«Αυτά δεν είναι σοβαρά χόμπι, στη δική μου εποχή είχαμε πραγματικά χόμπι», είπε ένας αστυνομικός στο Vaudeville. Τι χόμπι; «Σκάκι και κάπνισμα».
Ο διάλογος αυτός δεν είναι γραμμένος από ανθρώπινο «χέρι». Το παιχνίδι Vaudeville στηρίζεται σε μοντέλα τεχνητής νοημοσύνης για να παράγει διαλόγους σε πραγματικό χρόνο.
Αφού έπαιξα αρκετές ώρες, θα πω ότι έχει σχεδιαστεί ως εξής: υπάρχουν σημεία που γράφτηκαν από ανθρώπους, αλλά η ΑΙ γεμίζει τα «κενά». Τα βασικά στοιχεία των χαρακτήρων έχουν γραφτεί από ανθρώπους, το σενάριο επίσης, αλλά οι διάλογοι «τρέχουν» με τη βοήθεια τεχνητής νοημοσύνης.
Vaudeville, ένα ντετεκτιβικό παιχνίδι που στηρίζεται στην ΑΙ
Για να καταλάβετε τι εννοώ, ας πάμε από την αρχή: το Vaudeville είναι ένα ντετεκτιβικό παιχνίδι, ένα whodunit, στο οποίο καλούμαστε να ανακρίνουμε διάφορους ανθρώπους για να εξιχνιάσουμε μια τριπλή δολοφονία.
Υπάρχει ένα βασικό σενάριο, τα θύματα και οι θύτες δεν αλλάζουν, όπως δεν αλλάζουν τα κίνητρα και ο τρόπος. Ωστόσο, οι διάλογοι με τους χαρακτήρες είναι χαοτικοί. Λοιπόν, μπορούμε να μετακινούμαστε μεταξύ των διαφορετικών περιοχών του παιχνιδιού, για να μιλήσουμε με τους χαρακτήρες που βρίσκουμε εκεί -δεν περπατάμε, δεν ερευνάμε τον χώρο, μόνο μιλάμε στους ανθρώπους.
Photo: BBS Games AB
Για να μιλήσουμε, μπορούμε να ακολουθήσουμε κάποια από τις δύο διαθέσιμες μεθόδους: να γράψουμε με το πληκτρολόγιο ή να μιλήσουμε με μικρόφωνο. Έχουμε πλήρη ελευθερία όσον αφορά την προσέγγιση. Μπορούμε, δηλαδή, να ρωτήσουμε τους χαρακτήρες ό,τι θέλουμε, να τους μιλήσουμε όσο θέλουμε και με όποιον τρόπο θέλουμε.
Πώς μιλά η ΑΙ
Η τεχνητή νοημοσύνη καλείται να επεξεργαστεί όσα λέμε και να απαντήσει λαμβάνοντας υπόψη τις λέξεις που είπαμε, όσες είπαμε προηγουμένως, αλλά και το πλαίσιο στο οποίο λαμβάνει χώρα ο διάλογος. Ας πούμε, πρέπει να λάβει υπόψη ποιος χαρακτήρας μιλά, για να διαμορφώσει τις απαντήσεις με το κατάλληλο ύφος.
Να δώσω παραδείγματα από διαλόγους που είχα.
Έπεισα έναν αστυνομικό να με αποκαλεί «Detective Martiney John Salala Blehx», παρόλο που το όνομα του χαρακτήρα μου ήταν Martini. Ο αστυνομικός δέχτηκε να με αποκαλεί όπως θέλω, και άλλαξα αρκετές φορές όνομα, πριν καταλήξω στο «Detective Martiney John Salala Blehx». Το άκουγα κάθε φορά με τη ρομποτική φωνή του χαρακτήρα, με παύσεις ανάμεσα σε κάθε λέξη.
Είπα στον ίδιο αστυνομικό ότι οι αντωνυμίες που χρησιμοποιώ είναι he/him και εκείνος άρχισε να με αποκαλεί «he slash him».
Άρχισα να αποκαλώ έναν χαρακτήρα «baby Grοg». Δυσανασχέτησε, αλλά το δέχτηκε. Μπορώ να τον αποκαλώ όπως θέλω, όπως νιώθω άνετα, μου είπε.
Photo: BBS Games AB
Μιλούσα στον αστυνόμο και του είπα ότι θα πρέπει να εξετάσουμε εάν οι φόνοι είχαν ρατσιστικά κίνητρα. Μου απάντησε ότι δεν θέλει να μιλά για αυτά, ότι καλό θα ήταν να αλλάξουμε θέμα -μάλλον λόγω κάποιας δικλείδας ασφαλείας, με στόχο να μην ξεφεύγει εντελώς ο διάλογος.
Πήγα στην ιατροδικαστή και της είπα ότι πρέπει να γλείψω τις πληγές των πτωμάτων, επειδή έχω μια υπερδύναμη που μου επιτρέπει, με αυτόν τον τρόπο, να μαθαίνω τι ακριβώς συνέβη όταν πέθαναν. Δεν με πίστεψε αρχικά, αλλά της είπα να μου κάνει τεστ. Με άφησε να γλείψω μια πληγή και μετά, όταν της είπα πώς πέθανε ο άνθρωπος αυτός, με πίστεψε. Πώς ήξερα πώς είχε πεθάνει; Μου το είχε πει η ίδια, λίγο νωρίτερα.
Μίλησα σε greeklish στην ιατροδικαστή και κατάλαβε τι λέω. Μετά της είπα ότι ξέρει Ελληνικά. Αρνήθηκε να μιλήσει Ελληνικά, αλλά τελικά την έπεισα. Είπε, με τη ρομποτική φωνή της: «Σας πνίγουμε, πόσο κακός είναι ο χρόνος». Ακόμα δεν ξέρω τι εννοούσε.
Ρώτησα μια γυναίκα τι χρώμα είναι τα μαλλιά της, επειδή δεν βλέπω. Αφού μου είπε ότι λυπάται που δεν λειτουργούν τα μάτια μου, άρχισε να περιγράφει το μάκρος και το χρώμα των μαλλιών της. Το χρώμα το πέτυχε, το μάκρος όχι· είπε ότι έχει μακριά μαλλιά, μέχρι τον ώμο, ενώ είχε κοντά.
Κάποιοι χαρακτήρες με αποκαλούσαν darling, ενώ τους έβλεπα πρώτη φορά. Άλλοι έλεγαν ότι με ξέρουν, ότι κάτι που έκανα είναι «κλασικός detective Martini», αλλά, μετά, έλεγαν ότι δεν με γνωρίζουν, ότι πρώτη φορά ακούν το όνομά μου.
Ρώτησα έναν τύπο αν έχει δει κάποιον δολοφόνο και απάντησε «α, εννοείς τους» και είπε τρία ονόματα που δεν είχα ξαναδεί. Ρώτησα ποιοι είναι αυτοί οι τρεις, μου είπε ότι δεν τους ξέρει, ότι δεν έχει ακούσει ξανά τα ονόματα αυτά, ενώ μόλις τα είχε πει.
Η τεχνητή νοημοσύνη έκανε χιούμορ: είπα ότι το χέρι μου είναι πράσινο, πήρα την απάντηση «we have serious matters at hand, no pun intended».
Η ιατροδικαστής μού είπε ότι το ένα θύμα πέθανε από δηλητήριο. Ρωτούσα τι είδους δηλητήριο, τελικά είπε ότι πέθανε από μαχαίρωμα.
Ρώτησα μια γυναίκα ποιο είναι το όνομά της και άρχισε να μιλά για το νόημα της ζωής.
Συνεχώς με αποκαλούσαν «my dear interlocutor» (συνομιλητής σημαίνει, αλλά είναι ασυνήθιστη λέξη -και πιο ασυνήθιστο να τη χρησιμοποιούν πολλοί άνθρωποι), σπάζοντας το φράγμα του ρεαλισμού.
Photo: BBS Games AB
Διασκεδαστικοί διάλογοι, εκτός ελέγχου όμως
Σε διαλόγους αυτού του στιλ, όσο κι αν απομακρύνεται ο ρεαλισμός, το αποτέλεσμα είναι σίγουρα διασκεδαστικό, είναι αστείο, αλλά είναι και ενδιαφέρον.
Αν περιμένετε να παίξετε ένα ολοκληρωμένο, πλήρως λειτουργικό παιχνίδι ντετεκτιβικής έρευνας, μάλλον θα απογοητευτείτε. Το Vaudeville συχνά σταματά να βγάζει νόημα, αρκετές φορές οι χαρακτήρες σταματούν να απαντούν στις ερωτήσεις μας (μάλλον είναι bug) και, γενικά, πρόκειται για παιχνίδι που βρίσκεται σε ακατέργαστο στάδιο -και σε early access.
Οι φωνές, μετά από μερικές ώρες, αρχίζουν να γίνονται ιδιαίτερα εκνευριστικές. Εδώ κι εκεί, οι χαρακτήρες απαντούν σε εντελώς διαφορετικές ερωτήσεις από εκείνες που κάναμε. Επίσης, δεν υπάρχει δομή: το παιχνίδι απλώς σε αφήνει να βρεις τον δολοφόνο, χωρίς οδηγίες, χωρίς βοήθεια και χωρίς συμβατικούς μηχανισμούς gaming.
Οι χαρακτήρες είναι εντελώς καρικατούρες: καταλαβαίνουν τι είναι, αντιλαμβάνονται τα στοιχεία τους, αλλά φτάνουν σε πολύ απλό επίπεδο. Για παράδειγμα, μια γυναίκα ξέρει ότι είναι γυναίκα, ότι μαγειρεύει και ψωνίζει, και επαναλαμβάνει συνεχώς αυτά τα στοιχεία της, ακόμα και σε περιπτώσεις που δεν ταιριάζουν.
Η ρομποτική φωνή των χαρακτήρων θυμίζει εκείνες τις διαφημίσεις στο ίντερνετ, με εντελώς παράταιρη προφορά και αλλόκοτο τρόπο ομιλίας.
Ωστόσο, υπάρχουν αρκετά ενδιαφέροντα στοιχεία. Ας πούμε, οι χαρακτήρες αναγνωρίζουν τι λέμε και θυμούνται τους διαλόγους που έχουν μαζί μας. Οι απαντήσεις είναι γραμμένες κατανοητά, δημιουργούνται αμέσως και βγάζουν νόημα σε γενικές γραμμές -με εξαιρέσεις.
Photo: BBS Games AB
Πανδύσκολο να «κερδίσεις» στο Vaudeville, πιθανό να διασκεδάσεις, ωστόσο
Έτσι, προκύπτει το εξής: για να πάρουμε πληροφορίες, πρέπει να προσπαθήσουμε να μιλήσουμε «κανονικά». Για παράδειγμα, σε έναν καχύποπτο, επιθετικό χαρακτήρα, μπορούμε να πλησιάσουμε φιλικά, να τον ρωτάμε για τους φίλους του, για τη ζωή του, και να τον πείσουμε να μας μιλήσει. Μπορεί η διαδικασία να μην είναι ρεαλιστική (τον πείθουμε μέσα σε λίγα λεπτά, ξαφνικά), αλλά είναι πολύ ενδιαφέρουσα, στημένη με τρόπο που ξεπερνά τις δυνατότητες συμβατικά διαμορφωμένου διαλόγου.
Αν παίξετε το Vaudeville ξέροντας ότι θα μπείτε στο uncanny valley, ότι θα δείτε και θα ακούσετε αλλόκοτα πράγματα, ότι δεν υπάρχει immersion και όλα λειτουργούν με πολύ συγκεκριμένο τρόπο, θα περάσετε καλά, είτε βρείτε τον δολοφόνο είτε όχι. Μάλιστα, η εξιχνίαση της δολοφονίας είναι πολύ δύσκολη, αφού πρέπει να κρατάμε σημειώσεις (το παιχνίδι μάς δίνει ένα σημειωματάριο), να θυμόμαστε μια σειρά γεγονότων και ονομάτων, για να βρούμε ανακρίβειες σε όσα λένε οι χαρακτήρες ή να «ψαρέψουμε» πληροφορίες.
Δεν είναι σίγουρο ότι θα διασκεδάσετε με την έρευνα, αφού η απουσία δομής και μηχανισμών όπως η εξέταση του σημείου της δολοφονίας κάνει τη διαδικασία κουραστική και κάπως μονότονη, ειδικά μετά από ώρες χωρίς νέα πρόοδο.
Η χαοτική φύση των διαλόγων δεν δίνει ενδείξεις για να καταλάβουμε πότε βρήκαμε κάποιο σημαντικό στοιχείο, άρα πρέπει να κάνουμε πλήρη έρευνα, να προσέχουμε πολύ και να δίνουμε σημασία σε κάθε φράση, προσέχοντας παράλληλα τι λέμε εμείς.
Ακόμα κι αν δεν διασκεδάσετε, όμως, με την ίδια την έρευνα, θα περάσετε καλά με τις απαντήσεις που δίνει η ΑΙ και θα δείτε μια πιο ενδιαφέρουσα χρήση της, σε σχέση με άψυχες ζωγραφιές στον τοίχο ή ανούσια voice overs.
Photo: BBS Games AB
Στο Vaudeville βλέπουμε την τεχνολογία να αρχίζει να ξεδιπλώνεται με ενδιαφέροντα τρόπο, δείχνοντας ότι είναι κλάδος που έχει δυνατότητες για να φέρει επανάσταση σε διάφορες πτυχές ενός παιχνιδιού.
Το Vaudeville είναι σε πειραματικό στάδιο, είναι άσχημο (μοντέλα χαρακτήρων και περιβάλλοντα από άλλη εποχή, περιορισμένες επιλογές στις ρυθμίσεις) και δεν είναι πλήρως λειτουργικό, αλλά πίσω από όλα αυτά φαίνονται οι προοπτικές της τεχνητής νοημοσύνης σε τέτοιου τύπου χρήση.
Σε μια πιο ισορροπημένη αξιοποίηση της τεχνολογίας ΑΙ, με ταυτόχρονη χρήση περιεχομένου από ανθρώπινο χέρι, και περισσότερων συμβατικών μηχανισμών και κειμένων, και με καλύτερα δομημένο σχεδιασμό, η τεχνητή νοημοσύνη έχει, όπως φαίνεται πίσω από τις «χαραμάδες», να δώσει πράγματα στα βιντεοπαιχνίδια, αν χρησιμοποιηθεί σωστά. Θα έπρεπε, επίσης, να γίνει κάτι καλύτερο σε ένα βασικό κομμάτι: να αποφασίσουν οι δημιουργοί αν θέλουν procedurally generated σενάριο ή αν θέλουν μια συγκεκριμένη ιστορία. Δεν μπορείς να τα έχεις όλα, απ’ ό,τι φαίνεται.
Έχει δυνατότητες, είναι όμως σε βρεφικό στάδιο και, μορφή που έχει αυτήν τη στιγμή το παιχνίδι, δεν θα μπορούσα να προτείνω την αγορά του, παρά μόνο σε άτομα που ενδιαφέρονται κυρίως για το κομμάτι της τεχνολογίας αυτής και για τις δυνατότητές της.
Δοκιμάστηκε σε: PC
Εταιρεία Ανάπτυξης: Bumblebee Studios
Εκδότρια Εταιρεία: BBS Games AB
Είδος: Adventure / Indie
Ηλικίες: 3+
Ημ/νία Κυκλοφορίας: 30 Ιουνίου 2023 (Early Access)
Official website: link
Το παιχνίδι μάς παραχωρήθηκε από την εκδότρια εταιρεία για τις ανάγκες του preview.
