Η συντακτική ομάδα του VG24.gr επιλέγει τα καλύτερα παιχνίδια της χρονιάς και σας τα παρουσιάζει, μαζί με το VG24 Game of the Year 2022.
Καλή χρονιά σε όλους!
Ήρθε η ώρα για το καθιερωμένο άρθρο μας σχετικά με τα καλύτερα παιχνίδια της περασμένης χρονιάς, κλασικά καθυστερημένο, αλλά όχι τόσο όσο άλλες χρονιές, αφού προλάβαμε να δημοσιεύσουμε πριν τις κυκλοφορίες του 2023! Και αυτό είναι μια μικρή επιτυχία.
Κατά παράδοση, η συντακτική ομάδα του site μας αποφασίζΩ ποιο παιχνίδι θα οριστεί ως το «Καλύτερο Παιχνίδι της Χρονιάς για το VG24», ενώ παράλληλα, ο κάθε συντάκτης παραθέτει τα δικά του κορυφαία παιχνίδια του 2022, μαζί με ένα mini blog post από τον καθένα, τα οποία μπορείτε να βρείτε παρακάτω, με μια περιγραφή για το VG24 GotY.
Επιπρόσθετα, θέλουμε να σας ευχαριστήσουμε που ήσασταν μαζί μας για ακόμη μια χρονιά -μια δύσκολη και απαιτητική χρονιά για το site μας- και εμείς θα προσπαθήσουμε να είμαστε και πάλι δίπλα σας με το καλύτερο δυνατό περιεχόμενο. Τα Reviews μας θα συνεχίσουν να πληθαίνουν για να σας ενημερώνουμε σχετικά με τις νέες κυκλοφορίες, τα Podcasts μας θα συνεχίσουν να σας κρατούν συντροφιά (με ένα μικρό απαραίτητο κενό προς ώρας), αλλά θα τα λέμε και καθημερινά, όπως κάνουμε ήδη, στο VG24 Gaming Community.
Προτού περάσουμε στις προσωπικές μας πεντάδες και αφού σας ευχηθούμε υγεία και καλή χρονιά, θέλουμε να σας παρουσιάσουμε το Game of the Year 2022 του VG24, πάντα σύμφωνα με τη συντακτική μας ομάδα. (Για να δείτε το VG24 Game of the Year 2021, πατήστε εδώ.)
Λίγα λόγια λοιπόν για το παιχνίδι που ξεχωρίσαμε:
Θα μπορούσε να είναι απλώς το Dark Souls 4. Και έτσι να ήταν, πάλι θα σημείωνε επιτυχία, πάλι θα είχε φανατικό κοινό, πάλι θα το βρίσκαμε σε λίστες των καλύτερων της χρονιάς, ίσως και στην πρώτη θέση. Όμως, η FromSoftware δεν έμεινε εκεί, ευτυχώς. Πήρε τα καλύτερα στοιχεία της σειράς Dark Souls και τα «άπλωσε» σε έναν ανοιχτό κόσμο. Και έφτιαξε ένα θαύμα.
Σε ένα είδος που έχει αρχίσει να δείχνει έντονα σημάδια κούρασης, είτε μιλάμε για το είδος των action RPG είτε των παιχνιδιών ανοιχτού κόσμου γενικότερα, το Elden Ring κατάφερε να ξεχωρίσει και να δείξει ότι ακόμα υπάρχει υλικό, ότι δεν έχει στερέψει ακόμη η πηγή.
Ένας πελώριος, ανοιχτός κόσμος, χωρίς δεκάδες markers, χωρίς ειδοποιήσεις αποστολών σε κάθε γωνιά, ο κόσμος του Elden Ring έφερε έναν αέρα φρεσκάδας. Πατώντας εν μέρει στις αρχές του The Legend of Zelda: Breath of the Wild και σε εκείνες των Dark Souls, η FromSoftware κατάφερε να φτιάξει έναν κόσμο γεμάτο με περιεχόμενο, το οποίο όμως ποτέ δεν επαναλαμβάνεται. Κάθε σημείο του χάρτη είναι -και φαίνεται- ξεχωριστό, το σενάριο «κρύβεται» πίσω από ογκώδες lore, η εξερεύνηση ανταμείβει συνεχώς και ποτέ δεν γίνεται αγγαρεία. Όλα αυτά σε έναν πανέμορφο, «σκοτεινό» κόσμο, γεμάτο με αξιοθέατα που κόβουν την ανάσα, με περίπλοκα dungeons, με περιοχές που ξεχωρίζουν μεταξύ τους δομικά και ουσιαστικά -και όχι μόνο με βασικό τρόπο, όπως με χιόνι ή λάβα.
Μπορούμε να μιλήσουμε και για τη μάχη του Elden Ring, η οποία είναι μεθοδική, γεμάτη με στρατηγική, χρειάζεται αντανακλαστικά, παρατήρηση και γνώση πολλών συστημάτων, και τελικά, επίσης, ανταμείβει την ενασχόληση μαζί της. Υπάρχουν πάρα πολλές δυνατότητες όσον αφορά στο στήσιμο του χαρακτήρα μας, μπορούμε να παίζουμε με μαγικά, με βαριά όπλα, με πανοπλίες, με συνδυασμούς αυτών και πολλών άλλων, σε ένα πλήρες, χορταστικό σύστημα πρωτόγνωρου βάθους. Το gameplay είναι ουσιώδες, δίκαιο, καλοστημένο, διασκεδαστικό και, παρόλο που διατηρεί την αυξημένη δυσκολία που έχει κάνει γνωστή την εταιρεία, μας δίνει έναν τεράστιο αριθμό εργαλείων για να αντιμετωπίσουμε την κάθε κατάσταση και, παράλληλα, μας επιτρέπει να φύγουμε από ένα σημείο που μας δυσκολεύει και να εξερευνήσουμε αλλού.
Τελικά, μεγαλύτερη σημασία έχει το εξής: Παίζοντας το Elden Ring δεν νιώθεις ότι παίζεις ένα βιντεοπαιχνίδι. Δεν νιώθεις ότι ολοκληρώνεις αποστολές από μια λίστα, ότι βάζεις «τικ» σε κουτάκια. Το Elden Ring δεν είναι μια «to-do list» μεταμφιεσμένη σε action RPG. Εξαιτίας του εύστοχου και τολμηρού σχεδιασμού, το Elden Ring σε αφήνει να χαθείς μέσα του, να εξερευνείς χωρίς να σκέφτεσαι λίστες, να μπαίνεις σε σπηλιές, να βρίσκεις υπόγεια ποτάμια, μυστηριώδη κάστρα, παράξενα πλάσματα, στοιχειωμένους βάλτους. Σε κάνει να χάνεσαι, να ξεχνιέσαι, να νιώθεις ότι πράγματι ταξιδεύεις στον αλλόκοτο αυτόν κόσμο. Είναι ελάχιστα τα παιχνίδια που το πετυχαίνουν αυτό, και πολύ λιγότερα όσα το πετυχαίνουν σε τέτοιο βαθμό. Σε ένα είδος που φαίνεται ότι σιγά-σιγά ξεμένει από νέες ιδέες, χρειαζόμαστε παιχνίδια σαν το Elden Ring.
Του Βασίλη Τατσιόπουλου
VG24 Game of the Year 2022
(Πατήστε πάνω στα ονόματα)
Το 2022 ήταν πιο πολύ πλούσια και πολύ περίεργη χρονιά για τη βιομηχανία. Οι επιπτώσεις της πανδημίας είναι κατάφωρες, με το πρόγραμμα των κυκλοφοριών να πλήττεται από τον Απρίλιο περίπου μέχρι τον Αύγουστο, όμως όλους τους υπόλοιπους μήνες και ειδικότερα κατά το τέλος της χρονιάς, είδαμε εξαιρετικά παιχνίδια, με μεγάλη ποικιλία σε είδη.
Η Sony ίσως έκανε την καλύτερη χρονιά την τελευταία πενταετία, με παιχνίδια τα οποία ανυπομονούσαν οι χρήστες να πιάσουν στα χέρια τους, ακόμη κι αν το cross-gen παραμένει στις ζωές μας, με τις περισσότερες κυκλοφορίες της εταιρείας να έχουν ακόμη εκδόσεις PS4. Αυτό δεν μας σταμάτησε όμως από το να απολαύσουμε τα πολυαναμενόμενα sequel των God of War και Horizon, το νέο -και κυρίως, ολοκληρωμένο- Gran Turismo 7, αλλά και το remake του The Last of Us, για το οποίο έγινε τόσος ντόρος. Είδαμε μάλιστα και λανσάρισμα του νέου PS Plus, για το οποίο έχουμε ακόμη κάποιους ενδοιασμούς, όμως εν γένει, αποτελεί ακόμη μια δελεαστική πρόταση για τους καταναλωτές.
Αντίστοιχα, η Nintendo έκανε και πάλι μια πολύ καλή χρονιά, με το πολυαναμενόμενο Bayonetta 3, το καταπληκτικό νέο Kirby, το Xenoblade Chronicles 3 και πολλά ακόμη, ανάμεσα στα οποία βρίσκεται και η αποκλειστικότητα της Ubisoft για το Switch, το sequel του Mario + Rabbids, το οποίο μάλιστα ήταν επίσης (μη αναμενόμενα) εξαιρετικό.
Απογοήτευση δυστυχώς έφεραν οι αναβολές των παιχνιδιών των Xbox Studios, όμως είδαμε ένα εκπληκτικό Pentiment από την Obsidian, ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον As Dusk Falls και αρκετά console exclusives, με το Immortality να ξεχωρίζει. Το Game Pass για μία ακόμη χρονιά σώζει την κατάσταση, ενώ για πρώτη φορά είδαμε και προσφορές σε κονσόλες νέας γενιάς, με το Series S να γοητεύει ως (τουλάχιστον) δεύτερη κονσόλα.
Η νέα γενιά ωριμάζει, φέρνει συνεχώς νέους τίτλους και παρότι η Nintendo θέλει να πάρει τον χρόνο της με το νέο της hardware, φαίνεται πως όλες οι εταιρείες σιγά σιγά ξεπερνούν τα προβλήματα στις γραμμές παραγωγής τους, αλλά και στην ανάπτυξη των παιχνιδιών τους, ομαλοποιώντας και πάλι το πρόγραμμά τους.
Η χρονιά τελικά, παρά την γκρίνια μου καθ’ όλη τη διάρκεια σχεδόν, ήταν φανταστική. Δεν θα μπορούσα να ζητήσω κάτι παραπάνω από τα ΑΑΑ και τα indie που πήραμε. Το μόνο που με προβληματίζει είναι κάποιες τάσεις της βιομηχανίας να δίνει παιχνίδια άνω των 30 και των 50 ωρών, κάτι το οποίο πολλές φορές δεν γίνεται οργανικά, αλλά εκβιαστικά. Ουσιαστικά, πολλοί ΑΑΑ publishers έχουν φάει τα μούτρα τους με τακτικές που δεν συμφωνούν με τους χρήστες, όμως μαθαίνουν. Θα συνεχίσουν να μαθαίνουν, ενώ υπάρχουν όλο και περισσότερα εργαλεία για να μας δίνουν τους τίτλους που θέλουμε να παίξουμε. Μπορεί η ροή του χρήματος να ορίζει τι θα παίξουμε, όμως σαφώς έχει λόγο και η δημιουργικότητα, παρά τα σκοτεινά σενάρια που έχουν διατυπωθεί κατά καιρούς για το μέλλον. Το ίδιο ισχύει και τώρα: όσο κι αν ανησυχούμε ότι «θα χαλάσουν τα παιχνίδια μας», οι πιθανότητες είναι με το μέρος μας.
Περνώντας στα παιχνίδια που επέλεξα για φέτος, θα πω ότι έφαγα ένα ΤΡΕΛΟ σκάλωμα με το Vampire Survivors στη λήξη του χρόνου. Μετά την κάψα που μου έσκασε με το Hades και το Returnal, αρχίζω να καταλαβαίνω πως τα roguelike (τα “καλά” roguelike, μάλλον) μού μιλούν με τρόπο που είχα ξεχάσει ότι μπορεί να μου μιλήσει ένα παιχνίδι. Εξαιτίας του λοιπόν δεν έχω καταφέρει ακόμη να τερματίσω το A Plague Tale: Requiem, το οποίο όμως έχω βάλει στην πεντάδα μου γιατί ήδη έχω βρει αυτά που ήθελα να βρω σε αυτό το πανέμορφο και βελτιωμένο sequel.
Ίσως το God of War Ragnarök να μην κατάφερε να μου αποσπάσει το 10άρι που ήλπιζα, όμως δεν έπεσε πολύ πιο κάτω, αφού έφερε στιγμές που ήθελα να δω στο προηγούμενο. Με ελαφρώς διαφορετική διαχείριση, θα έμπαινε στα καλύτερά μου όλων των εποχών, όμως δεν πειράζει, θα περιμένω τον Barlog να μου το δώσει αυτό.
Το Horizon Forbidden West επίσης κατάφερε να αντεπεξέλθει στις τρομερά υψηλές προσδοκίες, ενώ παραμένει το πιο όμορφο παιχνίδι που έχουμε αντικρίσει έως τώρα στη νέα γενιά.
Τα δύο παιχνίδια της πεντάδας που άφησα για το τέλος ήταν δύο εκπλήξεις για εμένα. Ήξερα τον Sam Barlow, είχα παίξει το Her Story. Δεν ήταν παιχνίδι ακριβώς, αλλά ήταν πολύ ενδιαφέρουσα εμπειρία. Φανταζόμουν περίπου τι θα είναι το Immortality, όμως δεν ήταν αυτό που φανταζόμουν. Το Immortality μού έδωσε μερικές από τις πιο αξιομνημόνευτες στιγμές των τελευταίων ετών, με πράγματα που δεν φανταζόμουν ότι μπορεί να καταφέρει να κάνει το μέσο και δίνει έτσι δύναμη, όχι μόνο στο 2022, αλλά σε ολόκληρη την indie βιομηχανία, που μπορεί να πάρει ρίσκα, τα οποία οι ΑΑΑ publishers δεν φαντάζονται καν. Το μόνο που μπορώ να πω για αυτό το παιχνίδι είναι: «ΠΑΙΞΤΕ ΤΟ».
Για την κορυφή άφησα ένα παιχνίδι το οποίο μού έδωσε αυτό που ψάχνω. Πολλοί απόρησαν με αυτήν την επιλογή μου και λογικό μου ακούγεται, γι’ αυτό θα προσπαθήσω να εξηγηθώ.
Το Sifu έρχεται από μια εταιρεία που πειραματίζεται με τις πολεμικές τέχνες. Θεωρώ το συγκεκριμένο κομμάτι κάτι που ταυτίζεται με τα βιντεοπαιχνίδια από τότε που υπάρχουν. Οι πιο δημοφιλείς τρόποι διάδρασης, ΚΑΚΑ ΤΑ ΨΕΜΑΤΑ, είναι βίαιοι. Το Sifu όμως το εξυψώνει σε τέχνη.
Από τη μία έχουμε τα shooters, τα οποία έχουν πειραματιστεί ποικιλοτρόπως ανά τα χρόνια, όμως από την άλλη έχουμε τις melee μάχες, που δεν έχουν λάβει την απαραίτητη προσοχή. Το 2009 ήταν που κυκλοφόρησε το Batman: Arkham Asylum και έφερε κάτι φρέσκο στο «ξυλίκι». Έκτοτε, δεν έχουμε δει πολλά πράγματα. Εδώ έρχεται το Sifu, το οποίο φέρνει τις μάχες σώμα με σώμα στην πιο αγνή μορφή τους.
Δεν σταματά όμως εκεί. Πάνω απ’ όλα ψάχνουμε την πρωτοπορία στο game design, που είναι ίσως ο πιο σημαντικός τομέας και εδώ το Sifu διαπρέπει με τη συνοχή και τις φρέσκες ιδέες του. Δεν παίζεις απλά «ξύλο» σε πίστες. Οφείλεις να καταστρώσεις στρατηγική για να καταφέρεις να φτάσεις στο τέλος.
Ξεκινάς με μηδενικές ικανότητες και μπορεί να σε σκοτώσει ακόμη κι ο πρώτος εχθρός (κατά τα Soulsborne δεδομένα), όμως μετά από 10-15 ώρες έχεις γίνει πράγματι Sifu και σε κάνει να νιώθεις ότι όντως κατάφερες να κάνεις master το kung fu.
Το λατρεύω και θα το λατρεύω για πάντα. Κάθε του πίστα είναι γεμάτη ψυχή και τρομερά μελετημένη, ενώ σε συνδυασμό με τα εικαστικά του παραδίδει μαθήματα cinematography. Είναι ένα παιχνίδι που ονειρευόμουν να παίξω κάποια στιγμή στη ζωή μου και μου θυμίζει εκείνες τις αγνές εποχές του The Matrix: Path of Neo και του Dragon: A Bruce Lee Story. Σε ευχαριστώ SloClap που κατάλαβες πλήρως τι έπρεπε να κάνεις και το εκτέλεσες άψογα. Αυτή ήταν και η μεγαλύτερη έκπληξη για εμένα. Περίμενα να είναι καλό, αλλά όχι ΤΟΣΟ καλό.
Καλή χρονιά σε όλους.
Πάει και το 2022… κι εκεί που πέρσι τρέμαμε μια κλιμάκωση της κορωνοκατάστασης, που θα μετατρέψει τον κόσμο μας σε έναν (ακόμα χειρότερο) εφιάλτη, τελικά όλα δείχνουν πως απλώς συνηθίσαμε να ζούμε με ακόμα έναν ζοχά. Είναι «στη φύση μας», που θα έλεγε ο Kratos, να ανακαλύπτουμε συνεχώς πως τα όριά μας είναι ένα «τσικ» παραπέρα, πάνω που νομίζαμε πως… τερματίσαμε.
Πολύ πιο σίγουρος για τα νέα μου όρια, αφήνω τη χρονιά πίσω μου, βέβαιος για τα όρια της προηγούμενης γενιάς του gaming, που φρόντισαν να γίνουν διακριτά κάθε φορά που κάποιος τίτλος επιχείρησε να κοιτάξει… πίσω. Μόνιμη κουβέντα το «πόσο καλύτερο θα ήταν το τάδε game, αν ήταν μόνο next-gen…». Ωστόσο, τα περισσότερα από εκείνα που διακρίθηκαν, παραδόξως, ήταν και cross-gen.
Το 2023 θα είναι η χρονιά που αυτό το μοτίβο θα αρχίσει να εξαφανίζεται. Θα δούμε αυστηρά παιχνίδια νέας γενιάς, θα πάψουμε να χρησιμοποιούμε το «νέα» και θα λέμε «τρέχουσα» και δεν θα υπάρχουν πια δικαιολογίες για μέτριες, τεχνικά, προσπάθειες, ρίχνοντας στον μύλο του δημόσιου διαλόγου φρέσκο πράγμα, για να εξαντλήσει το fandom την τοξικότητα και την υπερβολή του. Επόμενο θύμα, μάλλον, θα είναι το καημένο το Series S, ο αποδιοπομπαίος τράγος της ανικανότητας…
Πίσω στο θέμα του άρθρου, η ανασκόπηση της χρονιάς βγάζει σούμα θετική, με μπόλικα παιχνίδια που άξιζαν να παιχτούν, ωραία σκορπισμένα στους μήνες, που μας κράτησαν απασχολημένους όλο το 2022.
Υπήρξαν παιχνίδια που δυσκολεύτηκα να αφήσω έξω από την τοπ πεντάδα μου, όπως το καταπληκτικό και τρελά βελτιωμένο (σε σχέση με τον προκάτοχο) Horizon, ωστόσο, έχω αποφασίσει να κερνάω ΠΡΟΤΙΜΗΣΗ σε τέτοιου είδους κείμενα/εκπομπές και να αφήνω τις… αντικειμενικότητες για επίσημους θεσμούς, που ΕΤΣΙ ΚΙ ΑΛΛΙΩΣ αμφισβητούνται από τον κόσμο.
Το Forbidden West, λοιπόν, το ξέχασα. Κι ας ήταν το πιο όμορφο, ας ήταν το πιο αντιπροσωπευτικό δείγμα νέας γενιάς, ας μου έδωσε στιγμές δέους με τα τοπία του. Παραμένει ένας τίτλος, ένας κόσμος, μια εμπειρία, που, μετά τα credits και το τέλος της κάλυψης που του έκανα, δεν ξανασκέφτηκα ούτε μια φορά.
Το ίδιο έπαθα και με το συμπαθέστατο Stray που αρκετοί αποθέωσαν, παρότι εγώ το αρχειοθέτησα στη μνήμη μου ως «όμορφο αλλά τζούφιο», μαζί με άπειρα ακόμα eye-candies που ΔΕΝ μου «μίλησαν», βλέπε περίπτωση Kena.
Τα 5 games που αποφάσισα να βάλω στη λίστα μου, όμως, έκαναν «κάτι» μέσα μου, με επηρέασαν με κάποιον τρόπο, είτε εμένα, είτε το είδος τους, τουλάχιστον όπως το έχω στο μυαλό μου.
Το Gran Turismo 7 με έκανε να… μερακλώσω με τα αυτοκίνητα μετά από πολλά χρόνια. Δεν εννοώ να ασχοληθώ και να απολαύσω racing game, αφού αυτό το έκανε εξαιρετικά τα προηγούμενα χρόνια και η σειρά Forza Horizon. Όταν μιλάμε για μεράκλωμα, μιλάμε για γνήσιο ενδιαφέρον για μάρκες, για μηχανική, για νόμους φυσικής που ορίζουν την οδήγηση και δεν έδινα δεκάρα για αυτούς, ούτε τότε που εξετάστηκα για δίπλωμα. Αυτήν την ωδή στην… οδήγηση και την ιστορία του αυτοκινήτου δεν θα μπορούσα να την αφήσω απ’ έξω.
Το Norco με βύθισε σε αυτό το «Southern Gothic», όπως αυτοχαρακτηρίζεται, ύφος του. Αυτή η καταθλιπτική, αγχώδης και δυστοπική απεικόνιση της σμπαραλιασμένης Louisiana μου θύμισε κάτι από τον γειτονικό μας (εδώ στα Αιγάλεα) Ασπρόπυργο. Βρήκε αντίκρισμα στον ψυχισμό μου, την εποχή που το δοκίμασα, ενώ αυτό το αφηρημένο είδος εικαστικών και εξιστόρησης ήρθε και κούμπωσε για να μου δώσει μια εμπειρία που με χάραξε, παραπέμποντας σε αυτό που ένιωσα με το Disco Elysium, το GOTY μου πριν λίγα χρόνια.
Για το Ragnarök δεν θα πω πολλά. Δεν είναι τόσο συναίσθημα, όσο παραδοχή, για το μέγεθος του «καλύτερου 8αριού της χρονιάς», που τελικά ήταν για 9άρι, αναγνωρίζοντας πως η μάχη του και η σκηνοθεσία του είναι σημεία αναφοράς για την ιστορία του Μέσου. Ψιλοσυμπάθησα και τον Kratos, που δεν ήθελα να τον βλέπω, άρα κάτι θα έκανε καλά.
Το Elden Ring έβγαλε τον Miyazaki από το safe zone του, δοκιμάζοντας το ταλέντο του στο world building σε ένα πρωτόγνωρο, open-world πλαίσιο. Μπορεί και να προβάλλω πάνω στον Ιάπωνα τον προσωπικό μου πόθο για επανάσταση, πρωτοβουλία και σπάσιμο της συνήθειας, η οποία με κρατά δέσμιο σε μια ζωή και μια πραγματικότητα που θέλω να αποτάξω… Μπορεί, απλά, να ήταν και παιχνιδάρα το Elden Ring… ποιος ξέρει;
Το sequel του Plague Tale το… δαφνοστεφάνωσα γιατί εκτιμώ ιδιαίτερα τις μικρές προσπάθειες που σε κάνουν να απορείς… Πώς γίνεται με τόσο μικρό budget, τόσο μικρή εμπειρία, τόση custom πατέντα και απέναντι σε ΘΗΡΙΑ της Βιομηχανίας, να ξεχωρίζεις και να αγγίζεις έτσι ψυχούλες. Ο Χιούγκος και η Αμίσια έγιναν φιλαράκια μου. Είδα κι έζησα παίζοντας, μέσα από το ταξίδι τους, στα βουρκωμένα μάτια της πρωταγωνίστριας και την τρεμάμενη φωνή της, την αγωνία για το αδέρφι που κινδυνεύει. Και ταυτίστηκα εντελώς. GOTY.
Τα λέμε του χρόνου, με αντίστοιχα φλύαρο κείμενο που θα εξηγεί αναλυτικά τα κριτήρια επιλογής του καλύτερου παιχνιδιού ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ… και γιατί αυτό είναι το Hogwarts Legacy. #soon
Μπορεί να ανακοινώθηκαν πολλές αναβολές παιχνιδιών φέτος, αλλά κυκλοφόρησαν και πολλοί αξιόλογοι τίτλοι, indie, αλλά και μεγαλύτεροι.
Φέτος έπαιξα περισσότερα παιχνίδια απ’ ό,τι περίμενα και ίσως περισσότερα απ’ ό,τι τις προηγούμενες χρονιές. Έπαιξα όλες τις μεγάλες κυκλοφορίες του 2022 και τα περισσότερα indies που ακούστηκαν πολύ, ενώ πρόλαβα να παίξω και πολλά άλλα, πιο άγνωστα.
Σε μια χρονιά που κυκλοφορεί sequel για τα God of War και Horizon Zero Dawn, σε μια χρονιά με το Elden Ring και το Gran Turismo 7, με indies όπως τα Neon White, Dorfromantik, Cult of the Lamb, με παιχνίδια όπως το A Plague Tale: Requiem, το Two Point Campus και το MADiSON, με το εξαιρετικό campaign του Call of Duty: Modern Warfare II και πολλά ακόμα, πώς να μην είμαι ευχαριστημένος; Λοιπόν, αυτά που ανέφερα ως τώρα είναι τα αγαπημένα μου παιχνίδια της χρονιάς που δεν μπαίνουν στη λίστα της κορυφής. Πέρασα υπέροχα ψάχνοντας τον ανοιχτό κόσμο του Elden Ring, τον καλύτερο ανοιχτό κόσμο εδώ και πολλά χρόνια, απόλαυσα τη μάχη του GoW Ragnarök, την καλύτερη μάχη εδώ και πολλά χρόνια, “χάθηκα” στον κόσμο του Horizon Forbidden West, έπαιξα Gran Turismo παρόλο που δεν ασχολούμαι με αυτοκίνητα και δεν παίζω racing games.
Τέλος πάντων, όσο κι αν λάτρεψα όλους αυτούς τους εξαιρετικούς τίτλους, η κορυφαία μου πεντάδα είναι παρακάτω.
1. Norco
Το καλύτερο σενάριο σε βιντεοπαιχνίδι για φέτος και ένα από τα πιο αξιόλογα που έχουμε δει στο μέσο, γενικά. Μια γλυκιά, ζεστή ιστορία, γεμάτη με αγάπη, κι ας εκτυλίσσεται σε ένα ψυχρό, σκοτεινό μέρος, σε μια δυστοπία που διαφέρει, αλλά και δεν διαφέρει από τον πραγματικό κόσμο. Εξαιρετικό δείγμα γραφής, σατιρική διάθεση χωρίς “κούνημα δαχτύλου” και διδακτισμό, αξιομνημόνευτοι χαρακτήρες, πανέμορφα πίξελ και εύστοχες ιδέες στο gameplay. Περιμένω πολλά από αυτήν την εταιρεία στο μέλλον, αλλά, ακόμα κι αν δεν δώσουν τίποτα άλλο, έχουν ήδη δώσει πολλά με το Norco. Ένα μεγάλο, σταθερό βήμα προς την ενηλικίωση του μέσου, με τους δικούς του όρους.
2. Immortality
Εξαιρετικά τα δύο προηγούμενα παιχνίδια του Sam Barlow, αλλά το Immortality “ξέφυγε”. Μια κουνελότρυπα που σε καλεί να πέσεις μέσα της, να πας με τους ρυθμούς της, και σε ανταμείβει με μια συγκλονιστική ιστορία, με εμβληματικούς χαρακτήρες, με τις πιο αξιομνημόνευτες σκηνές της χρονιάς και με τις δύο πιο αξιοσημείωτες ερμηνείες που είδαμε φέτος.
3. Pentiment
Ένα “whodunnit” σε μεσαιωνικό υπόβαθρο, με μεγάλη αγάπη για την Ιστορία, τις ιστορίες και τις συνέπειες τους στον κόσμο. Με ένα υπέροχο και πολύ καλά διαμορφωμένο cast χαρακτήρων, ένα τρομερό setting, πολύ δυνατή πλοκή με μεγάλο βάθος, επιλογές με σημαντικές συνέπειες, άψογο writing και ιδανική οπτικοακουστική παρουσίαση, το Pentiment κατάφερε να με κάνει να το σκέφτομαι πολύ μετά τα credits.
Περίμενα ότι θα απολαύσω τις μάχες του Midnight Suns, πράγματι τις απόλαυσα, δεν περίμενα όμως ότι αυτές θα είναι το λιγότερο αγαπημένο μου τμήμα του παιχνιδιού. Μία από τις καλύτερες ιστορίες στο σύμπαν της Marvel όσον αφορά τα βιντεοπαιχνίδια, με πολύ καλογραμμένους χαρακτήρες, μεγάλη και χορταστική διάρκεια και έναν πολύ ικανοποιητικό μίνι ανοιχτό κόσμο για εξερεύνηση. Με κανένα άλλο παιχνίδι δεν πέρασα τόσο καλά φέτος, για τόσες πολλές ώρες.
5. Citizen Sleeper
Μια ιστορία που θυμίζει το Blade Runner και το βιβλίο στο οποίο βασίστηκε, στην οποία χειριζόμαστε ένα κυνηγημένο ανδροειδές. Δεν περίμενα να δω τόσο δυνατό writing, να ακούσω τόσο πετυχημένο soundtrack και να δεθώ σε τέτοιο βαθμό με τον κόσμο και τους χαρακτήρες του Citizen Sleeper. Φοβερό σενάριο, έξυπνες ιδέες στο gameplay, που συνδυάζουν στοιχεία από visual novel, RPG και επιτραπέζιο και, γενικά, μια από τις εμπειρίες της φετινής χρονιάς που μου έχουν μείνει -και θα μου μείνουν, φαντάζομαι- περισσότερο στο μέλλον.
Αν για κάποιο λόγο -που μόνο εσείς γνωρίζετε- αποφασίσατε όχι μόνο να διαβάσετε αυτό το “τοπ 5”, αλλά και το κειμενάκι που το συνοδεύει, τότε να σας ευχηθώ καλή χρονιά, υγεία και ό,τι άλλο επιθυμείτε. Και αν, πάλι, αποφασίσατε να δώσετε αρκετή σημασία ώστε να παρατηρήσετε πως κάτι λείπει στη φετινή λίστα, τότε επιτρέψτε μου να σας συστήσω το πρώτο τοπ 5 που δεν είναι τοπ 5 (αλά Ντάνος), γιατί απλά… δεν κατάφερα να παίξω ούτε το bare minimum για να καλύψω αυτές τις πέντε “χρυσές” θέσεις με παιχνίδια που μου άρεσαν. (Με αυτό αφήνω να εννοηθεί πως υπήρξαν παιχνίδια που έπαιξα το 2022 που δεν μπαίνουν στην πεντάδα ούτε για να καλύψουν τα κενά. Κοινώς, ούτε να μου το δουν… το τοπ 5.)
«Τι κάνεις με τη ζωή σου;», ρωτάνε οι συγγενείς στα τραπέζια. «Τι κάνεις με τον ελεύθερο σου χρόνο;», ρωτάει ο αρχισυντάκτης μου, ο οποίος ναι μεν δεν έχει φτάσει ακόμα το απογοητευμένο υφάκι της θείας που βλέπω μια φορά κάθε χρόνο, αλλά μέχρι και το Destiny 2 μου πρότεινε να βάλω σε αυτή τη λίστα για 359η φορά, ακόμα και αν δεν θα έπρεπε να κάνει ακριβώς qualify.
Ομολογουμένως, αν και κατανάλωσε περισσότερο από το 50% του ελεύθερου χρόνου που είχα, αποφάσισα να διαφυλάξω όση μπορώ από την αξιοπρέπεια μου και να μην βάλω το Destiny 2: Witch Queen στο τοπ 5 (μείον 2) και απλά να το αναφέρω ως honorable mention, εδώ, στο πόνημά μου.
Το άξουαλ (actual) τοπ 2+1 αποτελείται από ό,τι χώρεσε κλεφτά μέσα στη χρονιά (και μου άρεσε). Για αυτό, στη θέση τρία έχουμε το Stray. Αυτό το γλυκό, σύντομο, όμορφο και ξεκούραστο ταξίδι ενός μικρού και αξιαγάπητου αιλουροειδούς, σε ένα δυστοπικό περιβάλλον που οι άνθρωποι αποτελούν παρελθόν. Λέξεις – κλειδιά για την επιλογή του αποτελούν το “σύντομο” και “όμορφο”. Όσο μεγαλώνουμε και ο ελεύθερος χρόνος μειώνεται, αυτά τα μικρά και ευχάριστα παιχνίδια αποτελούν βάλσαμο. Μπόνους πόντοι αν αφορούν και κάποιο συμπαθητικό ζωάκι.
Στο τοπ 2 έχουμε το Steelrising. Το Souls-like παιχνίδι της Spiders που την “είδε” γαλλικά. Όχι αυτά του κ. Δημητρακόπουλου, με το “Κορωπί_Ζαμέ”. Αυτά της γαλλικής επανάστασης και του “Vive la revolution”. Πείτε ό,τι θέλετε, αλλά οτιδήποτε έχει να κάνει με εναλλακτικές προσεγγίσεις ενός ιστορικού γεγονότος μου κάνει κλικ. Πόσο μάλλον όταν όλο αυτό συνδυάζεται και με gameplay της αρεσκείας μου. Τρία “ζήτω!” για τη Spiders, λοιπόν. Τρία “ζήτω!” για τον μεταφυσικό αυτοματισμό στα χρόνια του Λουδοβίκου ΙΣΤ’.
Και… *ντραμς παρακαλώ*… μπορεί να μην έπαιξα Plague Tale, μπορεί να μην έπαιξα God of War και μπορεί να μην έπαιξα πάρα, πάρα, πάρα πολλά άλλα, αλλά καταραμένη θα ήμουν αν δεν έπαιζα Elden Ring. Το τοπ 1 γεννήθηκε για εκείνο και εκείνο γεννήθηκε για το τοπ 1 και αυτό δεν θα άλλαζε όσα παιχνίδια και αν είχα παίξει φέτος (ψύχραιμες τοποθετήσεις – Ελένη: 0-1). Δεν έχω την ψευδαίσθηση ότι η FromSoftware τα κάνει όλα τέλεια, αλλά με το Elden Ring έδωσε σάρκα και οστά (πίξελ και σενάριο;) στον χαρακτηρισμό “έπος”. Θα μπορούσα μάλιστα να πω ότι με κακόμαθε φέτος και τώρα περιμένω τόσα πολλά από όλα τα open world βιντεοπαιχνίδια που σε μεγάλο βαθμό θα έλεγε κανείς πως είναι καταδικασμένα να αποτύχουν.
- Elden Ring
- Sifu
- Tunic
- As Dusk Falls
- Call of Duty: Modern Warfare II
Honorable Mentions: Ghost Song, Pokémon Legends: Arceus
Το 2022 ήταν μια περίεργη χρονιά για μένα. Ο αριθμός των νέων παιχνιδιών που κατάφερα να παίξω και να τερματίσω ήταν ελάχιστα. Ασχολήθηκα κυρίως με το backlog, το οποίο τείνει στο άπειρο πλέον… Ανεξάρτητα από αυτό όμως και λόγω των reviews κατάφερα να τερματίσω μερικά αρκετά αξιόλογα παιχνίδια τα οποία και φτιάχνουν το top 5 μου, σχεδόν αβίαστα.
Ξεκινώντας το 2022 έλιωσα το καλύτερο ίσως fighting παιχνίδι έχω παίξει εδώ και πολλά χρόνια. Δύσκολο αλλά αρκετά rewarding αν το μάθεις, το Sifu άξιζε σίγουρα κάποιο βραβείο στα Game Awards. Στη συνέχεια μέσω του Game Pass έπαιξα και λάτρεψα το Tunic, με τη μικρή χαριτωμένη αλεπού και τον τέρμα αφιλόξενο κόσμο, αλλά και το As Dusk Falls το οποίο με «χτύπησε» αλύπητα από το πρώτο λεπτό. Τη χρονιά έκλεισα με την παρέα του Captain Price που επέστρεψε με ένα εφάμιλλης ποιότητας παιχνίδι, όπως εκείνο του 2019.
Κορυφαίο μου παιχνίδι για φέτος δεν θα μπορούσε να είναι άλλο από το Elden Ring. Ο συνδυασμός του G. R. R. Martin με τον Hidetaka Miyazaki ήταν εκρηκτικός και μας προσέφεραν μια ολοκληρωμένη open-world «Dark Souls» εμπειρία.
Ιδιαίτερη αναφορά αξίζουν τα Pokémon Legends: Arceus που για πρώτη φορά άλλαξε τη συνταγή των παιχνιδιών της σειρας και προσπάθησε να κάνει κάτι διαφορετικό (το αν πέτυχε ή όχι δεν έχει σημασία) και την τελευταία μου ένοχη απόλαυση, το Ghost Song, το οποίο δεν προλαβαίνει το top-5 απλά γιατί δεν έχω προλάβει να το τερματίσω.
Καλή χρονιά με υγεία και πολύ gaming.
- Immortality
- God of War Ragnarök
- Vampire Survivors
- LEGO Star Wars: The Skywalker Saga
- Pokémon Legends: Arceus
Ρίχνοντας μια ματιά στο αρχειάκι που κρατάω για το backlog και τους τίτλους που παίζω μέσα στο έτος, συνειδητοποίησα πως το 2022 ήταν μια μεγάλη χρονιά. Με τα καλά της, και τα κακά της. Από το Elden Ring, μέχρι το Babylon’s Fall.
Η χρονιά ξεκίνησε με αρκετό backlog και ορισμένους ανοιχτούς λογαριασμούς του 2021. Αλλά πέρα από αυτά, έπαιξα και αρκετούς φετινούς τίτλους. Μου φάνηκε απίστευτο ότι παιχνίδια όπως το Rainbow Six Extraction και Pokémon Legends Arceus κυκλοφόρησαν μέσα στο 2022. Ξαφνικά συνειδητοποίησα πως η Game Freak μάς έδωσε μέσα σε έναν χρόνο(!) δύο μεγάλες κυκλοφορίες Pokémon. Καλό για τους fans, κακό για όλους μιας και δεν κυκλοφόρησαν στην καλύτερη κατάσταση. Lost Ark, Halo Infinite, το GOTY, Elden Ring. Tower of Fantasy, Disney Dreamlight Valley, μια μικρή δόση Genshin Impact. Η λίστα μου είχε πραγματικά λίγο από όλα.
Μερικά ακόμα παιχνίδια που ξεχώρισα, αλλά δεν μπήκαν στη λίστα, είναι τα Mario + Rabbids: Sparks of Hope που κατάφερε να φέρει ένα από τα καλύτερα sequels. To Sonic Frontiers που τόλμησε και παρά τα προβλήματά του, κατάφερε και άφησε θετικές εντυπώσεις σε ένα κοινό που παρακαλούσε να καθυστερήσει για να “αλλάξει”. Και το Bayonetta 3 που έφερε τη “μανία” του multiverse στον κόσμο της αγαπημένης μας μάγισσας.
Η πεντάδα μου αποτελείται από παιχνίδια που ευχαριστήθηκα στο έπακρο, χωρίς να σημαίνει πως κάποια μεγάλα ονόματα που λείπουν δεν ήταν άξια να μπουν σε αυτή. Το Immortality που κατάφερε να με κερδίσει από τα πρώτα λεπτά με την ιδιαιτερότητά του. Η συνέχεια του God of War με -προσωπική- αδυναμία, τα κομμάτια του Atreus που μου φάνηκαν “φρέσκα”. Το Vampire Survivors που αποδεικνύει το quality over quantity. Το LEGO Star Wars: The Skywalker Saga που ήταν μία εξαιρετική επανεκκίνηση για τη σειρά παιχνιδιών LEGO. Και, το Pokémon Legends Arceus που επιτέλους είδαμε κάτι διαφορετικό και μοναδικό από την Game Freak. Παρά τα προβλήματά του.
Για εμένα, το 2022 ήταν γεμάτο με πολλές και διαφορετικές εμπειρίες, πράγμα που με χαροποίησε ιδιαίτερα. Το 2023 φαίνεται εξίσου δυναμικό, με τον πιο αναμενόμενο τίτλο -για μένα-, το Hogwarts Legacy.
1. Elden Ring
Η FromSoftware είχε να βγάλει εις πέρας το πιο φιλόδοξο και απαιτητικό project της μέχρι σήμερα, να δημιουργήσει έναν Souls τίτλο σε τελείως ανοιχτό κόσμο, και τα κατάφερε πανηγυρικά. Ο Miyazaki και η ομάδα του με το Elden Ring παραδίδουν στο κοινό ένα “playground” για τους φίλους των soulsborne. Ο κόσμος του παιχνιδιού μαγικός, η κλίμακα του τίτλου τεράστια και η ποιότητα του τίτλου κορυφαία. Το Elden Ring θα περάσει στην ιστορία ως ένα από τα καλύτερα open world παιχνίδια όλων των εποχών.
Ο μόνος τίτλος για φέτος που μπορεί να «αγγίξει» το καλύτερο παιχνίδι της χρονιάς για εμένα δεν είναι άλλος από το Xenoblade Chronicles 3. Η σειρά Xenoblade Chronicles ανήκει στο πάνθεον των action JRPGs για τους φίλους του είδους και το τρίτο παιχνίδι έχει την φροντίδα και την αγάπη των ανθρώπων της Monolith Soft. Ο τεράστιος κόσμος του παιχνιδιού καλεί τον παίκτη να τον εξερευνήσει και η ιστορία του αποτελεί ακόμη ένα “ποίημα” των Ιαπώνων για τους φίλους του anime.
Ο πήχης είχε ανέβει πολύ ψηλά με το God of War του 2018 όμως η Santa Monica τα κατάφερε και μας έδωσε ένα άξιο του ονόματος sequel με τρομερά production values, υπέροχο οπτικό τομέα και βελτιωμένο σύστημα μάχης. Οι ερμηνείες εξαιρετικές, οι χαρακτήρες καλογραμμένοι και το Ragnarök κλείνει το ταξίδι του Kratos στην Νορβηγική Μυθολογία με τον καλύτερο τρόπο.
4. Bayonetta 3
Ένα εξαιρετικό και υποτιμημένο sequel που έτυχε να κυκλοφορήσει κοντά σε θηρία του είδους και κυρίως στο God of War Ragnarök. Κατά την γνώμη μου το Bayonetta 3 είναι το πληρέστερο και καλύτερο παιχνίδι της σειράς, παρά τα ατοπήματα τεχνικής φύσεως και ένα τρομερό παιχνίδι για την βιβλιοθήκη του Nintendo Switch. Μακάρι να το δούμε και σε άλλες πλατφόρμες.
Ο τίτλος που μας ταξιδεύει σε μια άλλη εποχη μέσω των υπέροχων σκηνικών του συνοδευόμενος από μια φανταστική σκοτεινή ιστορία και ένα υπέροχο cast χαρακτήρων. Είναι αξιέπαινο το γεγονός πως η Asobo Studio κατάφερε να επεκτείνει και να βελτιώσει το πρώτο παιχνίδι που ήταν ήδη εξαιρετικό. Μοναδικό “ψεγάδι” του τίτλου ο περιορισμός στα 30 fps στις next gen κονσόλες…
Την υπόλοιπη 10άδα συμπληρώνουν τα: Mario Rabbids: Sparks of Hope (6η θέση), Horizon Forbidden West (7η), Gran Turismo 7 (8η), Ghostwire Tokyo (9η), Marvel’s Midnight Suns (10η).
Το 2022 ήταν μία δυνατή χρονιά για τη βιομηχανία των video games· από τους πρώτους μήνες είχαμε τίτλους που ξεχώρισαν και μας έδειξαν τι θα ακολουθούσε στην πορεία, και είδαμε να συμβαίνουν γεγονότα που απασχόλησαν για πολύ καιρό το gaming κοινό. Φτάνοντας στο τέλος, αποχαιρετήσαμε το 2022 με ένα από τα πλέον επικά παιχνίδια που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια. Τι ακολουθεί έπειτα; Φυσικά η καθιερωμένη λίστα με τις πέντε καλύτερες -για εμάς- κυκλοφορίες που είδαμε. Μία συναρπαστική, αλλά ταυτόχρονα μία όχι και τόσο εύκολη διαδικασία για πολλούς από εμάς, καθώς προβληματιζόμαστε και υπάρχει ο φόβος πως ίσως αδικήσουμε κάποιο παιχνίδι.
Έφτασε όμως η στιγμή της αλήθειας. Ήρθε η ώρα να σας παρουσιάσω τη δική μου προσωπική λίστα με τα παιχνίδια που ξεχώρισα μέσα στη χρονιά.
Ό,τι και να πούμε για τη σειρά God of War είναι λίγο, καθώς μας έχει χαρίσει αξέχαστες στιγμές όλα αυτά τα χρόνια από το PlayStation 2 μέχρι σήμερα. Το God War του 2018 ήταν ένα μαγικό ταξίδι στην σκανδιναβική μυθολογία και έδωσε έναν αέρα ανανέωσης που χρειαζόταν το franchise της Santa Monica. Το αποτέλεσμα ήταν απλά εκπληκτικό. Το ίδιο συνέβη και στο God War: Ragnarök. Οι συντελεστές του παιχνιδιού φρόντισαν οι πρωταγωνιστές Kratos και Atreus να είναι καλογραμμένοι, και το ταξίδι στα εννέα βασίλεια να είναι μια αξέχαστη εμπειρία. Το God War: Ragnarök θα λέγαμε ότι έχει όλο το πακέτο που ψάχνει ένας gamer: εντυπωσιακά γραφικά, μια υπέροχη ιστορία, επιβλητικό soundtrack και δικαίως είναι μέσα στα καλύτερα παιχνίδια της χρονιάς.
Η πρώτη προσπάθεια της Guerrilla Games μέσα από το Horizon Zero Dawn αγαπήθηκε από εκατομμύρια παίκτες, θέτοντας τις βάσεις για ένα επιτυχημένο franchise. Το Horizon Forbidden West ήταν μια από τις δυνατές κυκλοφορίες του 2022. Η Guerrilla φρόντισε να προσφέρει μια ακόμα πιο βελτιωμένη εμπειρία, προσθέτοντας σημαντικά κομμάτια, τόσα όσα χρειάζονταν. Όπως και στον πρώτο τίτλο, η περιπλάνηση στον κόσμο του παιχνιδιού είναι μια μοναδική εμπειρία, με κεντρικό μοτίβο της ιστορίας τη φιλία. Όσον αφορά στο τεχνικό μέρος, οι βελτιώσεις στους μηχανισμούς gameplay μάς έδωσαν συναρπαστικές μάχες. Ένα μεγάλο μέρος του κοινού θεωρεί πως το Horizon Forbidden West ήταν καλύτερο από το προηγούμενο. Είναι σίγουρα ένας τίτλος που κάθε φίλος του PlayStation πρέπει να δοκιμάσει.
Η Asobo Studio κατάφερε να σοκάρει την gaming κοινότητα μέσα από το A Plague Tale: Innocence, παρουσιάζοντας την ιστορία της Amicia de Rune και του Hugo. Το ενδιαφέρον γύρω από την κυκλοφορία του A Plague Tale: Requiem ήταν μεγάλο. Η Asobo Studio φρόντισε το sequel με σημαντικές βελτιώσεις και αναβαθμίσεις, όπως παραδείγματος χάρη, μια από αυτές έχει να κάνει με την Amicia που πλέον είναι εξοπλισμένη με μια βαλλίστρα, πέρα από τη σφεντόνα που είχε στον πρώτο τίτλο. Το A Plague Tale: Requiem προσφέρει μια από τις πιο δυνατές ιστορίες που έχουμε δει. Σε ό,τι έχει να κάνει με τον οπτικό τομέα, το παιχνίδι ήταν φανταστικό. Άλλο ένα δυνατό σημείο ήταν και το soundtrack. Αν ψάχνετε έναν τίτλο που θα σας δημιουργήσει δυνατά συνθήματα, το A Plague Tale: Requiem είναι ο κατάλληλος.
4. Warhammer 40,000: Chaos Gate – Daemonhunters
Τα τελευταία χρόνια έχουμε δει να κυκλοφορούν παιχνίδια βασισμένα στο σύμπαν του Warhammer 40,000 άλλα λίγα ήταν αυτά που ξεχώρισαν. Από την πρώτη στιγμή της ανακοίνωσής του, το Warhammer 40,000: Chaos Gate – Daemonhunters τράβηξε τα βλέμματα των fans. Το Warhammer 40,000: Chaos Gate – Daemonhunters είναι μια από τις καλύτερες μεταφορές που έχουμε δει μέχρι σήμερα. Ο τίτλος είναι turn-based και κατόρθωσε να προσφέρει γρήγορες μάχες και αρκετές επιλογές κατά τη διάρκεια αυτών. Το Warhammer 40,000: Chaos Gate – Daemonhunters δεν είναι μόνο ένα από τα καλύτερα παιχνίδια που βασίζονται στο σύμπαν του W40K, αλλά και ένα από τα καλύτερα παιχνίδια turn-based που έχουν κυκλοφορήσει τα τελευταία χρόνια.
Οι αγαπημένοι ήρωες των Marvel και DC φυσικά δε θα μπορούσαν να λείπουν από το χώρο των video games το 2022. Ωστόσο το παιχνίδι που ξεχώρισα ήταν το Marvel’s Midnight Suns της Firaxis,το οποίο κυκλοφόρησε λίγο πριν το τέλος της χρονιάς. Η Firaxis κατάφερε να παρουσιάσει μία ολοκληρωμένη εμπειρία, βασισμένη στους ήρωες της Marvel. Ο συνδυασμός του XCOM σε ό,τι έχει να κάνει με το σύστημα μάχης και τις κάρτες δένει αρμονικά. Η αλληλεπίδραση με τους γνωστούς και άγνωστους χαρακτήρες ήταν από τα πολύ όμορφα κομμάτια του παιχνιδιού. Ακόμα και αν δεν έχετε ασχοληθεί αρκετά ή ίσως καθόλου με τον κόσμο της Marvel, αλλά σας αρέσουν τα καλά turn-based παιχνίδια με βάθος, πιστεύω πως αξίζει να δώσετε μία ευκαιρία στο Marvel’s Midnight Suns.
Τέτοιου είδους λίστες δεν είναι εύκολη υπόθεση, πόσο μάλλον όταν μιλάμε για τη δημιουργία μιας πεντάδας. Μέσα σε έναν χρόνο κυκλοφορούν πολλά παιχνίδια, αλλά υπάρχουν και άλλοι παράγοντες: κάποια παιχνίδια σίγουρα θα ξεφύγαν από το ραντάρ μας, και φυσικά ο χρόνος που δυστυχώς περιορίζει και δε μας δίνει την ευκαιρία να γνωρίσουμε και να παίξουμε τις περισσότερες κυκλοφορίες. Κάπου εδώ θα σταματήσω για να μη σας κουράσω άλλο. Το 2023 μόλις ξεκίνησε και εύχομαι να δούμε να συμβαίνουν πολλά και εντυπωσιακά πράγματα στο χώρο των video games!
- Elden Ring
- Stray
- Lost Ark
- Neon White
- Cuphead: The Delicious Last Course
Χμμμ, παράξενη χρονιά (και) το 2022… Βρήκα τον εαυτό μου να τη θεωρεί μια στάσιμη σχετικά χρονιά για τα video games με μικρά upgrades στα κεκτημένα των προηγούμενων, ενώ ταυτόχρονα μου δόθηκε η μεγαλύτερη συγκίνηση και αναβίωση πάθους για την τέχνη αυτή, σε βαθμό που με έκανε να νιώσω ενθουσιασμό εφηβικών χρόνων. Αλλά περισσότερα γι’ αυτό παρακάτω.
Το 2022 ήταν “shifting year” στα μάτια μου. Οι indie τίτλοι αρχίζουν να φαντάζουν πιο mainstream από παλιότερα, χωρίς να είναι απαραίτητα κακό αυτό, ενώ οι mainstream τίτλοι αρχίζουν να θυμίζουν το κινηματογραφικό σύμπαν της Marvel. Αν είναι καλό αυτό: debatable. Ας δούμε όμως τους τοπ 5 τίτλους της χρονιάς που πέρασε μέσα από τα δικά μου, καταπράσινα και πρώην μυωπικά μάτια.
Elden Ring: Η From Software όχι μόνο με ταξίδεψε και με παγίδεψε στον κόσμο του Elden Ring αλλά όπως έγραψα παραπάνω με πήγε ταξίδι στο χρόνο, στα χρόνια που το gaming ήταν τίποτα λιγότερο από ολόκληρο τον κόσμο για μένα. Το lore και το world building του τίτλου δεν έχει προηγούμενο σε Souls-like τίτλους και σε όσους είπαν πως είναι “μια απ’τα ίδια” απαντώ: ακριβώς. Είναι μια από τα ίδια και παράδειγμα προς μίμηση για το πώς παίρνεις μία δοκιμασμένη συνταγή και την ενισχύεις με τα καλύτερα δυνατά καρυκεύματα. Well deserved τίτλος της χρονιάς και της καρδιάς μου.
Stray: Ναι, έχω αδυναμία στις γάτες και παίζει μεγάλο ρόλο στο ranking. Πέρα απ’αυτό όμως, αυτό το αξιαγάπητο platformer έχει ως highlight ακριβώς το ότι είσαι μια γάτα. Ούτε υπερδυνάμεις, ούτε πιστολίδια. Είσαι μια γάτα σε ένα dystopian φουτουριστικό κόσμο. Αν αυτό δεν είναι πρωτοτυπία την σήμερον ημέρα, I rest my case.
Lost Ark: Outsider, αλλά εμένα με γοήτευσε. Το Lost Ark μπορεί να ανήκει σε ένα genre που δυστυχώς αργοπεθαίνει και να κρύβει ένα pay to win μοντέλο όπως τα περισσότερα free to play games αλλά το να μπορείς να παίξεις ένα Diablo-like rpg με φίλους σε ένα πανέμορφο κόσμο με εξαιρετικά μοντέλα εχθρών και skill animations κορεατικής νοοτροπίας στο game design, με άφησε μπροστά από το PC πολύ περισσότερο απ’ όσο περίμενα. Κι εμένα και φίλους. Οπότε για μένα είναι νίκη για το Lost Ark κι ελπίζω να μην σκάσει η φούσκα του ακόμη.
Neon White: Μακράν ο πιο ιδιαίτερος τίτλος στη λίστα μου κι ένα game που με λύπη μου αρκετός κόσμος δεν γνωρίζει. Αυτό το first-person shooter/puzzle platformer είναι τόσο φρέσκο, μοναδικό και unapologetically cool που δε γίνεται να μην το λατρέψεις. Σκέψου Mirror’s Edge speedrunner με card-based skills. Κατάλαβες; Όχι, ε; Λογικό. Παίξ’ το και θα καταλάβεις.
Cuphead: The Delicious Last Course: Περισσότερο Cuphead, με έναν νέο χαρακτήρα και αδιανόητα νέα boss fights. Α, και περισσότερο Cuphead. Δηλαδή, γίνεται να μη μπει στη λίστα; Ε μα, έλα τώρα…
