NINJA GAIDEN 2 Black – Review

Η Koei Tecmo ετοιμάζει την αναβίωση της θρυλικής action σειράς και το πρώτο βήμα είναι το remaster του καλύτερου τίτλου της τριλογίας, με τη μορφή του Ninja Gaiden 2 Black.

Δεν συμβαίνει κάθε μέρα να ανακοινώνουν ότι ετοιμάζεται sequel για μία από τις θρυλικότερες σειρές action εκεί έξω και μάλιστα να κυκλοφορεί την ίδια στιγμή και remaster του καλύτερου τίτλου της σε Unreal Engine 5. Το “Black” ως υπότιτλος υποδηλώνει σημαντικά χαρακτηριστικά για τη σειρά αυτήν, κάτι που μας ωθεί να αντιληφθούμε το Ninja Gaiden 2 Black ως την υπέρτατη έκδοση του παιχνιδιού. Ισχύει, τελικά, κάτι τέτοιο;

Photo: Koei Tecmo

Λίγη ιστορία

Κάπου στα τέλη του ’80, η Koei Tecmo (σκέτο “Tecmo” τότε) παρουσίασε τη δική της εκδοχή του Strider και του Shinobi, των αντίστοιχων “ninja games” της Capcom και της SEGA, ικανοποιώντας τη ζήτηση σε μια αγορά που διψούσε για περισσότερους ninja, καθώς το 2D action gameplay ήταν ό,τι έπρεπε για τις δυνατότητες των συσκευών της εποχής. Λίγα χρόνια αργότερα, το 2004, ήρθε η μετάβαση σε 3D, με το Ninja Gaiden στο Xbox, ένα από τα καλύτερα action games της εποχής και μια υποδειγματική περίπτωση για το πώς έπρεπε να γίνονται τότε οι μεταφορές σε 3D. Το παιχνίδι ήταν βίαιο, απίστευτα απαιτητικό, τεχνικό και άκρως απολαυστικό, όπως ακριβώς έπρεπε να είναι, τιμώντας την κληρονομιά του. Ο “ήρωας” αυτής της προσπάθειας αναβίωσης ήταν ο Tomonobu Itagaki, πλέον θρυλική φιγούρα της βιομηχανίας, που οφείλει τη φήμη του σε αυτήν ακριβώς την αναβίωση, αλλά και στη δημιουργία του fighting franchise, Dead or Alive.

Έπειτα από την κυκλοφορία του Ninja Gaiden Black, μιας “δουλεμένης εκ νέου” έκδοσης του παιχνιδιού το 2005, με καινούργια όπλα, εχθρούς, προσαρμοσμένη δυσκολία και άλλα πολλά, που όρισαν τη συγκεκριμένη ως την απόλυτη έκδοση, είχε έρθει η ώρα για το sequel και το Ninja Gaiden II του 2008, που κυκλοφόρησε αποκλειστικά τότε στο Xbox 360 ήταν μια ιδιαίτερα επιτυχημένη συνέχεια. Το σύστημα μάχης πλέον απέκτησε το classic status, που απολαμβάνει και σήμερα, τα όπλα και οι εχθροί πολλαπλασιάστηκαν, ενώ το gore system που προστέθηκε μπλέχτηκε αρμονικά με το gameplay, ορίζοντας τον αιματηρό χαρακτήρα του franchise.

Δυστυχώς, το Ninja Gaiden II στη συνέχεια έλαβε την έκδοση Sigma, για να μπορέσει να κυκλοφορήσει στο PS3, η οποία όμως είχε προβλήματα σε σχέση με την αρχική, καθώς άλλαξε τα μάλα η τοποθέτηση των εχθρών και έγιναν δύο αλλαγές που απογοήτευσαν τους fans: έκοψαν το gore, που ήταν σημείο-κλειδί, αλλά το έκαναν και πολύ πιο εύκολο, κάτι που επίσης έκλεψε κομμάτι από τον χαρακτήρα του.

Στην πορεία, το 2012, και αφού είχε αποχωρήσει ο Itagaki από την εταιρεία, κυκλοφόρησε το Ninja Gaiden 3, ένα παιχνίδι που απογοήτευσε τους fans ποικιλοτρόπως και έπρεπε να πάρει και αυτό μια νέα έκδοση (Razor’s Edge) για να αρχίσει κάπως να εκτιμάται. Παρ’ όλα αυτά, ακόμη και σήμερα θεωρείται ο πιο αδύναμος τίτλος του franchise.

H Koei Tecmo έβαλε το franchise “για ύπνο” και επανήλθε μόνο με μια συλλογή των τριών αυτών παιχνιδιών, το 2021, με το Ninja Gaiden: Master Collection, το οποίο όμως περιλάμβανε, για τα δύο πρώτα παιχνίδια, τις εκδόσεις Sigma. H Microsoft έκανε “δουλίτσα” με το backwards compatibility στο ενδιάμεσο, έτσι ώστε να μπορούν να παιχτούν τα Ninja Gaiden Black και Ninja Gaiden II (οι καλύτερες εκδόσεις, δηλαδή) στις νεότερες κονσόλες Xbox με βελτιωμένες αναλύσεις και framerates, οπότε οι purists ήταν πιο πιθανό να διαλέξουν αυτές τις εκδόσεις, παρά την τριλογία.

Και είχαμε μείνει εκεί, πιστεύοντας ότι το franchise μάλλον πέθανε.

Photo: Koei Tecmo

Η επιστροφή του Ninja Gaiden

Ωστόσο, στο πρόσφατο Xbox Developer Direct, η Koei Tecmo μάς επεφύλασσε κάτι που πιθανώς μπορεί να θεωρηθεί μία από τις καλύτερες εκπλήξεις σε ολόκληρη την ιστορία της βιομηχανίας. Όχι μόνο δήλωσε πως ετοιμάζει το Ninja Gaiden 4 με την Team Ninja και -το ίσως πιο φορμαρισμένο studio για action τίτλους αυτήν τη στιγμή- την PlatinumGames, που θα κυκλοφορήσει το φθινόπωρο του 2025, αλλά είχε ήδη έτοιμο το remaster (οριακά, remake) του αγαπημένου Ninja Gaiden II, με τη μορφή του Ninja Gaiden 2 Black.

Αφού συνήλθα από την ανακοίνωση, έπρεπε να το πιάσω στα χέρια μου. Ήταν ήδη διαθέσιμο μέσω Game Pass. Αργότερα έμαθα πως ο Phil Spencer είχε μεσολαβήσει κάποια χρόνια νωρίτερα για να πραγματοποιηθεί αυτή η επιστροφή του franchise και κάπως έτσι τελικά στήνεται ίσως μια dream-case scenario επαναφορά ενός θρυλικού action franchise. Το παιχνίδι πλέον αφήνει πίσω του τις αποκλειστικότητες και είναι διαθέσιμο τόσο και για PC, όσο και για PS5, με βελτιωμένη την έκδοση PS5 Pro, η οποία είναι και αυτή που μας ήρθε για review.

Η περίπτωση του Ninja Gaiden 2 Black

Οι πρώτες σκέψεις που είχα για το παιχνίδι από τα πρώτα κιόλας λεπτά είναι ότι δεν έχει πειραχτεί το παραμικρό στον “σκελετό” του και έχει αλλάξει όλη η “επιφάνεια” με όμοιο τρόπο, όπως έχουμε δει σε άλλα remasters, όπως το The Last of Us Part I ή το Crash Bandicoot N.Sane Trilogy. Από το πρώτο κιόλας cutscene είναι τόσο εμφανείς οι βελτιώσεις σε φωτισμούς και υφές, όσο και το ότι χρησιμοποιείται Unreal Engine 5. Τα μοντέλα είναι ραγδαία βελτιωμένα, με πολύ μεγαλύτερη λεπτομέρεια, η οποία αγγίζει τα σημερινά στάνταρ, την ώρα όμως που γίνεται αντιληπτό -κυρίως από τα animations και τη γεωμετρία του παιχνιδιού- ότι μιλάμε για παιχνίδι παλιότερης γενιάς.

Οι λεπτομέρειες στις πίστες, τα εφέ και ο φωτισμός είναι τα σημεία, στα οποία βασίστηκαν οι τεχνικές βελτιώσεις και το αποτέλεσμα δύσκολα να απογοητεύσει, δεδομένου τόσο του είδους του παιχνιδιού, όσο και της αρχικής χρονολογίας του.

Τα προαναφερθέντα animations του παιχνιδιού αποτελούν ένα νόμισμα με δύο πλευρές. Από τη μία είναι “σκληρά”, απότομα και κάπως “πλαστικά”, κάτι που μπορεί να ξενίζει τους νεότερους παίκτες που έχουν συνηθίσει πιο ομαλή κίνηση. Αυτό ισχύει ειδικότερα στα κομμάτια (ευτυχώς, λιγοστά) που συμπεριλαμβάνεται platforming, καθώς η κίνηση του Ryu Hayabusa, του θρυλικού Dragon Ninja-πρωταγωνιστή, δεν βοηθά. Ακόμα και στην απλή πλοήγηση, το “τρέξιμο” του χαρακτήρα μπορεί να προκαλέσει νεύρα. Ο συνδυασμός με την “ατίθαση” κάμερα που δεν έχει βελτιωθεί καθόλου (ίσως η επιτάχυνση στον δεξί αναλογικό να είναι κάπως καλύτερη) μπορεί να προκαλέσει rage quits. Η κάμερα δυστυχώς θα γίνει ο χειρότερος εχθρός σας και στις μάχες, καθώς πολλές φορές θα προσπαθείτε να δείτε πού είναι ο χαρακτήρας σας, ειδικά εφόσον θα κρύβεται από γιγαντιαίους εχθρούς ή θα είναι χαμένος στο πλήθος.

Photo: Koei Tecmo

Η άλλη πλευρά του νομίσματος αυτού (των animations) είναι αυτή που δίνει χαρακτήρα. Δεν έχετε δει ξανά τέτοια animations, δεν μοιάζουν με κανένα άλλο παιχνίδι εκεί έξω. Η καλλιτεχνική τους πλευρά ορίζει και την τεχνική αρτιότητα της μάχης, η οποία είναι ίσως η πιο απαιτητική που θα βρείτε σε παιχνίδι του είδους, ειδικότερα σε υψηλότερες δυσκολίες. Εκεί, απαιτεί αστραπιαία αντανακλαστικά, καλή γνώση των counters, αλλά και των combos και φυσικά πολύ καλή γνώση των εχθρών σας, αλλά και των όπλων σας.

Το Ninja Gaiden πάντα χαρακτηριζόταν από την αστραπιαία ταχύτητα της μάχης. Μάλιστα, κινήσεις όπως η αποφυγή ή το Flying Swallow επιδεικνύουν την ταχύτητα αυτή. Τα animations βοηθούν πολύ στη ροή της μάχης και στη διατήρηση του ρυθμού και αυτής της ταχύτητας. Το αποτέλεσμα είναι άκρως εθιστικό.

Στο δεύτερο παιχνίδι της σειράς, ξεχώριζαν και συνεχίζουν να ξεχωρίζουν δύο πράγματα: το gore system και η ροή εύρεσης όπλων/τοποθέτησης εχθρών. Χρησιμοποιώντας τα… μπόλικα όπλα που θα βρείτε στα 17 κεφάλαια του παιχνιδιού, όχι μόνο θα προσπαθήσετε να εξασκηθείτε στα combos του καθενός, αλλά η τοποθέτηση των εχθρών είναι τέτοια, που θα σας αναγκάσει να πειραματιστείτε και να μάθετε πώς να παίζετε καλύτερα. Παράλληλα, το σύστημα “πετσοκόμματος” αφαιρεί μέλη από τους εχθρούς, αναγκάζοντάς σας να σκέφτεστε με τακτική σε πολύ υψηλές ταχύτητες. Ένας εχθρός που του λείπει κάποιο άκρο, μπορεί να σκοτωθεί με ένα κουμπί (τεράστια ποικιλία σε finishing moves), αλλά ταυτόχρονα μπορεί να σας κάνει και μεγαλύτερη ζημιά, ωθώντας τον παίκτη να αλλάζει συνεχώς προτεραιότητες.

Το ζουμί του Ninja Gaiden 2 είναι ακριβώς αυτό. Το περιτύλιγμα είναι κάποια αξιομνημόνευτα (σε εμφάνιση) bosses, κάποιες πολύ κακογραμμένες ατάκες, λίγη εξερεύνηση για την εύρεση γιατρικών κυρίως ή currency για upgrades των όπλων και αυτό είναι όλο. Το Ninja Gaiden δεν προσφέρει πολλά παραπάνω, πέρα από το αγνό και απολαυστικό πετσόκομμα. Και βγαίνει νικητής στο τέλος, χάρη στην εθιστικότατη συνταγή του. Κάποια boss fights δεν βγάζουν ιδιαίτερο νόημα, το σενάριο είναι γραμμένο “στο πόδι”, αλλά δεν χρειάζεστε τίποτα απ’ αυτά.

Οι διαφορές με τις άλλες εκδόσεις

Σαφώς, μιλάμε για την τεχνικά πιο άρτια έκδοση από τις τρεις. Τι γίνεται όμως με το περιεχόμενο; To Black είναι στην ουσία περίπου 70% το Sigma και 30% το Vanilla. Βασίζεται κατά κύριο λόγο στην έκδοση Sigma, αφού περιλαμβάνει το έξτρα περιεχόμενο που είχε εκείνη η έκδοση (3 έξτρα κεφάλαια, με πρωταγωνίστριες τις Ayane, Momiji και Rachel), έξτρα στολές, τα 35 Team/Tag Missions (αποστολές ολίγων λεπτών που σας τοποθετούν σε μια πίστα με εχθρούς και μια φιλική AI), αλλά και τα Ninja Records, ενώ έχουν επαναφέρει το gore system της έκδοσης Vanilla. Αυτό που λείπει είναι δύο bosses από τα τρία έξτρα που είχε η έκδοση Sigma, που σημαίνει ότι σε σχέση με το Vanilla, έχει προστεθεί το Dark Dragon boss, αλλά λείπουν τα Giant Buddha και Statue of Liberty του Sigma. Είναι μια κάπως περίεργη επιλογή.

Στη νέα έκδοση έχουν “πειραχτεί” και οι τοποθετήσεις των εχθρών. Σε κάποια σημεία υπάρχουν περισσότεροι από την έκδοση Sigma, αλλά όχι τόσοι όσοι στην Vanilla. H συγκεκριμένη αλλαγή θα έλεγα πως είναι καλοδεχούμενη, αφού έχει γίνει καλύτερο “ζύγισμα” από τις δύο άλλες περιπτώσεις, ώστε το gameplay να παραμένει απολαυστικό.

Σε άλλα νέα χαρακτηριστικά, έχουμε την πιο προσβάσιμη έκδοση του τίτλου, αφού υπάρχει ένα επίπεδο δυσκολίας που ονομάζεται “Hero Play Style” και “ανοίγει την πόρτα” για τους μη μυημένους. Παράλληλα, οι μεγαλύτερες δυσκολίες συνεχίζουν να παίζουν με τα νεύρα μας, καθώς είναι εξαιρετικά απαιτητικές.

Σε τεχνικό επίπεδο, βρήκα το Ninja Gaiden 2 Black απολαυστικό. Τα όποια προβλήματα με το HDR, που είχε στην αρχή, πλέον έχουν διορθωθεί, ενώ οι φωτισμοί καταλήγουν να είναι σε πολλά σημεία εντυπωσιακοί. Φυσικά, το πιο ελκυστικό του σημείο είναι μακράν τα νέα εφέ gore, με απίστευτες λεπτομέρειες που συντονίζονται με τη δίψα των παικτών για περισσότερο… ξύλο. Η μουσική επένδυση συνεχίζει και βοηθά σε αυτό το έργο με αξιομνημόνευτα themes, όμως γενικότερα ο ήχος ακούγεται κάπως “μπαγιάτικος” με δείγματα χαμηλής  ποιότητας, που δεν αρμόζουν τόσο στο σήμερα.

Όσον αφορά στις δύο εκδόσεις που το δοκίμασα, η έκδοση PS5 Pro σαφώς έχει το προβάδισμα με πολύ καθαρότερη εικόνα, αφού η native ανάλυση είναι κατά πολύ υψηλότερη σε σχέση με αυτήν του Xbox Series X, χωρίς όμως να τίθεται θέμα για την έκδοση αυτή. Απλά είναι εμφανής η διαφορά. Πέραν της ανάλυσης και των framerates που επιτυγχάνονται, δεν υπάρχουν διαφορές άλλες ανάμεσα στις διάφορες εκδόσεις. Υπάρχει επιλογή για 120fps, που βελτιώνει αναμενόμενα και την απόκριση. Πολλοί είναι αυτοί που θεώρησαν προβληματική την απόκριση στα 60fps, όμως δεν είμαι ένας από αυτούς. Βρήκα τα 60fps υπερ-αρκετά (μιας και δεν τίθεται θέμα καν πτώσης καρέ) και την ποιότητα της εικόνας πολύ καθαρή για να θέλω να πέσω πιο χαμηλά.

Photo: Koei Tecmo

Ninja Gaiden 2 Black – Είναι η υπέρτατη έκδοση;

Το Ninja Gaiden 2 Black φέρνει το παιχνίδι του 2008 σε μια κατάσταση που όχι μόνο είναι λειτουργικό, 17 χρόνια αργότερα, αλλά είναι και απολαυστικό. Η Unreal Engine 5 χρησιμοποιήθηκε διακριτικά, καθώς το συγκεκριμένο remaster απολαμβάνει πολλά από τα πλεονεκτήματά της, όπως τον ολοκαίνουργιο φωτισμό και τα πανέμορφα μοντέλα, όμως δεν έχει γίνει εργασία “στον σκελετό” του παιχνιδιού, με αποτέλεσμα να παίζει ακριβώς με τον ίδιο τρόπο, που έπαιζε και το original. Τροποποιήσεις υπάρχουν, όμως μπορούν να σχηματιστούν επιχειρήματα εκατέρωθεν για το ποια έκδοση είναι η καλύτερη τελικά. Η Black στέκεται λίγο πιο κοντά στη Sigma απ’ ό,τι στην Vanilla, περιλαμβάνοντας όμως μερικά από τα πιο σημαντικά στοιχεία και των δύο αυτών εκδόσεων. Με λίγα λόγια, έχει γίνει μελετημένο ζύγισμα στο τι θα συμπεριληφθεί, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι δεν έχουμε παράπονα.

Εγώ υποστηρίζω ότι αυτή είναι η κορυφαία έκδοση του παιχνιδιού, τόσο στο τεχνικό κομμάτι, όσο και από άποψη προσβασιμότητας, που πλέον είναι ένας πολύ πιο απαιτητικός τομέας απ’ ό,τι ήταν τότε. Το γεγονός ότι παραμένει το ίδιο απολαυστικό το gameplay, όπως ήταν το 2008, λέει πολλά για τη διαχρονικότητα του τίτλου και δικαίως θεωρείται -ακόμη και σήμερα- ένα από τα καλύτερα action games, που υπάρχουν εκεί έξω.

Λεπτομέρειες

Διαθέσιμο‌ ‌σε:‌ PS5, Xbox Series X|S, PC
Δοκιμάστηκε‌ ‌σε:‌ PS5 Pro / Xbox Series X
Εταιρεία‌ ‌Ανάπτυξης:‌ Koei Tecmo / Team Ninja
Εκδότρια‌ ‌Εταιρεία:‌ Koei Tecmo
Είδος:‌ Hack ‘n’ Slash / Action
Ηλικίες:‌ 18+‌
Ημ/νία‌ ‌Κυκλοφορίας:‌ 23 Ιανουαρίου 2025
Official website:‌ link

 

Το παιχνίδι μάς παραχωρήθηκε από την εκδότρια εταιρεία για τις ανάγκες του review.