The Callisto Protocol – Review

Υπάρχει μια πολύ συγκεκριμένη ισορροπία που πρέπει τα παιχνίδια τρόμου με έντονη δράση να πετυχαίνουν. Το The Callisto Protocol προσπαθεί, αλλά δεν είναι πλήρης επιτυχία. Περισσότερα στο review, παρακάτω.

Το νέο παιχνίδι τρόμου, The Callisto Protocol, έρχεται «συστημένο»: είναι έργο του Glen Schofield, δημιουργού του Dead Space.

Μια ματιά στον νέο του τίτλο αρκεί για να καταλάβουμε από πού προέρχεται: χειριζόμαστε έναν διαστημικό τύπο, με διαστημική στολή και διαστημικά όπλα, εξερευνάμε κλειστοφοβικές διαστημικές τοποθεσίες, αντιμετωπίζουμε μεταλλαγμένες απειλές.

The Callisto Protocol: Πνευματικός διάδοχος του Dead Space

Δεν είναι μόνο το βασικό κόνσεπτ που θυμίζει Dead Space, όμως. Υπάρχει η αφαιρετική προσέγγιση και στο The Callisto Protocol, με μενού που εμφανίζονται ως μέρος του κόσμου του παιχνιδιού, με την μπάρα ενέργειας επίσης να φαίνεται ως στοιχείο του σύμπαντος αυτού (στον λαιμό του πρωταγωνιστή, όχι σε κάποιο interface).

space vista

Εικόνα: Krafton

Επίσης, η βασική «λούπα» του gameplay θυμίζει Dead Space: εξερευνάμε, σκοτώνουμε εχθρούς, μαζεύουμε «πόντους», εξαργυρώνουμε σε συγκεκριμένα σημεία για να πάρουμε όπλα και upgrades.

Καλά όλα αυτά και, σε γενικές γραμμές, λειτουργούν όπως πρέπει. Ωστόσο, υπάρχουν κάποια πιο ενδιαφέροντα τμήματα, αλλά και κάποια που δεν είναι ιδανικά.

Ξεκινώντας το The Callisto Protocol, βρισκόμαστε σε ένα διαστημόπλοιο και είμαστε ο Jacob.

Ναι, τα γραφικά είναι όσο εντυπωσιακά φαίνονται

Το πρώτο πράγμα που βλέπω είναι χωρίς αμφιβολία τα γραφικά. Τα περιβάλλοντα, ακόμα και σε ένα σχετικά αδιάφορο μέρος όπως το πιλοτήριο του σκάφους, είναι εκθαμβωτικά, γεμάτα λεπτομέρειες, καλοσχεδιασμένα, ρεαλιστικά και φωτισμένα με ιδανικό τρόπο. Οι χαρακτήρες, όμως, είναι που κλέβουν την παράσταση.

Το δέρμα, τα μαλλιά, τα μάτια, κάθε σημείο του σώματος των ανθρώπων, αλλά και των τεράτων, έχει σχεδιαστεί με προσοχή, με πολλές λεπτομέρειες. Τα ρούχα, επίσης, είτε μιλάμε για πραγματικά ρούχα είτε για στολές τύπου Ρόμποκοπ, είναι πολύ ρεαλιστικά και, συνολικά, τα μοντέλα των χαρακτήρων, σε real-time, εν μέσω gameplay, είναι από τα καλύτερα που έχω δει.

the callisto protocol dialogue

Εικόνα: Krafton

Στη συνέχεια, βλέπω τα animations, που επίσης κλέβουν την παράσταση. Έχουμε εξαιρετικές ερμηνείες από όλους τους ηθοποιούς, με εντυπωσιακά animations στα πρόσωπα αλλά και στα σώματα των χαρακτήρων. Εδώ, πάντως, παρά το υψηλό επίπεδο της ποιότητας, υπάρχουν κάποια σημεία που πλήττουν τη συνολική εικόνα.

Για παράδειγμα, όταν πέφτουμε από ψηλά, όταν σκαρφαλώνουμε και σε μερικές άλλες, συνήθως συγκεκριμένες στιγμές, ο πρωταγωνιστής μοιάζει να «ξεχνά» κάποια frames του animation και η κίνηση φαίνεται αλλόκοτη.

Σε γενικές γραμμές, ναι, ισχύουν όσα έχετε ακούσει: το The Callisto Protocol είναι πανέμορφο και πολύ εντυπωσιακό οπτικά.

Performance ή quality; 

Ευτυχώς, το παιχνίδι τρέχει εξαιρετικά, επίσης. Είναι γνωστό ότι σε Xbox και PC τα πράγματα δεν είναι εξίσου ρόδινα, σε PS5 όμως, όπου εγώ έπαιξα, το αποτέλεσμα είναι άριστο.

Έχουμε δύο επιλογές στα modes: performance και quality. Το δεύτερο ενεργοποιεί ray-tracing σε σκιές και αντανακλάσεις, μεταξύ άλλων, και θα έλεγα ότι είναι η ιδανική επιλογή, παρά τη θυσία στα frames (30 fps στο quality, 60 στο performance, σε γενικές γραμμές σταθερά και τα δύο modes, με μικρές εξαιρέσεις σε συγκεκριμένες στιγμές).

Από νωρίς φαίνεται η διαφορά: μπαίνω στο μπάνιο του σκάφους και βλέπω ότι στον καθρέπτη δεν φαίνεται το είδωλο του χαρακτήρα μου. Είχα επιλέξει το performance mode. Στη συνέχεια, αλλάζοντας το mode σε quality (δεν αλλάζει in-game δυστυχώς, πρέπει να πάμε στο αρχικό μενού, όμως η ταχύτητα των loading είναι τόσο γρήγορη που δεν έχει ιδιαίτερη σημασία), στο ίδιο σημείο, είδα ότι ο καθρέπτης λειτουργούσε ως καθρέπτης, έδειχνε δηλαδή τον χαρακτήρα μου κανονικά.

Έτσι, δοκίμασα το quality σε διάφορα σημεία: οι αντανακλάσεις δεν περιορίζονται σε καθρέπτες και γυαλιά, αλλά εμφανίζονται σε μέταλλα και άλλες επιφάνειες. Έτσι, το συνολικό αποτέλεσμα με το quality mode δίνει εξαιρετικά ρεαλιστική εικόνα, η οποία επωφελείται σημαντικά από τις βελτιωμένες σκιάσεις, επίσης. Τελικά, είναι θέμα γούστου, σίγουρα, αλλά τα δύο modes είναι καλοδουλεμένα και δίνουν ακριβώς ό,τι υπόσχονται (και στο performance, το The Callisto Protocol παραμένει ένα πανέμορφο παιχνίδι).

Λοιπόν, αφού είδα όλα αυτά, ξεκίνησα να παίζω και, μέσα στην πρώτη ώρα, εντόπισα ήδη κάποια προβλήματα.

Quality of life… δεν έχουμε

Το πρώτο, που συνεχίζει σε όλη τη διάρκεια του τίτλου και διαχέεται σε αρκετές πτυχές, είναι μια αδιαφορία για το «quality of life». Η πρώτη φορά που εντόπισα αυτήν την προσέγγιση ήταν όταν βρήκα ένα ηχητικό αρχείο, ένα κλασικό «ημερολόγιο» σε μορφή ήχου, μια «κασέτα».

Ε, για να ακούσω τι λέει ο χαρακτήρας που έγραψε την κασέτα, έπρεπε να μείνω ακίνητος, να ανοίξω το μενού και να ενεργοποιήσω το ηχητικό αρχείο, περιμένοντας στη συνέχεια να τελειώσει. Δεν μπορούσα να ακούω ενώ περπατάω. Αργότερα, βλέπουμε παρόμοια προσέγγιση, σε διαφορετική μορφή: όταν αγοράζω upgrades ή σφαίρες, δεν μπορώ να πάρω πολλά πράγματα μαζί, αλλά μόνο ένα. Τα checkpoints είναι πολύ αραιά και εμφανίζονται αποκλειστικά σε σημαντικά γεγονότα (αν εξερευνάς για να βρεις προμήθειες, αλλά δεν προχωρήσεις το σενάριο, δεν ενεργοποιείται checkpoint). Τα death animations δεν μας αφήνουν να πατήσουμε skip (ούτε τα cutscenes).

the callisto protocol fight scene with monster

Εικόνα: Krafton

Τέτοια στοιχεία, σε συνδυασμό, οδηγούν σε τέτοιες καταστάσεις: πηγαίνω στον σταθμό των αναβαθμίσεων, αγοράζω τέσσερα πακέτα με σφαίρες, ένα-ένα, περιμένοντας κάθε φορά να τελειώσει η διαδικασία, αγοράζω μια αναβάθμιση για ένα όπλο, περιμένω πάλι. Πάω στο επόμενο δωμάτιο, αντιμετωπίζω έναν εχθρό, με σκοτώνει ξαφνικά με ένα χτύπημα. Βλέπω ένα death animation με μεγάλη διάρκεια. Ξανά πίσω, στον σταθμό (με σχεδόν μηδενικό χρόνο loading). Πρέπει να αγοράσω ξανά τα πάντα, όπως πριν, γιατί το checkpoint δεν σώζει τέτοιες διαδικασίες. Υπάρχει και manual save, που μας αφήνει να σώσουμε την πρόοδο χειροκίνητα, όμως σώζει… μόνο τα checkpoint.

Τέλος πάντων, είμαι ο Jacob, βρίσκομαι στο διαστημόπλοιο. Ο άλλος πιλότος μού λέει να πάω στην αποθήκη του σκάφους. Πηγαίνω, και ενώ ελέγχω αυτό που μου ζήτησε ο πιλότος, έρχονται «πειρατές» στο όχημα. Ο πιλότος μού λέει να γυρίσω γρήγορα στο πιλοτήριο. Και εδώ εντοπίζω ένα παράξενο πρόβλημα, που επίσης διαχέεται στον τίτλο, σε κάποιο βαθμό. Είμαι σε έναν διάδρομο. Από τη μία μεριά, στην οποία δεν έχω κατευθυνθεί ακόμη, βλέπω φωτιές. Η άλλη μεριά είναι εκείνη από την οποία μόλις είχα έρθει, ξεκινώντας από το πιλοτήριο. Αφού πρέπει να πάω στο πιλοτήριο, γυρνάω από εκεί, απ’ όπου ήρθα (εξάλλου, παίζω παιχνίδι τρόμου και ένας διάδρομος με φωτιές δεν μοιάζει με «σωστός» δρόμος).

Πηγαίνω στο πιλοτήριο, βρίσκω τον πιλότο. Αδιάφορα, μου λέει: «άντε, ακόμα εδώ είσαι; Πήγαινε στην αποθήκη». Μα, αυτός δεν μου είπε μόλις τώρα να έρθω στο πιλοτήριο; Ε, λοιπόν, ήρθα! Μας την πέφτουν πειρατές, ξύπνα, NPC!

Διαβάστε επίσης:  Westwood Shadows - Preview (Early Access)

The Callisto Protocol: Εφιαλτική δράση «on rails»

Νόμιζα ότι επρόκειτο για bug, μέχρι που πήγα, τελικά, από την άλλη μεριά του διαδρόμου και ενεργοποιήθηκε η πρόοδος. Στη συνέχεια, είδα κάποιες κινηματογραφικές σκηνές, στις οποίες έπρεπε να κινούμαι στους διαδρόμους του σκάφους χωρίς να με βλέπουν οι πειρατές, που ήταν πολύ κοντά μου -ήταν ξεκάθαρο ότι δεν πρόκειται να με δουν, ότι αυτές οι σκηνές δεν είναι πραγματικά αυτό που δείχνουν, ότι είναι απλώς κινηματογραφικές στιγμές για να στήσουν ατμόσφαιρα.

the callisto protocol protagonist

Εικόνα: Krafton

Στις 9 ώρες που χρειάστηκαν για να τερματίσω το The Callisto Protocol, δεν μου έτυχε ξανά κάτι τέτοιο, να μην ενεργοποιείται η πρόοδος και οι χαρακτήρες να συμπεριφέρονται έτσι, παράταιρα. Ωστόσο, η προσέγγιση αυτή μαρτυρά τον τρόπο με τον οποίον κινείται η εμπειρία: πλήρως γραμμικά.

Εκτός από τους διαδρόμους που οδηγούν σε επιπλέον προμήθειες ή ηχητικά αρχεία, το υπόλοιπο κομμάτι του παιχνιδιού αποτελείται από έναν, μοναδικό δρόμο, χωρίς παρακάμψεις, χωρίς εξερεύνηση, χωρίς ανοιχτά σημεία. Πηγαίνουμε από το ένα σημείο, στο άλλο, μετά στο επόμενο, δεν γυρνάμε πίσω.

Η γραμμική προσέγγιση (που λείπει κάπως πλέον από τα παιχνίδια) δεν είναι από μόνη της ενοχλητική. Ωστόσο, εδώ μιλάμε για τόσο γραμμική πρόοδο που σε κάποια σημεία το gameplay θα μπορούσε να είναι cutscene και, σε τέτοιου τύπου εμπειρίες, σε survival horror με προμήθειες και διαχείριση πόρων, είναι ωραίο να «χανόμαστε» πού και πού.

Πάντως, ο σχεδιασμός των επιπέδων καταφέρνει ιδανικά κάτι, το οποίο ίσως και να ευθύνεται για τη γραμμικότητα: οι χώροι είναι γεμάτοι με αντικείμενα, με σχήματα, με καλώδια, με κουτιά, με αγωγούς, με σωλήνες και πολλά άλλα, όμως δεν χανόμαστε, πάντα ξέρουμε προς τα πού πρέπει να πάμε. Ίσως, για να διατηρηθεί η ροή, χωρίς όμως να μειωθούν οι λεπτομέρειες των χώρων, έπρεπε να απλοποιηθεί η δομή της εμπειρίας.

Σε κάθε περίπτωση, αν σας φαίνεται ελκυστικό ένα τόσο γραμμικό παιχνίδι, θα απολαύσετε τον σχεδιασμό των επιπέδων. Εγώ λέω ότι, παρόλο που δεν είναι απαγορευτικό στοιχείο, μπορούσε να γίνει κάτι καλύτερο, χωρίς να χαθεί η γραμμικότητα.

«Βρόμικη» επιστημονική φαντασία

Τέλος πάντων, στη συνέχεια γίνονται κάποια πράγματα, όλα πάνε στραβά και καταλήγουμε σε μια φυλακή, βγαλμένη απευθείας από την επιστημονική φαντασία των 80s. Σκοτεινή, ωμή, «gritty», βρόμικη επιστημονική φαντασία τύπου RoboCop και είμαι πολύ ευτυχισμένος σε εκείνο το σημείο -ξεχνάω και ότι κινούμαι, επί της ουσίας, σε «ράγες» και κάνω ακριβώς ό,τι θέλει το παιχνίδι, σε έναν «διάδρομο» με cutscenes και μάχες.

ambience, sci fi setting

Εικόνα: Krafton

Όπως και να ‘χει, το setting είναι υπέροχο. Μετά, σκάνε μεταλλαγμένοι, το σενάριο μας οδηγεί σε διάφορες τοποθεσίες, υπόγεια, τούνελ, χιονισμένα βουνά (όλα πανέμορφα). Η ιστορία για ένα μεγάλο μέρος απλώς μένει σε αφήγηση του τύπου «βρες το κέντρο ελέγχου», «βρες πώς θα φύγουμε από εδώ» και προς το τέλος πετά πάνω μας όλες τις πληροφορίες με άχαρο exposition και με βάση χαρακτήρες των οποίων η προσωπικότητα δεν αναπτύσσεται ποτέ. Πάντως, το σενάριο έχει κάποιο ενδιαφέρον και είναι επαρκές για να μας κρατήσει το ενδιαφέρον ως το τέλος, παρά τις άκομψες στιγμές του. Πάλι, μπορούσε να γίνει κάτι καλύτερο -έχει, όμως, τη «στόφα» του franchise, άνετα βγάζει μερικά σίκουελ.

Χορταστικό gore

Κάποια στιγμή, βλέπουμε για πρώτη φορά ένα βασικό κομμάτι του gameplay: τη μάχη. Γενικά το The Callisto Protocol παρουσιάζει σιγά-σιγά τους μηχανισμούς του, εμφανίζει λίγα-λίγα τα όπλα, έναν-έναν τους τύπους εχθρών. Η δομή είναι προσεκτικά στημένη ώστε να μην μπερδεύει, ώστε να κατανοούμε πλήρως το ένα στοιχείο πριν πάμε στο επόμενο -εδώ, έχει γίνει καλή, εξυπνη δουλειά.

Η μάχη, όταν πρωτοπαρουσιάζεται, φαίνεται υπέροχη. Το gameplay βασίζεται κυρίως στη μάχη σώμα με σώμα (melee) και αυτό είναι και το πιο εντυπωσιακό μέρος της. Κρατάμε στο χέρι έναν σωλήνα (μετά, βρίσκουμε κι άλλο όπλο) και χτυπάμε με δύναμη, που εκφράζεται μέσω των εξαιρετικών animations, ενώ πετάγονται παντού αίματα, κομμάτια, κόκκαλα, δόντια. Ο χώρος γεμίζει με αίμα, ο πρωταγωνιστής επίσης και το gore είναι παντού, έντονο, αηδιαστικό, χορταστικό.

Σκηνοθετικά, η μάχη χτυπά διάνα (ακολουθείται, μάλιστα, προσέγγιση παρόμοια με εκείνη του God of War, με μονοπλάνο). Οι μηχανισμοί, όμως, δεν είναι πάντα διασκεδαστικοί, δυστυχώς.

Σε ένα παιχνίδι τρόμου με δράση, πρέπει να βρεθεί εκείνο το σημείο που οι μάχες δεν απομακρύνουν τον τρόμο. Μπορεί να έχουμε όπλα, ο πρωταγωνιστής μας ίσως να είναι ισχυρός, όμως υπάρχουν τρόποι να διατηρηθεί το στοιχείο του τρόμου και η εμπειρία να προκαλεί άγχος.

Υπέροχος ήχος, δράση πάνω από τον τρόμο

Το The Callisto Protocol προσπαθεί, όμως δεν τα καταφέρνει πάντα. Ο τρόμος προκύπτει κυρίως από την ατμόσφαιρα εδώ, από τους ήχους, τη μουσική, τον φωτισμό. Ο σχεδιασμός του ήχου είναι τρομερός, ευτυχώς, με ανατριχιαστικές νότες, με εφιαλτικά εφέ, με σίδερα που πέφτουν, με κραυγές, με ήχους που «σπάνε κόκκαλα».

the callisto protocol monster

Εικόνα: Krafton

Ειδικά αν φοράτε ακουστικά που μπορούν να «δώσουν» τρισδιάστατο ήχο, θα εντυπωσιαστείτε -υπάρχουν και κάποιες ενδιαφέρουσες ιδέες με τα κανάλια του ήχου, όπως ας πούμε το πώς ακούγονται οι φωνές στον ασύρματο πιο δυνατά από τη δική μας. Κι εδώ υπάρχουν κάποια μικροθέματα, όπως οι απότομες εναλλαγές στον ήχο όταν αλλάζουμε χώρους, σε ορισμένα σημεία, αλλά, σε γενικές γραμμές, το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικό.

Όμως, η γραμμική πρόοδος, η ποσότητα των πυρομαχικών που βρίσκουμε, η δύναμη του πρωταγωνιστή μας, αλλά και με ο αριθμός των εχθρών που αντιμετωπίζουμε, δεν αφήνουν τον τρόμο να «περάσει» στο gameplay. Μπορεί να νιώθουμε συνεχώς την απειλητική ατμόσφαιρα, αλλά δεν τρομάζουμε πραγματικά. Περισσότερο πρόκειται για ένα παιχνίδι δράσης, κινηματογραφικού τύπου, με τρομακτική ατμόσφαιρα, παρά για παιχνίδι τρόμου με δράση.

Η μάχη του The Callisto Protocol είναι… αλλόκοτη

Η μάχη, τώρα, σιγά-σιγά δείχνει τα προβλήματά της. Το βασικότερο εντοπίζεται στον μηχανισμό της αποφυγής (dodge). Όταν αντιμετωπίζουμε ένα τέρας, μπορούμε με τον αριστερό μοχλό να αποφεύγουμε τις επιθέσεις του, κουνώντας το σώμα του πρωταγωνιστή μας προς τα αριστερά ή τα δεξιά (ή κάνοντας block αν κινούμαστε προς τα πίσω). Είναι ένα σύστημα που θυμίζει παιχνίδι μποξ, και στην αρχή μοιάζει ιδανικό.

Διαβάστε επίσης:  Το υπέροχο Inscryption στο PS5, με λειτουργίες DualSense

Δεν είναι εντελώς ξεκάθαρο αν πράγματι πετυχαίνουμε το dodge, δεν είναι πολύ εύκολο να «διαβάσουμε» τις επιθέσεις έγκαιρα για να τις αποφύγουμε και, γενικά, φαίνεται ότι είναι ένα σύστημα που ακολουθεί τις επιταγές του τρόμου και υπηρετεί το είδος. Όμως, όσο κι αν αυτό το απρόβλεπτο στοιχείο ταιριάζει στο είδος, εδώ γίνεται απλώς εκνευριστικό.

Όταν αντιμετωπίζουμε ένα τέρας, αντέχεται. Όταν, όμως, έχουμε μπροστά μας 7 πλάσματα που μας επιτίθενται και εμείς κάνουμε κατα λάθος dodge ενώ θέλουμε να τρέξουμε μακριά, ή όταν, παρόλο που είμαστε σίγουροι ότι πετύχαμε σωστά το dodge δεχόμαστε damage και πεθαίνουμε με ένα χτύπημα, αρχίζει ο εκνευρισμός. Μάλιστα, υπάρχει επιλογή για αυτόματο dodge, την οποία δοκίμασα και… πάλι με πετύχαιναν οι επιθέσεις, πολλές φορές. Επιπλέον, τα πυροβόλα όπλα που έχουμε είναι, επίσης, ενοχλητικά. Στην αρχή είναι σχεδόν άχρηστα, δεν προκαλούν ιδιαίτερη ζημιά πριν τα αναβαθμίσουμε, αλλά το πιο ενοχλητικό στοιχείο τους είναι το πώς τα αλλάζουμε.

monster

Εικόνα: Krafton

Για να αλλάξουμε όπλο, πρέπει να ολοκληρωθεί ένα animation κάθε φορά. Ο πρωταγωνιστής βγάζει το όπλο, το οπλίζει, το κρατά, κάνει μερικά δευτερόλεπτα να ολοκληρώσει την κίνηση και αν τη διακόψουμε (πυροβολώντας, ας πούμε) δεν είναι σίγουρο ότι θα καταφέρουμε πράγματι να αλλάξουμε όπλο. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα πολλές φορές να αλλάζουμε όπλο, να πυροβολούμε, να μην γίνεται τίποτα, να αναρωτιόμαστε γιατί, και να βλέπουμε ότι δεν αλλάξαμε ποτέ και έχουμε μείνει με το όπλο που δεν έχει σφαίρες.

Να προσθέσω εδώ ότι αν θέλουμε να γεμίσουμε ζωή, πρέπει πάλι να περιμένουμε να ολοκληρωθεί ένα μακρόσυρτο animation, το οποίο δεν μας αφήνει να κινούμαστε παράλληλα. Θα μου πείτε «ναι, αλλά αυτό δεν προκαλεί τρόμο;». Ναι, αλλά επειδή πρόκειται επί της ουσίας για παιχνίδι δράσης, προκαλεί περισσότερο εκνευρισμό. Ο τρόμος του The Callisto Protocol, εκτός από την ατμόσφαιρα, στηρίζεται σε τέτοιους, αργούς μηχανισμούς, που όμως δεν ταιριάζουν στη γενικότερη προσέγγιση.

Άδικα spikes δυσκολίας

Ωστόσο, μπορεί όλα αυτά να σας αρέσουν και θα το δεχτώ. Υπάρχουν, όμως, κάποια σημεία που είναι απλώς ενοχλητικά. Υπάρχουν κάποια mini-bosses που είναι αναίτια δύσκολα και εκνευριστικά, τα οποία μάλιστα επαναλαμβάνονται συνεχώς, τα πολεμάμε πάρα πολλές φορές.

Το τελευταίο boss, όμως, κρατά τα σκήπτρα. Ένα μεγάλο σε μέγεθος πλάσμα, το οποίο τρέχει ξαφνικά κατά πάνω μας και αν μας πετύχει μας σκοτώνει με ένα χτύπημα, μερικές φορές, όχι όλες, ενώ εμείς δεν βλέπουμε καν πού βρίσκεται για να το αποφύγουμε, ενώ τρέχουμε και γυρνάμε πιο αργά απ’ ό,τι πρέπει για να αντιμετωπίσουμε τέτοιου τύπου εχθρούς, ενώ αλλάζουμε τα όπλα πολύ αργά και ενώ η αναπλήρωση της ζωής απλώς δεν λειτουργεί σε αυτό το σημείο, δεν προλαβαίνουμε ποτέ (υπάρχει και easy mode, το οποίο είναι επίσης δύσκολο, και ίσως να είναι προτιμότερο από το normal, καθώς η άδικη δυσκολία γίνεται πιο άδικη εκεί και, σε ορισμένα σημεία, σπάει νεύρα).

Ακόμα, εντοπίζονται κάποια προβλήματα: αν χτυπάμε εχθρούς όταν βρισκόμαστε σε σκαλιά, πολλές φορές χτυπάμε τον αέρα, όσο κι αν φαίνεται ξεκάθαρα ότι πετυχαίνουμε σάρκα, ενώ αν επιτιθόμαστε ενώ μπροστά μας βρίσκεται ένα γραφείο ή μια καρέκλα, μερικές φορές η επίθεση «κολλάει».

Συναρπαστική τηλεκίνηση, ιδανικό DualSense

Πάντως, υπάρχουν και κάποια άλλα στοιχεία στις μάχες, τα οποία είναι πετυχημένα. Ας πούμε, εκτός από melee και πυροβόλα, έχουμε και ένα γάντι που μας δίνει τη δυνατότητα να σηκώνουμε αντικείμενα και εχθρούς στον αέρα, με τηλεκίνηση, και να τα εκτοξεύουμε με δύναμη. Αυτό μπορεί να χρησιμοποιηθεί με πολλούς τρόπους: να πετάμε εχθρούς από γκρεμούς, να τους ρίχνουμε σε σημεία του χώρου, όπως σε καρφιά.

monster upside down

Εικόνα: Krafton

Συνολικά, τα εργαλεία που μας δίνονται για να αντιμετωπίσουμε τους εχθρούς είναι διασκεδαστικά και πολλές φορές, σε τμήματα των επιπέδων τύπου «αρένα», το σύστημα μάχης κερδίζει τις εντυπώσεις. Επίσης, υπάρχει stealth, που μας δίνει τη δυνατότητα να σκοτώνουμε με ένα χτύπημα τους αντιπάλους, και σε γενικές γραμμές λειτουργεί σωστά. Συνολικά, το The Callisto Protocol καταλαβαίνει πολύ καλά την αγχωτική δράση και κάνει τις επιθέσεις μας, με οποιοδήποτε όπλο, να δίνουν την αίσθηση του βάρους.

Τέλος, το The Callisto Protocol κάνει υποδειγματική χρήση του DualSense για να ενισχύσει το immersion. Χωρίς ανούσια gimmicks, χωρίς υπερβολές με τις σκανδάλες, μεταδίδει μέσω της δόνησης κάθε αίσθηση με ιδανικό τρόπο, είτε περπατάμε, είτε χτυπάμε ένα τέρας με λοστό, είτε βρισκόμαστε σε ένα μενού -ενώ ακούμε και κάποιους ήχους από το ηχείο του χειριστηρίου, πάλι με άψογο τρόπο.

The Callisto Protocol: Ένα διασκεδαστικό παιχνίδι δράσης σε setting τρόμου

Τελικά, το The Callisto Protocol είναι ένα διασκεδαστικό παιχνίδι δράσης με στοιχεία τρόμου. Η προσέγγιση είναι πολύ κλασική για το είδος, δεν καινοτομεί πουθενά: μάχες, εξερεύνηση, αναβαθμίσεις. Η πολύ γραμμική εξερεύνηση, το αλλόκοτο dodge, κάποια αναίτια ξεσπάσματα της δυσκολίας, δεν μας αφήνουν να απολαύσουμε όσο θα θέλαμε την εξαιρετική ατμόσφαιρα, τα υπέροχα γραφικά, τις διασκεδαστικές μάχες και το ενδιαφέρον σενάριο. Η μικρή διάρκεια σίγουρα θα ενοχλήσει μέρος του κοινού, αλλά, τουλάχιστον, δεν επιτρέπει στο gameplay να «ξεθωριάσει» και να αρχίσει να κουράζει.

Υπάρχουν αρκετά εκνευριστικά σημεία, το παιχνίδι έχει αρκετά προβλήματα, με «βρόμικη», συναρπαστική δράση που γίνεται όμως άδικη και κουράζει, όμως καταφέρνει και πάλι να προσφέρει μια διασκεδαστική εμπειρία, στην οποία τα άτομα που αγαπούν το είδος θα βρουν αρκετά ελκυστικά στοιχεία.

Λεπτομέρειες
Διαθέσιμο σε: PC, PS5, PS4, Xbox One, Xbox Series X|Scallisto protocol mini art
Δοκιμάστηκε σε: PS5
Εταιρεία Ανάπτυξης: Striking Distance Studios
Εκδότρια Εταιρεία: Krafton
Διανομή: CD Media
Είδος: Survival horror
Ηλικίες: 18+
Ημ/νία Κυκλοφορίας: 2 Δεκεμβρίου 2022
Official website: link

Το παιχνίδι μάς παραχωρήθηκε από τη CD Media για τις ανάγκες του review.

Θετικά

  • Διασκεδαστικές μάχες, μπόλικο gore, πετυχημένη τηλεκίνηση
  • Πανέμορφο οπτικά, ιδανική ατμόσφαιρα, τρέχει ικανοποιητικά
  • Ενδιαφέρον σενάριο, καλοστημένο setting, λειτουργικό level design
  • Τρομερός ήχος, άριστη αξιοποίηση του DualSense

Αρνητικά

  • Ο μηχανισμός του dodge είναι απρόβλεπτος, υπάρχουν spikes δυσκολίας
  • Η πλήρης προσήλωση στη γραμμική πρόοδο
  • Για ένα μέρος, το σενάριο δεν προχωρά ιδιαίτερα
  • Κάποια bosses σπάνε νεύρα, κάποια επαναλαμβάνονται αρκετά
  • Παντελής αδιαφορία για στοιχεία quality of life
  • Πολύ αραιά checkpoints, χωρίς λόγο

Βαθμολογία

7
Καλό
Δείτε το νέο VG24 Podcast:

Αφήστε σχόλιο

* Με τη συμπλήρωση των στοιχείων, αποδέχεστε την αποθήκευση και τη διαχείριση των πληροφοριών σας από την ιστοσελίδα.

Thanks for submitting your comment!

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ