Senua’s Saga: Hellblade II – Review

Προσοχή! Μην ανοίξεις το review μόνο για να δεις τον βαθμό. Αν το κάνεις, μπορεί να καταλάβεις ότι δεν αξίζει να παίξεις το Senua’s Saga: Hellblade II -κάτι που δεν ισχύει. Όχι ακριβώς, έστω.

Δεν συνηθίζεται να σχολιάζουμε τις βαθμολογίες ενός review μέσα στο κείμενο, αλλά αυτήν τη φορά αναγκάζομαι να το κάνω, γιατί ξέρω ότι θα δοθεί συγκεκριμένη εντύπωση. Ναι, έβαλα «7» στο Senua’s Saga: Hellblade II και ναι, προτείνω να το παίξετε.

Ωστόσο, δεν μπορώ να μην αναφερθώ σε αρκετά στοιχεία του παιχνιδιού, τα οποία είναι ενδιαφέροντα, αλλά όχι καλοδεχούμενα και τα οποία αποτελούν τροφή για συζήτηση σχετικά με την προσέγγιση των βιντεοπαιχνιδιών σε διάφορες πτυχές της εμπειρίας που προσφέρουν.

Είναι ενδιαφέροντα, αλλά, δυστυχώς, τα στοιχεία αυτά είναι και ατελή -μεταξύ αυτών, η μάχη.

Το ταξίδι της Senua

Πάμε με τη σειρά. Αν δεν έχετε παίξει το πρώτο Hellblade, ήταν ένα παιχνίδι σκοτεινής φαντασίας, με επιρροές από τη σκανδιναβική μυθολογία και με μια πρωταγωνίστρια με ψύχωση, που ακούει στο κεφάλι της φωνές.

Ήταν ένα πολύ ιδιαίτερο παιχνίδι, με εμπνευσμένο σχεδιασμό και πάρα πολλές ενδιαφέρουσες ιδέες: οι φωνές ακούγονταν συνεχώς στα ακουστικά μας, πότε δεξιά και πότε αριστερά, φώναζαν, γελούσαν, μας έδιναν οδηγίες, μας κορόιδευαν. Στην οθόνη βλέπαμε, σε κάποια cutscenes, συνδυασμούς ψηφιακών γραφικών και live action, σε ένα αλλόκοτα στημένο σενάριο που ξέφευγε από τα συνηθισμένα.

Την παράσταση είχε κλέψει η Senua, η πρωταγωνίστρια, με το μακάβριο ταξίδι της για να σώσει την ψυχή του αγαπημένου της.

Η Senua γέμισε με αίματα σε όλο της το σώμα, πολέμησε με βλοσυρές οντότητες, αντιμετώπισε τους προσωπικούς της «δαίμονες», κατέβηκε σε κολασμένες τάφρους και βγήκε ζωντανή.

Στο δεύτερο παιχνίδι ξεκινάμε με την πρωταγωνίστρια σε ένα νέο ταξίδι, αυτήν τη φορά για να αντιμετωπίσει μια ομάδα που λεηλατεί χωριά, σφάζει ανθρώπους και κρατά κάποιους ως σκλάβους.

Αυτήν τη φορά δεν βρίσκεται στο επίκεντρο η προσωπική μάχη της Senua και, έτσι, η πλοκή είναι πιο συμβατική, αν τη συγκρίνουμε με εκείνη του πρώτου Hellblade.

Το σενάριο του Senua’s Saga: Hellblade II

Είναι μια ιστορία που έχει ενδιαφέρον, με αρκετά σκοτεινά στοιχεία και με πλάσματα επηρεασμένα από τη μυθολογία της Σκανδιναβίας.

Σε παρόμοιο ύφος με το πρώτο παιχνίδι, το Senua’s Saga: Hellblade II αφηγείται την πλοκή του μέσα στο κεφάλι της πρωταγωνίστριας -και, συνεπώς, στο δικό μας, αν φορέσουμε ακουστικά (κάτι που προτείνει το παιχνίδι και εγώ μαζί του, αφού είναι η σωστή επιλογή).

Οι φωνές μιλούν συνεχώς, σχολιάζοντας ό,τι συμβαίνει:

«Η Senua φοβάται, θα τα καταφέρει;»

«Δεν μπορεί, δεν μπορεί να το κάνει, δεν είναι αρκετά δυνατή».

Η ίδια η Senua μιλά πολύ λιγότερο, αλλά έχει προσωπικότητα και καταφέρνει εύκολα να μας κάνει να ταυτιστούμε με την περιπέτειά της, αν και η περιπέτεια αυτή είναι κάπως πιο αόριστη αυτήν τη φορά. Για παράδειγμα, αντί να βουτάμε στα άδυτα της ψυχής της, βουτάμε στα έγκατα της γης και βρίσκουμε αλλόκοτα πλάσματα που σχετίζονται με την αποστολή μας.

Το δεύτερο παιχνίδι περισσότερο χτίζει τον κόσμο του παρά την ίδια τη Senua, της οποίας το σεναριακό υπόβαθρο αναπτύχθηκε ως επί το πλείστον στον πρώτο τίτλο.

Δεν είναι κακή επιλογή, απαραίτητα, αλλά η πλοκή δεν ξεφεύγει σημαντικά από το πλαίσιο μιας συνηθισμένης ιστορίας σκοτεινής φαντασίας και, αυτήν τη φορά, οι ιδέες που αφορούν στην παρουσίαση της ψύχωσης της πρωταγωνίστριας δεν είναι τόσο συγκλονιστικές -αφ’ ενός επειδή το σενάριο δεν επικεντρώνεται σε αυτό το κομμάτι και αφ’ ετέρου επειδή τις έχουμε ξαναδεί.

Εδώ κι εκεί, επίσης, χρησιμοποιούνται κάποιες «κουρασμένες» μέθοδοι αφήγησης, όπως η παθητική παρακολούθηση χαρακτήρων σε στιλ ολογράμματος, που μας ενημερώνουν για γεγονότα που συνέβησαν στο παρελθόν, κλειδώνοντάς μας την πρόσβαση στο επόμενο μέρος μέχρι να τελειώσουν με όσα έχουν να δείξουν.

Photo: Xbox Game Studios

Λιγότεροι πειραματισμοί, πιο εξελιγμένη υλοποίηση

Στο δεύτερο παιχνίδι η εταιρεία ανάπτυξης, Ninja Theory, προσπαθεί να χειριστεί καλύτερα το βασικό θέμα της πλοκής, αλλάζοντας κάποια στοιχεία, αλλά δεν παρουσιάζει νέες ιδέες. Αντίθετα, μάλιστα, αφαιρεί κάποιες.

Για παράδειγμα, απουσιάζουν κάποιες μέθοδοι όπως το σπάσιμο του τέταρτου τοίχου, ενώ αυτήν τη φορά δεν υπάρχουν διάλογοι με ηθοποιούς σε live action.

Μπορώ να φανταστώ ότι η εταιρεία θεώρησε πως αυτή η τεχνική παραείναι πειραματική, ότι στο πιο εξελιγμένο τεχνικά δεύτερο μέρος θα φαίνεται κάπως παράταιρη, αλλά δεν μπορώ να κρύψω την απογοήτευσή μου· θα ήθελα να δω την τεχνική αυτή να εξελίσσεται και να χρησιμοποιείται με έξυπνους τρόπους.

Πρέπει να αναφέρω και το εξής: το πρώτο Hellblade είχε μεγαλύτερη προθυμία για πειραματισμούς. Για παράδειγμα, υπήρχαν σημεία όπως εκείνο που μας έβαζε να βρούμε τον δρόμο μας χωρίς να βλέπουμε. Το σίκουελ δεν ακολουθεί και δεν παρουσιάζει πολλές τέτοιες ιδέες -φαίνεται να αρκείται στην ανάπτυξη του οπτικοακουστικού τομέα και στην τελειοποίηση της στιλιζαρισμένης παρουσίασης.

Υπάρχουν, πάντως, ενδιαφέρουσες ιδέες, εδώ κι εκεί: κάποια στιγμή θα ακούτε τι λένε δύο χαρακτήρες δίπλα από τη Senua, αλλά οι φωνές στο κεφάλι της θα πνίξουν τον διάλογο και θα εξαφανιστούν οι υπότιτλοι, με αποτέλεσμα να μην μπορούμε (όπως και η πρωταγωνίστρια) να παρακολουθήσουμε τα λόγια.

Σε κάθε περίπτωση, το σενάριο του δεύτερου Hellblade δεν έχει το λεγόμενο «wow factor» που είχε εκείνο του πρώτου, δεν έχει τη δυνατότητα να εντυπωσιάσει στον ίδιο βαθμό με τις τεχνικές της αφήγησης, αλλά παραμένει μια αξιόλογη εμπειρία -δεν θα πω διασκεδαστική, καθώς είναι ψυχοφθόρα (χωρίς χιούμορ και με ελάχιστες χαλαρές στιγμές, με πολλές βουτιές στη σαπίλα και το σκοτάδι -κυριολεκτικό και μεταφορικό).

Η διάρκεια του Senua’s Saga: Hellblade II

Το σενάριο του δεύτερου μέρους είναι κάπως αχρείαστο, κοιτώντας τη μεγάλη εικόνα, δεν συγκλονίζει όσο το πρώτο, δεν παίρνει μεγάλα ρίσκα, αλλά παραμένει επαρκώς συναρπαστικό για να φτάσουμε ως το τέλος χωρίς να χαθεί η προσοχή μας -αν και το τέλος έρχεται κάπως απότομα και θα μπορούσε να υπονοεί τη μελλοντική ύπαρξη ενός τρίτου παιχνιδιού.

Να σημειωθεί ότι το Senua’s Saga: Hellblade II διαρκεί περίπου 6 ώρες και μπορεί να παιχτεί ως ξεχωριστό παιχνίδι, με την παρακολούθηση του «η ιστορία ως τώρα» που βρίσκουμε στο μενού -δεν είναι ιδανικό, καλύτερα είναι να έχεις παίξει το πρώτο, αλλά δεν είναι και απαγορευτικό (στο μενού βρίσκουμε κι ένα ενδιαφέρον feature με στοιχεία για την ανάπτυξη του τίτλου και για τον σχεδιασμό της Senua).

Στα highlights της πλοκής: η ανάπτυξη της ιστορίας κάποιων βασικών εχθρών, στην οποία έχει γίνει πολύ καλή δουλειά. Οι χαρακτήρες αυτοί συγκαταλέγονται στα δυνατά στοιχεία του τίτλου, γενικότερα, αλλά δεν σκοπεύω να σας πω περισσότερα, για να μην σας χαλάσω ένα από τα καλύτερα τμήματα της εμπειρίας.

Πάντως, αν και έχουμε ξαναδεί τα κόλπα του Hellblade, παραμένουν εξαιρετικά στην υλοποίηση. Για παράδειγμα, όταν η Senua κατεβαίνει σε σπηλιές όπου χωρά ίσα-ίσα, ακούμε μέσα στα αυτιά μας τις φωνές να μιλούν όλο και πιο αγχωμένα και να της λένε να φύγει, να κοιτάξει δίπλα της, να αναπνεύσει ήρεμα.

Εδώ κι εκεί, σε συνδυασμό με τον αποδοτικό σχεδιασμό των τοποθεσιών, με τον κορυφαίο ήχο και με το μακάβριο σενάριο, οι φωνές στο κεφάλι της Senua προκαλούν άγχος και τρόμο.

Το δεύτερο Hellblade κάνει βουτιά στον τρόμο

Γενικά, πρόκειται για ένα σίκουελ που αγκαλιάζει τον τρόμο σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό αυτήν τη φορά. Και ο προκάτοχός του πλησίασε τον τρόμο, αλλά η γενικότερη αίσθηση που έδινε ήταν αυτή ενός παιχνιδιού δράσης με στοιχεία horror. Τώρα, σε αρκετά κομμάτια του Hellblade II, ο τρόμος είναι στο προσκήνιο. Και είναι εφιαλτικός.

Έχει γίνει θαυμάσια δουλειά σε κάθε πτυχή του οπτικοακουστικού τομέα, έτσι ώστε το Hellblade II να έχει τη δυνατότητα να μας στήσει στον τοίχο και να μας διαλύσει.

Σκοτάδι, άγχος, οι φωνές στο κεφάλι, ήχοι τριγύρω μας, κολασμένα πλάσματα που βγαίνουν από σάπια εδάφη και μας τραβούν μαζί τους, ουρλιαχτά, η Senua αγκομαχά, εικόνες-πάνω-στην-εικόνα σε κατάλληλες στιγμές, jump scares, όλα είναι προσεκτικά σχεδιασμένα για να μοιάζει η περιπέτεια με εφιάλτη.

Υπάρχουν κάποια ενδιαφέροντα κόλπα κι εδώ: σε μια σπηλιά προσπαθούμε να αποφύγουμε ένα τέρας και, όταν μας πλησιάζει, βλέπουμε μπροστά στα μάτια μας, πάνω από την εικόνα, το πρόσωπό του, σε έντονα χρώματα -τρικ που μας θυμίζει το Alan Wake 2 της Remedy.

Ως παιχνίδι τρόμου, το Helblade II λειτουργεί έξοχα. Γενικά, η ατμόσφαιρα είναι άψογα στημένη -πάντα μακάβρια, εκτός μικρών εξαιρέσεων. Ο κόσμος τριγύρω είναι κατεστραμμένος, με λεηλατημένα μικρά χωριουδάκια, πτώματα παντού, βροχή πάνω σε στιλπνές πέτρες και ανεμοδαρμένα βουνά στην ομίχλη. Οι τοποθεσίες είναι πανέμορφες, αλλά και άγριες.

Photo: Xbox Game Studios

Η φανταστική Melina Juergens ξεχωρίζει και πάλι, υπέροχο το soundtrack

Οι ηθοποιοί κάνουν άριστη δουλειά, σε όλες τις περιπτώσεις. Ξεχωρίζει, πάλι, η φανταστική Melina Juergens, που ερμηνεύει τη Senua με πυγμή, αλλά και με φόβο. Ξεχωρίζουν και οι ερμηνείες των φωνών στο κεφάλι της, που ακούγονται εναλλάξ από κάθε ακουστικό (και οι υπότιτλοι ακολουθούν: εμφανίζονται δεξιά ή αριστερά στην οθόνη).

Άριστη δουλειά έχει γίνει και στο motion capture, που αξιοποιεί τη σύγχρονη τεχνολογία ιδανικά και εντυπωσιάζει συνεχώς -ειδικά η Senua, και ειδικά σε cutscenes, «ξεφεύγει» και ρίχνει σαγόνια. Ρίχνει σαγόνια είτε μιλάμε για τεχνικά χαρακτηριστικά, για το πώς οι «μάγοι» της Ninja Theory έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν πλήρως πειστικές εκφράσεις προσώπου, αλλά ρίχνει σαγόνια και με την ατσάλινη ερμηνεία της Juergens.

Την ατμόσφαιρα ενισχύει το εκπληκτικό soundtrack (με βασικό theme κομμάτι της Aurora). Σε πιο ήρεμες στιγμές θα ακούσετε μελωδικά κομμάτια με αιθέρια φωνητικά, σε αιματηρές αναμετρήσεις θα ηχούν στα αυτιά σας βλοσυρές μελωδίες, με φωνές που μοιάζουν δαιμονισμένες.

Το Senua’s Saga: Hellblade II απομακρύνεται από interface και tutorials

Ενδιαφέρουσα είναι η επιλογή της πλήρους απουσίας interface: δεν υπάρχουν γράμματα στην οθόνη, δεν υπάρχουν κανενός είδους στοιχεία όπως health ή κάτι παρόμοιο.

Σε αυτό το πνεύμα, δεν υπάρχει και tutorial: δεν μας δίνονται οδηγίες για το πώς να παίξουμε και ό,τι καθοδήγηση υπάρχει ακούγεται από τις φωνές στο κεφάλι της Senua (θα μας πουν, ας πούμε, να «συγκεντρωθούμε, να κοιτάξουμε καλά με τα μάτια μας», εννοώντας ότι πρέπει να πατήσουμε το πλήκτρο της συγκέντρωσης, ή θα μας πουν ότι η πανοπλία ενός εχθρού είναι πολύ σκληρή και πρέπει να τη χτυπήσουμε δυνατότερα, εννοώντας ότι πρέπει να χρησιμοποιήσουμε τις ισχυρές επιθέσεις με το σπαθί μας).

Ούτε στο πρώτο Hellblade υπήρχε interface, αλλά το δεύτερο έχει πάει ένα βήμα παραπέρα και η παρουσίαση είναι πιο συνεπής.

Τα γραφικά του Hellblade II

Οπτικά, το Hellblade II είναι πανέμορφο. Μάλιστα, δεν είναι απλώς πανέμορφο· ενδέχεται να μιλάμε για το πιο εντυπωσιακό παιχνίδι που κυκλοφορεί αυτήν τη στιγμή στην αγορά.

Οι τοποθεσίες είναι λεπτομερείς πάντα, με ιδιαίτερη φροντίδα σε κάθε πέτρα, σε κάθε χορταράκι, ώστε να έχουμε πολύ ρεαλιστική εικόνα, και με προσοχή στους φωτισμούς και τις σκιές πάνω σε κάθε αντικείμενο. Τα μοντέλα των χαρακτήρων κλέβουν την παράσταση, είτε είναι απλών εχθρών είτε (ειδικά) της Senua, ή άλλων χαρακτήρων που πλαισιώνουν την περιπέτεια.

Ναι, όπως θα έχετε δει σε trailer, υπάρχουν οι γνωστές «μαύρες μπάρες» στο πάνω και το κάτω μέρος της οθόνης, που, μαζί με άλλα εφέ κάμερας, προσπαθούν να δώσουν στην εικόνα κινηματογραφική αύρα (και το πετυχαίνουν). Γενικά, είτε βρίσκεστε σε ένα λιβάδι, είτε σε μια κατάμαυρη παραλία, είτε σε μια σπηλιά, ο οπτικός τομέας τα πηγαίνει περίφημα και αποτυπώνει πειστικά τις ζοφερές περιοχές του σκοτεινού αυτού κόσμου.

Σε σημεία τα γραφικά εντυπωσιάζουν πολύ (στα πρόσωπα κυρίως, που ξεφεύγουν από το uncanny valley με ρεαλιστικά animations σε στόματα και μάτια, και με ρεαλιστικά δόντια, αλλά και με πολύ λεπτομερείς κινήσεις σε κάθε σημείο τους), το frame rate δεν παρουσιάζει προβλήματα (είναι στα 30, δεν υπάρχει επιλογή για 60) και γίνεται πολύ καλή χρήση οπτικών εφέ, όπως εκείνων της βροχής, του ανέμου ή της ομίχλης (οι αντανακλάσεις μπορούσαν καλύτερα, καθώς το κλασικό εξαφανίζομαι-εμφανίζομαι των screen-space reflections τραβά την προσοχή από τους εξαιρετικά σχεδιασμένους χώρους).

Φανταστική δουλειά έχει γίνει και στα animations των σωμάτων, με highlight τις μάχες που, όμως, είναι (περίπου) scripted, δεν είναι ιδιαίτερα περίπλοκες και, έτσι, δίνουν περισσότερες δυνατότητες για τελειοποίηση των οπτικών στοιχείων της παρουσίασης. Εντυπωσιακά είναι και κάποια άλλα εφέ, όπως ένα που αλλάζει μπροστά στα μάτια μας το περιβάλλον, με το πάτημα ενός πλήκτρου.

Στο Xbox Series S, όπου έπαιξα τον τίτλο, είδα, εδώ κι εκεί, θολούρες στην οθόνη, πάντως -καλύπτονται αρκετά από την καλλιτεχνική επιμέλεια και τα εφέ, αλλά, πού και πού, γίνεται πολύ έντονο το ζήτημα, ειδικά όταν βρισκόμαστε εν κινήσει, σε μάχες κυρίως, αλλά όχι μόνο. Όπως και να ‘χει, το συνολικό αποτέλεσμα είναι πανέμορφο και εντυπωσιακό, ενώ, δημιουργικά, είναι υπέροχο.

Πρόκειται για τον πιο όμορφο, τον πιο εντυπωσιακό κόσμο που θα δείτε σε σύγχρονο παιχνίδι, αλλά είναι, ταυτόχρονα, άδειος και χαρακτηρίζεται από απουσία διαδραστικότητας. Μοιάζει, δηλαδή, με μια πανέμορφη βιτρίνα. Ο χαρακτηρισμός «demo της Unreal Engine 5» δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα.

Ειδική αναφορά πρέπει να γίνει στο photo mode, το οποίο είναι έξοχο: μας δίνει τη δυνατότητα να κάνουμε παύση και να μετακινούμε την κάμερα τριγύρω, ακόμα και σε cutscenes, για να βλέπουμε τον χώρο, τους χαρακτήρες και οτιδήποτε άλλο, ενώ μπορούμε να αλλάξουμε τη στάση των προσώπων που υπάρχουν στο κάδρο, να αφαιρέσουμε εντελώς χαρακτήρες, να αλλάξουμε τον φωτισμό και πολλά ακόμα.

Θα σταματάτε συνεχώς για να βγάλετε φωτογραφίες, είναι σίγουρο, και να τις πειράξετε για να φτιάξετε ιδανικές εικόνες στο πολύ εκτενές και πανέμορφο mode.

Photo: Xbox Game Studios

Το gameplay είναι σαν ταινία

Τέλος πάντων, το Senua’s Saga: Hellblade II υπερθεματίζει και θέλει να αξιοποιήσει τις δυνατότητες του μέσου των βιντεοπαιχνιδιών, για να αφηγηθεί μια ιστορία και για να μπορέσει να περάσει τα δικά του μηνύματα.

Χρησιμοποιεί ενδιαφέρουσες μεθόδους, χτίζει μια υπέροχα εφιαλτική ατμόσφαιρα, αλλά αποτυγχάνει στο χτίσιμο μηχανισμών gameplay και επαναλαμβάνεται πολύ, αν το συγκρίνουμε με τον προκάτοχό του (σεναριακά, οπτικοακουστικά, αλλά και όσον αφορά στο gameplay).

Η Ninja Theory έχει όραμα, σίγουρα, και καταλαβαίνω τι προσπαθεί να κάνει, αλλά δεν πετυχαίνει τους στόχους της, αφού αφήνει απ’ έξω σημαντικές πτυχές ενός παιχνιδιού.

Αυτό που κάνει είναι να μειώσει όλα τα «παιχνιδίστικα» χαρακτηριστικά του Hellblade, για να φτιάξει μια ωμή, ρεαλιστική (στον βαθμό που μπορεί να είναι) εμπειρία, με κινηματογραφική προσέγγιση.

Δεν υπάρχουν chests εδώ, δεν υπάρχουν skill trees και άλλα upgrades -πρόκειται για απόφαση «δίκοπο μαχαίρι»: είναι ενδιαφέρουσα η απουσία παραδοσιακών στοιχείων ενός τέτοιου παιχνιδιού, αλλά αυτή οδηγεί σε περιοχές εντελώς άδειες από δραστηριότητες και, συχνά, σε βαρετές στιγμές, πλήττοντας το pacing.

Η Senua ξεκινά άοπλη, βρίσκει ένα σπαθί και το κρατά σε όλο το παιχνίδι, πολεμώντας με απλές κινήσεις: άμυνα/απόκρουση, αποφυγή, δυνατή επίθεση και γρήγορη επίθεση. Έχουμε και μια ειδική κίνηση, που κάνει τον χρόνο να κινείται αργά για τους εχθρούς, όταν γεμίσει η κατάλληλη μπάρα (η μπάρα δεν φαίνεται στο interface, αλλά στα ρούχα της πρωταγωνίστριας).

Η μάχη του Senua’s Saga: Hellblade II

Δεν υπάρχουν άλλες κινήσεις, δεν ξεκλειδώνουμε άλλους μηχανισμούς -και όλοι οι διαθέσιμοι μηχανισμοί… υπήρχαν, αυτούσιοι, στο πρώτο Hellblade (έχει βελτιωθεί μόνο η παρουσίαση). Δεν υπάρχουν αναβαθμίσεις ή κάποια πρόοδος. Όπως παλεύουμε στην πρώτη μάχη, έτσι παλεύουμε και στην τελευταία.

Η αίσθηση της μάχης είναι πολύ καλά στημένη, πάντως: κάθε χτύπημα έχει βάρος, κάθε κίνηση είναι ρεαλιστική, τα πρόσωπα των χαρακτήρων αντιδρούν σε όσα συμβαίνουν και ακούμε συνεχώς ουρλιαχτά και κραυγές. Η μουσική στις μάχες είναι εκπληκτική, η σκηνοθεσία θαυμάσια, η αίσθηση καλοφτιαγμένη και η κινηματογραφικότητα κλέβει την παράσταση: πολλές στιγμές νιώθουμε ότι βλέπουμε καλοσχεδιασμένα cutscenes και όχι ότι χειριζόμαστε εμείς την πρωταγωνίστρια μέσα σε μια μάχη.

Καλά όλα αυτά, όμως υπάρχει μεγάλο πρόβλημα εδώ. Το πρώτο σημαντικό ζήτημα είναι πλήρης απουσία προόδου των μηχανισμών. Από την πρώτη ως την τελευταία μάχη κάνουμε ακριβώς τα ίδια πράγματα, χωρίς αλλαγές στην προσέγγιση.

Καταλαβαίνω, ναι: η Ninja Theory ήθελε να φτιάξει ένα ρεαλιστικό σύστημα μάχης, χωρίς αναβαθμίσεις και νέους μηχανισμούς, το οποίο θα μας δίνει να καταλάβουμε πόσο βάναυσο είναι το ταξίδι της Senua. Το πετυχαίνει, σε αρκετά σημεία, αλλά δεν μπορώ να σας το κρύψω… η μάχη είναι βαρετή, μετά από μερικές αναμετρήσεις.

Για την ακρίβεια, μόλις ξεπεράσεις το αρχικό σοκ, καταλαβαίνεις τι συμβαίνει με τους μηχανισμούς του Senua’s Saga: Hellblade II. Οι πρώτες μάχες θα σε εντυπωσιάσουν με την ωμότητά τους και με τη σκηνοθεσία τους, αλλά, όταν περάσει η επίδραση του οπτικοακουστικού τομέα, θα μείνεις με ένα λειψό σύστημα μάχης, εντελώς επιφανειακό, τραγικά επαναλαμβανόμενο και, τελικά, απλώς βαρετό, όταν το εξετάζουμε με όρους gameplay και όχι με όρους σινεμά.

Δυστυχώς, ακόμα και με άλλους όρους να το δούμε, το σύστημα μάχης έχει προβλήματα. Ένα παράδειγμα: κάθε, κάθε, μα κάθε αναμέτρηση μας βάζει αντιμέτωπους με έναν εχθρό τη φορά.

1v1

Η μάχη του Hellblade II είναι κάπως έτσι: αντιμετωπίζεις έναν εχθρό, τον νικάς, εμφανίζεται ένας άλλος και παίρνει τη θέση του, τον νικάς, έρχεται άλλος και παίρνει τη θέση του, μέχρι να νικηθούν όλοι. Ποτέ δεν βλέπουμε πόσοι εχθροί είναι στη σειρά για να μας πολεμήσουν και πάντα εμφανίζονται ένας-ένας, κάθε φορά, ορμώντας εναντίον μας από κάποιο σημείο εκτός της οθόνης, εκτός του πεδίου της όρασής μας. Πάλι, στις πρώτες μάχες, το στήσιμο αυτό είναι αποτελεσματικό.

Μετά από μερικές μονομαχίες, όμως, στις οποίες συμβαίνει ακριβώς το ίδιο πράγμα, με τον ίδιον ακριβώς τρόπο, σπάει η βιτρίνα και βλέπουμε την κατάσταση όπως ακριβώς είναι στην πραγματικότητα: αδιάφορη, βαρετή, χωρίς μηχανισμούς gameplay, χωρίς έμπνευση. Να μας αποτελειώσει έρχεται η προσέγγιση στα bosses, τα οποία είναι σχεδόν ανύπαρκτα: όσα υπάρχουν είναι είτε κανονικές μάχες είτε αδιάφορα set pieces, που εντυπωσιάζουν οπτικοακουστικά, αλλά δεν προσφέρουν κάτι στο gameplay.

Να σημειωθεί, επίσης, ότι το Senua’s Saga: Hellblade II είναι πανεύκολο: ακόμα και στη μεγαλύτερη διαθέσιμη δυσκολία, αυτό που είναι δύσκολο είναι το να χάσεις. Ακόμα και όταν δεχτείς πολλά χτυπήματα και η οθόνη έχει γίνει κατακόκκινη, διαπιστώνεις ότι η επιπλέον ζημιά δεν σε σκοτώνει -απλώς σε ρίχνει στο έδαφος και σου δίνει μια ευκαιρία να αποφύγεις το επόμενο χτύπημα και να σηκωθείς πάλι στα πόδια σου.

Photo: Xbox Game Studios

Τέλος, στις ενοχλήσεις συμπεριλαμβάνεται η επανάληψη διαλόγου των φωνών της Senua, που σχολιάζουν τις μάχες συνεχώς και μερικές φορές χρησιμοποιούν τις ίδιες ατάκες πολλές φορές, σε άλλες αναμετρήσεις.

Με λίγα λόγια, πιο συγκεκριμένα, η μάχη είναι έτσι: σου επιτίθεται εχθρός, αμύνεσαι με parry αν κάνει απλή επίθεση και με dodge αν έχει κόκκινη λάμψη, επιτίθεσαι με fast attacks αν δεν έχει ασπίδα ή ισχυρή άμυνα και με strong αν έχει κάτι απ’ τα δύο, αν κάνεις τέλειο parry (πιο εύκολο σε χαμηλότερα επίπεδα δυσκολίας, υπάρχουν και αρκετές επιλογές προσβασιμότητας) δημιουργείς άνοιγμα και τον σκοτώνεις αμέσως, όσο κάνεις επιθέσεις και άμυνα γεμίζεις την ειδική μπάρα και όταν φτάσει στο φουλ ενεργοποιείς το πάγωμα του χρόνου. Αυτό είναι όλο, κάθε φορά, ξανά και ξανά.

Ούτε το πρώτο παιχνίδι είχε πολύ εξεζητημένη προσέγγιση στη μάχη, αλλά το Hellblade II κάνει ένα τεράστιο βήμα προς τα πίσω και, όσο κι αν καταλαβαίνω τι προσπαθεί να κάνει, δεν μπορώ να παραβλέψω ότι το αποτέλεσμα είναι βαρετό. Πάντως, το πρώτο Hellblade είχε περισσότερες μάχες, είχε bosses, είχε και αναμετρήσεις με αρκετούς αντιπάλους ταυτόχρονα.

Η προσέγγιση στους γρίφους

Εκτός μάχης, τα πράγματα δεν είναι πολύ καλύτερα. Αυτήν τη φορά, οι γρίφοι είναι περισσότεροι σε τύπους και με αυτόν τον τρόπο διορθώνεται ένα από τα προβλήματα του πρώτου Hellblade, το οποίο κούραζε με την επανάληψη του ίδιου είδους γρίφου (με τα σύμβολα) συνεχώς.

Εδώ έχουμε περισσότερα είδη, αλλά πιο περιορισμένη έκταση στην εξερεύνηση και την επίλυση. Συνεχίζοντας στο ίδιο πνεύμα, το Senua’s Saga: Hellblade II μικραίνει ακόμα περισσότερο τα όρια του κόσμου του και μας βάζει να κυκλοφορούμε σε πλήρως γραμμικές τοποθεσίες με ιδιαίτερα μικρό μέγεθος. Έτσι, ακόμα και γρίφοι που έχουν κάποιο ενδιαφέρον στους μηχανισμούς καταλήγουν να γίνονται αδιάφοροι, επειδή λαμβάνουν χώρα σε μικρά δωμάτια, χωρίς πρόκληση και χωρίς ιδιαιτερότητες.

Επίσης, αν και οι τύποι των γρίφων είναι περισσότεροι, το στήσιμό τους δεν έχει πολύ ενδιαφέρον -δεν έχουμε, ας πούμε, κομμάτια όπως εκείνο του πρώτου παιχνιδιού, με τις ψευδαισθήσεις, παρά μόνο τυπικούς γρίφους για το είδος, σχετικά απλούς στην επίλυση (άναψε τη φωτιά για να ανοίξει η πόρτα, σβήσε τη φωτιά για να κλείσει, βρες κατάλληλους συνδυασμούς για να ανοίξεις τον σωστό δρόμο).

Ανούσια εξερεύνηση, όλο το παιχνίδι σε «ράγες»

Με λίγα λόγια, η εξερεύνηση είναι εντελώς ανύπαρκτη: απλώς περπατάμε από το ένα σημείο στο άλλο, σε γραμμικές περιοχές, που αποτελούνται από διαδρόμους, χωρίς αλληλεπίδραση με το περιβάλλον (αν εξαιρέσουμε τα collectibles που είναι κρυμμένα εδώ κι εκεί).

Η εμπειρία έχει στηθεί έτσι ώστε να θυμίζει ταινία στο μεγαλύτερο μέρος της, αλλά να μας δίνει τον έλεγχο της πρωταγωνίστριας, για να εκμεταλλευτεί και τις δυνατότητες του μέσου των video games, να της συνδυάσει με εκείνες του σινεμά και να μας δώσει ένα μοναδικό, ιδιαίτερο αποτέλεσμα.

Πράγματι, όλα αυτά ισχύουν… αλλά η διαδικασία κουράζει και γίνεται γρήγορα βαρετή. Δεν βοηθά καθόλου η πάρα πολύ αργή εισαγωγή, ενώ και κάποια μακρόσυρτα cutscenes γίνονται αγγαρεία και φέρνουν το χέρι μας κοντά στο κινητό τηλέφωνο, για να διαβάσουμε ένα άρθρο όσο η Senua σέρνεται αργά στα βράχια, χωρίς να ζητά input από εμάς (εκτός από κάποιες περιπτώσεις που το πάτημα ενός πλήκτρου την κάνει να απομακρύνει εμπόδια με τα χέρια της).

Η περιπέτεια είναι πανέμορφη, έχει κορυφαίο ήχο, αλλά είναι εντελώς κενή, άδεια και βαρετή. Περισσότερο ενοχλούν όλα αυτά όταν κάνουμε δεύτερο playthrough (μας δίνονται κάποιες αφορμές): έχει φύγει ο εντυπωσιασμός και μένουμε με το αργό, αδιάφορο gameplay και τα τεράστια cutscenes, χωρίς τη δυνατότητα για skip. Επίσης, το δεύτερο playthrough, αν και υπόσχεται ότι θα μας δώσει κάτι διαφορετικό, ότι θα συμπληρώσει την εμπειρία, τελικά δεν δίνει αρκετά για να αξίζει τον κόπο.

Καταλαβαίνω ότι δεν πρόκειται για προσέγγιση που προέκυψε κατά λάθος, αφού φαίνεται ότι οι δημιουργοί ήθελαν το παιχνίδι τους να είναι ακριβώς έτσι, αλλά πρόκειται για προβληματικό σχεδιασμό, για ένα παιχνίδι που δεν ξέρει πού να δώσει έμφαση και πώς, καταλήγοντας να κάνει λίγο απ’ όλα -και να διαπρέπει σε ελάχιστα σημεία, τα περισσότερα εκ των οποίων έχουν να κάνουν με την αξιοποίηση της τεχνολογίας, στην οποία το Senua’s Saga: Hellblade II κάνει, πράγματι, βήματα μπροστά.

Η ελληνική μετάφραση του Hellblade II

Πριν μιλήσουμε για τις προεκτάσεις που έχει η ματιά της Ninja Theory, να αναφερθούμε και στην ελληνική μετάφραση του παιχνιδιού, η οποία είναι καλύτερη απ’ ό,τι περίμενα. Για την ακρίβεια, περίμενα μετάφραση με κάποιο αυτόματο εργαλείο, όπως κάποιο που χρησιμοποιεί ΑΙ, αλλά το αποτέλεσμα δεν δείχνει ότι αξιοποιήθηκαν τέτοια μέσα -όχι αποκλειστικά, τουλάχιστον.

Η μετάφραση στα ελληνικά είναι αξιόλογη και, αν την επιλέξετε, δεν θα χάσετε κάτι· θα καταλάβετε πλήρως την πλοκή, θα ξέρετε πάντα ποιος μιλά (τα κόλπα με την τοποθέτηση των υποτίτλων έχουν ενσωματωθεί και στα ελληνικά) και, γενικά, θα έχετε μια εμπειρία που πλησιάζει πολύ στην πρωτότυπη.

Βοηθά η πλήρης απουσία όρων gameplay, καθώς αυτές οι λέξεις συχνά μεταφράζονται με τρόπο που ξενίζει τον κόσμο που έχει συνηθίσει να τις διαβάζει στα αγγλικά. Επίσης, ευτυχώς, γίνεται ξεκάθαρο ότι υπάρχει ανθρώπινο «χέρι», καθώς δεν γίνονται λάθη και χρησιμοποιούνται πιο εξεζητημένες λέξεις και φράσεις, όχι μόνο αυτολεξεί, δηλαδή.

Photo: Xbox Game Studios

Μια ιδιαίτερη εμπειρία, σίγουρα, αλλά…

Με όλα του τα θέματα, το Senua’s Saga: Hellblade II εξακολουθεί να είναι μια ιδιαίτερη εμπειρία, ένα παιχνίδι που έχει αρκετά στοιχεία που ξεχωρίζουν. Σίγουρα πρόκειται για έναν τίτλο που αξίζει να παίξετε, για να δείτε πώς χειρίζεται διάφορα θέματα και για να απολαύσετε την ξεχωριστή ματιά και την τεχνολογική δύναμη που κάνουν τον οπτικοακουστικό τομέα ασυναγώνιστο.

Είναι ένα παιχνίδι που μπορεί να γίνει αφετηρία για πολλές συζητήσεις. Αξίζει να δοθεί τόση σημασία στην τεχνολογία, ώστε ένα παιχνίδι να κάνει τόσα χρόνια να κυκλοφορήσει, παρόλο που είναι άδειο από μηχανισμούς και περιεχόμενο (εμφανίζονται λίγοι χαρακτήρες, ας πούμε, ενώ το μεγαλύτερο μέρος διαδραματίζεται σε απέραντη, κενή ερημιά) και παρόλο που διαρκεί μόνο 5-6 ώρες;

Και, επίσης, είναι καλοδεχούμενη η τόσο κινηματογραφική προσέγγιση, ακόμη κι όταν πλήττει το gameplay; Έχει μια τέτοια προσέγγιση κάτι να προσφέρει στο μέλλον του gaming, ή πρέπει να απομακρυνθούμε από αυτήν αμέσως; Είναι προτιμότερο ένα κινηματογραφικό παιχνίδι τέτοιου τύπου ή ένα παραδοσιακότερου, με έμφαση στο gameplay;

Λοιπόν, εδώ και καιρό βλέπουμε παιχνίδια του mainstream  να πλησιάζουν προς μια τέτοια κατεύθυνση, προσπαθώντας να κινηθούν όλο και πιο κοντά στο ύφος και την τεχνοτροπία μιας κινηματογραφικής ταινίας. Ωστόσο, δεν έχουμε φτάσει πολλές φορές στον βαθμό που φτάνει το Hellblade II, το οποίο αδιαφορεί για το gameplay του, το οποίο αντιμετωπίζει ως ακόμα ένα εργαλείο για να φτάσει στην πολυπόθητη κινηματογραφικότητα.

Δυστυχώς, όποια και αν είναι η απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα, το Hellblade II δεν είναι επαρκές. Αφού διαλέγει να έχει μάχες, θα έπρεπε να φροντίσει ώστε να μην γίνονται βαρετές. Αφού διαλέγει να έχει εξερεύνηση και γρίφους, αφού μας αφήνει να χειριστούμε την πρωταγωνίστρια και να κινηθούμε ελεύθερα σε μικρές περιοχές, θα έπρεπε να κάνει τους χώρους αυτούς ενδιαφέροντες.

Αν διάλεγε μια εντελώς διαφορετική προσέγγιση, αν άλλαζε είδος, ας πούμε, θα μπορούσε να πετύχει τους στόχους του. Ωστόσο, στη μορφή που έχει το παιχνίδι τώρα, είναι μια χαμένη ευκαιρία, ένα πρότζεκτ που δεν μπορεί να αποφασίσει τι θα κάνει με τα διάφορα τμήματά του και ξέρει μόνο που θέλει να ρίξει όλο το βάρος: στην κινηματογραφικότητα.

Είναι ένα βήμα πίσω για το μέσο των βιντεοπαιχνιδιών, που πασχίζει να ξεφύγει από το σινεμά και να χαράξει δική του πορεία, να εκμεταλλευθεί τα δικά του, ξεχωριστά στοιχεία και να μην είναι για πάντα μια «αντιγραφή» ενός καλύτερου μέσου ψυχαγωγίας.

Η τεχνολογία του Hellblade II είναι εντυπωσιακή και, σε πολλά σημεία, πράγματι μπορεί να χρησιμοποιηθεί υπέρ του συνολικού αποτελέσματος. Ωστόσο, όταν αφήνουμε στην άκρη την παρουσίαση και τον τεχνικό τομέα, μένουμε με μια απογοήτευση, αλλά μια απογοήτευση που αξίζει να παίξεις.

Ένα βήμα πίσω για το Hellblade, ένα βήμα πίσω και για το είδος και το μέσο, ένα βήμα μπροστά για την τεχνολογία και την καλλιτεχνική ματιά στο gaming.

Λεπτομέρειες

Διαθέσιμο σε: PC, Xbox Series X|S
Δοκιμάστηκε σε:  Xbox Series S
Εταιρεία Ανάπτυξης: Ninja Theory
Εκδότρια Εταιρεία: Xbox Game Studios
Είδος: Action-adventure, hack and slash
Pegi: 18+
Ημ/νία Κυκλοφορίας: 21 Μαΐου 2024
Official website: link

Το παιχνίδι μάς παραχωρήθηκε από την εκδότρια εταιρεία για τις ανάγκες του review.