Η σειρά The Last of Us του HBO επιστρέφει με το δεύτερο επεισόδιό της, το οποίο μας δείχνει τον κατεστραμμένο κόσμο και τους μολυσμένους.
Στο προηγούμενο, το πρώτο επεισόδιο της σειράς The Last of Us, είχα κάποιες ενστάσεις, κυρίως όσον αφορά στο χτίσιμο του κόσμου και στον ρυθμό της αφήγησης.
Ε, λοιπόν, το δεύτερο επεισόδιο διέλυσε τις ενστάσεις μου. Ακολουθούν SPOILERS.
Άλλη μια εισαγωγή για την αποκάλυψη του The Last of Us
Η εισαγωγή είναι πολύ, πολύ καλή ιδέα: σε παρόμοιο στιλ με ό,τι είδαμε στο πιλοτικό επεισόδιο, και εδώ ρίχνουμε μια ματιά στον κόσμο πριν από την αποκάλυψη. Αυτή τη φορά βλέπουμε μια επιστήμονα στην Ινδονησία, η οποία διαπιστώνει ότι κάτι δεν πάει καλά και καταλαβαίνει, περίπου, τι πρόκειται να ακολουθήσει.
Η σκηνή αυτή καταφέρνει, εκτός από τη διασκέδασή μας, και κάτι άλλο: εξηγεί γρήγορα, κατανοητά, πόσο επικίνδυνος είναι αυτός ο μύκητας που μολύνει τους ανθρώπους. Μας κάνει να καταλάβουμε ότι δεν υπάρχει σωτηρία.
Επίσης, με αυτόν τον τρόπο «χτίζεται» καλύτερα ο κόσμος, αφού βλέπουμε περισσότερα για την αρχή της μόλυνσης, για το πώς ξεκίνησαν όλα -και βλέπουμε μια άλλη χώρα, εκτός ΗΠΑ δηλαδή, άρα νιώθουμε αμέσως ότι πρόκειται για πολύ σοβαρή κατάσταση.
Joe, Ellie, Tess, οι εκδοχές του στη σειρά του HBO
Στη συνέχεια, μετά την πολύ καλοστημένη εισαγωγή, που σίγουρα λειτουργεί πολύ καλά και για νεοφερμένο κοινό, πάμε πάλι στο «παρόν», στον Joel, την Ellie και την Tess.
Οι ερμηνείες των τριών πρωταγωνιστών του επεισοδίου είναι πολύ δυνατές· αναπτύσσουν τις προσωπικότητες με τρόπο παρόμοιο μ’ εκείνον του παιχνιδιού, όμως υπάρχουν κάποιες διαφορές.
photo: HBO
Η Ellie φαίνεται πιο ανθρώπινη εδώ, μοιάζει περισσότερο με παιδί, είναι πιο πρόθυμη να ακολουθήσει και να μάθει. Θεωρητικά, θα έπρεπε να είναι ένα σπαστικό παιδάκι, που κάνει συνεχώς ερωτήσεις και ενοχλητικά αστεία, ενώ «ο κόσμος καίγεται». Ωστόσο, η Bella Ramsey, με τον τρόπο που ερμηνεύει όλα τα προαναφερθέντα, καταφέρνει να γίνει συμπαθής, με τον τρόπο που θα έπρεπε η Ellie να είναι συμπαθής.
Ο Joel συνεχίζει εξαιρετικά, όπως και στο πρώτο επεισόδιο: ο Pedro Pascal κάνει τον χαρακτήρα «δικό του» και τον παίζει με ανθρωπιά στον πυρήνα, πίσω από το σκληρό περίβλημα. Πάντως, η Tess είναι που «λάμπει» αυτήν τη φορά πιο πολύ, καθώς η ερμηνεία της Anna Torv καταφέρνει να κάνει τα συναισθήματά της ξεκάθαρα με εντυπωσιακό τρόπο.
Ο τρόπος που παίζει η Torv πετυχαίνει την ανάπτυξη του backstory της Tess: μπορεί να μην μαθαίνουμε πολλά για το παρελθόν της μέσω του διαλόγου, καταλαβαίνουμε όμως, αμέσως, αρκετά. Φαίνεται ότι πρόκειται για μια γυναίκα που έχει ζήσει πολλά σε αυτόν τον κόσμο, που είναι πολύ σκληρή πλέον, όμως, παράλληλα, υπάρχουν «ζεστά» στοιχεία στην προσωπικότητά της -απέναντι στον Joel, αλλά και στην Ellie- και η ηθοποιός τα μεταφέρει άψογα.
Ο διάλογος μεταξύ των τριών είναι πολύ καλογραμμένος, ζυγισμένος σωστά ώστε να περιγράφει ό,τι χρειάζεται μέσα σε μερικές μόνο γραμμές, χωρίς να φλυαρεί και να κουράζει, ενώ, ταυτόχρονα, υπάρχουν διασκεδαστικά, συναισθηματικά φορτισμένα, αλλά και αστεία κομμάτια.
Ο κόσμος του The Last of Us ανήκει στους μολυσμένους
Εδώ, σε γενικές γραμμές, βλέπουμε το επόμενο κομμάτι του παιχνιδιού, μετά το τέλος του πρώτου επεισοδίου, την επόμενη ώρα του video game, ας πούμε.
Οι χαρακτήρες βγαίνουν από τη ζώνη καραντίνας και κινούνται στην πόλη. Θα δούμε γνώριμους διαλόγους από το παιχνίδι (“Can’t deny the view”, η Ellie δεν ξέρει να κολυμπά, κλπ.), το γενικότερο στήσιμο είναι ακριβώς ίδιο με ό,τι είδαμε στο βιντεοπαιχνίδι (με μικρές διαφοροποιήσεις εδώ κι εκεί), υπάρχουν όμως μερικές πολύ σημαντικές αλλαγές στη σειρά του HBO.
Αρχικά, εντύπωση κάνει ο χρόνος που μεσολαβεί μέχρι να δούμε για πρώτη φορά ένα μολυσμένο στη σειρά, από κοντά, μετά την αποκάλυψη. Για πρώτη φορά, βλέπουμε μολυσμένο στα 30 λεπτά περίπου του δεύτερου επεισοδίου, αν εξαιρέσουμε τις σκηνές με τη Sarah.
photo: HBO
Στο δεύτερο επεισόδιο, οι τρεις πρωταγωνιστές κινούνται στους δρόμους και μέσα σε κτίρια, πάντα προσεκτικά, ήσυχα, ενώ τριγύρω φαίνεται να κυριαρχούν τα μανιτάρια και οι μύκητες. Γίνεται ξεκάθαρο, μέσω του εκπληκτικού σχεδιασμού των χώρων, ότι, πλέον, ο κόσμος έχει αλλάξει.
Ωστόσο, δεν βλέπουμε ορδές από μολυσμένους, ούτε παραμονεύουν σε κάθε γωνιά. Και, επειδή δεν τους βλέπουμε συνεχώς, οι συναντήσεις μαζί τους γίνονται πολύ πιο έντονες.
Σημαντικές αλλαγές στην τηλεοπτική εκδοχή
Στην τηλεοπτική εκδοχή του The Last of Us, όταν οι Joel, Ellie και Tess φεύγουν από τη ζώνη καραντίνας, πρέπει να κρυφτούν από ανθρώπους που τους ψάχνουν με φακούς στο σκοτάδι.
Στη συνέχεια, τους κυνηγούν και έξω, τους βρίσκουν και γίνεται μάχη, ενώ εκεί πεθαίνει και η Tess, αφού πρώτα έχει μολυνθεί.
Όχι, όμως, εδώ. Σε αυτή την εκδοχή της ιστορίας… κανείς δεν θεωρεί καλή ιδέα το να βγει από τη ζώνη καραντίνας, και σίγουρα όχι για να κυνηγήσει δύο απλούς λαθρέμπορους και ένα άκυρο παιδάκι.
Στο παιχνίδι όλα γίνονται για να υπάρχει gameplay, για να δημιουργηθούν ευκαιρίες για μάχες και stealth, και όχι μόνο με μολυσμένους, ώστε να υπάρχει ποικιλία.
Στη σειρά, όμως, ο έξω κόσμος μοιάζει ΠΟΛΥ πιο επικίνδυνος. Οι λίγοι που περπατούν εκεί, το κάνουν είτε αψηφώντας τον κίνδυνο είτε έχοντας κάτι πολύ σημαντικό να κάνουν, ή μην έχοντας άλλη επιλογή.
Ο κόσμος του τηλεοπτικού The Last of Us είναι ήσυχος, σχεδόν γαλήνιος, είναι πανέμορφος, αλλά είναι, επίσης, απίστευτα εχθρικός για τους ανθρώπους. Δεν πρόκειται για κλασικό σύμπαν με ζόμπι, δεν είναι το The Walking Dead, σε αυτό το κομμάτι, και το δεύτερο επεισόδιο το κάνει ξεκάθαρο.
Η πόλη, ο κόσμος, τα πάντα ανήκουν στους μολυσμένους πια. Αυτή η εκδοχή είναι πιο τρομακτική, χωρίς αμφιβολία.
Έτσι, στο δεύτερο επεισόδιο της σειράς του HBO, αντίθετα με το παιχνίδι, δεν βλέπουμε μάχες με ανθρώπους· βλέπουμε πολύ καλοσκηνοθετημένες αναμετρήσεις με εκπληκτικά σχεδιασμένους clickers σε κλειστούς χώρους.
Νέο, πολύ ενδιαφέρον lore για τους μολυσμένους
Επίσης, σε μια από τις πιο ανατριχιαστικές σκηνές του επεισοδίου, όταν βλέπουμε από ψηλά, στον δρόμο, μια ομάδα μολυσμένων που σέρνονται και κινούνται με αλλόκοτο συγχρονισμό, μαθαίνουμε και κάτι νέο: δεν πρόκειται για άμυαλα πλάσματα, που κινούνται τυχαία για να βρουν τροφή. Οι μολυσμένοι της σειράς The Last of Us λειτουργούν ως ένας οργανισμός, επικοινωνούν με δικούς τους τρόπους, μπορούν να καταλάβουν από απόσταση αν κάτι συμβεί σε ένα μέλος της «αγέλης» τους.
Στη συνέχεια, έχουμε την ευκαιρία να δούμε από κοντά την επικοινωνία τους αυτή: ένας νεκρός, δαγκωμένος από μολυσμένο, φαίνεται να βγάζει μικρά «βλαστάρια», να τα βάζει στο έδαφος και να ειδοποιεί άλλους, οι οποίοι ορμούν στο σημείο όπου βρίσκονται οι πρωταγωνιστές.
Εδώ, η Tess ενημερώνει τον Joel ότι δαγκώθηκε, η σκηνή μοιάζει με εκείνη του παιχνιδιού -αν εξαιρέσουμε μια καλοζυγισμένη ατάκα της, που φανερώνει περισσότερα για το παρελθόν της, για εκείνο του Joel αλλά και για τη σχέση μεταξύ των δύο χαρακτήρων. «Δεν ζήτησα ποτέ να νιώσεις όπως εγώ» του λέει η Tess, υπονοώντας πιθανώς ότι οι δύο είχαν κάποιου είδους ερωτική σχέση, την οποία όμως αντιμετώπιζαν με διαφορετικό τρόπο ο καθένας.
photo: HBO
Τότε, η Tess μένει πίσω για να φύγουν οι άλλοι, λούζει με βενζίνη το έδαφος και προσπαθεί να ανάψει φωτιά για να κάψει τους μολυσμένους που τρέχουν επιθετικά προς τα εκεί.
Η πιο αλλόκοτη σκηνή της σειράς
Όσο η Tess προσπαθεί να κάνει τον αναπτήρα της να δουλέψει (σε μια κάπως κλισέ σκηνή), την πλησιάζει ένας μολυσμένος που έχει σχεδόν ανθρώπινη μορφή (σε σύγκριση με τους Clickers, ας πούμε, που έχουν ξεφύγει εντελώς από τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά -και έχουν σχεδιαστεί υπέροχα στη σειρά). Έπειτα, βλέπουμε την πιο παράξενη σκηνή του επεισοδίου, και της σειράς ως τώρα.
Ο μολυσμένος πλησιάζει την Tess, βγάζει από το στόμα του τα μικρά, παράξενα βλαστάρια, που μοιάζουν με αηδιαστικά πλοκάμια -και κινούνται ακόμα πιο αηδιαστικά. Σε μια αποτύπωση που αφήνει πίσω της τα Spores και πάει προς το body horror, ο μολυσμένος φιλά στο στόμα την Tess.
Μια σκηνή με έντονους συμβολισμούς, που δεν είμαι σίγουρος ότι μου άρεσε, ακόμη. Περιμένω να δω πώς θα το χειριστούν στο μέλλον, αν θα ξαναδούμε κάτι παρόμοιο, γιατί μου φάνηκε κάπως αχρείαστο αυτό το κομμάτι -εικαστικά εντυπωσιακό και αξιομνημόνευτο, σεναριακά δεν είμαι σίγουρος ότι μου άρεσε.
The Last of Us: Ένα εξαιρετικό δεύτερο επεισόδιο για τη σειρά, μια μεταφορά με ουσία
Σε κάθε περίπτωση, οι δημιουργοί φαίνεται ότι σκοπεύουν να καλύψουν το κενό που μένει από την απομάκρυνση του κόνσεπτ των Spores. Η Ellie, ας πούμε, αποκτά άλλη μια δαγκωματιά σε αυτό το επεισόδιο, κάτι που χρησιμοποιείται για να αποδείξει ότι δεν μπορεί να μολυνθεί, και κάτι που βλέπει και η Tess και χρησιμοποιεί για να πείσει τον Joel να συνεχίσει το ταξίδι (μια ακόμη αλλαγή, η Tess λέει στον Joel να πάει την Ellie στον Billy και τον Frank, όχι στον Tommy).
Τελικά, αυτό το επεισόδιο είναι πολύ, πολύ αξιόλογο, και «χτίζει» πάνω σε ό,τι έκανε το παιχνίδι, με ιδανικό τρόπο, με έξυπνες αλλαγές όπου πρέπει, αλλά μεταφέροντας πιστά το μεγαλύτερο μέρος και τα βασικά τμήματα.
Η σειρά προσπαθεί (και τα καταφέρνει) να διορθώσει κάποια «λάθη» του παιχνιδιού, αναπτύσσει σημαντικά το lore, κάνει τους μολυσμένους και τον κόσμο να δείχνουν ως μια τεράστια απειλή,. Μάλιστα, τα κάνει όλα αυτά ενώ παράλληλα μας γνωρίζει τους χαρακτήρες με αποδοτικό τρόπο και παρουσιάζει εξαιρετικές σκηνές δράσης, με άριστη σκηνοθεσία, ολόσωστη μουσική (συνήθως, απλώς μοναχικές νότες, πού και πού, όμως… ακούμε την κιθάρα του παιχνιδιού) και τρομερή ατμόσφαιρα.
