Soul Hackers 2 – Review

Δύο χάκερς ήρθαν απόψε απ' τα παλιά

Σταύρος Ζήσης

Το Soul Hackers 2 στο σύνολο μάλλον δεν ξέρει σε ποιους ακριβώς θέλει να απευθυνθεί και τι να κάνει.

Με μια πρώτη ματιά στον τίτλο του παιχνιδιού, όσοι δεν είναι τόσο εξοικειωμένοι με τη σειρά Shin Megami Tensei της Atlus, θα πουν στο κεφάλι τους «Soul Hackers 2;;; Πού ήταν το 1;». Το Shin Megami Tensei: Devil Summoner: Soul Hackers είχε βγει πριν 25 χρόνια στο Sega Saturn και στο PlayStation 1, με την πιο πρόσφατη επανέκδοση να είναι ένα remake στο Nintendo 3DS πριν 10 χρόνια. Τι να πω; Ποτέ δεν είναι αργά, I guess. Με τα mainline Shin Megami Tensei και ειδικά την υπο-σειρά Persona να είναι στα all-time high τους, η Atlus είπε να δοκιμάσει την τύχη της με άλλο ένα spin off από την υπο-σειρά Devil Summoner. Δυστυχώς, με αμφίβολης ποιότητας αποτελέσματα.

Όπως ανέφερα, το πρώτο Soul Hackers δεν κυκλοφόρησε και σχετικά πρόσφατα. Αυτό σημαίνει όμως ότι θα πρέπει να σας είναι γνώριμο το πρώτο παιχνίδι και να κυνηγάτε ό,τι σπάνια αντίτυπα βρίσκετε για να ευχαριστηθείτε το 2; Πάλι καλά, όχι. Το Soul Hackers 2 πέρα από κάποιους χαρακτήρες που έχουν επιστρέψει από το 1ο παιχνίδι, όπως τον Victor και τον Madam Ginko, δεν έχει καμία απολύτως σύνδεση με τον προκάτοχό του. Θα μπορούσε άνετα να σταθεί και μόνο του με άλλο όνομα. Ακόμα και οι χαρακτήρες του προηγούμενου παιχνιδιού έχουν αρκετά μικρούς ρόλους και οι αναφορές τους σε προηγούμενα γεγονότα είναι πιο πολύ ένα μικρό fanservice για αυτούς που ξέρουν. Τι γίνεται όμως με την τωρινή ιστορία;

Soul hack in action

Δεν ήρθε ακόμα η ώρα σου / Εικόνα: VG24 – Atlus

Η Αποκάλυψη πρέπει να σταματήσει πάση θυσία

Η μυστήρια οργάνωση Aion, η οποία είναι μιας μορφής τεχνητή νοημοσύνη πολύ υψηλών προδιαγραφών, αρκείται στο να παρακολουθεί από μακριά την εξέλιξη της ανθρωπότητας και να μαζεύει όλων των ειδών πληροφορίες, μέχρι που έρχεται η ώρα να επέμβει για να αποτρέψει την Αποκάλυψη. Όμως, μη έχοντας μια φυσική μορφή, η Aion δημιουργεί 2 όχι-ακριβώς-ρομπότ, τη Ringo και τη Figue, και τους αναθέτει να κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να αποτρέψουν το τέλος της ανθρωπότητας.

Τα πράγματα φυσικά δεν πάνε σύμφωνα με το πρόγραμμα και τα κορίτσια επιστρατεύουν κάποιους Devil Summoners για να φέρουν εις πέρας την αποστολή τους -αρκετά γρήγορα είναι η αλήθεια. Σε αντίθεση με το 95% των υπόλοιπων JRPG που κυκλοφορούν έξω, στα πρώτα 30 λεπτά του παιχνιδιού θα έχετε ήδη ολοκληρώσει την ομάδα σας από playable χαρακτήρες που θα σας συντροφεύουν μέχρι το τέλος.

The life of summoner

Τα επικίνδυνα του επαγγέλματος / Εικόνα: VG24 – Atlus

Αν είναι να ονομάσω έναν τομέα που έχει εκτελέσει πολύ καλά το Soul Hackers 2, είναι η ιστορία και οι χαρακτήρες. Για την ακρίβεια, οι χαρακτήρες της ομάδας σας είναι στο επίκεντρο στο μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας και αυτοί είναι που καταφέρνουν να την οδηγούν με τις προσωπικότητές τους.

Είναι αυτοί οι περίεργοι τύποι που σε κάνουν να αναρωτιέσαι πώς γίνεται να είναι μέλη της ίδιας ομάδας με τις τόσο αντίθετες προσωπικότητες που έχουν, κάτι που έχει να κάνει και με τις οργανώσεις που ανήκαν πριν από τον θάνατό τους. Πέρα από τα επιφανειακά πράγματα, όλοι οι χαρακτήρες έχουν περάσει κάποια γεγονότα που τους έχουν αφήσει ψυχικά τραύματα και τους έχουν κάνει αυτούς που είναι.

Ο Arrow ήταν μέλος της Yatagarasu, οι οποίοι ήθελαν να προστατέψουν τον κόσμο, η Milady ήταν μέλος της Phantom Society και ήταν πεπεισμένη ότι ο κόσμος πρέπει να καταστραφεί και να ξεκινήσουν όλα από την αρχή, ενώ ο Saizo ήθελε απλώς να ζήσει μια ήρεμη ζωή με την αγαπημένη του μακριά από όλα αυτά. Μεγάλο highlight όμως είναι η ίδια η Ringo, η οποία είναι πολύ αξιαγάπητη και λειτουργεί σαν την καρδιά που κρατά ενωμένη την ομάδα.

let's recap

Εικόνα: VG24 – Atlus

Πέρα από τα κεντρικά τους χαρακτηριστικά, κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού ξεκλειδώνετε και character events που αποκαλύπτουν και παραπάνω πτυχές για τους χαρακτήρες σας, όπως τον ενθουσιασμό της Ringo για να δοκιμάζει τρόπους διασκέδασης των ανθρώπων ή το ότι ο Arrow στην πραγματικότητα είναι ένας τσιφούτης που χρησιμοποιεί 5-6 φορές το ίδιο σακουλάκι τσάι.

Το ίδιο το σενάριο είναι αρκετά ελκυστικό με τα γεγονότα που καλούνται να αντιμετωπίσουν οι πρωταγωνιστές μας, ενώ ταυτόχρονα πετάει και κάποια twists από ‘δω και από ‘κει για να κρατάει το ενδιαφέρον. Δεν λέω ότι είναι κάτι το αξιομνημόνευτο, αλλά κάνει τη δουλειά του και με το παραπάνω. Σίγουρα δεν φτάνει τα επίπεδα στα οποία μας έχουν συνηθίσει τα Persona ή τα mainline Shin Megami Tensei, αλλά για τα standards των spin-off είναι κάτι φρέσκο.

Arrow hidden side

Δηλαδή ποιος θα πληρώσει το λογαριασμό; / Εικόνα: VG24 – Atlus

Ένα βήμα μπρος, δύο βήματα πίσω

Το ίδιο δυστυχώς δεν μπορώ να πω για ΟΛΑ τα υπόλοιπα κομμάτια του παιχνιδιού. Για κάθε ένα πράγμα που κάνει καλά, κάνει κάτι άλλο λανθασμένα και χαλάει την ισορροπία της εμπειρίας και το πόσο ευχάριστο γίνεται το τελικό προϊόν. Ίσως το καλύτερο παράδειγμα γι’ αυτό είναι ο οπτικός του τομέας.

Ο σχεδιασμός όλων των χαρακτήρων είναι άνω του μετρίου. Αντί για τα πιο προσγειωμένα και ρεαλιστικά σχέδια που είχαν οι χαρακτήρες και τα περιβάλλοντα του πρώτου Soul Hackers, τώρα τα σχέδια διά χειρός Miwa Shirow (ο mangaka του Dogs) αγκαλιάζουν πλήρως την anime αισθητική με περισσότερες γωνίες, πιο φανταχτερά χρώματα και λιγότερο ρεαλιστικές αναλογίες.

Διαβάστε επίσης:  Monster Hunter Rise: Sunbreak - Review

Ειδική αναφορά χρειάζεται στη Ringo και τη Figue, που είναι σχεδιασμένες από τον LAM, τον κύριο καλλιτέχνη που σχεδιάζει Vtubers για το Hololive και το έχουν πάει σε άλλο επίπεδο. Τα μαλλιά τους έχουν από έξω ένα flat χρώμα και από την εσωτερική μεριά φωσφορίζουν! Θα μπορούσαν άνετα να είναι κι αυτές Vtubers για ένα επιπλέον χαρτζιλίκι.

Narcissist Mannequin

Ringo, σε καταλαβαίνω απόλυτα / Εικόνα: VG24 – Atlus

Στην ακριβώς αντίθετη όχθη όμως έχουμε τον σχεδιασμό των επιπέδων. Το να πει κανείς ότι είναι φτωχός είναι ένα μεγάλο understatement. Οι περιοχές εκτός των dungeons είναι πολύ μικρές, με τα απολύτως απαραίτητα μαγαζιά να είναι πολύ κοντά το ένα με το άλλο και, πέρα από τους διαλόγους με τους περαστικούς, δεν έχουν απολύτως τίποτα παραπάνω για εξερεύνηση.

Τα ίδια τα dungeons υποφέρουν ακόμα περισσότερο γιατί προσθέτουν στην εξίσωση και το πολύ βαρετό art direction. Την πλειοψηφία του χρόνου σας θα την περνάτε σε εγκαταλελειμμένους και λαβυρινθώδεις σταθμούς του μετρό ή σε εγκαταλελειμμένα κτήρια χωρίς ίχνος προσωπικότητας, τα οποία θα έχετε βαρεθεί μέσα στα πρώτα 5 λεπτά αφού πατήσετε το πόδι σας σε αυτά.

Δεν μιλάμε απλά για προχειροδουλειά εδώ, αλλά για κάτι που είναι αρκετά καλός λόγος να παρατήσετε το παιχνίδι. Αν περιμένατε να δείτε dungeons σαν αυτά που μας έφεραν τα Persona 4 και 5, περιττό να πω ότι θα απογοητευτείτε πλήρως. Το χειρότερο απ’ όλα όμως έχει να κάνει με το πόσο γρήγορα, ή μάλλον αργά, κινείται η Ringo στον χάρτη. Τα dungeons είναι τεράστια και ευχόμουν πολλές φορές να υπήρχε ένα κουμπί fast forward που να κάνει τη Ringo να τρέξει πιο γρήγορα για να φτάσω μία ώρα νωρίτερα στον προορισμό, ώστε να μην χρειαστεί να πεθάνω από τη βαρεμάρα.

Demon recon

Τι έχεις για μένα, γλυκιέ μου; / Εικόνα: VG24 – Atlus

Και την κατάσταση δεν βοηθάει καθόλου ούτε ο ακουστικός τομέας. Η Figue αναλαμβάνει δράση σαν mission control και θα σχολιάζει τα πάντα. Βρίσκετε κάποιον από τους δαίμονές σας στο πεδίο, κάτι που γίνεται συνέχεια; Εμφανίζεται ένας εχθρός; Σας κυνηγάει ένας εχθρός; Καταφέρνετε να ξεφύγετε; Η Figue θα τα σχολιάσει όλα με το που γίνονται.

Στην αρχή δεν με πείραξε τόσο, αλλά με την συχνότητα που έρχονται οι σχολιασμοί λόγω των πραγμάτων που συνέβαιναν γύρω μου και πόσο πολύ επαναλαμβάνονται, ήθελα να την πυροβολήσω μήπως και αυτό την κάνει να σωπάσει. Και σαν (σάπιο) κερασάκι στην τούρτα, είναι το soundtrack που ταιριάζει με το υπόλοιπο design. Είναι εντελώς μέτριο και δεν έχει καμία προσωπικότητα. Δεν το πιστεύω ότι λέω για παιχνίδι Shin Megami Tensei ότι το soundtrack είναι μέτριο!

Διαβάστε επίσης:  Τα Παιχνίδια Του Μήνα - Αύγουστος 2022

Το gameplay δυστυχώς χρήζει βελτίωσης

Το gameplay όμως είναι που δείχνει περίτρανα ότι το παιχνίδι έχει μάλλον μια κρίση ταυτότητας. Σαν κλασικό Shin Megami Tensei, έχει διατηρήσει τις turn-based μάχες, με τους χαρακτήρες σας να βρίσκονται στην πρώτη γραμμή κι εσείς να δίνετε εντολές. Και εκεί είναι που ξεκινάει η κρίση ταυτότητας που λέγαμε.

Στην ομάδα σας δεν βάζετε τους δαίμονες να παλεύουν για εσάς, αλλά όλη τη δουλειά την κάνουν οι ίδιοι οι άνθρωποι και οι δαίμονες λειτουργούν σαν άλλο ένα κομμάτι εξοπλισμού. Χρησιμεύουν μόνο στο να δίνουν skills που χρησιμοποιούν οι χαρακτήρες και να επιτίθενται στα Sabbaths AKA τα all-out-attacks. Το κακό είναι ότι πέρα από το twist με τα stacks, όπου το να χτυπάτε στην αδυναμία ενός εχθρού κάνει το Sabbath στο τέλος του γύρου κάπως πιο δυνατό, το παιχνίδι δεν έχει κάτι για να το κάνει να διαφοροποιηθεί. Δεν μπορεί να αποφασίσει αν θέλει να είναι ένα knock-off των mainline Shin Megami Tensei ή ένα knock-off των Persona.

boss fight

Εδώ αρχίζουν τα δύσκολα / Εικόνα: VG24 – Atlus

Πέρα από τις μάχες, στα dungeons που επισκέπτεστε οι δικοί σας δαίμονες θα επιχειρούν να κάνουν αναγνώριση χώρου, να βρίσκουν διάφορα αντικείμενα και να στρατολογούν καινούργιους δαίμονες για λογαριασμό σας, τους οποίους μπορείτε είτε να τους χρησιμοποιείτε στη μάχη είτε στο demon fusion για τη δημιουργία ενός καινούργιου δαίμονα.

Το σύστημα μάχης γίνεται διασκεδαστικό ώρες-ώρες κάνοντας καλή χρήση των δαιμόνων και μαζεύοντας stacks για το Sabbath, αλλά στο τέλος της ημέρας δυστυχώς απλώς κάνει τη δουλειά του και τίποτα άλλο. Μέσα σε όλα αυτά, έχουμε και την ύπαρξη του Soul Matrix. Είναι ένα ακόμα «dungeon» στο οποίο εξερευνάτε κυριολεκτικά τον εσωτερικό κόσμο των συμπαικτών σας και βλέπετε αναμνήσεις και διάφορα γεγονότα που τους έχουν κάνει αυτούς που είναι.

Σε αυτό πηγαίνει και το σχόλιο που έκανα πριν για το «Persona knock-off». Δυστυχώς το Soul Matrix κάνει φανερές ακόμα περισσότερες πτυχές των συμπαικτών σας και είναι κάτι πάνω στο οποίο έχει σχεδιαστεί το παιχνίδι. Όσο καλά και να ακούγονται αυτά, το πρόβλημα είναι ότι ο συνδυασμός του άθλιου level design με το απλώς ok gameplay θα σας κάνει να το βλέπετε πιο πολύ σαν αγγαρεία πάρα κάτι για το οποίο ανυπομονείτε να κάνετε.

mook battle

Να εκμεταλλεύεστε τις αδυναμίες των εχθρών / Εικόνα: VG24 – Atlus

Το Soul Hackers 2 δεν είναι κακό παιχνίδι, αλλά επίσης δεν είναι και τίποτα το ιδιαίτερο.

Για να δανειστώ και μια φράση που αρμόζει πιο πολύ στις κριτικές ταινιών και σειρών: Σε ποιους ακριβώς απευθύνεται αυτό το παιχνίδι; Απευθύνεται στους fans του Shin Megami Tensei; Απευθύνεται στους fans του Persona; Το RPG κομμάτι το κάνει χειρότερα και από τα 2, το κομμάτι των δαιμόνων το κάνει χειρότερα από τα Shin Megami Tensei και το κομμάτι της ανάπτυξης των χαρακτήρων απλώς δεν το κάνει τόσο καλά όσο τα Persona.

Είναι μεγάλο κρίμα γιατί έχει ένα όντως ενδιαφέρον σενάριο και χαρακτήρες, αλλά με το απαίσιο level design και το ότι δεν έχει ποικιλία από πράγματα για να κάνετε έξω από τις μάχες, το παιχνίδι δεν σας επιτρέπει να το απολαύσετε όπως έπρεπε.

Λεπτομέρειες
Διαθέσιμο‌ ‌σε:‌ PS5, PS4, Xbox One, Xbox Series X|S, PC

Δοκιμάστηκε‌ ‌σε:‌ PS5
Εταιρεία‌ ‌Ανάπτυξης:‌ Atlus
Εκδότρια‌ ‌Εταιρεία:‌ Atlus
Είδος:‌ JRPG
Ηλικίες:‌ 18+‌
Ημ/νία‌ ‌Κυκλοφορίας:‌ 26 Αυγούστου 2022
Official website:‌ soulhackers2.atlus.com

Το παιχνίδι μάς παραχωρήθηκε από την εκδότρια εταιρεία για τις ανάγκες του review.

Θετικά

  • Στον πυρήνα έχουμε ένα πολύ ενδιαφέρον σενάριο
  • Πολύ καλογραμμένοι χαρακτήρες
  • Ομορφος σχεδιασμός χαρακτήρων
  • Οι μάχες έχουν ενδιαφέρον σε ορισμένα σημεία

Αρνητικά

  • Δυστυχώς το gameplay δεν κάνει αρκετά για να ξεχωρίσει
  • Αισχρό level design
  • Μέτριο soundtrack
  • Κακή υλοποίηση του Soul Matrix
  • Δεν έχει πολλά πράγματα να κάνετε έξω από τα dungeons

Βαθμολογία

7
Καλό
Δείτε το νέο VG24 Podcast:

Αφήστε σχόλιο

* Με τη συμπλήρωση των στοιχείων, αποδέχεστε την αποθήκευση και τη διαχείριση των πληροφοριών σας από την ιστοσελίδα.

Thanks for submitting your comment!

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ