Το έκτο επεισόδιο της τρίτης σεζόν του The Mandalorian συνεχίζει στο ίδιο χλιαρό ύφος, χωρίς να έχει ένα στιβαρό βασικό σκέλος, ούτε ξεκάθαρο όραμα για τους χαρακτήρες.
Το επεισόδιο ξεκινά προσπαθώντας να μας παρουσιάσει μια ομάδα από Mandalorians, αλλά δεν θέλει να τους αναπτύξει πραγματικά. Αυτό που προσπαθεί να κάνει είναι να χτίσει στα γρήγορα κάποιους κάπως διαφορετικούς Mandalorians, να τους δώσει μια «αύρα» κακού, να τους παρουσιάσει ως χαμένους, ως μια ομάδα που χρειάζεται καθοδήγηση (της Bo-Katan).
Ακολουθούν spoilers.
Οι σκηνές είναι βιαστικές, οι χαρακτήρες δεν είναι αξιομνημόνευτοι και όλα μοιάζουν με σεναριακά κόλπα και όχι με πραγματική ανάπτυξη τη πλοκής. Στη συνέχεια, σε μια απελπισμένη προσπάθεια να επαναφέρει την παλιά του αίγλη, το The Mandalorian μας δίνει μια από τις χειρότερες μίνι-ιστορίες του ως τώρα.
Παρέλαση από cameos στο νέο επεισόδιο του The Mandalorian
Ο Din και η Bo βρίσκονται σε ένα side quest, σε ένα filler, και αυτό είναι ξεκάθαρο αμέσως. Δύο χαρακτήρες που μοιάζουν με κινούμενα cameos και ερμηνεύονται (ικανοποιητικά) από τη Lizzo και τον Jack Black εμφανίζονται μόνο και μόνο για να δώσουν στους πρωταγωνιστές την παράπλευρη αποστολή. Λοιπόν, μην με παρεξηγείτε, δεν έχω πρόβλημα με το περιεχόμενο αυτού του τύπου, αν όμως αυτό είναι καλοφτιαγμένο. Εδώ, έχουμε μια ιστορία που στο χαρτί φαίνεται ικανοποιητική, αλλά όταν τη βλέπουμε να εκτυλίσσεται στην οθόνη είναι γεμάτη προβλήματα.
Ο Din και η Bo καλούνται να βρουν τι έκανε κάποια ρομπότ να έχουν αρχίσει να έχουν δολοφονικά ένστικτα, να αφήνουν στην άκρη τον ρόλο του εργάτη και να γίνονται φονικές μηχανές. Το κομμάτι αυτό του επεισοδίου έχει στηθεί ως sci-fi detective story, και το πρωταγωνιστικό δίδυμο είναι εξαιρετικό.
Κάποιες καλές στιγμές, αλλά…
Ωστόσο, ο ρυθμός της αφήγησης είναι άτσαλος, η πλοκή μοιάζει με μοντάζ διαφορετικών σκηνών και μόνο μερικές από αυτές έχουν ενδιαφέρον (η αναφορά στον Kuiil, το μπαρ των ρομπότ, εξαιρετικές ιδέες -αν και η δεύτερη δεν αναπτύσσεται επαρκώς).
Το βασικό μυστήριο λύνεται πολύ σύντομα και είναι εντελώς προβλέψιμο. Εξάλλου, ο Christopher Lloyd υποδύεται τον επικεφαλής της ασφάλειας και… φαίνεται από νωρίς ότι αυτός είναι ο υπαίτιος, αν και δεν εξηγείται ποτέ επαρκώς το γιατί συμβαίνει ό,τι συνέβη. Γενικά, η δομή του επεισοδίου δεν αφήνει κανένα κομμάτι της πλοκής να «αναπνεύσει», αφού προσπαθεί να τα χωρέσει όλα σε λίγη ώρα.
Προχωρά η βασική πλοκή του The Mandalorian, όχι όμως ικανοποιητικά
Προσπαθεί να μας δώσει μια μικρή, αυτοτελή περιπέτεια για να θυμηθούμε τα παλιά, τις προηγούμενες σεζόν που είχαν στηθεί γύρω από αυτή τη δομή, αλλά θέλει να προχωρήσει και τη βασική ιστορία. Η Bo-Katan μονομαχεί με έναν άλλον Mandalorian με εξαιρετικά σχεδιασμένες χορογραφίες που βασίζονται στη χρήση των gadgets.
Η Βο κερδίζει, ο Din θυμάται ακριβώς την κατάλληλη στιγμή ότι μπορεί να της δώσει το Darksaber χωρίς να παλέψει μαζί της (και νωρίτερα θυμήθηκε, μετά από πολύ καιρό, ότι δεν συμπαθεί τα ρομπότ, σε άλλη μία βολικά στημένη σκηνή).
Τέλος πάντων, κάποιες σκηνές μάχης είναι διασκεδαστικές, οι ερμηνείες των ηθοποιών παραμένουν αξιόλογες, το κυνηγητό με ρομπότ σε μια φουτουριστική πόλη δεν περνά απαρατήρητο, αλλά η αφήγηση πάσχει συνεχώς. Και ένα από τα βασικά προβλήματα είναι η απουσία ενός ξεκάθαρου πλάνου, η εξέλιξη της πλοκής με τρόπο που φανερώνει ότι οι δημιουργοί δεν ξέρουν πού ακριβώς θέλουν να καταλήξει η ιστορία αυτή.
Η πλοκή δεν ξέρει πια τι να κάνει με τον Din και τον Grogu
Για παράδειγμα, ο Grogu και ο Din έχουν πλέον παραμεριστεί πλήρως. Δεν είναι ξεκάθαρο αν πρόκειται για συνειδητή επιλογή ή αν ευθύνεται το πρόγραμμα του Pedro Pascal, ή η αδυναμία των σεναριογράφων να βρουν νέα, συναρπαστικά σενάρια για τους δύο χαρακτήρες.
Η Bo-Katan παραμένει εξαιρετική, αλλά ο βασικός λόγος που θέλαμε να βλέπουμε τη σειρά είναι η σχέση του Din με τον Grogu. Πλέον, η σχέση αυτή δεν βρίσκεται στο προσκήνιο.
Ο baby Yoda απλώς υπάρχει σε μια γωνία και κάνει κάποια cute πράγματα, το αφηγηματικό σκέλος που τον αφορούσε έχει παραμεριστεί σημαντικά και ο Din βρίσκεται σε παρόμοιο, υποστηρικτικό ρόλο. Αν μπορούσε η σειρά να βρει κάτι για να καλύψει επαρκώς την αλλαγή αυτή του φόκους, τότε όλα καλά. Δυστυχώς, στην τρίτη σεζόν δεν το βρήκε.
Το πιο αδιάφορο επεισόδιο για μια σεζόν που, αν και είχε τις στιγμές της, δεν έχει καταφέρει να γίνει απαραίτητη.
