Πολλές νέες σειρές και ταινίες έφερε η αρχή του 2023, από διάφορα είδη. Παρακάτω, σύντομη περιγραφή για ό,τι είδα αυτήν την εβδομάδα και η απάντηση στο αν αξίζει να τα δείτε ή όχι.
Αυτή την εβδομάδα, ήταν αρκετές οι νέες σειρές (οι ταινίες όχι τόσο): είδα το νέο επεισόδιο των NieR:Automata Ver 1.1a, Trigun Stampede, είδα το πρώτο επεισόδιο του Mayfair Witches, τελείωσα το Copenhagen Cowboy και το Woman of the Dead, είδα τα πρώτα δύο επεισόδια του Velma -επίσης, είδα και την ταινία The Menu. Παρακάτω, περισσότερα.
NieR:Automata Ver 1.1a – Επεισόδιο 2 (anime, διαρκεί περίπου 20 λεπτά, Crunchyroll)
Μετά το χλιαρό πρώτο επεισόδιο, το οποίο ήταν κάπως απογοητευτικό επειδή δεν απομακρύνθηκε από την πλοκή του παιχνιδιού στο οποίο βασίζεται, το δεύτερο ανταμείβει πλήρως. Το πρώτο ήταν ένα «let’s play» σε μορφή anime, το δεύτερο είναι «πραγματικό» Nier: Automata.
Διατηρεί το ύφος του παιχνιδιού, παρουσιάζει τοποθεσίες και γεγονότα από εκείνο, βλέπουμε χαρακτήρες που είδαμε κι εκεί, όμως αλλάζει η δομή της αφήγησης, αλλάζει η πλοκή, αλλάζει η οπτική γωνία.
Στο δεύτερο επεισόδιο βλέπουμε την αφήγηση από διαφορετικές οπτικές γωνίες, για λίγο από τη μία, μετά από την άλλη, και συνήθως όχι από εκείνη των πρωταγωνιστών του παιχνιδιού (ενώ υπάρχουν και -περίπου- νέοι χαρακτήρες).
Το δεύτερο επεισόδιο ξεφεύγει από το πλαίσιο του παιχνιδιού, και καλά κάνει, αφού το αποτέλεσμα δικαιώνει την επιλογή. Η εισαγωγή τσακίζει κόκαλα, η μουσική είναι υπέροχη (και διπλά επιδραστική αν έχετε παίξει το παιχνίδι), υπάρχει συναισθηματική φόρτιση, βλέπουμε δράση, εξαιρετικό writing, ενδιαφέροντες χαρακτήρας και έναν εκπληκτικό κόσμο.
Η μοναδική ατμόσφαιρα του Nier: Automata βρίσκεται εδώ, η μελαγχολία είναι διάχυτη, υπάρχει λεπτό χιούμορ, βλέπουμε διασκεδαστικές αναφορές στο παιχνίδι, έχει γίνει άψογη δουλειά. Ένα πανέμορφο δεύτερο επεισόδιο, που μοιάζει με την πραγματική αρχή του anime (το CGI παραμένει ενοχλητικό, αλλά κάνει μόνο μια σύντομη εμφάνιση).
- Ναι ή όχι; Σίγουρα, σίγουρα, σίγουρα ναι!
Trigun Stampede – Επεισόδιο 2 (anime, διαρκεί περίπου 20 λεπτά, Crunchyroll)
Το Trigun Stampede, η νέα εκδοχή του κλασικού anime Trigun, συνεχίζει στο ίδιο στιλ με το δεύτερο επεισόδιό του. Ο Vash, στην παλιά αλλά και τη νέα εκδοχή του, είναι υπέροχος. Αστείος, ατζαμής, αλλά και πολύ κουλ, με εξαιρετικές ικανότητες στη μάχη τις οποίες όμως χρησιμοποιεί μόνο για να αποτρέψει τους θανάτους -και όχι για να τους προκαλέσει.
Στο δεύτερο επεισόδιο, ο κόσμος συνεχίζει να έχει ενδιαφέρον, το ύφος, τύπου post apocalyptic western, είναι πιο έντονο, η μουσική ταιριαστή σε αυτό, οι σκηνές μάχης και κυνηγητού πολύ ικανοποιητικές. Έχει γίνει πολύ καλή δουλειά στο animation, το τρισδιάστατο CGI είναι καλύτερο απ’ ό,τι περίμενα, το σενάριο κυλάει διασκεδαστικά.
- Ναι ή όχι; Ναι.
Mayfair Witches – Επεισόδιο 1 (διαρκεί περίπου 1 ώρα, AMC+)
Μετά το πολύ δυνατό Interview with the Vampire, το AMC διασκευάζει ένα ακόμα έργο της Anne Rice. Δεν το έχω διαβάσει, όμως μου άρεσε πολύ η νέα εκδοχή του Συνέντευξη με έναν Βρικόλακα και έτσι έσπευσα να παρακολουθήσω το πρώτο επεισόδιο -παίζει και η πάντα αξιόλογη Alexandra Daddario, της οποίας την εξαιρετική ερμηνεία στο The White Lotus είδα πρόσφατα.
Η νέα σειρά του AMC, το Mayfair Witches, έχει όλα τα φόντα, αλλά δεν τα κατάφερε να με συναρπάσει, δυστυχώς. Η Daddario κάνει καλή δουλειά, η βασική ιδέα της πλοκής -η «αφύπνιση» μιας νεαρής μάγισσας, σε σύγχρονη εποχή, που ανακαλύπτει ότι μπορεί να κάνει εγκεφάλους ανθρώπων να εκρήγνυνται- είναι ελκυστική. Ωστόσο, η δομή της αφήγησης παραείναι «χαλαρή», η οπτική γωνία πηδά από σημείο σε σημείο, του χώρου και του χρόνου, συμβαίνουν πολλά πράγματα σε ένα επεισόδιο, κάποια έχουν ενδιαφέρον αλλά περιβάλλονται από πολλά που δεν έχουν.
Η πλοκή κυλά πολύ αργά, το ύφος είναι αδιάφορο και η χρωματική παλέτα το κάνει να φαίνεται τελείως generic, με ένα ενοχλητικό μπλε-γκρίζο μόνιμα σε πρώτο πλάνο.
Γίνεται αρκετή προσπάθεια μέσω του writing και του διαλόγου να στηθεί η βασική πρωταγωνίστρια ως μια ενδιαφέρουσα προσωπικότητα, η Daddario κάνει ό,τι μπορεί, αλλά, τελικά, το πρώτο επεισόδιο είναι απλώς βαρετό και αδιάφορο.
- Ναι ή όχι; Θα συνεχίσω να βλέπω, μήπως και υπάρξει βελτίωση, όμως δεν θα πρότεινα το πρώτο επεισόδιο -όχι μέχρι να δω κάτι καλύτερο στα επόμενα, έστω.
Copenhagen Cowboy – Έξι επεισόδια (περίπου 50 λεπτά το καθένα, Netflix)
Αν έχετε δει παλιότερα έργα του Nicholas Winding Refn, μάλλον θα ξέρετε περίπου τι να περιμένετε από τη νέα σειρά που έφτιαξε -παίζει στο Netflix. Βία, παράξενοι χαρακτήρες, αφηρημένο σενάριο, αλλόκοτοι διάλογοι, όμορφες σκηνές με αρκετή δόση νέον. Όλα αυτά βρίσκονται στο Copenhagen Cowboy, το οποίο είναι ξεκάθαρα σειρά του Refn.
Η πλοκή, στο χαρτί, σίγουρα ενδιαφέρουσα: μια τύπισσα, η Miu, έχει κάποιες περίεργες δυνάμεις, μπορεί να φέρνει τύχη στους ανθρώπους. Κάποιοι την αγοράζουν και τη βάζουν να δουλεύει σε έναν οίκο ανοχής, για να δίνει καλή τύχη στα αφεντικά. Τέλος πάντων, γίνονται κάποια πράγματα και στη συνέχεια βλέπουμε μια πολύ αλλόκοτη ιστορία εκδίκησης, με γουρούνια, υπερφυσικές δυνάμεις, ξύλο και ονειρική -ή, μάλλον, εφιαλτική- ατμόσφαιρα.
Αν σας άρεσε το Drive, μπορεί να σας αρέσει και αυτό, δεν είναι όμως σίγουρο. Αν σας άρεσε και το The Neon Demon, αυξάνονται οι πιθανότητες να απολαύσετε το Copenhagen Cowboy, δεν είναι όμως, και πάλι, σίγουρο. Βλέπετε, ο Refn ενδιαφέρεται πρωτίστως για τον παράγοντα του «coolness». Ο τίτλος «Copenhagen Cowboy» δεν φαίνεται να σχετίζεται με το σενάριο, απλώς ακούγεται κουλ. Ε, έτσι είναι, σε πολλά σημεία, και η σειρά: απλώς κουλ. Τώρα, αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, εμένα δεν με ενοχλεί, ας πούμε, καθώς απολαμβάνω το ιδιαίτερο coolness του Refn.
Ωστόσο, δεν απολαμβάνω την πάρα πολύ αργή ταχύτητα της εξέλιξης της πλοκής, δεν απολαμβάνω την επανάληψη ιδεών και εικόνων, αλλά, ταυτόχρονα, μου αρέσουν αρκετές ιδέες σε επίπεδο αφήγησης και εικόνας.
- Ναι ή όχι; Δεν πρόκειται για «τυπική» σειρά, για «κανονική» ιστορία δράσης, σε καμία περίπτωση. Καλύτερα να δείτε πρώτα κάποιο άλλο έργο του δημιουργού, για να μπείτε στο κλίμα. Από εμένα είναι ναι, παρά τα ελαττώματα -δεν είναι η καλύτερη δημιουργία του Refn, είναι όμως επαρκώς παράξενη και ενδιαφέρουσα.
Velma – Επεισόδια 1&2 (σειρά κινουμένων σχεδίων, περίπου 25 λεπτά το καθένα, HBO Max)
https://www.youtube.com/watch?v=GSm_Y3yS7bA
Μια παράξενη περίπτωση. Δημιουργήθηκε αρκετό hype για την εναλλακτική αυτή εκδοχή του Scooby Doo, για τη νέα σειρά του HBO Max που απευθύνεται σε ενήλικο κοινό και έχει ως δημιουργό τη Mindy Kaling. Από τα trailer, φάνηκε ότι θα δούμε κάτι πολύ ενδιαφέρον, μια χιουμοριστική σειρά με κλασικούς χαρακτήρες σε διαφορετικό ύφος, με σεξ και θάνατο.
Ωστόσο, το αποτέλεσμα… δεν είναι όπως περίμενα. Ήδη έχουν προκύψει παράξενες θεωρίες: η Kaling, λέει, είναι κρυφά συντηρητική και προσπαθεί να κάνει τους Αριστερούς να φαίνονται «ηλίθιοι», φτιάχνοντας επίτηδες μια φαινομενικά προοδευτική σειρά, που όμως δεν είναι καλογραμμένη, ενώ δεν είναι καν όσο προοδευτική παρουσιάζεται.
Τέλος πάντων, πέρα από τέτοιες θεωρίες, η σειρά δεν ξεκινά καλά. Τα δύο πρώτα επεισόδια είναι πολύ φλύαρα, η βασική πρωταγωνίστρια τελείως αντιπαθητική, τα αστεία εντελώς προφανή και όχι πολύ διασκεδαστικά. Το σενάριο δεν είναι ιδιαίτερα συναρπαστικό και δεν πρόκειται για πλοκή που απευθύνεται πλήρως σε ενήλικο κοινό, ούτε όμως σε παιδιά, ούτε σε έφηβους.
Το Velma βρίσκεται σε ένα παράξενο μέρος: δεν φαίνεται να ξέρει πού ακριβώς απευθύνεται, δεν έχει ισχυρή ταυτότητα, δεν έχει προσωπικότητα, ενώ υπάρχουν και μερικές εντελώς αχρείαστες και άκυρες βίαιες σκηνές, που μοιάζουν σαν τέχνασμα για να μιλάμε για «ενήλικη σειρά». Επίσης, το ύφος αλλάζει συνεχώς, σε ενοχλητικό βαθμό. Το μόνο σίγουρα αξιόλογο στοιχείο είναι οι ερμηνείες των ηθοποιών, με highlight εκείνη του Glenn Howerton στον ρόλο του Fred.
- Ναι ή όχι; Σίγουρα όχι, για την ώρα.
Woman of the Dead – 6 επεισόδια (περίπου 45 λεπτά το καθένα, Netflix)
Μια κλασική ιστορία εκδίκησης και ντετεκτιβικής έρευνας. Μια γυναίκα χάνει ξαφνικά έναν δικό της άνθρωπο και στη συνέχεια θεωρεί ότι κάτι δεν πάει καλά, πως κάτι κρύβεται πίσω από τον θάνατο. Στη συνέχεια, προσπαθεί να βρει περισσότερα στοιχεία και μπλέκει σε ένα παράξενο σκηνικό, με αρκετές δόσεις υποκόσμου.
Το στήσιμο είναι πολύ γνώριμο, η πλοκή επίσης δεν προσφέρει πολλά στο είδος, αλλά πρόκειται για μια καλοδουλεμένη σειρά, με αξιοπρόσεκτες ερμηνείες για ενδιαφέροντες χαρακτήρες, ενώ το setting είναι πανέμορφο, σε χιονισμένα βουνά και δάση.
Κάποιες νύξεις (περίπου) σε υπερφυσικά στοιχεία είναι αχρείαστες, υπάρχουν γενικά μερικές υπερβολές που μπήκαν για να διαφοροποιήσουν τη σειρά από άλλες παρόμοιες, αλλά, τελικά, δεν ήταν ανάγκη. Δεν πρόκειται για μια σειρά που θα αλλάξει το είδος της, αλλά είναι διασκεδαστική, επαρκώς σκοτεινή και βαριά όπου πρέπει, καλογραμμένη και μια καλή επιλογή για το κοινό της.
- Ναι ή όχι; Ναι, σε γενικές γραμμές.
The Menu (ταινία, περίπου 1 ώρα και 50 λεπτά, Disney+)
Μια ταινία που ακούγεται πολύ τελευταία μπήκε στο Disney+. Πρόκειται για ένα θρίλερ, για μια ταινία τρόμου με κωμικά στοιχεία, με κομμάτια σάτιρας. Το πρώτο μισό είναι ιδανικό ως στήσιμο, γεμάτο με αλλόκοτα σκηνικά και αρκετούς χαρακτήρες που φαίνεται ότι κάτι κρύβουν.
Ο «κακός» είναι εξαιρετικός, με πολύ αξιόλογη ερμηνεία να στηρίζει την καλογραμμένη προσωπικότητά του. Μερικοί χαρακτήρες δεν είναι επαρκώς ανεπτυγμένοι και μοιάζουν απλώς ως σεναριακοί μοχλοί για να προχωρήσει η πλοκή, αλλά, σε γενικές γραμμές, το καστ είναι ενδιαφέρον.
Το σενάριο είναι διασκεδαστικό και προχωρά με σωστό ρυθμό, αλλά κάποια σημεία απλώς δεν βγάζουν νόημα και είναι κάπως «out of character», αταίριαστα δηλαδή με τις προσωπικότητες των πρωταγωνιστών και το στήσιμό τους. Γενικά, είναι μια καλογυρισμένη, συναρπαστικά σκηνοθετημένη, καλογραμμένη ταινία, με αρκετή ένταση, σασπένς και χιούμορ, αλλά και με κάποια πολύ προφανή μηνύματα, πολύ πιο προφανή απ’ ό,τι θα έπρεπε. Πολύ καλοί, επίσης, οι Anya Taylor-Joy και Nicholas Hoult.
- Ναι ή όχι; Ναι.
The Last of Us – Επεισόδιο 1 (σειρά, περίπου 1 ώρα το καθένα, HBO Max / Vodafone TV στην Ελλάδα)
Για να δείτε αναλυτικά για το πρώτο επεισόδιο της νέας σειράς του HBO, The Last of Us, που βασίζεται στο ομώνυμο παιχνίδι της Naughty Dog, πατήστε εδώ.
