Final Fantasy XVI – Review

Το Final Fantasy XVI αλλάζει σημαντικά την προσέγγιση σε σχέση με προηγούμενα παιχνίδια της σειράς. Σε γενικές γραμμές, πρόκειται για επιτυχημένο «πείραμα». 

Λοιπόν, πράγματι, το Final Fantasy XVI αλλάζει πολλά. Πρόκειται, πλέον, για ένα παιχνίδι δράσης, για gameplay τύπου action/hack and slash.

Το δέκατο έκτο Final Fantasy δεν προσπαθεί να «ποτίσει» το σύστημα μάχης του με στοιχεία RPG. Επίσης, εκτός από κομμάτια του gameplay, αλλάζει και το γενικότερο ύφος του.

Το FF16 είναι πιο «σκοτεινό». Τα σπαθιά γεμίζουν με αίμα στις μονομαχίες, οι χαρακτήρες βρίζουν. Υπάρχει θάνατος, η μιζέρια κυριαρχεί σε πολλά μέρη, το γενικότερο ύφος δεν θυμίζει τα πολύχρωμα Final Fantasy του παρελθόντος.

Στην προσπάθειά του να «πιάσει» μεγαλύτερο μέρος του κοινού, η Square Enix έδωσε στο Final Fantasy XVI στοιχεία από τον χώρο του mainstream. Έδωσε στη μάχη «άρωμα» από παιχνίδια τύπου Devil May Cry και στο σενάριο από έργα όπως το Game of Thrones.

Ήταν σωστή επιλογή; Ναι, αλλά και όχι. Ας τα πούμε αναλυτικά παρακάτω.

Το σενάριο του Final Fantasy XVI

Πρώτα, ας μιλήσουμε για την πλοκή, για έναν τομέα που, παραδοσιακά, έχει μεγάλο «βάρος» για το συγκεκριμένο franchise.

Η διαφορά στο ύφος είναι αισθητή αμέσως και διάχυτη παντού. Το πιο ανάλαφρο και «goofy» στιλ, το παιχνιδιάρικο ύφος που συνηθίζουμε να βλέπουμε σε παιχνίδια της σειράς, εδώ έχει «θαφτεί».

Ακόμα υπάρχουν «χαζές» στιγμές, ανάλαφροι διάλογοι και χιούμορ, αλλά βρίσκονται κάτω από λόφους με αίμα, θάνατο, στωικά μουγκρίσματα σκληροτράχηλων πολεμιστών και τη λέξη «fuck».

Το σενάριο προσπαθεί να πλησιάσει σε έργα τύπου Game of Thrones, με παρόμοιο σκηνικό σε ευρωπαϊκού τύπου μεσαιωνικές πόλεις, με πολιτική ίντριγκα και σεξ/βία.

photo: Square Enix/VG24

Φυσικά, δεν πρόκειται για το πρώτο Final Fantasy που διαδραματίζεται σε πέτρινα κάστρα και μεσαιωνικές πόλεις. Ούτε είναι το πρώτο παιχνίδι της σειράς που ασχολείται με πολιτικά «παιχνίδια».

Αυτά που έχουν αλλάξει σημαντικά είναι η ατμόσφαιρα και η προθυμία ενασχόλησης με τα προαναφερθέντα στοιχεία σε περισσότερο βάθος από ποτέ.

Το Final Fantasy XVI έχει διαφορετική αίσθηση, πράγματι, σε σχέση με τους προκατόχους του, οι οποίοι μοιράζονταν πολλά στοιχεία, παρά τις μεγάλες διαφορές που είχαν μεταξύ τους.

Το δέκατο έκτο κεφάλαιο της σειράς κάνει τη μεγαλύτερη «στροφή» ως τώρα, αλλάζει περισσότερα κομμάτια της εμπειρίας απ’ ό,τι θα περιμέναμε με βάση το παρελθόν του franchise.

Λίγο Game of Thrones, λίγο προσωπικό δράμα και μπόλικο high fantasy

Σε κάποια σημεία παραείναι προφανείς οι οδηγίες που είχαν οι σεναριογράφοι να «αντιγράψουν» το Game of Thrones, με αναίτιες προσπάθειες να κάνουν με το ζόρι την πλοκή «σκοτεινή» και να απευθυνθούν αποκλειστικά σε ενήλικες.

Έτσι, κάποια αφηγηματικά τμήματα δεν ικανοποιούν, αφού οδηγούνται σε κλισέ μόνο και μόνο για να υπηρετήσουν την επιλογή ύφους. Για παράδειγμα, χρησιμοποιούνται θάνατοι χαρακτήρων, πριν προλάβουν εκείνοι να δώσουν ό,τι μπορούν στο σενάριο, μόνο και μόνο ως μοχλοί για να προχωρήσει η πλοκή και να δοθούν κίνητρα σε άλλους χαρακτήρες.

Τα σεναριακά εργαλεία αυτά αξιοποιούνται με άκομψο τρόπο, δυστυχώς. Φαίνεται ότι, σε κάποια τμήματα, η αφήγηση ενδιαφέρεται περισσότερο για το σοκ και τη σκληρή απεικόνιση, παρά για την ποιότητα της γραφής.

Σε κάθε περίπτωση, όμως, βάζοντας στην άκρη τέτοιου τύπου ατοπήματα, έχουμε ένα αξιόλογο σενάριο, σε μεγάλο μέρος του.

Η πλοκή χωρίζεται σε κάποια κομμάτια: από τη μία, η πολιτική ίντριγκα, η πάλη μεταξύ χωρών, ο πόλεμος και οι διαπραγματεύσεις μεταξύ αξιωματούχων. Από την άλλη, η προσωπική ιστορία των πρωταγωνιστών. Και από μια άλλη πλευρά, μια ιστορία high fantasy, με κρύσταλλους, θεούς, τεράστια πλάσματα φωτιάς και κεραυνού.

photo: Square Enix/VG24

Οι χαρακτήρες

Τα ξεχωριστά κομμάτια, ως ένα σημείο, λειτουργούν ικανοποιητικά. Ο πρωταγωνιστής, Clive, είναι πολύ αξιόλογος. Έχει σχεδιαστεί εξαιρετικά, με λεπτομέρειες σε κάθε σημείο του, με πρόσωπο, μαλλιά, χαρακτηριστικά που τον κάνουν να δείχνει κουλ (σε στιλ anime), αλλά όχι τόσο ώστε να φαίνεται αλλόκοτος στον κόσμο του παιχνιδιού.

Με τον Clive, βλέπουμε την προσπάθεια της Square Enix να γράψει και να σχεδιάσει έναν πραγματικά συναρπαστικό πρωταγωνιστή, χωρίς να είναι βασικό της μέλημα το αν θα γίνει εμβληματικός (αντίθετα με ό,τι έκανε στο FF15, δηλαδή).

Η προσέγγιση αυτή πετυχαίνει τους στόχους της. Ο Clive είναι ένας συναρπαστικός πρωταγωνιστής, με πλήρες σεναριακό υπόβαθρο, με ξεκάθαρη προσωπικότητα και σαφείς στόχους. Επίσης, η εξαιρετική ερμηνεία του Ben Starr «απογειώνει» τον ρόλο, δίνοντας το συναισθηματικό βάθος που χρειάζεται ο χαρακτήρας, σε κάθε έκφανσή του.

Τον Clive πλαισιώνει ένα αξιόλογο καστ χαρακτήρων, με ξεκάθαρο «νικητή» τον Cid. Υπάρχουν αρκετοί διασκεδαστικοί και καλογραμμένοι χαρακτήρες στο Final Fantasy XVI, ο Cid, όμως, βρίσκεται στην πρώτη θέση και σίγουρα σε μια λίστα των καλύτερων χαρακτήρων ολόκληρης της σειράς. Ένας καλογραμμένος χαρακτήρας με βάθος, διασκεδαστικός, αστείος, συγκινητικός σε σημεία, με μια υπέροχη ερμηνεία από τον Ralph Ineson.

Το FF16 κάνει αξιέπαινες προσπάθειες να αναπτύξει κάθε χαρακτήρα του, ακόμα και μερικούς με μικρό ρόλο, και, συνήθως, τα καταφέρνει, ως έναν βαθμό έστω. Δυστυχώς, δεν είναι όλοι οι χαρακτήρες επαρκώς ανεπτυγμένοι. Για παράδειγμα, η Jill, που έχει πρωταγωνιστικό ρόλο, παραγκωνίζεται σε αρκετά σημεία για να μπορέσει να μπει στο προσκήνιο ο Clive -και φαίνεται η αδυναμία διαχείρισης της απουσίας «party».

photo: Square Enix/VG24

Πώς συνδέονται τα αφηγηματικά τμήματα του Final Fantasy XVI

Η ίδια η πλοκή, πάντως, είναι σε μερικά σημεία καθηλωτική και σε άλλα εντελώς αδιάφορη. Στα πρώτα τμήματά του, το σενάριο ασχολείται με θέματα κοινωνικού ενδιαφέροντος: κάποιοι άνθρωποι έχουν τη δυνατότητα να κάνουν ξόρκια χωρίς τη βοήθεια κρυστάλλων και γίνονται σκλάβοι, εργάζονται σκληρά παρά τη θέλησή τους και όλοι τους αντιμετωπίζουν ως εργαλεία. Υπάρχει, φυσικά, ομάδα αντίστασης, στην οποία βρισκόμαστε κι εμείς.

Το στήσιμο είναι ενδιαφέρον και ο τρόπος που η αφήγηση συνδέει τα διάφορα κομμάτια της επαρκής, στην αρχή. Υπάρχουν ανατροπές, οι χαρακτήρες κερδίζουν τις εντυπώσεις, οι ηθοποιοί κάνουν εξαιρετική δουλειά (το καλύτερο voice acting όλης της σειράς, ως σήμερα, χωρίς αμφιβολία), τα γεγονότα συναρπάζουν και ο ρυθμός ικανοποιεί. Ωστόσο, από ένα σημείο και μετά, αρχίζουν τα προβλήματα.

Οι σεναριογράφοι δεν καταφέρνουν, ως το τέλος, να διατηρήσουν τη σύνδεση μεταξύ των ξεχωριστών τμημάτων. Χαρακτήρες βγαίνουν εκτός «κάδρου» χωρίς λόγο, κάποια αφηγηματικά νήματα απλώς κόβονται πριν την ώρα τους και, γενικά, υπάρχει αδυναμία διαχείρισης του όγκου της πλοκής.

Για παράδειγμα, μέχρι ένα σημείο η αφήγηση καταφέρνει να διατηρεί στο προσκήνιο τα πάντα: το κομμάτι της πολιτικής, εκείνο του high fantasy, το τμήμα που ασχολείται με κοινωνικά ζητήματα, τις προσωπικές ιστορίες χαρακτήρων.

photo: Square Enix/VG24

Μετά, ξαφνικά, σταματά να ενδιαφέρεται για την πολιτική ίντριγκα και μας αφήνει να μαθαίνουμε τι συμβαίνει στον κόσμο μέσα από πίνακες και αναπαραστάσεις σε ψηφιακά ταμπλό. Κομμάτια του lore που είναι συναρπαστικά εξαφανίζονται από την αφήγηση και εμφανίζονται μόνο σε προαιρετικά κείμενα. Μετά, επίσης, παραγκωνίζεται εντελώς η ιστορία με τους σκλάβους, με την αντίσταση, πριν προλάβει να φτάσει σε ένα τέλος.

Υπάρχουν αναλαμπές εξαιρετικής ποιότητας, σε διάφορα σημεία, ενώ το lore είναι περίπλοκο και χορταστικό, και δίνει «ζωή» στον κόσμο του παιχνιδιού. Επίσης, γίνεται πολύ καλή δουλειά στο στήσιμο μιας μεγάλης περιπέτειας, που διαρκεί πολλά χρόνια και μας ταξιδεύει σε πολλά μέρη -η πάροδος του χρόνου γίνεται αισθητή.

Όμως, σε πολλά τμήματά της, η πλοκή απλώς δεν είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα και μένει ασύνδετη μεταξύ των κομματιών της. Ειδικά τα τελευταία μέρη του σεναρίου, δυστυχώς, φαίνεται σαν να μπήκαν απλώς για να δικαιολογήσουν το «Final Fantasy» στον τίτλο.

Διαφορετικό, αλλά ακόμη Final Fantasy

Οι διάλογοι, τέλος, είναι καλύτερα γραμμένοι απ’ ό,τι συνηθίζεται σε παιχνίδια του franchise, πιο «σοβαροί» και συνεπείς στο ύφος της ιστορίας, αλλά, σε σημεία, αδιάφοροι και φλύαροι.

Το ύφος είναι πιο «σκοτεινό», ενώ το σενάριο ασχολείται με αρκετά θέματα κοινωνικού ενδιαφέροντος, με τρόπο που δικαιολογεί την «ενηλικίωση» της αφήγησης, εν μέρει έστω.

Παρά την αλλαγή ύφους, διατηρούνται κάποια βασικά γνωρίσματα της σειράς: θεοί που θέλουν να καταστρέψουν τον κόσμο, μάχες αδιανόητης κλίμακας, προσωπικό δράμα, πολιτικά παιχνίδια και, φυσικά, κρύσταλλοι. Το FF16 έχει ακόμα το «feeling» ενός Final Fantasy, σε γενικές γραμμές.

photo: Square Enix/VG24

Η δουλειά που έχει γίνει στα cutscenes και τη σκηνοθεσία είναι πολύ ανώτερη από ό,τι βλέπουμε σε άλλα Final Fantasy και σε πολλά άλλα παιχνίδια του ευρύτερου είδους. Βέβαια, υπάρχει ένα πρόβλημα: εκεί που βλέπουμε τρομερά σκηνοθετημένες στιγμές, συναρπαστικά cutscenes που μας καθηλώνουν, μετά έχουμε σκηνές απλού διαλόγου με χαρακτήρες που στέκονται σε ένα σημείο και σηκώνουν τα χέρια καθώς μιλούν, με «ξύλινη» κίνηση και απουσία σκηνοθεσίας.

Συνολικά, μια ενδιαφέρουσα πλοκή, με αρκετές καλές στιγμές, με κάποιους πολύ αξιομνημόνευτους χαρακτήρες, αλλά σίγουρα όχι μια από τις δυνατότερες ιστορίες της σειράς, ενώ και οι villains, δευτερεύοντες και βασικοί, δεν ξεχωρίζουν, δεν είναι ιδιαίτερα συναρπαστικοί (και δεν μπορούν να μπουν στο πλάι άλλων που μας έχει δώσει η σειρά).

Το gameplay

Η αλλαγή που έχει γίνει στο ύφος συμπληρώνεται με την ολική «στροφή» του gameplay. Εδώ και πολλά χρόνια (εγώ θα πω από το FFXIII), η σειρά, σιγά-σιγά, κινείται προς το μονοπάτι της γρήγορης δράσης, αφήνοντας με κάθε νέο παιχνίδι ένα μέρος του παρελθόντος πίσω.

Το σύστημα μάχης τύπου turn-based άρχιζε σιγά-σιγά να μοιάζει ως ένας περιορισμός του παρελθόντος. Από διάφορες στιγμές της σειράς φάνηκε ότι οι δημιουργοί κοιτούσαν προς το action, προς το hack and slash.

Ε, τώρα, με το Final Fantasy XVI, έκαναν το βήμα και άφησαν πίσω το παρελθόν, ανοίγοντας, σίγουρα, τους ορίζοντες του franchise προς νέο κοινό.

Η «στροφή» είναι, σε γενικές γραμμές, πολύ επιτυχημένη. Το σύστημα μάχης είναι εκπληκτικό. Οι κινήσεις του Clive είναι εξαιρετικές, με άψογα animations, ενώ η ταχύτητα βρίσκεται μόνιμα στο τέρμα.

Πρόκειται για μάχη τύπου Devil May Cry, πράγματι, χωρίς έλεγχο του party, με combos και ειδικές επιθέσεις, αλλά και με ένα «Devil Trigger» ως Limit Break.

Ο χειρισμός, η απόκρισή του, το ρεπερτόριο των κινήσεών μας, οι τρόποι συνδυασμών τους, τα combos, τα cancels, κάθε κομμάτι είναι στημένο ιδανικά.

Μπορούμε να «φοράμε» κάποιες ειδικές ικανότητες, που παίρνουμε από Eikons (τα Summons του FF16) για να εξατομικεύσουμε το στιλ μάχης.

Το σύστημα μάχης του Final Fantasy XVI

Υπάρχει μεγάλη ποικιλία τέτοιων abilities (που αποκτούμε σταδιακά, με ικανοποιητικό ρυθμό), σε ένα απλό, αλλά επαρκές για το συγκεκριμένο σύστημα, skill tree. Μπορούμε να κάνουμε mix and match, να διαλέγουμε όποιες ικανότητες μας ταιριάζουν, για να φτιάξουμε το δικό μας, ξεχωριστό build.

Οι μάχες είναι κάπως έτσι: γρήγορο dash με φλόγες προς έναν εχθρό, χτύπημα τύπου uppercut, πηδάμε στον αέρα, κάνουμε έναν εναέριο combo, μετά χτυπάμε με το σπαθί προς τα κάτω, πέφτουμε στη γη και ο εχθρός έχει σκοτωθεί, dash σε άλλο εχθρό, αυτός έχει μπάρα stagger, χρήση ειδικής επίθεσης που κάνει περιστροφικά χτυπήματα με τη δύναμη του αέρα, αδειάζει η μπάρα, γροθιές από πέτρα, αδειάζει κι άλλο, «σπάει» η άμυνα, ένα combo με εναλλαγές σπαθιού και μαγείας, αποφυγή ενός χτυπήματος με τέλειο dodge, αντεπίθεση με counter.

Η μάχη είναι φρενήρης, γεμάτη με «χορογραφίες», με parries, αποφυγές, άλματα, με στρατηγικό στήσιμο του build και στρατηγική χρήση του για αποδοτικότερη αξιοποίηση των ικανοτήτων του Clive (ειδικά σε bosses, όπου προσπαθούμε να ρίξουμε το stagger για να παραλύσουν).

Είναι ένα σύστημα μάχης που διατηρεί κάποια στοιχεία της σειράς (stagger, μαγεία, Limit Break, για παράδειγμα), αλλά διαφοροποιεί σημαντικά τον πυρήνα των αναμετρήσεων. Ωστόσο, είναι καλοσχεδιασμένο, πάρα πολύ διασκεδαστικό, γεμάτο με ευκαιρίες για πειραματισμούς και για χορταστικά combos.

Επίσης, υπάρχουν αρκετές επιλογές για αύξηση της προσβασιμότητας, όπως, ας πούμε, κάποια accessories που αυτοματοποιούν διαδικασίες (για παράδειγμα, κάνουν αυτόματα dodges, ώστε να μην δεχόμαστε damage, ή κάνουν slow motion πριν δεχτούμε ένα χτύπημα, για να έχουμε περισσότερο χρόνο αντίδρασης) και κάνουν το gameplay πιο εύκολο, ώστε να μπορεί να το απολαύσει περισσότερος κόσμος, ανεξάρτητα από το επίπεδο ενασχόλησής του με το είδος.

Τα συστήματα που πλαισιώνουν τη μάχη, οι μηχανισμοί RPG

Η Square Enix με το σύστημα μάχης πέτυχε πλήρως τους στόχους της. Δεν έχω παράπονο όσον αφορά τις ίδιες τις μάχες (ΟΚ, έχω ένα: μπορούσαν να είναι πιο δύσκολες), όμως τα συστήματα που τις πλαισιώνουν δεν ικανοποιούν -και ίσως δεν χρειάζεται καν να υπάρχουν.

Στην προσπάθειά της να διατηρήσει κάποια χαρακτηριστικά του παρελθόντος της σειράς, η εταιρεία έφτιαξε ένα σύστημα crafting και αναβαθμίσεων εξοπλισμού, το οποίο είναι ημιτελές και αδιάφορο. Δεν υπάρχουν κομμάτια εξοπλισμού με ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες ιδιότητες, το crafting είναι -σχεδόν- πλήρως γραμμικό, τα λεφτά που μαζεύουμε είναι πάντα πολλά και, τελικά, απλώς κοιτάμε νούμερα και διαλέγουμε τον εξοπλισμό με τα μεγαλύτερα.

Τα levels, επίσης, δεν προσφέρουν πολλά, σε ένα ρηχό, απλό σύστημα, που υπάρχει μόνο και μόνο επειδή «πρέπει». Το customization μέσω του level-up και του εξοπλισμού είναι εντελώς ρηχό και αδιάφορο -δεν μπορούμε να φτιάξουμε το party, επίσης, να του φορέσουμε εξοπλισμό και skills.

Έπρεπε να γίνει ένα περαιτέρω βήμα εδώ και να απομακρυνθεί κι άλλο το FF16 από το παρελθόν, αφήνοντας στην άκρη τα συστήματα που προέρχονται από RPG, βγάζοντάς τα εντελώς από τους μηχανισμούς ή ανταλλάσσοντάς τα με άλλα, νέα, πιο ταιριαστά στο νέο στιλ του gameplay. Στη μορφή που έχουν τα συστήματα αυτά στο Final Fantasy XVI, μιλάμε για διαδικασίες που κυμαίνονται από αδιαφορία ως αγγαρεία.

Πώς έχει σχεδιαστεί ο κόσμος του Final Fantasy XVI, τα side quests

Ο σχεδιασμός του κόσμου, το level design του FF16, πάλι προσπαθεί να εκσυγχρονιστεί, κοιτώντας παράλληλα στο παρελθόν. Ο νέος τίτλος της σειράς απομακρύνεται από το open world του προκατόχου του, αλλά διαφοροποιείται από γραμμικές προσεγγίσεις που είδαμε σε παλιότερα Final Fantasy.

Αυτή τη φορά, έχουμε μια προσπάθεια πιο «ανοιχτής» εξερεύνησης, χωρίς, όμως, τεράστιες αχανείς εκτάσεις. Υπάρχουν «πίστες» που είναι απλοί διάδρομοι (με τις κλασικές διασταυρώσεις: στη μία πλευρά ένα αντικείμενο, στην άλλη ο σωστός δρόμος), αλλά και άλλες που είναι μεγάλες περιοχές.

Μάλιστα, οι περιοχές που βλέπουμε στο overworld, στον μεγάλο χάρτη από όπου διαλέγουμε πού θέλουμε να πάμε, συνδέονται μεταξύ τους· μπορούμε να πάμε σε όλες μέσω του χάρτη, αλλά, επίσης, να μετακινηθούμε από τη μία στην άλλη περπατώντας.

Έτσι, δίνεται η αίσθηση ότι εξερευνούμε έναν μεγάλο κόσμο και όχι ξεχωριστά επίπεδα. Έχει γίνει καλή δουλειά κι εδώ, ο σχεδιασμός των επιπέδων είναι αξιόλογος και δεν προκύπτει κούραση. Το μόνο θέμα είναι η απουσία συναρπαστικών δραστηριοτήτων στον κόσμο.

Υπάρχουν κάποια hunts (κυνήγι τεράτων) και πολλά side quests, όμως το περιεχόμενο δεν είναι αρκετά ενδιαφέρον ώστε να δίνεται ουσία στην εξερεύνηση. Τουλάχιστον, οι τοποθεσίες είναι πανέμορφες και αυτό είναι λόγος για να περπατήσουμε μέσα τους.

Επίσης, γενικά, τα side quests φαίνεται σαν να έρχονται από άλλες, παλιότερες εποχές. Είναι εντελώς αδιάφορα ως προς το περιεχόμενό τους που αφορά στο gameplay: πήγαινε εκεί, πάρε τρία λουλούδια, γύρνα πίσω με fast travel.

Δυστυχώς, ο παλιομοδίτικος σχεδιασμός αυτός περνά και σε αποστολές του βασικού σκέλους των quests και πλήττει σημαντικά τον ρυθμό, ακόμα και σε ένα χαλαρό downtime, ένα διάλειμμα του σεναρίου από τα μεγάλα γεγονότα για πιο ήρεμες αποστολές.

Αφηγηματικά, κάποια side quests παρουσιάζουν ενδιαφέρον και αρκετά αναπτύσσουν χαρακτήρες και δίνουν επιπλέον πληροφορίες για τον κόσμο, «ζωντανεύοντάς» τον. Ωστόσο, στο κομμάτι του gameplay και του σχεδιασμού, είναι αδιάφορα στην πλειονότητά τους. Είναι ένας τομέας στον οποίον παρουσιάζονται προβλήματα και σε άλλους, προηγούμενους τίτλους της σειράς, και ελπίζω να γίνει κάτι καλύτερο σε επόμενα.

Οι μάχες με τα Eikons

Ένα από τα selling points του νέου Final Fantasy, οι μάχες με τα επιβλητικά Eikons, ευτυχώς ικανοποιεί πλήρως. Οι μονομαχίες αυτές είναι τα βασικά boss fights του παιχνιδιού, διαρκούν πολλή ώρα (κάποια ξεπερνούν τα 30 λεπτά!) και είναι επικές σε αδιανόητη κλίμακα.

Έχουμε πολλά χρόνια να δούμε τόσο εντυπωσιακές, τόσο μεγάλες -με κάθε σημασία της λέξης- μάχες. Είναι αναμετρήσεις με γιγάντια πλάσματα, με τεράστιες εκρήξεις, κομήτες, φωτιές, τιτάνιες γροθιές και τεράστιες ακτίνες που καίνε τα πάντα.

photo: Square Enix/VG24

Όσον αφορά στο gameplay, οι μάχες αυτές είναι απλές. Ωστόσο, το οπτικοακουστικό υπερθέαμα φτάνει σε πρωτοφανή επίπεδα, με τεράστια production values και απίστευτα εντυπωσιακά σκηνικά, ενώ, εδώ κι εκεί, υπάρχει και πρόοδος της αφήγησης μέσα από αυτές τις σκηνές.

Κάποιες από αυτές τις μάχες θα σας μείνουν αξέχαστες, χωρίς αμφιβολία.

Τα γραφικά του Final Fantasy XVI

Οπτικά, το Final Fantasy XVI είναι εκπληκτικό. Τα μοντέλα των βασικών χαρακτήρων είναι γεμάτα με λεπτομέρειες, τα μαλλιά τους κινούνται με ρεαλιστικό (αν και διατηρείται η αισθητική τύπου anime), τα ρούχα τους είναι εντυπωσιακά, τα πρόσωπα έχουν περισσότερα και πιο πειστικά animations απ΄ ό,τι συνηθίζεται σε παιχνίδια της σειράς και του είδους. Οι τοποθεσίες, ειδικά, κλέβουν την παράσταση και, σε σημεία, κόβουν την ανάσα.

Καθώς το νέο FF απομακρύνθηκε από τους ανοιχτούς κόσμους, μπόρεσε να στήσει περιοχές με πολύ περισσότερες λεπτομέρειες και με εξαιρετικό φωτισμό. Θα περπατήσετε σε δάση γεμάτα με δέντρα, με θάμνους, με φύλλα, όλα με μεγάλη ποικιλία σε assets, θα δείτε το φως του ήλιου να περνά μέσα από τα φυτά και να δημιουργεί εντυπωσιακές σκιές, με λεπτομέρειες, που ενισχύουν την ατμόσφαιρα σημαντικά.

Θα δείτε αρχαία μνημεία να στέκονται επιβλητικά πάνω από τη θάλασσα, τα βουνά έχουν εντυπωσιακή γεωμετρία, πάλι με ποικιλία και λεπτομέρειες σε κάθε asset.

Γενικά, κάθε εικόνα είναι γεμάτη, πυκνή και εντυπωσιακή, ενώ και ο σχεδιασμός των περιοχών, με ανεμόμυλους, λιβάδια, ψηλά χόρτα, μεσαιωνικές πέτρινες πόλεις, αλλά και με τεράστιους κρυστάλλους στον ορίζοντα, πάντα οδηγεί σε θέα που συγκλονίζει.

Το draw distance είναι ιδανικό, καθώς θα βλέπετε λεπτομέρειες σε μεγάλη απόσταση, χωρίς ενοχλητικό pop-in, αν και οι εχθροί, όταν τους κοιτάμε από μακριά, κινούνται σε χαμηλό ρυθμό frames το δευτερόλεπτο, με αποτέλεσμα να δείχνουν κάπως αλλόκοτοι.

Γενικά, πρόκειται για ένα από τα πιο εντυπωσιακά παιχνίδια των τελευταίων χρόνων όσον αφορά στον οπτικό του τομέα, αλλά δεν λείπουν κάποια προβλήματα.

Κάποια προβλήματα στο performance mode του FF16

Ένα σημείο της εικόνας που ενοχλεί συχνά είναι τα screen space reflections, οι αντανακλάσεις που βλέπουμε στο νερό. Σε ορισμένα μέρη, το νερό δείχνει εξαιρετικό, με ρεαλιστικά κύματα και πειστικές αντανακλάσεις.

Ωστόσο, σε άλλα, και ειδικά όταν παρεμβάλλονται αντικείμενα μεταξύ του «ματιού» μας και του νερού, η εικόνα χαλάει αισθητά. Θα δείτε θολούρες γύρω από αντικείμενα, μαύρο χρώμα εκεί που δεν θα έπρεπε να υπάρχει, αλλά και «χαλασμένες» αντανακλάσεις που δεν βγάζουν νόημα.

Ακόμα, πρέπει να αναφερθεί ότι το performance mode είναι προβληματικό. Στο quality, που διατηρεί σταθερά τα 30 FPS σχεδόν σε κάθε περίπτωση, το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικό.

Αν αλλάξουμε σε performance, για να απολαύσουμε τις μάχες σε 60 FPS, βλέπουμε μεγάλη πτώση στην ανάλυση (ακόμα και κάτω από τα 1080p, αρκετές φορές), μεγάλη μείωση σε λεπτομέρειες και στην ποιότητα των σκιών, ενώ και ο ρυθμός των καρέ δεν διατηρείται σταθερός, με σημαντικές πτώσεις (μόνο εκτός μάχης).

Χωρίς αμφιβολία, το quality mode είναι ο ιδανικός τρόπος να απολαύσουμε το Final Fantasy XVI, καθώς έχει μεγάλη διαφορά στην ποιότητα σε σχέση με το performance.

Τέλος, τα μοντέλα των χαρακτήρων, αν εξαιρέσουμε τους βασικούς και τους κάπως σημαντικούς, όταν μιλάμε, δηλαδή, για απλούς NPCs, για κομπάρσους, δημιουργούν μεγάλη αντίθεση (δείτε την παρακάτω εικόνα, για παράδειγμα).

photo: Square Enix/VG24

Οι απλοί αυτοί χαρακτήρες εμφανίζονται με πολύ μεγάλη μείωση σε λεπτομέρειες και animations. Συνεπώς, καθώς ήδη υπάρχει μείωση σε κινήσεις όταν βρισκόμαστε σε μια απλή σκηνή διαλόγου (όπως, ας πούμε, σε ένα side quest), όταν ο ένας χαρακτήρας είναι τόσο αισθητά διαφορετικός σε σχέση με τον πρωταγωνιστή, η αντίθεση είναι ενοχλητική.

Πάντως, πρόκειται για ένα παιχνίδι που κυκλοφορεί σε αξιοσημείωτα καλογυαλισμένη κατάσταση, χωρίς προβλήματα τύπου bugs ή glitches. Επίσης, άξιοι αναφοράς είναι οι χρόνοι φόρτωσης, που είναι σχεδόν ανύπαρκτοι.

Η μουσική

Ξεχωριστή αναφορά πρέπει να γίνει στο soundtrack του Final Fantasy XVI. Η σειρά φημίζεται για την εξαιρετική της μουσική και το νέο παιχνίδι της δεν απογοητεύει.

Υπάρχουν αρκετές μελωδίες που θα σας μείνουν στο μυαλό για πολλές ώρες, το fight theme είναι πολύ διασκεδαστικό και δεν κουράζει, ενώ οι σκηνές με συναισθηματικό βάρος έχουν ιδανική μουσική υπόκρουση.

Είτε τριγυρνάτε σε δάση και βουνά είτε σε ερήμους, πόλεις και κάστρα, το soundtrack «ντύνει» κάθε περιοχή με κατάλληλες μελωδίες.

Επίσης, σε στιγμές-highlight της εμπειρίας, στις μάχες με τα Eikons, το soundtrack «ξεφεύγει» σε απίστευτα επικές μελωδίες που σε κάνουν να θες να σηκωθείς και να χειροκροτήσεις.

Πόσο διαρκεί το Final Fantasy 16

Το νέο παιχνίδι της θρυλικής σειράς ακολουθεί, σε γενικές γραμμές, την προσέγγιση που έχουμε συνηθίσει, προσφέροντας περιεχόμενο που μπορεί να μας κρατήσει για δεκάδες ώρες.

Για την ακρίβεια, αν παίξετε μόνο τις βασικές αποστολές, θα χρειαστούν περίπου 30 ώρες για να φτάσετε στο τέλος. Με μέτρια ενασχόληση με το παράπλευρο περιεχόμενο, θα φτάσετε περίπου στις 45. Αν θελήσετε να κάνετε τα πάντα, θα πάτε στις 60-70.

Επίσης, υπάρχει new game plus, ενώ μπορείτε να ξαναπαίξετε μάχες του βασικού story σε arcade mode, για να κάνετε high scores.

photo: Square Enix/VG24

Ένα πολύ αξιόλογο Final Fantasy, ένα επιτυχημένο «πείραμα»

Τελικά, το Final Fantasy 16 είναι ένα παιχνίδι που, αν και έχει αλλάξει πολλά στοιχεία, διατηρεί γνωρίσματα της σειράς. Είναι ένα Final Fantasy, χωρίς αμφιβολία, παρά το αλλαγμένο σύστημα μάχης και το πιο ώριμο σενάριο.

Αν εξαιρέσουμε κάποια στραβοπατήματα, πολλά εκ των οποίων έρχονται μέσω μιας αναίτιας προσκόλλησης στο παρελθόν, το Final Fantasy XVI είναι ένας πολύ δυνατός τίτλος, για νεοφερμένο κοινό και για fans του franchise. Ο χρόνος θα δείξει πόσο ψηλά θα το κατατάξουμε στη λίστα των καλύτερων της σειράς, αλλά, όπως και να ‘χει, το κατατάσσουμε σίγουρα στα καλύτερα της χρονιάς.

Ένα εξαιρετικό παιχνίδι, γεμάτο με δυνατές στιγμές, με αξιόλογο σενάριο, με τρομερό σύστημα μάχης και με αρκετούς χαρακτήρες που θα σας μείνουν αξέχαστοι.

Το Final Fantasy δεν έμεινε ποτέ στάσιμο, αλλάζοντας συνεχώς πολλά στοιχεία του. Με τη νέα του μορφή, ίσως καταφέρει να φέρει περισσότερο κόσμο κοντά του, χωρίς να χάνει την ταυτότητά του. Μια μεγάλη επιτυχία για τη Square Enix.

Λεπτομέρειες

Διαθέσιμο σε: PS5
Δοκιμάστηκε σε:  PS5
Εταιρεία Ανάπτυξης: Square Enix Creative Business Unit III
Εκδότρια Εταιρεία: Square Enix
Διανομή: CD Media
Είδος: Action role-playing
Ηλικίες: 18+
Ημ/νία Κυκλοφορίας: 22 Ιουνίου 2023
Official website: link

Το παιχνίδι μάς παραχωρήθηκε από τη CD Media για τις ανάγκες του review.