Avatar: Frontiers of Pandora – Review

Η Ubisoft επέστρεψε στο σύμπαν του James Cameron με το Avatar: Frontiers of Pandora.

Παρά το τεράστιο στάτους του Avatar σαν franchise (και εν μέρει ίσως και λόγω αυτού) δεν έχουν υπάρξει πολλά βιντεοπαιχνίδια εμπνευσμένα από το σύμπαν του. Η Ubisoft, για την ακρίβεια, είναι η μόνη μεγάλη εταιρεία που δοκίμασε την τύχη της με το δημιούργημα του James Cameron όταν βγήκε η πρώτη ταινία, το 2009. Από τότε, έχει βγει μόλις ένα ακόμα σχετικό παιχνίδι, που κυκλοφόρησε για smartphones.

Σχεδόν 14 χρόνια μετά όμως, η γαλλική εταιρεία αποδεικνύεται και πάλι η “γενναία” του χώρου, επιστρέφοντας εκ νέου στην Pandora με μια νέα περιπέτεια, στο τιμόνι της οποίας βρίσκεται η Massive Entertainment. Με το Avatar: Frontiers of Pandora η Ubisoft στόχευε να δημιουργήσει τον παράδεισο του κάθε λάτρη του εμβληματικού αυτού franchise, το αν το κατάφερε είναι κάτι που θα αναλύσουμε παρακάτω.

Photo: Ubisoft / VG24

Σενάριο δύο ταχυτήτων

Στην “καρδιά” του project συναντάμε ένα νέο γκρουπ από χαρακτήρες και τα γεγονότα που μας απασχολούν κατά τη διάρκεια του είναι ανεξάρτητα από ό,τι έχουμε δει μέχρι τώρα στο σύμπαν του Avatar. Όμως είναι ξεκάθαρο από την πρώτη στιγμή πως η Massive Entertainment και η Ubisoft ποντάρουν τα πάντα όσον αφορά στο σενάριο στο γεγονός ότι πρόκειται για ένα παιχνίδι βασισμένο στα άκρως αναγνωρίσιμα μπλε όντα του James Cameron. Μάλιστα στηρίζονται τόσο πολύ σε αυτό το γεγονός και στη δυναμική που μπορεί να προσφέρει που οριακά γίνονται… υπερόπτες.

Το Avatar: Frontiers of Pandora θεωρεί δεδομένο ότι όλοι ξέρουν τα βασικά (και κάτι παραπάνω) για τον κόσμο του. Αυτό φαίνεται στην απότομη εισαγωγή του, στις ελάχιστες επεξηγήσεις που προσφέρει και στους διαλόγους που κάνουν ασταμάτητα χρήση της αργκό του franchise. Και μπορεί το Avatar να είναι ο ορισμός του “μα πώς δεν το ξέρεις; κάτω από καμία πέτρα ζούσες;“, αλλά ακόμα και έτσι η λογική του “αυτά είναι γνωστά, μπες στο ζουμί της υπόθεσης” αφήνει άσχημη εντύπωση και δεν βοηθάει καθόλου στη δημιουργία της απαιτούμενης ατμόσφαιρας.

Το “ζουμί της υπόθεσης”, λοιπόν, είναι πως οι άνθρωποι έχουν σπείρει την καταστροφή στην Pandora και η μιλιταριστική οργάνωση RDA έχει απαγάγει παιδιά των Na’Vi (των μπλε όντων που κατοικούν στον πλανήτη) με σκοπό να τα μετατρέψει σε στρατιώτες. Ο χαρακτήρας μας είναι ένα από αυτά τα παιδιά και όταν, μετά από χρόνια, καταφέρνει τελικά να απελευθερωθεί, ουσιαστικά είναι ένας ξένος μέσα στο ίδιο του το σπίτι, αφού δεν γνωρίζει τους τρόπους και τα έθιμα της φυλής του, η οποία έχει πια σχεδόν αφανιστεί. Μαζί με μια ομάδα αποστατών της RDA, θα επιχειρήσει να δημιουργήσει συμμαχίες με τις υπολειπόμενες φυλές του είδους του και να βάλει τέλος στο καθεστώς της στρατιωτικής οργάνωσης…

Photo: Ubisoft / VG24

Όπως γίνεται αντιληπτό δεν πρόκειται και για την πιο πρωτότυπη ιδέα, αλλά ο σεναριακός λόξιγκας δεν οφείλεται εκεί (άλλωστε η σωστή παρουσίαση θα μπορούσε να σώσει κατά πολύ την κατάσταση ανεξαρτήτως). Τα παραπατήματα ξεκινούν – αλλά δεν τελειώνουν – με τον ρυθμό που ξετυλίγεται η ιστορία. Το παιχνίδι βιάζεται να “καλύψει” ανεπαρκώς βασικά πράγματα, μόνο και μόνο για να ανακόψει τη ροή του τοποθετώντας ανάμεσα στη βασική πλοκή και τον παίκτη ένα τείχος υπό τη μορφή του leveling system. Μάλιστα, το leveling στο Avatar δεν λειτουργεί με τη μορφή των experience points, καθώς προκύπτει από το level του εξοπλισμού σας, που συναθροίζεται για να δημιουργήσει έναν μέσο όρο. Αν, λοιπόν, η επόμενη αποστολή είναι ένα level πάνω από εσάς, τότε θα χρειαστεί να κάνετε δευτερεύουσες αποστολές με την ελπίδα να σας δώσει κάποιο χρήσιμο όπλο ή κομμάτι από armor. Αν δεν σταθείτε τυχεροί, τότε θα πρέπει να αγοράσετε κάτι καλύτερο ή να το κάνετε craft μαζεύοντας τα απαραίτητα υλικά. Και κάπως έτσι η συνοχή εκτροχιάζεται.

Θανάσιμη αδιαφορία

Παράλληλα όμως, υπάρχει και μια σειρά από άλλες κακές επιλογές που κάνει τα πράγματα χειρότερα: Το voice acting που είναι ή του ύψους ή του βάθους. Οι αδιάφοροι δευτερεύοντες χαρακτήρες που μέσα σε μισή ώρα έχετε ξεχάσει ποιος είναι ποιος και πού τους έχετε ξαναδεί. Οι διάλογοι που θυμίζουν εφηβική μεσημβρινή σειρά…

Γενικά, το Avatar: Frontiers of Pandora βασανίζεται από πολλές λάθος προσεγγίσεις. Αν και προς το τέλος της ιστορίας επιχειρεί να το “σώσει”, θυμίζοντας τη blockbuster περιπέτεια που θα έπρεπε να είναι εξαρχής, αυτό δυστυχώς δεν αρκεί.

Photo: Ubisoft / VG24

Βαψ’ το μπλε…

Θα μπορούσαμε να ανοίξουμε συζήτηση για αυτό και θα αποτελούσε ένα ενδιαφέρον θέμα για “ντιμπέιτ”, αλλά η μεγαλύτερη ύβρις της Ubisoft θα λέγαμε ότι είναι η προσκόλλησή της στη φόρμουλα που δημιούργησε πριν από χρόνια η ίδια. Τη δοκίμασε και πέτυχε. Τη βελτίωσε και από τότε δεν ξεμακραίνει πολύ από αυτήν. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να δημιουργεί σχεδόν πάντα καλά παιχνίδια (σίγουρα πάντα άνω του μετρίου), αλλά να μην ξεπερνάει ποτέ τον εαυτό της. Δεν είναι απαραίτητα κακό αυτό. Για κάποιους ένα “δοκιμασμένο”, καλό παιχνίδι είναι ιδανικό, παράλληλα όμως υπάρχει πλέον ένα πολύ συγκεκριμένο καλούπι που ακολουθούν όλα τα παιχνίδια της εταιρείας, το οποίο τα οδηγεί στο να μοιάζουν μεταξύ τους και στη χειρότερη των περιπτώσεων να δίνουν την αίσθηση ότι είναι κόπιες το ένα του άλλου, καμουφλαρισμένες με ένα νέο setting.

Το Avatar είναι μια από αυτές τις περιπτώσεις, μοιάζοντας ενίοτε με το Far Cry… βαμμένο μπλε. Έχει έναν τεράστιο χάρτη με βάσεις εχθρών, ανυπόφορα fetch quests και διάφορα… αδιάφορα side activities που δεν έχει νόημα να κατονομάσουμε διότι η προσφορά τους είναι ελάχιστη και οι ιδέες πίσω από αυτά χρησιμοποιημένες χίλιες φορές. Όλα αυτά βέβαια αυξάνουν τη διάρκεια και η Ubisoft πολλές φορές επιδιώκει να χτυπάει όχι μόνο διψήφια, αλλά και τριψήφια νούμερα σε αυτό το κομμάτι. Στην προκειμένη το ρολόι αγγίζει τις περίπου 17 ώρες αν ασχοληθείτε μόνο με τη βασική ιστορία (και τα απαιτούμενα activities για να ανεβείτε level) και τις 30-35 αν θελήσετε να σκουπίσετε τον χάρτη.

Σε αντίθεση με το Far Cry όμως, το σύστημα μάχης του Avatar δεν είναι τόσο διασκεδαστικό. Όλα δουλεύουν (σχεδόν) στην εντέλεια, υπάρχουν τρία διαφορετικά είδη τόξων, δύο ανθρώπινα όπλα και μερικές ακόμα επιλογές για να υπάρχει ποικιλία, όμως η δράση δεν έχει την ίδια δυναμική. Είναι, στα σημεία, άνευρη και κάπως αδιάφορη. Όπως και οι μηχανισμοί του stealth, αν και τα πράγματα γίνονται λίγο καλύτερα – και στις δύο περιπτώσεις – όσο προχωράει το παιχνίδι και ξεκλειδώνετε ή ανακαλύπτετε νέα skills.

Photo: Ubisoft / VG24

Welcome to Pandora

Εύλογα κανείς θα ρωτήσει “οκ, τότε τι κάνει αυτό το παιχνίδι της Ubisoft καλό; Γιατί τόση ώρα μας λέτε ότι φτιάχνει καλά παιχνίδια, αλλά καλή κουβέντα δεν έχετε πει;” (σ.σ. μάλλον κανείς δεν θα ρωτήσει, αλλά χρειαζόμουν μια πάσα για τη συνέχεια…). Με λίγα λόγια; Το Avatar: Frontiers of Pandora είναι – οπτικά – άκρως εντυπωσιακό.

Ο κόσμος του είναι πανέμορφος. Η Pandora είναι ένας από τους πιο υπέροχους προορισμούς που έχουμε δει σε παιχνίδι. Οι περιοχές της είναι γεμάτες χρώματα και ζωή. Μια πανδαισία. Κάθε τμήμα της έχει διαφορετική βλάστηση, ζώα που ζουν σε συγκεκριμένα σημεία και ζωύφια. Η εξερεύνησή της είναι μια περιπέτεια κατά κάποιο τρόπο και μια αστείρευτη πηγή διασκέδασης.

Είναι αδύνατο να μην θαυμάσει κανείς τις ζούγκλες και τους καταρράκτες, στον σχεδιασμό και την αποτύπωση των οποίων η Massive Entertainment δεν έκανε καμία έκπτωση. Τα καιρικά φαινόμενα μεταβάλλονται συνεχώς και υπάρχει κύκλος μεταξύ μέρας και νύχτας που επηρεάζει τη βλάστηση. Η Pandora είναι ένας από τους πιο immersive και εκθαμβωτικούς κόσμους σε βιντεοπαιχνίδι, τόσο όμορφη που οριακά είναι έγκλημα να χρησιμοποιείς το fast travel αντί το Ikran για να πετάξεις ή το Direhorse για να πας ιππεύοντας. Ακόμα και η πεζοπορία είναι μια ευχάριστη εμπειρία.

Photo: Ubisoft / VG24

Unwelcome to Pandora

Αναμενόμενα, θα λέγαμε, σε έναν κόσμο τέτοιας κλίμακας και περιεχομένου δεν λείπουν τα προβλήματα. Είτε παίξετε στο mode που δίνει έμφαση στην ανάλυση, είτε σε αυτό που δίνει στο performance, υπάρχουν κάποιες αυξομειώσεις στο frame rate που στις πιο έντονες μάχες γίνονται αισθητές.

Παράλληλα, θα συναντήσετε χαρακτήρες που glitchαρουν μέσα στο περιβάλλον, pop ins και ατελή textures σε ορισμένες απομακρυσμένες περιοχές. Παρά το πλήθος και τη συχνότητα αυτών των φαινομένων όμως, η επιρροή τους όσον αφορά το σύνολο της εμπειρίας δεν είναι τόσο μεγάλη.

Photo: Ubisoft / VG24

Ενός λεπτού σιγή…

Το Avatar: Frontiers of Pandora δεν είναι κακό παιχνίδι σε καμία περίπτωση. Δεν είναι καν μέτριο. Είναι καλό. Παρ’ όλα αυτά, καταφέρνει να κάνει κάτι τόσο μοναδικό όσο το σύμπαν που καταπιάνεται να φαντάζει τρομερά κοινότοπο με τους ρυθμούς που θέτει, τους χαρακτήρες που χαραμίζει και τους μηχανισμούς που ενσωματώνει.

Αυτό δεν σημαίνει πως δεν πρόκειται για ένα οπτικά εντυπωσιακό παιχνίδι, ούτε πως δεν θα το απολαύσουν οι λάτρεις του franchise και μη. Απλά υπερτονίζει αυτό που χαρακτηρίζει τη Ubisoft εδώ και καιρό: Έχει βρει μια καλή φόρμουλα που επαναλαμβάνει χωρίς να πάρει ούτε ένα ρίσκο.

Λεπτομέρειες

Διαθέσιμο σε: PC, PS5, Xbox Series X|S
Δοκιμάστηκε σε:  PS5
Εταιρεία Ανάπτυξης: Massive Entertainment
Εκδότρια Εταιρεία: Ubisoft
Είδος: Action-adventure
Ηλικίες: 16+
Ημ/νία Κυκλοφορίας: 7 Δεκεμβρίου 2023
Official website: link

Το παιχνίδι μάς παραχωρήθηκε από την εκδότρια εταιρεία για τις ανάγκες του review.