Ένα πολύ εντυπωσιακό επεισόδιο, με δυνατή σκηνοθεσία, σωστή μουσική επένδυση, πολύ καλοστημένες σκηνές μάχης. Το εικαστικό στιλ, πράγματι, πρέπει να το συνηθίσεις πρώτα, όμως, σε αυτό το επεισόδιο ειδικά, βλέπουμε ότι είναι καλή επιλογή. Το Trigun Stampede είναι πανέμορφο!
Υπάρχουν, κι εδώ, κάποια προβλήματα: ο ρυθμός της αφηγηματικής προόδου είναι πολύ γρήγορος, σε βαθμό που κάνει τους χαρακτήρες να «χάνονται» μέσα στα γεγονότα. Ίσως στα επόμενα επεισόδια, τώρα που ξεκίνησε η βασική πλοκή, να μπορέσει να ανασάνει λίγο καλύτερα.
- Ναι ή όχι; ΝΑΙ ΝΑΙ ΝΑΙ.
The Way Home – Επεισόδιο 1 (διαρκεί περίπου 40 λεπτά, Hallmark)
Εδώ έχουμε μια σειρά με το οικογενειακό δράμα στο επίκεντρο, όμως υπάρχει και μια ανατροπή που κάνει την πλοκή να ξεχωρίζει κάπως. Η πρώτη σκηνή μάς δείχνει ότι κάτι διαφορετικό συμβαίνει εδώ, ότι δεν θα δούμε απλώς μια οικογένεια και τη ζωή της. Το πρώτο επεισόδιο ξεκινά δείχνοντας μια γυναίκα να τρέχει στο δάσος τη νύχτα, ενώ την κυνηγούν άνθρωποι με πυρσούς.
Έπειτα, ξεκινά μια ιστορία που μας δείχνει μια γυναίκα με την κόρη της, που τσακώνονται και έχουν απομακρυνθεί κάπως μεταξύ τους. Αφού η μητέρα λαμβάνει ένα γράμμα από τη δική της μητέρα (την παίζει η Andie MacDowell με αξιόλογο τρόπο, και οι υπόλοιποι ηθοποιοί πετυχαίνουν σωστά τους ρόλους τους), οι δύο πρωταγωνίστριες πηγαίνου να ζήσουν στην εξοχή, στη γιαγιά της νεαρής.
Στη συνέχεια, υπάρχουν διάφορα στοιχεία που ξεχωρίζουν κάπως, αφού υπάρχει ένας θάνατος στον πυρήνα της ιστορίας. Ωστόσο, η βασική πλοκή φαίνεται ότι βασίζεται αλλού και το αποτέλεσμα είναι ενδιαφέρον -και με έκανε να θέλω να δω τι θα γίνει παρακάτω και πώς θα χειριστούν οι δημιουργοί κάποια σεναριακά εργαλεία. Θα σας πω (με ένδειξη σπόιλερ) ποια είναι η βασική ανατροπή, χωρίς να πω πολλά, γιατί είναι ίσως και το βασικό σημείο της πλοκής που μπορεί να κάνει ελκυστική τη σειρά σε ευρύτερο κοινό. ΣΠΟΙΛΕΡ: Υπάρχει ταξίδι στον χρόνο. ΤΕΛΟΣ ΣΠΟΙΛΕΡ.
- Ναι ή όχι; Αν σας αρέσουν τα οικογενειακά δράματα, ναι -καθώς, ακόμα και με δεδομένο ότι υπάρχει κάτι άλλο στη σειρά αυτή, το οικογενειακό δράμα παίρνει τον περισσότερο χρόνο του πρώτου επεισοδίου.
The Last of Us – Επεισόδιο 2 (σειρά, περίπου 50 λεπτά, HBO Max / Vodafone TV στην Ελλάδα)
Στο προηγούμενο, το πρώτο επεισόδιο της σειράς The Last of Us είχα κάποιες ενστάσεις, κυρίως όσον αφορά στο χτίσιμο του κόσμου και στον ρυθμό της αφήγησης.
Ε, λοιπόν, το δεύτερο επεισόδιο διέλυσε τις ενστάσεις μου. Μια εξαιρετική μεταφορά, με πολύ εύστοχες αλλαγές, σκηνές γεμάτες ένταση, ιδανικές ερμηνείες και καλογραμμένη πλοκή. Αν θέλετε να διαβάσετε περισσότερα για τις αλλαγές που έκανε το δεύτερο επεισόδιο σε σχέση με το παιχνίδι, με σπόιλερς, διαβάστε εδώ.
- Ναι ή όχι; Καμία αμφιβολία, σίγουρα ναι.