The Last of Us – HBO: Δυνατό ξεκίνημα -Τι αλλάζει σε σχέση με το παιχνίδι

Κυκλοφόρησε, επιτέλους, το πρώτο επεισόδιο της τηλεοπτικής σειράς The Last of Us, στο HBO (Vodafone TV στην Ελλάδα).

Πολλές κριτικές για το πρώτο επεισόδιο της τηλεοπτικής μεταφοράς του The Last of Us έχουν ήδη βγει στη δημοσιότητα και είναι πολύ θετικές.

Έχουμε, λοιπόν, προετοιμαστεί για να δούμε μία εξαιρετική μεταφορά βιντεοπαιχνιδιού, μία από τις καλύτερες -αν όχι ΤΗΝ καλύτερη- σε live-action σειρά.

Ξεκίνησα να βλέπω το επεισόδιο προϊδεασμένος: θα είναι σίγουρα αξιόλογο. Επίσης, όμως, ήμουν προϊδεασμένος και για κάτι άλλο: είναι πιθανό να υπάρχει υπέρμετρος ενθουσιασμός.

Αναμενόμενα, μια τόσο μεγάλη παραγωγή που βασίζεται σε video game, μια τόσο μεγάλη παραγωγή που βασίζεται σε ένα τόσο αξιόλογο, τόσο πετυχημένο και τόσο αγαπητό παιχνίδι, και μια παραγωγή που έχει ήδη δεχτεί τόσο θετικές κριτικές, μπορεί να μας επηρεάσει και να μας ενθουσιάσει τόσο ώστε να μην τη δούμε αντικειμενικά -όσο αντικειμενικά μπορούμε, έστω.

Αρχικά, να πω ότι, πράγματι, το πρώτο επεισόδιο της σειράς The Last of Us είναι ένα δυνατό ξεκίνημα. Υπάρχουν highlights, υπάρχουν σημεία που είναι καλύτερα στη μεταφορά απ’ ό,τι στο πρωτότυπο, υπάρχουν, όμως, και κάποια ελαττώματα -σε σύγκριση με το παιχνίδι αλλά και ανεξάρτητα από εκείνο.

The Last of Us: Το παιχνίδι ξεχώρισε, η σειρά προσπαθεί

Η σκηνοθεσία είναι εξαιρετική, οι ερμηνείες ολόσωστες και πολύ συναρπαστικές, οι χαρακτήρες αναπτύσσονται ικανοποιητικά, ο ρυθμός της αφήγησης έχει στηθεί όπως πρέπει. Σε γενικές γραμμές, πρόκειται για ένα πολύ καλό πρώτο δείγμα, το οποίο, όμως, πασχίζει να αποκτήσει δική του ταυτότητα και να ξεφύγει από συγκρίσεις με άλλα έργα του ευρύτερου είδους των ζόμπι, όπως το The Walking Dead.

Το βιντεοπαιχνίδι κατάφερε να ξεφύγει εξαιτίας της προσήλωσής του στην ανάπτυξη των χαρακτήρων, επειδή, δηλαδή, έβαζε στο προσκήνιο τις σχέσεις των ανθρώπων που ζουν σε αυτόν τον κόσμο, και όχι τα τέρατα και τις μάχες.

Το στιλ του παιχνιδιού ήταν ιδιαίτερο, σε σύγκριση με εκείνο άλλων, παρόμοιων παιχνιδιών. Η σειρά, όμως, δεν καταφέρνει το ίδιο, στην αρχή έστω. Δεν έχει τόσο ξεκάθαρα γνωρίσματα, δεν ξεχωρίζει οπτικά, δεν ξεχωρίζει έντονα, γενικά -και μοιάζει, σε κάποια σημεία, με το The Walking Dead σε προχωρημένο σεναριακό στάδιο. Πάντως, το πρώτο επεισόδιο θα ικανοποιήσει σίγουρα fans του παιχνιδιού και του ευρύτερου είδους -ακόμα κι αν δεν έχουν επαφή με video games.

Εγώ βρίσκω περισσότερο ενδιαφέρον στο αν η σειρά στέκεται ως μεταφορά του παιχνιδιού, στις αλλαγές που έχουν κάνει οι δημιουργοί στο πρωτότυπο και στους λόγους που υπάρχουν -αν υπάρχουν- διαφοροποιήσεις.

The Last of Us: Οι αλλαγές που κάνει η σειρά, ένα recap

Παρακάτω, λοιπόν, οι βασικές διαφορές μεταξύ της σειράς και του παιχνιδιού The Last of Us (ακολουθούν σπόιλερς για το πρώτο επεισόδιο και για το franchise γενικά).

Η σειρά ξεκινά διαφορετικά, με σκηνές που δεν θα ταίριαζαν στη δομή ενός βιντεοπαιχνιδιού. Στην αρχή, βλέπουμε συζήτηση μεταξύ επιστημόνων, η οποία θέτει τις βάσεις για το τι θα ακολουθήσει, καθώς ακούμε θεωρίες για το πώς θα μπορούσε να χάσει τη μάχη η ανθρωπότητα, αν εξαπλωθεί μια μόλυνση από μύκητες.

Πρόκειται για μια πολύ ταιριαστή πινελιά, που στρώνει τον δρόμο για την απελπισία που θα ακολουθήσει. Την κατάλληλη στιγμή, σκάει το intro, παρόμοιο με εκείνο του παιχνιδιού, με την ίδια μουσική αλλά χωρίς το voiceover.

Στη συνέχεια, βλέπουμε τη ζωή της κόρης του Joel, Sarah, για πρώτη φορά, πριν από το ξέσπασμα (εδώ, στη σειρά, το «πριν» τοποθετείται στο έτος 2003 και το «μετά» στο 2023, αντίθετα με το παιχνίδι που ξεκινά το 2013 και μετά πάει στο 2033).

Ο Joel και η Sarah πριν από την αποκάλυψη

Η σειρά μάς δίνει την ευκαιρία να δούμε τον Joel πριν από την αποκάλυψη και να «γνωρίσουμε» καλύτερα την κόρη του. Αυτή τη φορά, η Sarah αναπτύσσεται περισσότερο. Πρόκειται για μια σωστή επιλογή, που εκμεταλλεύεται πλήρως τη διαφορετική δομή της τηλεόρασης για να μας καταστρέψει την ψυχούλα ακόμα περισσότερο.

Photo: HBO

Στην τηλεοπτική σειρά, όσον αφορά την εισαγωγή των χαρακτήρων, γίνεται εξαιρετική δουλειά για όλους: Joel, Sarah, Tommy. Επίσης, η ηθοποιός που ενσαρκώνει την κόρη του Joel είναι άψογη.

Βλέπουμε τη Sarah στο σχολείο, γνωρίζουμε τους γείτονές της, ακούμε παράλληλα ειδήσεις, στο background, για μυστηριώδη ξεσπάσματα βίας, τα σκυλιά είναι ανήσυχα, οι δρόμοι είναι γεμάτοι με περιπολικά και, γενικά, φαίνεται ότι κάτι δεν πάει καλά.

Τα πρώτα λεπτά της τηλεοπτικής μεταφοράς προσθέτουν στην ιστορία χωρίς να αλλάζουν κάτι επί της ουσίας, αναπτύσσουν την πλοκή και τους χαρακτήρες περαιτέρω. Στο παιχνίδι, για να κάνει το ίδιο, θα έπρεπε να μας βάζει να πάμε σε άλλα σπίτια και σε αγγαρείες με τη Sarah, ή να βλέπουμε βιντεάκια, και δεν θα ήταν ιδανική εισαγωγή -στη σειρά είναι πιο εύκολο να γίνει κάτι τέτοιο. Στο παιχνίδι πρέπει να υπάρχει δυναμική, να ελέγχουμε τον χαρακτήρα σε έντονα σκηνικά και, ευτυχώς, δεν υπάρχουν τόσο «παθητικές» σκηνές, τουλάχιστον στην εισαγωγή.

Σκηνές που δεν έχουμε ξαναδεί, αλλά και κάποιες γνώριμες

Το περιεχόμενο των πρώτων 15 λεπτών της σειράς είναι εντελώς νέο -μετά «μπαίνει» στο παιχνίδι, στον καναπέ με το δώρο της Sarah στον Joel. Ο διάλογος στον καναπέ, όταν η Sarah δίνει το ρολόι στον πατέρα της, δεν είναι ολόιδιος, καθώς έχει αναπτυχθεί περισσότερο. Η Sarah έχει πλήρη προσωπικότητα αυτή τη φορά.

Στα 17 περίπου λεπτά έχει κοιμηθεί, ο Joel μιλάει στο τηλέφωνο με τον Tommy και πάει να τον βγάλει από τη φυλακή -έχουμε καλύτερη ανάπτυξη του Tommy με αυτόν τον τρόπο, αφού μαθαίνουμε περισσότερα για εκείνον.

Στα 19 λεπτά περίπου του πρώτου επεισοδίου, πλέον μπαίνουμε στην εισαγωγή κανονικά, η Sarah ψάχνει τον Joel στο σπίτι, απ’ έξω ακούγονται φωνές, σειρήνες και ελικόπτερα, οι τηλεοράσεις στέλνουν έκτακτα μηνύματα στους πολίτες για να μείνουν στο σπίτι, εμφανίζεται όμως ένας σκύλος στο παράθυρο -τον οποίον έχουμε ήδη δει πριν.

Πάλι, η ανάπτυξη γίνεται με πιο αποδοτικό τρόπο και σε περισσότερο βάθος, ενώ η Sarah βγαίνει έξω αυτή τη φορά (στα 20 λεπτά περίπου). Βλέπουμε ότι γνωρίζει τους γείτονες, φαίνεται πιο αληθινός ο κόσμος και η αφήγηση προσπαθεί να μας κάνει μέρος του, ακόμα και στη μορφή που έχει πριν από την αποκάλυψη.

Η Sarah μπαίνει στο διπλανό σπίτι και τότε ακούει πυροβολισμό απ’ έξω, ενώ πατάει αίμα στο πάτωμα. Βλέπει έναν άνδρα αιμόφυρτο, ο οποίος ζητά βοήθεια, δίπλα μια γιαγιά τρώει ένα πτώμα και βγάζει πλοκάμια από το στόμα (έχουμε ακούσει ότι αυτή τη φορά δεν θα υπάρχουν spores, αλλά πλοκάμια και τώρα ρίχνουμε μια πρώτη ματιά). Η γιαγιά-ζόμπι ανασαίνει βαριά, είναι πολύ ανατριχιαστική και ορμά απότομα για να πιάσει τη Sarah, η οποία βγαίνει έξω και τη σώζει ο Joel μαζί με τον Tommy.

Η σκηνή δεν είναι ίδια με εκείνη του παιχνιδιού. Στο video game, η Sarah μένει μέσα στο σπίτι και εκεί εμφανίζεται το πρώτο «ζόμπι», από το οποίο τη σώζει ο Joel πυροβολώντας το. Εδώ, βλέπουμε εξωτερικούς χώρους και ο Joel σκοτώνει το πρώτο «ζόμπι» χτυπώντας το με ένα εργαλείο.

Η χρονική αντιστοιχία παιχνιδιού-σειράς

Μετά, στα 24 περίπου λεπτά, βλέπουμε τη σκηνή με το αμάξι, με εκρήξεις, περιπολικά, μεταλλαγμένους να τρέχουν στους δρόμους. Υπάρχουν κάποιες στιγμές που είναι ολόιδιες εδώ (το αμάξι των πρωταγωνιστών στρίβει στο ίδιο σημείο, βλέπουμε το σπίτι που καίγεται, και ο διάλογος μέσα στο αυτοκίνητο είναι σχεδόν ολόιδιος) και, γενικά, το ύφος και η σκηνοθεσία θυμίζουν πάρα πολύ την προσέγγιση της Naughty Dog στην εισαγωγή του βιντεοπαιχνιδιού The Last of Us.

Φτάνουμε πλέον στα 25 λεπτά, στο παιχνίδι, στο ίδιο σημείο της πλοκής, έχουν περάσει περίπου 10 (και λιγότερα, ανάλογα και με το πόσο θα παραμείνουμε σε κάθε σημείο, πόσο θα εξερευνήσουμε το σπίτι, για παράδειγμα).

Ο Joel, εδώ, μοιάζει περισσότερο ως «φυσιολογικός άνθρωπος» και λιγότερο με action hero -αφού λείπουν κάποιες «σκληρές» ατάκες (“you haven’t seen what I have seen”) και είναι λιγότερο πρόθυμος και ικανός να διαλύσει όλα τα ζόμπι που βλέπει μπροστά του.

Διατηρείται η οπτική γωνία και το ύφος της σκηνής στο αμάξι, η σκηνοθεσία είναι εξαιρετική, αλλά τα γεγονότα αναπτύσσονται περισσότερο και έχουμε πιο εντυπωσιακές στιγμές -για παράδειγμα, το αυτοκίνητο δεν τρακάρει, αλλά εκτοξεύεται μετά από έκρηξη, αφού πέφτει ένα αεροπλάνο στον δρόμο, κοντά.

Στη μισή ώρα περίπου του πρώτου επεισοδίου του The Last of Us, εμφανίζεται το σκηνικό που τρέχει ο Joel με τη Sarah στην αγκαλιά του -στο παιχνίδι είναι περίπου στα 10 λεπτά.

Ο Joel ακολουθεί άλλο δρόμο, μπαίνει σε κτίρια, τον κυνηγάει ζόμπι, και, πάλι, δεν είναι τόσο action hero -και είναι μόνος του περισσότερη ώρα, χωρίς τον Tommy δηλαδή (ο οποίος έχει καραμπίνα εδώ, και όχι πιστόλι).

Στη συνέχεια, τον σταματάει ένας στρατιώτης, και έχουμε ίδια περίπου σκηνή μετά, πιο έντονη όμως, αφού η Sarah έχει χτιστεί περισσότερο τώρα -και ο Joel είναι πιο ανθρώπινος.

Τα πρώτα (περίπου) 15 λεπτά στο παιχνίδι αντιστοιχούν σε (περίπου) 35 στη σειρά.

Το time jump του The Last of Us

Σε αυτό το σημείο, «πηδάμε» 20 χρόνια στο μέλλον -στο παιχνίδι εδώ είναι το intro.

Στο video game βλέπουμε τον Joel να ξυπνά και να βρίσκει την Tess, στη σειρά βλέπουμε εξωτερικό χώρο, ένα παιδάκι να πλησιάζει στη Βοστώνη -όλα δείχνουν ότι πρόκειται για την Ellie, όταν έφτασε για πρώτη φορά στη ζώνη καραντίνας.

Μετά, στη σειρά βλέπουμε διαφορετικές σκηνές, στις οποίες παρουσιάζεται καλύτερα η πόλη: μας δείχνει μαγαζιά, περισσότερο κόσμο στους δρόμους, βλέπουμε την τιμωρία όσων παραβιάζουν την καραντίνα (θάνατος) σε καλά ζυγισμένες σκηνές,που στήνουν γρήγορα τους χαρακτήρες και αναπτύσσουν περισσότερο τον κόσμο στην εισαγωγή.

Έπειτα, η σειρά δείχνει δοσοληψίες και δουλειές του Joel και της Tess στην πόλη, βλέπουμε το χτύπημα στο κεφάλι της αλλά από τη δική της οπτική γωνία και όχι μόνο όταν το εξηγεί στον Joel, κάτι που δεν θα μπορούσε να γίνει τόσο εύκολα στο παιχνίδι -ειδικά τόσο νωρίς-, αφού χειριζόμαστε Joel και βλέπουμε την Tess μαζί του. Η ηθοποιός που ενσαρκώνει την Tess είναι, επίσης, ιδανική.

Στα 45 λεπτά σκάει η έκρηξη -στο παιχνίδι περίπου στα 20- και στη σειρά τη βλέπουμε από άλλη οπτική γωνία και σε άλλο σημείο.

Η Ellie της Bella Ramsey

Photo: HBO

Η Ellie στη σειρά εμφανίζεται για πρώτη φορά στα 46 λεπτά περίπου, ενώ στο παιχνίδι τη βλέπουμε στη μία ώρα περίπου, αλλά νωρίτερα παρεμβάλλεται μάχη με τη συμμορία του Ρόμπερτ, υπάρχουν σημεία που παίζουμε stealth, βλέπουμε τα πρώτα spores, υπάρχει εξερεύνηση, λύνουμε γρίφους κλπ. Εδώ, στη σειρά, η πλοκή προχωράει πιο γρήγορα στην αρχή -δείχνοντας όμως τον Robert, τη συμμορία, τη Marlene, αναφέροντας τους Fireflies, στήνοντας δηλαδή περίπου το ίδιο κάδρο.

Στο παιχνίδι βλέπουμε την Ellie παίζοντας ως Joel για πρώτη φορά, σε συνάντησή τους. Στη σειρά τη βλέπουμε μόνη της, κλειδωμένη σε ένα δωμάτιο, ενώ της κάνουν διάφορα τεστ. Παράλληλα, είναι γνωστό από την αρχή ότι ο Joel ψάχνει τον Tommy, ενώ ακούμε διάφορες πληροφορίες για την τύχη του -και για τον κόσμο, γενικότερα.

Γίνεται εντελώς ξεκάθαρο ότι η τηλεοπτική σειρά δεν θα στηριχθεί στα ζόμπι, αφού στο κομμάτι μετά την αποκάλυψη δείχνει πρώτη φορά μεταλλαγμένο μετά την πρώτη ώρα -και όχι «ζωντανό», αλλά «καρφωμένο» σε έναν τοίχο.

Στο 52ο λεπτό βλέπουμε έναν διάλογο μεταξύ Joel και Tess, παρόμοιο με τον αντίστοιχο του παιχνιδιού που εμφανίζεται αμέσως μετά το χρονικό άλμα. Αυτή τη φορά, έχουμε ήδη δει την πλευρά της, έχουμε δει ήδη τον κόσμο λίγο, και έτσι ο διάλογος βγάζει περισσότερο νόημα.

Η σειρά το παρατραβάει λίγο, πάντως, στο κομμάτι της ανάπτυξης του κόσμου, στο κομμάτι με τον Joel και την Tess στην πόλη, και καταλήγει να θυμίζει έντονα το The Walking Dead, χωρίς να έχει κάποια χαρακτηριστικά γνωρίσματα -αισθητικά, κυρίως- που θα το έκαναν να ξεχωρίσει. Το πιο ενδιαφέρον κομμάτι, αυτό της Ellie, αργεί κάπως να ξεκινήσει -στο παιχνίδι, παρόλο που υπάρχουν τμήματα gameplay ενδιάμεσα, η συνάντηση με την Ellie λαμβάνει χώρα περίπου στο ίδιο χρονικό σημείο, στη μία ώρα, και μάλιστα στο video game μπορεί να έρθει πιο γρήγορα, αν παίζουμε χωρίς να καθυστερούμε σημαντικά.

Πάντως, η Bella Ramsey στον ρόλο της Ellie είναι ιδανική -θυμίζει παιδί, αλλά και «αγρίμι», είναι αμέσως η Ellie που ξέρουμε, αλλά δεν αντιγράφει την ερμηνεία της Ashley Johnson. Επίσης, στη σειρά γίνονται περισσότερες αναφορές στο σεναριακό υπόβαθρο της Ellie -ακούμε ακόμα και για τη Riley. Το στήσιμο της Ellie στην τηλεοπτική μεταφορά είναι εξαιρετικό, αφού χτίζεται με τρόπο που τελικά φαίνεται να ανήκει στον κόσμο αυτόν.

Pedro Pascal: Ένας πιο ανθρώπινος Joel

Photo: HBO

Μετά τη συνάντηση Joel και Ellie, που είναι παρόμοια εδώ, πηγαίνουμε στο δωμάτιο όπου ο Joel προσπαθεί να κοιμηθεί. Ο διάλογος εδώ είναι σχεδόν ίδιος, αλλά υπάρχει μια νέα ιδέα, με κωδικοποιημένα μηνύματα που ακούει ο Joel σε ένα ράδιο. Ο διάλογος είναι πιο σύντομος και, στη συνέχεια, Joel, Ellie και Tess φεύγουν μαζί από την πόλη, με τον ίδιο τρόπο, υπόγεια.

Έπειτα, βλέπουμε παρόμοιο σκηνικό, τη συνάντηση με τον στρατιώτη, όπου μαθαίνουμε για πρώτη φορά κάτι για την Ellie και τη σημασία της -ότι, δηλαδή, φαίνεται να έχει ανοσία στον μύκητα που δημιουργεί τα «ζόμπι».

Εδώ, αφού η σχέση του Joel με τη Sarah έχει χτιστεί περισσότερο, η σειρά την εκμεταλλεύεται και πιο πολύ, με ένα flashback του Joel όταν ο στρατιώτης πάει να πυροβολήσει την Ellie. Ο Joel γίνεται πολύ βίαιος, τον σκοτώνει με τα χέρια, αλλά δεν μοιάζει με action hero, πάλι, και η βία εδώ είναι αναμενόμενη.

Ο Joel, από την αρχή, φαίνεται σκληρός αλλά, ταυτόχρονα, πιο ανθρώπινος, με το flashback και μια παύση στην οποία δείχνει να σοκάρεται και ο ίδιος, αφού σκοτώνει τον στρατιώτη. Ο Pedro Pascal είναι εκπληκτικός στον ρόλο του Joel: κάνει τον χαρακτήρα αμέσως γνώριμο, αλλά δεν τον ενσαρκώνει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο.

Δυνατό ξεκίνημα για τη σειρά The Last of Us του HBO

Στο τέλος, στήνονται τα γεγονότα για το επόμενο επεισόδιο και βλέπουμε το γνώριμο σκηνικό γύρω από την πόλη, με τα τεράστια, κατεστραμμένα κτίρια στον ορίζοντα.

Όπως και οι ερμηνείες των ηθοποιών, έτσι και η σειρά γενικότερα είναι γνώριμη, αν έχουμε παίξει το παιχνίδι, αλλά όχι ακριβώς ίδια. Αλλάζει την οπτική γωνία σε κάποια σημεία, προσθέτει νέες σκηνές και αναπτύσσει άλλες, εξελίσσει περισσότερο κάποιους χαρακτήρες.

Η δουλειά που έχει γίνει είναι εξαιρετική και οι δημιουργοί εκμεταλλεύονται πλήρως και ολόσωστα τις δυνατότητες του διαφορετικού μέσου, της τηλεόρασης, για να μας ξαναπαρουσιάσουν τα γεγονότα της εμβληματικής αυτής ιστορίας με φρέσκο τρόπο. Ένα πολύ δυνατό πρώτο επεισόδιο που, παρά τα κάπως κουραστικά σημεία του και μια αδυναμία να βρει μια ισχυρή ταυτότητα που θα το κάνει να ξεχωρίσει, ικανοποιεί πλήρως -είτε είστε fan του παιχνιδιού είτε δεν το έχετε παίξει.