Για να ξεκινάμε από κοινή αφετηρία: τι ακριβώς θέλετε από μια κινηματογραφική/τηλεοπτική μεταφορά του Resident Evil;
Τι περιμένετε να δείτε; Πώς είναι, για εσάς, η ιδανική μεταφορά του Resident Evil; Τι είναι, τελικά, «Resident Evil»;
Πολύς κόσμος περιμένει να δει μια τρομακτική περιπέτεια γεμάτη σασπένς, σε ένα κλειστό κτίριο με σκοτεινούς διαδρόμους και αργόσυρτα ζόμπι, φαίνεται. Πολύς κόσμος, μάλλον, περιμένει να δει μια ταινία/σειρά σε στιλ Τζορτζ Ρομέρο: ένα νέο Living Dead, στο οποίο θα υπάρχουν αναφορές και χαρακτήρες από τα συγκεκριμένα παιχνίδια.
Λοιπόν, σας έχω νέα: το Resident Evil δεν είναι γεμάτο σασπένς και σκοτεινούς διαδρόμους. Το Resident Evil δεν είναι σαν τις ταινίες του Ρομέρο. Πώς είναι το Resident Evil; Ακριβώς σαν τη νέα σειρά του Netfix.
Αν θέλετε επαύλεις και αργόσυρτό, αγχωτικό τρόμο, τα μόνα Resident Evil που κινούνται σε τέτοια λημέρια είναι τα δύο πρώτα. Και πάλι, βέβαια, υπάρχουν στιγμές που ξεφεύγουν από το αυστηρά τρομακτικό, αγχωτικό στιλ.
Μια σύντομη αναδρομή στο «τσίρκο» που λέγεται Resident Evil
Στο πρώτο, είχαμε μια προσπάθεια μεταφοράς του ύφους των αντίστοιχων ταινιών σε παιχνίδι. Το «B-movie» στιλ παραήταν έντονο για να πάρεις στα σοβαρά την εμπειρία. Την πήραμε στα σοβαρά επειδή δεν είχαμε κάτι άλλο, παρόμοιο, εκείνη την εποχή και επειδή το μέσο ήταν πολύ νέο ηλικιακά τότε. Και, όπως και να ‘χει, το παιχνίδι είχε τις στιγμές του.
Το δεύτερο τα πήγε καλύτερα στο κομμάτι του τρόμου, μάλλον, όμως μην ξεγελιέστε: στο Resident Evil 2, κάποια στιγμή, πέφτει από τον ουρανό ένας πανύψηλος τύπος με καπαρντίνα, σπάει το ταβάνι και αρχίζει να μας κυνηγά συνεχώς μέσα σε ένα αστυνομικό τμήμα του οποίου οι πόρτες ανοίγουν όταν λύνουμε γρίφους.
Αν συνεχίσουμε στα επόμενα παιχνίδια της σειράς, αν θυμηθούμε πώς ήταν αυτά στην πραγματικότητα και αν σταματήσουμε να τα σκεφτόμαστε όπως τα έχουμε στο μυαλό μας, αν δούμε λίγο νηφάλια την ιστορία του franchise, καταλαβαίνουμε ότι δεν υπάρχει το Resident Evil που φανταζόμαστε.
Στο τρίτο παιχνίδι, μια τύπισσα ντυμένη με κάζουαλ ρούχα τριγυρνά σε μια κατεστραμμένη πόλη που φλέγεται. Αντιμετωπίζει δεκάδες ζόμπι ταυτόχρονα, μάχεται με σαρκοβόρα πτηνά, σκοτώνει δαιμονισμένους σκύλους. Και, πού και πού, φυσικά, της επιτίθεται ένας τεράστιος τύπος που μοιάζει με τον Toxic Avenger, ο οποίος ρίχνει μπουκέτα και πυροβολεί με… ρουκετοβόλο.
Στο τέταρτο παιχνίδι… είναι πολλά, γαμώτο. Ένας τύπος με μαλλί κομμωτηρίου παλεύει με γιγάντιες σαλαμάνδρες, προστατεύει την κόρη του προέδρου από δαιμονισμένους με μεσαιωνικά όπλα και κουκούλες, έχουμε έναν κακό που μοιάζει με το μεταλλαγμένο παιδί του Ναπολέοντα, ρίχνουμε στριφογυριστές κλωτσιές σε κολασμένους χωρικούς με τσουγκράνες, σκοτώνουμε γίγαντες, κάνουμε τζετ σκι.
Στο Resident Evil 5 πάμε σε πλήρες action, καθώς η δράση μπαίνει στο προσκήνιο. Και, μην το ξεχνάτε: κάποια στιγμή, ο πρωταγωνιστής, του οποίου τα χέρια έχουν μέγεθος κορμού δέντρου, ρίχνει μπουνιές σε μια γιγάντια πέτρα ενώ τριγύρω ρέει καυτή λάβα. Tο Resident Evil 6, από τη μεριά του, μάς έδωσε την ευκαιρία να «σκίσουμε» τους ουρανούς, οδηγώντας ένα μαχητικό αεροπλάνο για να ρίξουμε πυραύλους σε ένα πλοίο.
Το 7 γύρισε σε πιο αργόσυρτο τρόμο, σε ένα ζοφερό σπίτι όπου μας κυνηγούσε η οικογένεια των villains, αλλά θα ήταν ψέμα αν λέγαμε ότι δεν πολεμήσαμε με ένα τεράστιο, μεταλλαγμένο πλάσμα, μια άμορφη μάζα με πρόσωπο, που είχε το μέγεθος μονοκατοικίας. Το 8 είχε μεταλλικούς δαίμονες, βαμπίρ, λυκάνθρωπους…
Η ηθοποιία, στα παλιότερα παιχνίδια, σταθερά τραγική. Η πλοκή, σε όλα, σύντομη, πρόχειρη, γεμάτη υπερβολές και υπέροχες σαχλαμάρες. Το σενάριο, στο σύνολό του, ένα «τσίρκο». Οι σεναριογράφοι δουλεύουν συνεχώς ως εξής:
«Τι είναι αυτό το πράγμα, που καταπατά τους νόμους της φυσικής και δεν βγάζει νόημα;»
«Μα, φυσικά, ο ιός *όνομα ιού*!»
Τίποτα δεν βγάζει νόημα, οι χαρακτήρες είναι μονοδιάστατα, κουλ, σέξι άβαταρ και τα πάντα είναι εντελώς καρτουνίστικα.
Καλοδεχούμενη η απομάκρυνση από τα συνηθισμένα Resident Evil
Μετά από όλα αυτά -και πολλά περισσότερα, βέβαια-, τι ακριβώς περιμένουμε από μια σωστή μεταφορά του Resident Evil;
Είδαμε διάφορες: κάποιες πήραν αυτούσια στοιχεία από τα παιχνίδια και μας έδωσαν μια βαρετή εκδοχή γεγονότων που έχουμε δει δεκάδες φορές. Εξάλλου, το franchise αυτό βρίσκεται σε μια παράξενη θέση, που δεν ευνοεί τέτοιου τύπου διασκευές: δημιουργήθηκε βασισμένο σε ταινίες για να φέρει στο gaming τα χαρακτηριστικά του κινηματογράφου και τώρα οι δημιουργοί καλούνται να φέρουν το αντίστροφο αποτέλεσμα.
Ένα franchise παιχνιδιών δημιουργήθηκε με βάση τον κινηματογράφο και τώρα πρέπει να δημιουργηθεί κινηματογράφος (ή τηλεόραση) που βασίζεται σε παιχνίδια που βασίζονται σε ταινίες. Λίγο δύσκολο να λειτουργήσει όλο αυτό.
Έτσι, είναι λογικό να προσπαθούν οι δημιουργοί να απομακρυνθούν κάπως από τα παιχνίδια. Οι ταινίες με τη Milla απομακρύνθηκαν αρκετά, για παράδειγμα, παρόλο που διατήρησαν στοιχεία.
Τώρα, έχουμε μια νέα προσπάθεια. Το Netflix μάς φέρνει μια τηλεοπτική σειρά που ονομάζεται απλώς «Resident Evil» και ξεφεύγει από το σενάριο των παιχνιδιών. Ή, μάλλον, όχι ακριβώς. Ξεφεύγει από αυτό που περιμένει πολύς κόσμος, αλλά αποτελεί απόλυτα πιστή μεταφορά και ακολουθεί πλήρως τα γεγονότα του franchise, με μερικές μόνο διαφοροποιήσεις.
Τι γίνεται με τον Wesker;
Ναι, ΟΚ, ο Wesker εδώ είναι μαύρος. Δεν είναι αυτή η μόνη διαφορά όσον αφορά το χτίσιμο του χαρακτήρα σε σχέση με ό,τι είδαμε στα παιχνίδια. Γενικά, βλέπουμε μια διαφορετική εκδοχή του Wesker. Πρόκειται για τον μοναδικό βασικό χαρακτήρα των παιχνιδιών που βλέπουμε σε αυτή τη σειρά και έτσι δεν έχουμε μέτρο σύγκρισης: δεν ξέρουμε αν, στη συνέχεια, σε επόμενη σεζόν, θα δούμε, για παράδειγμα, έναν διαφορετικό Chris ή μια αλλιώτικη Jill.
Όπως και να ‘χει, οι δημιουργοί αποφάσισαν να αλλάξουν αρκετά στοιχεία του Albert Wesker. Δεν είναι εντελώς ξεκάθαρος ο λόγος (γίνεται προσπάθεια εξήγησης με όρους των παιχνιδιών, δεν είναι αρκετή για να στηριχθεί η επιλογή), αλλά δεν είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε εναλλακτικές εκδοχές του canon ενός franchise, με διατήρηση βασικών στοιχείων αλλά αλλαγές σε άλλα.
Ο Wesker της τηλεοπτικής σειράς είναι διαφορετικός, ναι, αλλά είναι από τα πιο ενδιαφέροντα σημεία της εκδοχής αυτής -βοηθά και η εξαιρετική ερμηνεία του Lance Reddick, ένα από τα highlights.
Πόσο «Resident Evil» είναι η σειρά του Netflix;
Παρά τις όποιες αλλαγές, η τηλεοπτική μεταφορά του Netflix είναι όσο «Resident Evil» θα μπορούσε να είναι. Πρόκειται για μια ιστορία απόλυτα εναρμονισμένη με το franchise, με κάθε στοιχείο του. Επίσης, πρόκειται για μια εκδοχή που, αν και έχει αλλάξει κάποια σημεία, ακολουθεί τα γεγονότα των παιχνιδιών. Ό,τι έχει συμβεί στα παιχνίδια του franchise, έχει συμβεί και στην τηλεοπτική μεταφορά του Netflix.
Η σειρά αυτή, λοιπόν, αποτελεί sequel των παιχνιδιών, και μας στέλνει, για πρώτη φορά, στο μέλλον του κόσμου αυτού. Το περίπλοκο timeline που έχει στήσει η Capcom, ως τώρα, έχει φτάσει μέχρι το 2021, με το Village. Μετά, έχουμε ρίξει μια σύντομη ματιά στη δεκαετία του 2030 (2037 με τον επίλογο του όγδοου παιχνιδιού -περιμένουμε το DLC για περισσότερες λεπτομέρειες).
Η τηλεοπτική σειρά του Netflix, λοιπόν, τοποθετείται χρονικά σε δύο εποχές, μεταξύ των οποίων μεταβαίνουμε συνεχώς: 2022 και 2036. Το 2022, βλέπουμε τη «νέα Ρακούν Σίτι», αφού η παλιά καταστράφηκε όπως στα παιχνίδια, και την προσπάθεια της Umbrella να φτιάξει ένα χάπι. Βλέπουμε τις δύο κόρες του Wesker, Jade και Billie, και ένα νέο ξέσπασμα ζόμπι, το οποίο οδηγεί σε έναν κατεστραμμένο μεταποκαλυπτικό κόσμο το 2036, όπου έχουν κυριαρχήσει οι απέθαντοι (εδώ, λέγονται «zeroes»).
Δεν έχουμε αρκετά στοιχεία για να δούμε αν κάτι τέτοιο θα μπορούσε με κάποιον τρόπο να ταιριάξει στο canon των παιχνιδιών, ούτε όμως βιαζόμαστε να απορρίψουμε κάτι τέτοιο.
Τελικά, έχουμε: την Umbrella να δοκιμάζει φάρμακα και κάτι να πάει στραβά, πολλά ζόμπι και άλλα μεταλλαγμένα πλάσματα (αράχνες, κροκόδειλους), μπόλικο gore, διάφορους ιούς, εργαστήρια, ζόμπι σκυλιά, lickers, δράση, όπλα, εντελώς καρτουνίστικούς villains, συνδέσεις με τα γεγονότα των παιχνιδιών, υπερβολή, κλισέ, μέτριους ηθοποιούς, τεράστιες και απότομες αλλαγές στο ύφος -έχουμε ακόμα και… γρίφους, σε ένα επεισόδιο.
Εξάλλου, και τα παιχνίδια άλλαξαν ξαφνικά διάφορα στοιχεία: για παράδειγμα, στη μετάβαση από το 6 στα 7 και 8. Έτσι λειτουργεί αυτό το franchise και η νέα τηλεοπτική σειρά δεν απομακρύνεται σημαντικά από τον πυρήνα. Το σενάριο της μεταφοράς του Netflix θα μπορούσε άνετα να είναι ένα νέο παιχνίδι -spin-off αλλά και μέλος της βασικής σειράς.
Οι δημιουργοί έχουν πει ότι οι αλλαγές έχουν γίνει εσκεμμένα και ότι τα πάντα θα δικαιολογηθούν στο μέλλον, άρα μένει να δούμε αν θα έχει η σειρά δεύτερη σεζόν για να μάθουμε περισσότερα. Πάντως, είναι «Resident Evil»… Άλλωστε, πιο εύκολα μπορούμε να δεχτούμε τις απότομες εναλλαγές ύφους ως χαρακτηριστικό γνώρισμα του Resident Evil, παρά ένα, οποιοδήποτε συγκεκριμένο ύφος (σκεφτείτε απλώς τη μετάβαση από το 3 στο 4 ή από το 6 στο 7).
Διασκεδαστική, «άμυαλη» δράση, με πολλά κλισέ
Έτσι, οι δημιουργοί καταφέρνουν να δικαιολογήσουν τον τίτλο «Resident Evil». Δυστυχώς, όμως, στην προσπάθειά τους αυτή, χάνουν λίγο τον έλεγχο σε άλλα τμήματα. Για να καταφέρουν να φτιάξουν ένα timeline γεγονότων που να δένει με εκείνο των παιχνιδιών και για να χωρέσουν μέσα διάφορα στοιχεία του franchise, αφήνουν λίγο στην άκρη το writing, την ανάπτυξη των χαρακτήρων και την προσπάθεια για ουσιαστικό χτίσιμο μιας νέας πλοκής.
ΟΚ, και στα παιχνίδια έτσι είναι, αλλά αφού υπάρχει η ευκαιρία να δούμε κάτι καλύτερο, γιατί όχι; Οι ηθοποιοί είναι ικανοποιητικοί γενικά (Lance Reddick και Paola Núñez είναι εξαιρετικοί, και η Núñez μάλιστα ταιριάζει απόλυτα ως Resident Evil villain, ως χαρακτήρας αλλά και ηθοποιός).
Το σενάριο έχει ενδιαφέρον: φεύγει αρκετά προς «young adult» themes, χάνει το focus εδώ κι εκεί, εισάγει συνεχώς χαρακτήρες και καταστάσεις που εξαφανίζονται μερικές στιγμές αργότερα, αλλά έχει ενδιαφέρουσες βάσεις. Στο 2036, βλέπουμε ένα σκηνικό post apocalypse, το οποίο δυστυχώς αποτελεί κατά κύριο λόγο ένα άψυχο, κλισέ υπόβαθρο για να δούμε σκηνές δράσεις και ορδές ζόμπι.
Εδώ, η σειρά είναι γεμάτη κλισέ: ένα καλτ θρησκόληπτων που θεωρεί τα ζόμπι Θεία παρέμβαση, ένα μουσείο που διατηρεί την ιστορία του κόσμου πριν από το ξέσπασμα, κλπ. Βλέπουμε την πρωταγωνίστρια (κλασικού τύπου για το franchise, θα μπορούσε να είναι μια νέα Claire ή Jill, περίπου) να κυκλοφορεί από το ένα σημείο στο άλλο ενώ την κυνηγά η Umbrella, χωρίς να μας δίνονται αρκετά στοιχεία για τις συνθήκες: γιατί την κυνηγούν, πού πηγαίνει.
Το στήσιμο είναι αφορμή για να μας δείξουν οι δημιουργοί τον κόσμο που έχουν φτιάξει, ο οποίος προσπαθεί να χωρέσει σε 8 επεισόδια, της μίας περίπου ώρας, worldbuilding που απαιτεί πολύ περισσότερο χρόνο για να πείσει. Δράση εδώ, lickers εκεί, κυνηγητό, πυροβολισμοί, ζόμπι, πόλεις με τείχη και scavengers, τα έχει όλα, λίγο από το κάθε κομμάτι, και τα παρουσιάζει διαδοχικά, ασύνδετα.
Είναι διασκεδαστικό, με εκείνον τον «άμυαλο» τρόπο, αλλά δεν είναι κάτι παραπάνω. Όσον αφορά το κομμάτι του «woke», που γράφει αρκετός κόσμος εδώ κι εκεί, είναι απλώς ανοησίες.
Οι χαρακτήρες κάνουν ανόητες επιλογές, λίγα πράγματα βγάζουν νόημα, αλλά πρόκειται για την καρτουνίστικη δράση που έχουμε συνηθίσει στα παιχνίδια. Ναι, οι χαρακτήρες των παιχνιδιών έκαναν εξίσου ανόητες επιλογές. Ναι, το μαλλί του Leon δεν είχε πολλά να ζηλέψει από εκείνο της Jade. Περισσότερο στιλ, λιγότερη ουσία. Όπως πάντα. Και αυτό είναι ΟΚ.
Μια καλή προσπάθεια που δεν τα κατάφερε πλήρως, αλλά αφήνει υποσχέσεις
Η επιλογή της εξιστόρησης μιας νέας περιπέτειας, με καινούργιους χαρακτήρες, είναι σίγουρα καλοδεχούμενη. Έχουμε δει τους χαρακτήρες των παιχνιδιών δεκάδες φορές, σε παιχνίδια, ταινίες, σειρές, animation, spin-offs, main canon, ό,τι θέλετε. Συνήθως, οι απόπειρες εκτός των βασικών παιχνιδιών ήταν αποτυχημένες.
Καιρός είναι για νέο «αίμα» στο franchise. Αναμενόμενα, δεν πρόκειται για την καλύτερη σειρά του είδους της. Το κομμάτι που τοποθετείται στο μέλλον γίνεται γρήγορα εντελώς ανούσιο και κλισέ, το παρελθοντικό είναι πιο ενδιαφέρον αλλά κυλά πολύ αργά και κουράζει, ενώ οι συνεχείς εναλλαγές μεταξύ των δύο timelines καταντούν ενοχλητικές γρήγορα.
Το σενάριο δεν ξεχωρίζει, το ύφος δεν μπορεί να αποφασίσει αν θέλει να είναι σοβαρό ή αστείο, οι χαρακτήρες είναι generic, η δράση απλώς ικανοποιητική συνήθως.
Ωστόσο, και πάλι, πρόκειται για μεταφορά ανώτερη από τις συνηθισμένες και σίγουρα πιο ενδιαφέρουσα: υπάρχουν λόγοι να ακολουθήσεις αυτό το σενάριο, έστω κι αν είναι μόνο για να δεις πώς θα το συνδέσουν με εκείνο των παιχνιδιών -κάτι που οι άλλες μεταφορές δεν πέτυχαν, αφού ήταν είτε εντελώς ίδιες είτε τελείως διαφορετικές και ασύνδετες.
Αν σας αρέσουν μόνο τα δύο πρώτα παιχνίδια, αν από μια μεταφορά του Resident Evil περιμένετε «σοβαρό» τρόμο, μάλλον αυτό το franchise δεν είναι για εσάς και καλύτερα θα ήταν να παρακολουθήσετε κάτι άλλο, κάτι που σας ταιριάζει περισσότερο.
Αν θέλετε γροθιές σε πέτρες και άλλες γελοιότητες, είναι πιο πιθανό να περάσετε καλά με τη νέα σειρά του Netflix που, όμως, δεν φτάνει ποτέ σε πλήρως ικανοποιητικά επίπεδα και αφήνει πολλές υποσχέσεις για μία δεύτερη σεζόν. Παρά τις αδυναμίες της, ελπίζουμε η σειρά να μπορέσει να συνεχίσει και στην πορεία να βρει τον εαυτό της ώστε να μην είναι, τελικά, χαμένη ευκαιρία.