The Midnight Walk – Review

Το The Midnight Walk αποτελεί το νέο, σκοτεινό παραμύθι της Moonhood Studios, το οποίο ξεχειλίζει από ψυχή και χαρακτήρα.

Υπάρχει κάτι ανεπαίσθητα αλλόκοτο στην αισθητική του παραδοσιακού stop-motion animation. Εκείνη τη χειροποίητη, συχνά τραχιά και περίεργη όψη που ξεφεύγει από την καθαρότητα της σύγχρονης ψηφιακής εικόνας. Το διακατέχει μια παραξενιά που ταλαντεύεται μεταξύ γοητείας και τρόμου. Το The Midnight Walk, η νέα δημιουργία της Moonhood — μιας ομάδας με ιστορικό σε ιδιαίτερους τίτλους όπως τα Fe και Lost in Random — δεν φοβάται να αγκαλιάσει αυτήν τη σκοτεινή πλευρά του μέσου.

Αντίθετα, τη μετατρέπει στον βασικό πυρήνα της ταυτότητάς του. Χρησιμοποιώντας χειροποίητες φιγούρες και σκηνικά, το παιχνίδι επιτυγχάνει ένα σπάνιο επίπεδο παραλογισμού και φυσικότητας. Το αποτέλεσμα είναι ένας κόσμος που, παρά την ψηφιακή του φύση, φαίνεται σχεδόν απτός. Ένας τόπος όπου η φαντασία, η νοσταλγία και το άγνωστο, συγχωνεύονται σε έναν κόσμο που θυμίζει εφιάλτη, αλλά σμιλεμένο στο χέρι.

Credit: MoonHood

Μια ιστορία γεμάτη ψυχή

Στο The Midnight Walk, αναλαμβάνουμε τον ρόλο μιας αινιγματικής φιγούρας, γνωστής μόνο ως The Burnt One – μια παρουσία χωρίς πρόσωπο ή φωνή, περιορισμένη σε ένα ζεύγος απανθρακωμένων χεριών. Αυτή η σκόπιμη αφαίρεση ταυτότητας λειτουργεί συμβολικά, καθιστώντας τον πρωταγωνιστή καθρέφτη του παίκτη και ταυτόχρονα απόηχο μιας παλαιότερης, ξεχασμένης τραγωδίας.

Σύντροφοί μας στο ταξίδι είναι δύο αλλόκοτα, σχεδόν παραμυθένια πλάσματα: ο Potboy, ένα ζωντανό φλογισμένο δοχείο με αξιαγάπητη, αλλά κάπως αμφίσημη αύρα, και ο Housy, ένα κινούμενο σπίτι με την δική του προσωπικότητα. Οι τρεις τους ξεκινούν έναν μεγαλο ταξίδι μέσα στη νύχτα προς την κορυφή του Moon Mountain — όχι για να σώσουν τον κόσμο ή να νικήσουν ένα κακό, αλλά για να ακολουθήσουν ένα ένστικτο, μια εσωτερική ανάγκη για κάθαρση, λύτρωση, και κυριολεκτικά, να επαναφέρουν το φως στον κόσμο.

Το παιχνίδι σπάνια προσφέρει σαφείς απαντήσεις, αποφεύγοντας τον γραμμικό αφηγηματικό σχεδιασμό, υπέρ μιας πιο αφαιρετικής και υποβλητικής προσέγγισης. Η ιστορία ξετυλίγεται με φειδώ, μέσα από σύντομα ηχητικά μηνύματα και αρκετό environmental storytelling. Αν και η αφήγηση γίνεται κάπως λακωνικά, οι θεματικοί άξονες, όπως η απώλεια, η ελπίδα και η εγκατάλειψη, μεταξύ άλλων, καθιστούν την εμπειρία συγκινητική και συναισθηματικά φορτισμένη.

Μοναδική ατμόσφαιρα

Αναμφίβολα, το στοιχείο που προσδίδει στο The Midnight Walk τη μοναδική του ταυτότητα, είναι η αισθητική του παρουσίαση. Ένα οπτικοακουστικό επίτευγμα που μοιάζει να έχει ξεπηδήσει από τα πιο τρελά όνειρα και εφιάλτες. Παράλληλα, τα πλάσματα που έχει συλλάβει η φαντασία της Moonhood κινούνται σε μια λεπτή γραμμή ανάμεσα στην οικειότητα και τον εφιάλτη, εμπνέοντας τρόμο, αλλά όχι με τον κλασικό, πατροπαράδοτο τρόπο.

Όμως, τα περιβάλλοντα είναι εκείνα που κλέβουν την παράσταση. Σκηνικά όχι απλώς φτιαγμένα, αλλά επιμελώς σκηνοθετημένα, σαν θεατρικά σετ εμποτισμένα με φαντασία και μελαγχολία. Κάθε κεφάλαιο διαθέτει δική του θεματική και αισθητική ταυτότητα. Από σπηλιές γεμάτες τέρατα, έως πόλεις που οι άνθρωποι έχουν κόψει τα κεφάλια τους από τα σώματά τους. Το κάθε σκηνικό μοιάζει με μία ζωντανή ζωγραφιά, όχι λόγω της τεχνικής τους ανάλυσης, αλλά χάρη στη συναισθηματική τους απόδοση.

Αυτό το ιδιαίτερο οπτικό αποτέλεσμα, τώρα, συνοδεύεται και από ένα εξαιρετικό μουσικό υπόβαθρο, στο οποίο έχουν επιλεγεί ήχοι εμπνευσμένοι από την κλασική μουσική, ενισχύοντας τη γοητευτική παράνοια του κόσμου. Όλα αυτά συνθέτουν μια ατμόσφαιρα που είναι αβίαστα απορροφητική, καλλιτεχνικά συνεκτική και έντονα βιωματική, δημιουργώντας έναν κόσμο στον οποίο χάνεσαι.

Που ξεκινούν οι αδυναμίες

Βέβαια, όσο εντυπωσιακή κι αν είναι η παρουσίασή του, ένα παιχνίδι δεν μπορεί να σταθεί αποκλειστικά στην αισθητική του — και εδώ είναι που στο The Midnight Walk συναντήσαμε τις κύριες του αδυναμίες. Σε επίπεδο gameplay, το παιχνίδι προσφέρει περιορισμένους μηχανισμούς αλληλεπίδρασης. Ο παίκτης καλείται να αξιοποιήσει το φως –κυριολεκτικά και μεταφορικά– μέσα από τον Potboy, αλλά και με τη χρήση σπίρτων που συλλέγονται σε όλο το παιχνίδι.

Τα σπίρτα αυτά, δεν εξυπηρετούν μόνο τον φωτισμό του παιχνιδιού, αλλά λειτουργούν ως καταλύτες επίλυσης γρίφων, ενώ αργότερα εξελίσσονται σε «πυρομαχικά» για ένα ιδιαίτερο όπλο που χρησιμοποιείται αποκλειστικά για περιβαλλοντικούς γρίφους και ποτέ για καθαρή δράση. Ένα από τα πιο ιδιαίτερα συστήματα του παιχνιδιού είναι η ικανότητα να «κλείνουμε τα μάτια» του χαρακτήρα, αποκαλύπτοντας κρυφά περάσματα και σκοτώνοντας εχθρούς, μεταξύ άλλων.

Παρά το ενδιαφέρον του ως μηχανισμός, όμως, η υλοποίηση αυτών των στοιχείων δεν φτάνει ποτέ σε επίπεδο πραγματικής πρόκλησης ή εξέλιξης. Οι γρίφοι σπανίως ξεφεύγουν από την απλότητα, ενώ οι στιγμές stealth, ειδικά στα αρχικά κεφάλαια, ακολουθούν γνωστά μονοπάτια χωρίς ιδιαίτερες εκπλήξεις. Προς το φινάλε, προστίθενται πιο σύνθετα σενάρια, που ναι μεν προσθέτουν λίγο περισσότερο βάθος, αλλά πολλές φορές γίνονται άγαρμπα και κάπως αδιάφορα στην πράξη. Αν και αυτές οι στιγμές δεν καταστρέφουν τη ροή, λειτουργούν ως υπενθύμιση ότι το gameplay του The Midnight Walk, δεν φτάνει σε καμία περίπτωση τα εκφραστικά του ύψη.

Credit: MoonHood

Δομή και εξερεύνηση

Η δομή του παιχνιδιού ακολουθεί κατά κύριο λόγο μία γραμμική προσέγγιση, με ελάχιστες εξαιρέσεις όπου ο παίκτης καλείται να επιστρέψει σε προηγούμενες περιοχές ή να συλλέξει συγκεκριμένα αντικείμενα μέσα σε ελαφρώς πιο ανοιχτές περιοχές.

Αντί για τον παραδοσιακό τρόπο εξερεύνησης, το The Midnight Walk επιλέγει να καθοδηγήσει τον παίκτη μέσω μίας φωτεινής ένδειξης, που εμφανίζεται όταν κριθεί απαραίτητο. Αυτή η προσέγγιση, αν και λειτουργική, στερεί κατά κάποιον τρόπο από τον παίκτη την αίσθηση της αυτενέργειας και της ανακάλυψης, υπονομεύοντας εν μέρει τη μαγεία της εξερεύνησης. Σαφώς, το ιδανικό θα ήταν να υπήρχε ένας πιο διακριτικός τρόπος καθοδήγησης, που να ενισχύει το αίσθημα του προσανατολισμού χωρίς να περιορίζει την ελευθερία.

Επιπλέον, παρά την επιβλητική του ατμόσφραιρα, το παιχνίδι συχνά παλεύει και χάνει την ταυτότητά του σε στιγμές που προσπαθεί να θυμίσει μια πιο συνιθισμένη εμπειρία, τουλάχιστον όσον αφορά στον τρόπο παιχνιδιού του. Όσο πιο πολύ αγκαλιάζει τον παράξενο, συναισθηματικό του χαρακτήρα, τόσο περισσότερο λάμπει, ενώ όταν προσπαθεί να επιβάλει πιο τυπικές σχεδιαστικές επιλογές, χάνει μέρος από την αυθεντικότητα του.

Credit: MoonHood

Keep on walking the midnight walk

Όπως αναφέραμε και παραπάνω, το The Midnight Walk λειτουργεί καλύτερα όταν απομακρύνεται από τα στενά όρια ενός παραδοσιακού παιχνιδιού και αφοσιώνεται στην ιδιότητά του ως μία εικαστική και αφηγηματική εμπειρία. Οι στιγμές που απλώς περιηγείσαι στον κόσμο του, παρατηρώντας τα περίτεχνα περιβάλλοντα και αφουγκραζόμενος την ατμόσφαιρα, είναι και οι πιο δυνατές. Εκεί, η αίσθηση του μυστηρίου, της αποξένωσης αλλά και της ελπίδας, αναδύεται με έναν μοναδικό τρόπο.

Τα πιο κλασικά stealth sequences, αν και σε γενικές γραμμές είναι απλά λειτουργικά, δεν καταφέρνουν να φτάσουν στο ίδιο επίπεδο μοναδικότητας με τον υπόλοιπο σχεδιασμό. Δεν είναι κακά, απλώς σε σχέση με το υπόλοιπο όραμα, έχουμε την αίσθηση ότι υπήρχαν απλά για να υπάρχουν. Επιπροσθέτως, αξίζει να σημειωθεί πως το παιχνίδι προσφέρει τη δυνατότητα στους παίκτες να το απολαύσουν και σε VR, κάτι που πιστεύουμε ότι θα ενισχύσει περαιτέρω την εμβύθιση στον αλλόκοτο κόσμο του.

Credit: MoonHood

Σχέση διάρκειας-περιεχομένου με τιμή

Το The Midnight Walk σίγουρα δεν συγκαταλέγεται στις οικονομικότερες indie προτάσεις, με την τιμή του να αγγίζει τα 40€, ωστόσο, προσφέρει μία εμπειρία που, αν και σχετικά σύντομη, προσφέρει όλα αυτά που περιμένει κάποιος. Η βασική ιστορία μπορεί να ολοκληρωθεί σε περίπου πέντε ώρες, προσφέροντας μια αξιομνημόνευτη περιπέτεια, η οποία κλείνει με υποδειγματικό τρόπο, χωρίς να αφήνει καμία αίσθηση ότι κάτι μένει ανολοκλήρωτο.

Παράλληλα, η ύπαρξη ενός πολλαπλών τελών και η πληθώρα από συλλεκτικά αντικείμενα, ενδέχεται να παρατείνουν τη διάρκεια για όσους επιθυμούν να εξερευνήσουν τα πάντα ή να βρουν επιπλέον νοηματικά ψήγματα στον ήδη μυστήριο κόσμο του παιχνιδιού. Αν και κάποιοι ίσως θεωρήσουν ότι η σχέση κόστους-διάρκειας δεν είναι ιδανική, η καλλιτεχνική αρτιότητα και η ξεχωριστή αισθητική εμπειρία που προσφέρει το παιχνίδι, λειτουργούν αναμφισβήτητα ως αντιστάθμισμα. Βέβαια, για να πούμε τα πράγματα όπως είναι, θα θέλαμε την τιμή του ελαφρώς πιο χαμηλή, έτσι ώστε να είναι περισσότερο προσιτό.

Credit: MoonHood

The Midnight Walk – Τελικές εντυπώσεις

Το The Midnight Walk αντλεί έμπνευση από την παραδοσιακή τεχνική του stop-motion και τη μεταμορφώνει σε ένα ταξίδι γεμάτο ιδέες, ατμόσφαιρα και ψυχή. Δεν είναι ένα παιχνίδι που θα εντυπωσιάσει με την ποικιλία των μηχανισμών του, ούτε προσφέρει τη δομή ή το βάθος που θα περίμενε κανείς από ένα πιο «συμβατικό» horror adventure.

Εκεί που πραγματικά διαπρέπει, όμως, είναι στην ικανότητά του να δημιουργεί έναν κόσμο μοναδικό, ονειρικό και ταυτόχρονα εφιαλτικό – έναν κόσμο που σε προσκαλεί να τον βιώσεις και όχι απλώς να τον «κατακτήσεις». Η αφήγησή του είναι περισσότερο υπαινικτική παρά ξεκάθαρη, μα καταφέρνει να σε αγγίξει συναισθηματικά χάρη στη μουσική, τη σκηνοθεσία και τον καλλιτεχνικό του σχεδιασμό. Μπορεί να μην αξιοποιεί πλήρως όλες του τις ιδέες και να φαντάζει φευγαλέο λόγω της διάρκειάς του, όμως, χωρίς αμφιβολία, αυτό που μένει στο τέλος, είναι ένα αξιομνημόνευτο ταξίδι.

Credit: MoonHood