Layers of Fear – Review

Το νέο Layers of Fear παίρνει τους δύο τίτλους της Bloober και τους κάνει ένα παιχνίδι, μαζί με το DLC και κάποια νέα κεφάλαια, αναβαθμίζοντας σημαντικά τον οπτικό τομέα. Είναι remake και sequel μαζί. 

Για να γίνουν τα δύο Layers of Fear ένα παιχνίδι, χρειάζονται κάποιες παρεμβάσεις.

Τα Layers of Fear στην αρχική μορφή τους

Αρχικά, να μιλήσουμε λίγο για τα παιχνίδια στην αρχική τους μορφή. Το πρώτο Layers of Fear ήταν ένα πολύ ενδιαφέρον πρότζεκτ της Bloober Team, το οποίο συνδύασε τον τρόμο με το gameplay ενός first-person «walking simulator». Πρόκειται, δηλαδή, για ένα παιχνίδι με ελαφρύ gameplay, με την αφήγηση ως κύριο μέρος της εμπειρίας.

Με λίγα λόγια, συμβαίνει το εξής: είμαστε ένας ζωγράφος που προσπαθεί να φτιάξει το magnum opus του, αλλά κάποια γεγονότα στη ζωή του οδηγούν σε αλλόκοτες καταστάσεις. Εμείς τριγυρνάμε στο σπίτι του ζωγράφου, διαβάζουμε σημειώματα και ακούμε αναμνήσεις, όταν πιάνουμε στα χέρια μας ορισμένα αντικείμενα.

photo: Bloober Team

Το σενάριο αντλεί ξεκάθαρα έμπνευση από το είδος του τρόμου, υπάρχουν κάποια σημεία που μας γεμίζουν με ένταση, το σκοτάδι κυριαρχεί, αλλά το gameplay είναι αμιγώς αφηγηματικού τύπου· δεν υπάρχουν, δηλαδή, μάχες ή στοιχεία επιβίωσης.

Η εμπειρία, πάντως, είχε αρκετά να προσφέρει. Εκτός από την αλλόκοτη αφήγηση και το ενδιαφέρον σενάριο -αν και όχι όσο καλογραμμένο θα έπρεπε, για να στηρίξει μια ιστορία τέτοιου στιλ-, υπάρχουν πολλές εικόνες που κάνουν εντύπωση. Επίσης, ο σχεδιασμός των επιπέδων και της δομής γενικά προσπαθεί να ακολουθήσει στην «τρέλα» του σεναρίου.

Όσο κυκλοφορείτε στους διαδρόμους και τα δωμάτια του σπιτιού, θα βλέπετε τους χώρους να αρχίζουν ν’ αλλάζουν και να αντικατοπτρίζουν την ψυχική κατάσταση του πρωταγωνιστή. Την ίδια ώρα, εκτός από αλλαγές στη «διακόσμηση», θα διαπιστώνετε ότι αλλάζει και η διαρρύθμιση: μπαίνετε σε μια πόρτα, κάνετε κάτι στο δωμάτιο, βγαίνετε από την ίδια πόρτα και βρίσκεστε σε άλλο χώρο.

Ήταν μια σύντομη εμπειρία (τριών περίπου ωρών), ενώ το απλό gameplay και η επανάληψη κάποιων ιδεών κούραζαν σε σημεία. Αναμφίβολα, όμως, το Layers of Fear ήταν ενδιαφέρον. Αργότερα, κυκλοφόρησε και ένα DLC που δίνει νέα στοιχεία στο σενάριο -και περιλαμβάνεται στο remake.

Το δεύτερο παιχνίδι της σειράς πήρε τη βασική προσέγγιση του προκατόχου του και άλλαξε πολύ άλλα τμήματα της εμπειρίας. Σε ένα πιο φιλόδοξο και πιο περίπλοκο σενάριο, το Layers of Fear 2 μάς έβαλε στον ρόλο ενός ηθοποιού που πήγε σε ένα καράβι για μια ταινία.

Στη συνέχεια, πάλι, ακολουθεί η βουτιά στην «τρέλα», με ένα παράξενο backstory, γεμάτο με εφιαλτικά στοιχεία και γεγονότα, αλλά και με αλληγορικές εικόνες. Το gameplay, πάλι, παραγκωνίζεται και μπαίνει πίσω από τις εικόνες και την αφήγηση. Επίσης, στο δεύτερο παιχνίδι παραγκωνίζεται και ο τρόμος, αφού το setting και οι εικόνες αλλάζουν ύφος και πάνε σε πιο σουρεαλιστικά μονοπάτια.

Και το δεύτερο Layers of Fear, πάντως, είχε ενδιαφέροντα τμήματα, αν και ήταν, επίσης, κουραστικό (και λίγο μεγαλύτερο σε διάρκεια, κοντά στις πέντε ώρες). Να σημειωθεί ότι δεν ήταν άμεσο σίκουελ του πρώτου, αλλά ασχολήθηκε με παρόμοιο θέμα (ένας καλλιτέχνης βουτά στην «τρέλα») και κάποια κοινά στοιχεία για ένα κοινό «σύμπαν».

Τι περιλαμβάνει το remake, το νέο κεφάλαιο που τελειώνει την ιστορία του ζωγράφου

Τώρα, με το remake που ονομάζεται απλώς Layers of Fear, γίνεται μια προσπάθεια να συνδεθούν καλύτερα τα δύο παιχνίδια και να γίνουν ένα.

Πράγματι, έχει γίνει σωστή δουλειά σε αυτό το κομμάτι. Για να καταλάβετε περί τίνος πρόκειται, χωρίς όμως spoilers, θα σας πω τα εξής; το νέο Layers of Fear αποτελείται από τα δύο παιχνίδια (ολόιδια, στα βασικά τους σημεία), το DLC, και από δύο νέα κεφάλαια.

Το ένα κεφάλαιο μας λέει την ιστορία του πρώτου τίτλου από τη μεριά της συζύγου του ζωγράφου.

photo: Bloober Team

Είναι καλοδεχούμενο για fans του Layers of Fear, χωρίς αμφιβολία, δεν είναι, όμως, αναγκαίο αφηγηματικά για να ολοκληρωθεί η ιστορία.

Αυτό που έχει ενδιαφέρον, όμως, είναι η διαφορά στον σχεδιασμό του σπιτιού, με άλλο στιλ εφιάλτη αυτήν τη φορά. Δυστυχώς, το gameplay πέφτει στις ίδιες παγίδες που έπεφτε και το πρωτότυπο παιχνίδι: έλλειψη καθοδήγησης ακόμα και σε περίπλοκα σχεδιασμένα δωμάτια, αφηρημένη αφήγηση, μέτριο γράψιμο.

Οπτικά είναι εξαιρετικό, αφηγηματικά δεν προσφέρει πολλά, το gameplay είναι, πάλι, απλό και εκνευρίζει σε σημεία με το «pixel hunting». Για παράδειγμα, κάποια στιγμή καλούμαστε να βρούμε κάποια αντικείμενα σε μια βιβλιοθήκη. Καθώς δεν πρόκειται για κανονικό σπίτι, το δωμάτιο είναι γεμάτο με αλυσίδες και αδιέξοδα.

Έτσι, η περιήγηση είναι δύσκολη και μπερδεύει, αφού δεν υπάρχει κάποιου είδους καθοδήγηση. Περισσότερο, όμως, μπερδεύουν κάποια άλλα προβλήματα: είχα βρει όλα τα αντικείμενα εκτός από ένα και, όταν πήγαινα εκεί που πίστευα ότι βρίσκεται το τελευταίο, δεν έβλεπα ένδειξη αλληλεπίδρασης.

Αφού απελπίστηκα (και κόλλησα μια φορά στο έδαφος, ώστε να αναγκαστώ να κάνω load και να μαζέψω από την αρχή τα αντικείμενα), ξαναπήγα στο ίδιο σημείο και, όταν έκατσα σε λίγο διαφορετική γωνία, είδα την ένδειξη αλληλεπίδρασης. Προβλήματα που θυμίζουν μικρότερες παραγωγές και άλλες εποχές.

Ένα νέο chapter που συνδέει τα δύο Layers of Fear

Αν και βρήκα κάπως απογοητευτικό το τελευταίο αυτό κεφάλαιο, το άλλο που εισάγεται στο remake είναι πολύ καλή επιλογή.

Με έναν νέο χαρακτήρα, μια συγγραφέα, το νέο κεφάλαιο επιχειρεί να δημιουργήσει σύνδεση μεταξύ των δύο Layers of Fear. Βρισκόμαστε σε έναν φάρο, χειριζόμαστε τη συγγραφέα όσο προσπαθεί να βρει έμπνευση για να γράψει το καινούργιο έργο της, αλλά δυσκολεύεται.

Πάλι, παρόμοια βασική ιδέα, με έναν καλλιτέχνη που ψάχνει έμπνευση. Αυτή τη φορά, όμως, γίνεται πιο ξεκάθαρη η σύνδεση μεταξύ των δύο τίτλων και των σεναρίων τους, χωρίς να επιχειρείται άμεση σύνδεσή τους.

Γίνεται ξεκάθαρο ότι βρισκόμαστε στο ίδιο σύμπαν, ενώ επιστρέφουν κάποιοι χαρακτήρες και τα γεγονότα συνδέονται με σωστό, διακριτικό και διασκεδαστικό τρόπο. Το ίδιο το κομμάτι του φάρου, πάντως, αν και πετυχαίνει τον σκοπό του, δεν είναι πολύ συναρπαστικό, καθώς ο χώρος όπου κινούμαστε είναι μικρός και η διάρκεια του κεφαλαίου σύντομη.

Ενδιαφέρον έχει, όμως, η δομή. Το κεφάλαιο του φάρου δεν μπορούμε να το επιλέξουμε από το βασικό μενού (τα άλλα μπορούμε, μπορούμε δηλαδή να παίξουμε όποιο θέλουμε). Ο φάρος παρεμβάλλεται στα κεφάλαια των δύο βασικών παιχνιδιών. Έτσι, δίνεται ένας επιπλέον λόγος να ξαναπαίξουμε τα δύο Layers of Fear από την αρχή ως το τέλος, για να δούμε πώς προσπαθεί το remake να τα ενώσει.

Επίσης, η δομή κάνει την εμπειρία να φαίνεται ενιαία, αλλά της δίνει και στοιχεία sequel. Παρόλο που το ύφος αλλάζει σημαντικά, αν και έχουμε διαφορετικό σενάριο με άλλους χαρακτήρες, η παρεμβολή κομματιών με τη συγγραφέα δίνει την αίσθηση μιας συνεχούς εμπειρίας και όχι χωριστών τίτλων. Τελικά, το remake είναι, πράγματι, ένα ενιαίο παιχνίδι, πετυχαίνει τον στόχο του και συνδέει τις ιστορίες μεταξύ τους, προχωρώντας το σενάριο με τα νέα κεφάλαιά του.

Είναι μια πολύ καλή ιδέα, που κάνει το remake ουσιώδες, και έχει υλοποιηθεί ικανοποιητικά.  Αν παίξετε όλο το περιεχόμενο του πακέτου, θα χρειαστείτε περίπου 8-10 ώρες για να τελειώσετε, όμως υπάρχει replayability για νέους τερματισμούς, που ξεκλειδώνονται και μέσω του μενού των chapters, δεν χρειάζεται δηλαδή να ξαναπαίξετε από την αρχή.

Τα γραφικά του νέου Layers of Fear, με την Unreal Engine 5, ο τρομερός ήχος του

Και δεν είναι αυτός ο μόνος λόγος για να ξαναπαίξουμε τα Layers of Fear. Σημαντικός λόγος για επιστροφή είναι η αναβάθμιση του οπτικού τομέα, σίγουρα, ενώ υπάρχουν και νέοι μηχανισμοί gameplay.

Ας μιλήσουμε για τα γραφικά. Στο δεύτερο παιχνίδι, δεν είναι πάντα πολύ προφανής η αναβάθμιση, καθώς χρησιμοποιούνται πολλά καλλιτεχνικά στιλ, με ασπρόμαυρη εικόνα, με αναφορές σε παλιές ταινίες και με πολλά ακόμα εικαστικά κόλπα που «καλύπτουν» τα πραγματικά γραφικά.

Υπάρχει αναβάθμιση, αλλά δεν είναι πάντα όσο εμφανής είναι στο πρώτο Layers of Fear, που πλέον είναι πανέμορφο.

Το σπίτι έχει σχεδιαστεί ξανά πάνω στην Unreal Engine 5, με πάρα πολλές λεπτομέρειες σε κάθε σημείο, με ρεαλιστικές υφές παντού, με κουρτίνες που κινούνται δίπλα από το παράθυρο, χαλιά με τριχωτή επιφάνεια, καιρικά φαινόμενα που «μπαίνουν» από το παράθυρο και εντυπωσιάζουν. Οι υφές είναι ρεαλιστικές και λεπτομερείς, οι κινήσεις των αντικειμένων πείθουν περισσότερο, οι αντανακλάσεις έχουν αναβαθμιστεί πλήρως, έχουμε ray tracing αν επιλέξουμε το quality mode.

Το highlight, πάντως, είναι ο φωτισμός. Θα δείτε ένα κερί να τρεμοπαίζει δίπλα από το παράθυρο και να δημιουργεί σκιές, διαφορετικές από εκείνες που προκύπτουν λόγω άλλης πηγής φωτός, με ξεκάθαρα περιγράμματα και έντονες, ρεαλιστικές κινήσεις. Θα δείτε πολλών ειδών φώτα, πολλών χρωμάτων, κάποια πραγματικά και άλλα απόκοσμα, όλα εντυπωσιακά.

Γενικά, η εικόνα του Layers of Fear είναι πολύ αναβαθμισμένη και στήνεται μια εντελώς ανατριχιαστική ατμόσφαιρα. Μάλιστα, καθώς η ατμόσφαιρα και η εικόνα είναι ένα από τα βασικά στοιχεία της εμπειρίας, η αναβάθμιση βελτιώνει σημαντικά το παιχνίδι. Δεν πρόκειται για γραφικά που θα σας αφήσουν με το στόμα ανοιχτό, δεν πρόκειται για κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί, όμως έχει γίνει αρκετή δουλειά και η αναβάθμιση σε σχέση με το πρωτότυπο είναι πολύ μεγάλη.

Ο ηχητικός τομέας είναι το δυνατότερο στοιχείο της ατμόσφαιρας, με χρήση binaural audio και πολλούς, ρεαλιστικούς ήχους που «ζωντανεύουν» το σπίτι και του δίνουν στοιχειωμένη αύρα. Θα ακούτε έναν κεραυνό διαφορετικά από ανοιχτό παράθυρο σε σχέση με έναν από κλειστό, θα σας ανατριχιάζει το τρίξιμο των ξύλινων δαπέδων του σπιτιού, η μουσική είναι πάντα ταιριαστή στο ύφος και το καλλιτεχνικό σενάριο και, γενικά, ο ήχος θα σας βάλει μέσα στον κόσμο του παιχνιδιού για τα καλά.

Ο ηχητικός τομέας του remake ξεπερνά κατά πολύ εκείνον του πρωτότυπου και είναι ένα από τα καλύτερα δείγματα ήχου σε παιχνίδι τρόμου που έχουμε δει.

Το voice acting είναι επαρκές, χωρίς να κλέβει την παράσταση, ενώ έχουν γίνει κάποιες αλλαγές σε διαλόγους, μάλλον για λόγους συνέπειας τώρα που πρόκειται για ένα, ενιαίο παιχνίδι.

Κάποια τεχνικά προβλήματα, μερικά ξεπερασμένα mechanics, το remake εισάγει νέα

Δυστυχώς, υπάρχουν και κάποια προβλήματα. Σε σημεία εντοπίζεται clipping, με χέρια να μπαίνουν μέσα σε αντικείμενα, τα μοντέλα των χαρακτήρων στον καθρέπτη δεν ταιριάζουν ποιοτικά με την υπόλοιπη εικόνα, σημειώνονται κάποιες πτώσεις στο frame rate αν παίζουμε στο quality (το perfomance, με 60 καρέ το δευτερόλεπτο, είναι πιο σταθερό), ενώ υπάρχουν και οπτικά glitches με πόρτες να ανοιγοκλείνουν χωρίς να τις αγγίζουμε, με πιξέλιασμα σε ογκομετρικά εφέ και με άλλα παρόμοια προβλήματα.

Ακόμα, υπάρχουν κάποιες ασυνέπειες μεταξύ των δύο τίτλων, όπως για παράδειγμα η κίνηση στις σκάλες: στο πρώτο παιχνίδι, όταν ανεβαίνουμε, το «κεφάλι« μας κινείται απότομα σε κάθε σκαλί, στο δεύτερο παιχνίδι η κίνηση είναι ομαλή. Τέλος, υπάρχουν cutscenes που έρχονται αυτούσια και είναι θολά, πολύ υποδεέστερα της υπόλοιπης εικόνας.

Τώρα, για τα mechanics. Τα δύο παιχνίδια (και τα νέα κεφάλαια) είναι όπως τα θυμάστε: πολύ διάβασμα (χωρίς να μπορούμε να κινηθούμε όσο ακούμε την αφήγηση), περπάτημα, πολύ απλοί γρίφοι, ψάξιμο σε κάθε γωνιά του χώροι, άνοιγμα ντουλαπιών, αναζήτηση αντικειμένων.

Αυτά μένουν όπως ήταν και πλέον είναι ξεπερασμένα. Ευτυχώς, γίνεται μια προσπάθεια με νέους μηχανισμούς. Και στα δύο Layers of Fear, στη νέα τους μορφή, έχουν έναν βασικό νέο μηχανισμό, που λειτουργεί κάπως διαφορετικά στην κάθε περίπτωση.

photo: Bloober Team/VG24

Στο πρώτο παιχνίδι, ο φακός, εκτός από το να φωτίζει τον χώρο (ευτυχώς, για να μην έχουμε πάλι την απίστευτα σκοτεινή εικόνα του παλιού), λειτουργεί ως «όπλο». Υπάρχουν στιγμές όπου μας καταδιώκουν και εμείς αμυνόμαστε με ένα ειδικό φως που ρίχνει ο φακός και διαρκεί για λίγα δευτερόλεπτα.

Δεν πρόκειται για πολύ συναρπαστικές «μάχες», αλλά είναι απαραίτητες για να υπάρχει λίγη ποικιλία στο gameplay και βελτιώνουν την εμπειρία στο σύνολό της (αν και, σε σημεία, εκνευρίζουν, αφού χάνουμε αρκετά εύκολα, ακόμα και όταν πιστεύουμε ότι θα γλιτώσουμε, και πάμε στο checkpoint -υπάρχει και safe mode στα options, για να μην χάνουμε).

Μια καλή ιδέα, ταιριαστή, ενισχύει και τον τρόμο, αλλά δεν είναι ιδανικά υλοποιημένη. Επίσης, ο φακός «διαλύει» παράξενα αντικείμενα στον χώρο, όταν χρειάζεται.

Στο δεύτερο παιχνίδι, ο φακός κάνει την ίδια δουλειά, όταν μας καταδιώκει ο «κακός», αλλά έχει μία ακόμα διασκεδαστική λειτουργία. Οι κούκλες που συναντάμε σε διάφορα σημεία, αυτή τη φορά κινούνται όταν τις φωτίζουμε με μια λειτουργία του φακού.

Μια κούκλα, ας πούμε, μπορεί να μας κόβει τον δρόμο και όταν τη φωτίσουμε αρχίζει να κινείται (με παράξενες, «ξύλινες» κινήσεις) και κάνει στην άκρη. Αυτός ο μηχανισμός αξιοποιείται και εν μέσω των καταδιώξεων και το αποτέλεσμα είναι καλοδεχούμενο, αναμφίβολα, αφού δίνει μια αναγκαία νέα διάσταση στο gameplay (παραμένει απλό, είναι όμως καλύτερο τώρα).

photo: Bloober Team

Τέλος, πρέπει να γίνει αναφορά στην αξιοποίηση του haptic feedback στο χειριστήριο του PS5, το DualSense, με διακριτικές δονήσεις για κάθε βήμα μας, που δίνουν την αίσθηση ότι έχουμε σώμα, αλλά και με τις σκανδάλες δυναμικής απόκρισης να σκληραίνουν όταν ανοίγουμε πόρτες, πάλι διακριτικά αλλά ενισχύοντας την ατμόσφαιρα.

Αξιόλογο remake του Layers of Fear

Το remake του Layers of Fear δεν εκσυγχρονίζει τα δύο παιχνίδια όσο θα έπρεπε στο gameplay τους, αλλά κάνει σημαντικές αναβαθμίσεις στον οπτικοακουστικό τομέα, ενώ εισάγει κάποιους νέους μηχανισμούς. Από μόνες τους οι αναβαθμίσεις αποτελούν καλό λόγο για να επιστρέψουμε και να ξαναπαίξουμε τους τίτλους, όμως υπάρχουν πιο ουσιώδεις προσθήκες, που κάνουν το remake να έχει «αέρα» sequel.

Η εμπειρία έχει δομηθεί ως ένα ενιαίο παιχνίδι, με ένα νέο αφηγηματικό τμήμα στο κέντρο και τα δύο Layers of Fear ως ξεχωριστά chapters που συμπληρώνουν την ιστορία. Έχει γίνει καλή δουλειά εδώ, ενώ υπάρχει και ένα ακόμα νέο κεφάλαιο που ολοκληρώνει την ιστορία του ζωγράφου.

Τα δύο παιχνίδι βελτιώνονται με τα νέα mechanics, αλλά παραμένουν τα προβλήματά τους, αυτούσια. Ωστόσο, συνολικά, το remake είναι αξιόλογο, με εύστοχες ιδέες και ικανοποιητική υλοποίηση, απαραίτητο για fans του Layers of Fear και ιδανικός τρόπος να παιχτούν τα παιχνίδια από νεοφερμένο κοινό.

Λεπτομέρειες

Διαθέσιμο σε: PC, PS5,  Xbox Series X|S
Δοκιμάστηκε σε:  PS5
Εταιρεία Ανάπτυξης: Bloober Team, Anshar Studios S.A.
Εκδότρια Εταιρεία: Bloober Team
Είδος: Adventure, Psychological horror
Ηλικίες: 18+
Ημ/νία Κυκλοφορίας: 15 Ιουνίου 2023
Official website: link

Το παιχνίδι μάς παραχωρήθηκε από την εκδότρια εταιρεία για τις ανάγκες του review.