Tunic – Review

Τι σημαίνει «εμπιστοσύνη» στο πλαίσιο ενός βιντεοπαιχνιδιού; Ακούμε, πλέον, συχνά ότι τα παιχνίδια μάς «κρατούν από το χέρι», αλλά τι ακριβώς σημαίνει αυτό;

Θέλουμε τα παιχνίδια να μας δείχνουν ακριβώς πού πρέπει να πάμε, πώς, και τι να κάνουμε εκεί;

Σίγουρα, ανάλογα με το άτομο που θα ρωτήσετε, θα πάρετε και άλλη απάντηση. Υπάρχει κόσμος που θέλει τα παιχνίδια του να είναι απλά, κατανοητά, ευνόητα και γρήγορα, ενώ ένα άλλο μέρος του κοινού προτιμά δυσπρόσιτες εμπειρίες, δύσκολα παιχνίδια που θέλουν σκέψη, σχεδιασμό, ακόμα και σημειώσεις για να ολοκληρωθούν.

Φυσικά, δεν υπάρχει σωστή ή λανθασμένη προσέγγιση. Είναι, σίγουρα, θέμα προτίμησης. Ωστόσο, υπάρχουν σαφείς τάσεις. Μία τέτοια σαφής τάση, σήμερα, κινείται προς την πιο απλή, την ευνόητη φύση των παιχνιδιών. Βέβαια, αν πάμε σε δημιουργίες του indie χώρου -κυρίως-, θα δούμε και πιο παράξενες εμπειρίες.

Επίσης, οι εμπειρίες αυτές βρίσκουν πέρασμα και προς mainstream μεριές, όλο και περισσότερο (Returnal, Elden Ring) -περισσότερα για την προσέγγιση του Tunic μπορείτε να διαβάσετε στη συνέντευξή μας με τον δημιουργό.

Tunic, ένα «μικρό» παιχνίδι με μεγάλη αυτοπεποίθηση

Έρχονται, λοιπόν, πού και πού κάποια παιχνίδια που είναι τόσο σίγουρα για τον εαυτό τους, τόσο γεμάτα αυτοπεποίθηση, που εντυπωσιάζουν με την προσέγγισή τους, όσο περίεργη κι αν είναι αυτή. Ένα από αυτά είναι το Tunic, ένα «μικρό» παιχνίδι που ακολουθεί τα χνάρια της σχολής Zelda, βάζοντας στο πακέτο λίγο από Souls και στήνοντας μια δομή εντελώς old-school.

photo: Finji

Όταν το gaming δεν είχε ακόμη βρει τα πατήματά του, αρκετά χρόνια παλιότερα, βλέπαμε συχνά παιχνίδια που για να τερματιστούν ήθελαν δεκάδες ώρες περιπλάνησης χωρίς ξεκάθαρους στόχους. Οι οδηγίες ήταν ελλιπείς, οι στόχοι δεν ήταν εύκολα αναγνωρίσιμοι και γενικά ήταν δύσκολο να καταλάβεις τι πρέπει να κάνει και πού βρίσκεται αυτό.

Είναι μια τάση που επανήλθε στο προσκήνιο με το Dark Souls και από τότε συνεχίστηκε κυρίως στον χώρο των indies. Είναι δύσκολο να «πουλήσεις» στο ευρύ κοινό τέτοιες ιδέες: δεν θα ξέρεις τι να κάνεις, θα πρέπει να ψάχνεις για ώρες μόνο και μόνο για να καταλάβεις πού πρέπει να πας. Δεν είναι κάτι που συνηθίζεται.

Ωστόσο, όταν ένας δημιουργός ξέρει πώς να στήσει το παιχνίδι του, η αφηρημένη αυτή εξερεύνηση μπορεί να γίνει το βασικό ατού ενός τίτλου. Το Tunic, για παράδειγμα, εξηγεί πολύ λιγότερα από τα βασικά.

Ελάχιστες επεξηγήσεις, σε φανταστική γλώσσα

Σε ένα μενού που μοιάζει πολύ με τα manual των οδηγιών που βλέπαμε παλιότερα σε παιχνίδια, σε εποχές SNES, μας δείχνει τα απολύτως απαραίτητα για να καταλάβουμε πώς να παίξουμε, αλλά ακόμα και αυτά δεν τα δείχνει ξεκάθαρα.

Πάρτε μια γεύση από το πανέμορφο βιβλίο οδηγιών του Tunic / photo: Finji-VG24

Χρησιμοποιεί μια φανταστική γλώσσα και έτσι δεν μας γράφει ακριβώς τι σημαίνει κάθε όρος, πώς λειτουργεί κάθε πλήκτρο και τι κάνει κάθε όπλο. Θα πρέπει να πειραματιστούμε για να καταλάβουμε, να συνδυάσουμε κομμάτια πληροφοριών, να παρατηρήσουμε συμπεριφορές και αντιδράσεις.

Το Tunic έχει μια πολύ απλή δομή επί της ουσίας, με dungeons, ικανότητες και αντικείμενα που ανοίγουν νέους δρόμους, shortcuts, όπλα, ασπίδες και bosses. Παρ’ όλα αυτά, ο τρόπος που φτάνουμε σε όλα αυτά δεν είναι καθόλου απλός.

Ναι, σίγουρα ναι! / photo: Finji-VG24

Οι οδηγίες είναι τελείως κωδικοποιημένες, ενώ πρέπει να τις βρούμε στον κόσμο πρώτα για να τις συμβουλευτούμε. Ακόμα κι όταν έχουμε σχεδόν ολοκληρώσει το βιβλίο με τις οδηγίες, πολλές σελίδες θα μας φαίνονται τελείως άγνωστες, δεν θα σημαίνουν τίποτα για εμάς, μέχρι να γίνει το «κλικ» -τυχαία πολλές φορές- και μετά να βρούμε άκρη.

Είναι από εκείνες τις περιπτώσεις που, μετά από αρκετή περιπλάνηση, όταν τελικά βρίσκουμε πώς να προχωρήσουμε, θα αναρωτιόμαστε πώς στο καλό καταλήξαμε εκεί.

Η δομή του Tunic είναι ιδιαίτερη, με κάτι από metroidvania, Zelda, Souls, FEZ

Εξαιρετικό ενδιαφέρον παρουσιάζει ο τρόπος που προχωράμε. Αντί να έχουμε μια προσέγγιση τύπου metroidvania, αντί δηλαδή να ανοίγουμε νέους δρόμους όταν βρίσκουμε ένα νέο εργαλείο, στο Tunic, πολλές φορές, απλώς βρίσκουμε μυστικά μονοπάτια που είναι ήδη εκεί.

Δεν ανοίγουμε πάντα δρόμους, δηλαδή, απλώς μαθαίνουμε πως οι δρόμοι αυτοί υπάρχουν. Τα σημεία που λέμε «εύρηκα» και χαμογελάμε είναι δεκάδες μέσα στις 10-20 ώρες που διαρκεί το παιχνίδι αυτό -ανάλογα με το πόσο θα ασχοληθείτε με τα υπέροχα μυστικά του.

Δεν πρόκειται για δυσκολία εφάμιλλη με του FEZ, για παράδειγμα, καθώς εδώ είναι πιο εύκολο να βρείτε τι συμβαίνεει και πού πρέπει να πάτε, αλλά είναι προσέγγιση που έρχεται από άλλη εποχή και, αν και είναι εκσυγχρονισμένη, μας δίνει τη δυνατότητα να ρίξουμε μια ματιά σε παλιότερες τάσεις του gaming.

photo: Finji

Ευτυχώς, ο σχεδιασμός του κόσμου, των μυστικών, των επιπέδων, είναι άριστος σε κάθε σημείο του. Δεν υπάρχουν πολλά ψεγάδια εδώ. Τα πάντα είναι τοποθετημένα προσεκτικά, όλα βγάζουν νόημα, οι συντομεύσεις είναι σωστά στημένες, τα μυστικά ενδιαφέροντα και καλά, εντυπωσιακά μερικές φορές, κρυμμένα, οι πίστες ανοίγονται με ικανοποιητικούς τρόπους και η εξερεύνηση δεν χορταίνεται.

Μπορεί να κολλήσετε σε αδιέξοδα πολλές φορές, αλλά πραγματικά αξίζει τον κόπο να προσπαθήσετε να βρείτε τη λύση χωρίς να ψάξετε στο ίντερνετ, καθώς το Tunic θα σας εκπλήξει αρκετές φορές.

Είναι από εκείνες τις εμπειρίες που έχουν στηθεί με τρόπο που σχεδόν απαιτεί συζήτηση: μια παρέα που έχει παίξει το παιχνίδι να μιλά για τα μυστικά του, πόσα βρήκε, πώς τα βρήκε και να μοιράζεται οδηγίες το ένα άτομο με το άλλο.

Ναι, δεν συνηθίζεται αυτό πλέον, αφού έχουμε πιο εύκολες λύσεις, αλλά εγώ θα σας καλέσω να μην ψάξετε οδηγούς, εκτός αν απελπιστείτε εντελώς. Και, ΟΚ, οι συζητήσεις αυτές μπορεί τώρα να μην γίνονται τόσο συχνά δια ζώσης, υπάρχουν όμος και διαδικτυακές τοποθεσίες για να μιλήσουμε για κάτι τέτοιο.

Με κάποια προβλήματα, η μάχη είναι διασκεδαστική

Δυστυχώς, δεν είναι όλα τα κομμάτια εξίσου πετυχημένα. Ο χειρισμός, ας πούμε, είναι κάπως «άγαρμπος». Δεν είναι εύκολο να κάνεις ακριβείς κινήσεις, οι στροφές γίνονται πιο «ανοιχτά» απ’ όσο θα έπρεπε, η απόκριση δεν είναι αρετά γρήγορη για να αντεπεξέρχεται στις ανάγκες της μάχης. Και η μάχη είναι δύσκολη.

photo: Finji

Δεν πρόκειται για επίπεδο Souls ή κάτι παρόμοιο, αν και μοιράζεται κάποια στοιχεία της δομής με τα shortcuts και τα checkpoints, όμως υπάρχουν μπόλικοι δύσκολοι εχθροί.

Σε γενικές γραμμές, πάντως, όταν συνηθίσετε τη μάχη και ξεπεράσετε τα θέματα του χειρισμού, θα δείτε κι εδώ ένα έξυπνο σύστημα, που απαιτεί πάλι παρατήρηση και προσοχή για να γίνει κατανοητό πλήρως.

Για παράδειγμα, για αρκετές ώρες μπορεί να μην ξέρετε καν πώς γίνεται το level up, και θα καταλάβετε ότι κάτι δεν πάει καλά όταν οι εχθροί αρχίσουν να είναι υπερβολικά δυνατοί για τα δεδομένα σας.

Με τέτοιους τρόπους, όμως, το Tunic καταφέρνει να μας οδηγεί συνεχώς, να μας «μιλά» και να μας κατευθύνει δείχνοντάς μας απόλυτη εμπιστοσύνη. Έτσι, πετυχαίνει μεγάλα επίπεδα immersion και επίσης φέρνει τεράστια ικανοποίηση όταν τελικά βρίσκουμε άκρη και προχωράμε παρακάτω.

photo: Finji

Σε κάποια σημεία, ωστόσο, η δυσκολία κάνει τεράστια και πολύ απότομα άλματα, πολύ μεγαλύτερα απ’ ό,τι θα περιμέναμε, και κάπως εκνευρίζει. Όμως, υπάρχουν επιλογές για κάθε τύπο gamer, με εξατομίκευση της δυσκολίας ή ακόμα και πλήρη απενεργοποίηση του damage που δεχόμαστε (και πάλι έχει νόημα να παίξουμε το παιχνίδι, καθώς το βασικό του κομμάτι είναι η υπέροχη εξερεύνηση).

Πανέμορφο, ιδιαίτερο, χορταστικό, ιδανικό για λάτρεις της εξερεύνησης

Επίσης, εξαιρετικά είναι τα γραφικά και ο ήχος. Έχουμε καρτουνίστικό σχεδιασμό που θυμίζει πλαστελίνη και ταιριάζει απόλυτα στο ύφος του τίτλου, η μουσική συντροφεύει άψογα την αίσθηση της περιπέτειας, του άγνωστου και της εξερεύνησής του.

Επιπλέον, οι εχθροί και οι τοποθεσίες κάνουν ξεκάθαρες τις λειτουργίες τους, μέσω οπτικών-ηχητικών ενδείξεων, ώστε να ξέρουμε πώς να κινηθούμε και να αντιμετωπίσουμε τους κινδύνους ή τους γρίφους. Τα γραφικά είναι πετυχημένα σε κάθε τους πτυχή. Ο φωτισμός, ειδικά, κλέβει την παράσταση και τονίζει υπέροχα τα περιβάλλοντα, ανεβάζοντας αρκετά τον αντίκτυπο της ατμόσφαιρας. Άριστη δουλειά, σε κάθε τομέα.

photo: Finji

Στο σύνολό του, το Tunic είναι ένα παραμυθένιο, μαγικό παιχνίδι, μια χαραμάδα που βλέπει προς μια παλιότερη εποχή φορώντας τα «γυαλιά» της νοσταλγίας αλλά ταυτόχρονα και κάποια πιο σύγχρονα «ρούχα». Αν σας φαίνονται ελκυστικά όσα έγραψα, αν θέλετε μια εμπειρία που σας εμπιστεύεται απόλυτα, εσάς και τις ικανότητες σας -στη μάχη αλλά και στην εξερεύνηση και την ανάλυση στοιχείων-, τότε το παιχνίδι αυτό είναι για εσάς και δεν θα σας απογοητεύσει.

Λεπτομέρειες

Διαθέσιμο‌ ‌σε:‌ PC, Xbox Series X|S, Xbox One
Δοκιμάστηκε‌ ‌σε:‌ PC
Εταιρεία‌ ‌Ανάπτυξης:‌ Andrew Shouldice
Εκδότρια‌ ‌Εταιρεία:‌ Finji
Είδος:‌ Action-adventure
Ηλικίες:‌ 3+‌
Ημ/νία‌ ‌Κυκλοφορίας:‌ 16 Μαρτίου 2022
Official website:‌ tunicgame.com/

Το παιχνίδι μάς παραχωρήθηκε από την εκδότρια εταιρεία για τις ανάγκες του review.