Silent Hill: The Short Message – Review

Η σειρά Silent Hill επιστρέφει, με το The Short Message, ένα παιχνίδι πρώτου προσώπου, το οποίο προσπαθεί να μοιάσει στους θρυλικούς προκατόχους του, αλλά δεν τα καταφέρνει. 

Το Silent Hill: The Short Message, μετά από πολλές διαρροές, ανακοινώθηκε επίσημα και κυκλοφόρησε ταυτόχρονα, σε PS5, κατά τη διάρκεια του State of Play του PlayStation. Πρόκειται για ένα παιχνίδι που διατίθεται δωρεάν -μια αλλόκοτη επιλογή.

Κάπως παράξενη επιλογή, επειδή αυτή τη στιγμή δεν θέλουμε μικρά, περιορισμένου μπάτζετ παιχνίδια με το όνομα Silent Hill.

Η σειρά αυτή είναι πρωτοπόρος στον τρόμο των video games και θα ήθελα η Konami να την αντιμετωπίσει με τον κατάλληλο τρόπο, οργανώνοντας μια μεγάλη επιστροφή, με έναν τίτλο που θα τιμήσει το παρελθόν, αλλά θα καταφέρει να επαναφέρει το φραντσάιζ εκεί που ήταν κάποτε -ή, έστω, κοντά.

Δεν θέλω μικρά free to play παιχνίδια και interactive movies σαν το Ascension, όχι πριν δω ένα νέο, πολύ δυνατό παιχνίδι, έστω. Αν δεν μπορεί να  το πετύχει αυτό, καλύτερα να αφήσει τη σειρά εκεί που ήταν: στα όνειρα και τους εφιάλτες μας.

photo: Konami

Λοιπόν, προσπερνώντας την αρχική εικόνα που διαμορφώνεται από την προσέγγιση, να πω ότι το Ascension δεν το έπαιξα, διάβασα όμως τι έγραψαν τα Μέσα που το δοκίμασαν και θα πω ότι το The Short Message είναι καλύτερο ως αναβίωση του Silent Hill, αλλά δεν είναι ιδανικό.

Τι είναι το Silent Hill: The Short Message

Σε μια φανταστική γερμανική πόλη, η πρωταγωνίστρια, Anita, ψάχνει τη φίλη της τη Maya, που έχει εξαφανιστεί και δεν απαντά σε μηνύματα.

Ξεκινάμε μέσα σε ένα εγκαταλειμμένο κτίριο, το οποίο θα ανακαινιζόταν, αλλά τα σχέδια ναυάγησαν μετά την πανδημία COVID-19. Πλέον, το κτίριο μοιάζει στοιχειωμένο, ειδικά μετά από αυτοκτονίες που σημειώθηκαν εκεί.

Ωστόσο, η Maya πηγαίνει στο κτίριο, για να ζωγραφίσει στους τοίχους του, καθώς είναι γνωστή graffity artist της περιοχής, με αρκετούς ακόλουθους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Στη συνέχεια, βλέπουμε την περιπέτεια της πρωταγωνίστριας, καθώς βουτά στα άδυτα του μυστηριώδους κτιρίου, αλλά και του εαυτού της, για να βρει τι έγινε με τη Maya.

Είναι ένα σενάριο σε σύγχρονο setting, το οποίο επιχειρεί να στήσει ένα «κάδρο» που να θυμίζει τα παλιότερα Silent Hill -ειδικά το δεύτερο- και τον τρόπο με τον οποίον ενέταξαν στον τρόμο ζητήματα που αφορούν την ψυχική υγεία.

Ταιριαστή προσέγγιση, αναμφίβολα, και καλοδεχούμενα τα μηνύματα σχετικά με το θέμα της αυτοκτονίας, σε μορφή προειδοποιήσεων και συστάσεων για αναζήτηση βοήθειας.

Ενδιαφέροντα στοιχεία, αλλά ελλιπής προσέγγιση

Το setting αναπτύσσεται μέσω κειμένων που διαβάζουμε, τα οποία βρίσκουμε διάσπαρτα στον χώρο, όπως σε εφημερίδες, ημερολόγια και άλλα έγγραφα. Κάποια τμήματα παρουσιάζονται σε τρίτο πρόσωπο, με την πρωταγωνίστρια στην οθόνη μας, ενώ το μεγαλύτερο μέρος του παιχνιδιού διαδραματίζεται σε πρώτο πρόσωπο.

photo: Konami

Τέλος, κάποια σημεία της πλοκής παρουσιάζονται με FMV, με βίντεο, δηλαδή, στα οποία παίζουν πραγματικοί ηθοποιοί -όχι ψηφιακοί, δηλαδή.

Θεωρητικά, το σενάριο είναι περίπου όπως πρέπει, είναι προσέγγιση που περιμέναμε και που αρμόζει σε ένα παιχνίδι Silent Hill.

Ωστόσο, υπάρχουν προβλήματα, τα οποία δεν έχουν να κάνουν τόσο με την προσέγγιση που διάλεξαν οι δημιουργοί, αλλά με τις ικανότητές τους στην υλοποίηση.

Το σενάριο είναι ενδιαφέρον στη βάση του, αλλά ο χειρισμός του δεν είναι ιδανικός. Τα θέματα με τα οποία ασχολείται η πλοκή και τα μηνύματα που θέλει να περάσει πάσχουν, επειδή είναι τα πάντα πάρα πολύ προφανή και προβλέψιμα.

Παράλληλα, ο τρόπος με τον οποίον έχει γραφτεί ο διάλογος δεν ικανοποιεί· μας βγάζει εκτός με συνεχή ομιλία, ενώ σε κάποια σημεία οι διάλογοι δεν είναι πειστικοί.

Σε κάθε περίπτωση, γίνεται μια προσπάθεια να χωρέσει η ανάπτυξη των χαρακτήρων και της πλοκής μέσα στις δύο περίπου ώρες που διαρκεί το παιχνίδι, αλλά δεν υπάρχουν ιδιαίτερα συναρπαστικές ιδέες και σίγουρα δεν μιλάμε για αλληγορίες σαν κι αυτές που έκαναν τη σειρά τόσο γνωστή και αγαπητή.

Μην περιμένετε, δηλαδή, ένα σενάριο με τεράστιο βάθος, με σοκαριστικές και ενδιαφέρουσες ιδέες. Αυτό που έχουμε, τελικά, είναι μια πολύ συνηθισμένη ιστορία ψυχολογικού τρόμου, που ασχολείται με την αυτοκτονία και το bullying, μεταξύ άλλων, όπως θα το έκανε μια ταινία του ρεύματος «art horror».

Η ιστορία ξετυλίγεται μέσω έντονου και διαρκούς exposition, τα FMV δεν δικαιολογούν την ύπαρξή τους με ικανοποιητικά επιχειρήματα (μοιάζει σαν να μπήκαν για να μην χρειαστεί να φτιάξουν οι developers μοντέλα χαρακτήρων και για να μην υπάρχει ανάγκη για animation των ψηφιακών προσώπων, τομέας στον οποίον το Silent Hill: The Short Message δεν τα πηγαίνει καλά.

Ευτυχώς, πάντως, δεν βλέπουμε άγαρμπη μεταχείριση των βασικών θεμάτων, αλλά προσεκτικό χειρισμό τους, σε γενικές γραμμές, με κάπως πρόχειρη και «εύκολη» απεικόνιση εδώ κι εκεί -για παράδειγμα, δεν αναπτύσσεται επαρκώς η επιρροή των social media στην ψυχική υγεία των χαρακτήρων, αν και είναι βασικό κομμάτι της ιστορίας (αντί γι’ αυτό, έχουμε διαλόγους με exposition τύπου «Α, ΕΧΩ ΝΕΟΥΣ FOLLOWERS. ΔΕΝ ΕΧΩ ΟΜΩΣ ΤΟΣΟ ΠΟΛΛΟΥΣ, ΟΣΟ Η MAYA»).

Πετυχημένο lore και κάποιες καλές ιδέες για το «φαινόμενο Silent Hill»

Οι ηθοποιοί δεν ξεφεύγουν: ούτε προς τη θετική μεριά ούτε προς την αρνητική. Κάνουν επαρκή δουλειά, χωρίς να συναρπάζουν ή να ξεχωρίζουν -αν και, για την πρωταγωνίστρια κυρίως, θα πω ότι φταίει ο διάλογος που έχει γραφτεί και όχι η ερμηνεία της.

photo: Konami

Δεν πρόκειται για σενάριο που θα διχάσει ή που θα ενοχλήσει, αλλά για ένα που περνά στο μεγαλύτερο μέρος του απαρατήρητο. Ειδικά αν έχετε παίξει παιχνίδια του είδους, τα τελευταία χρόνια με indies αλλά και παλιότερα (και τα Silent Hill), δεν θα δείτε θέματα και ιδέες που θα σας ενθουσιάσουν.

Το πιο ενδιαφέρον κομμάτι του σεναρίου, πάντως, είναι το lore, η σύνδεση του νέου αυτού κεφαλαίου με το Silent Hill, αλλά και η ανάπτυξη του setting γενικότερα. Το κτίριο αποκτά αρκετό υπόβαθρο ώστε να έχει προσωπικότητα, ώστε να είναι ένα μέρος που θέλουμε να εξερευνήσουμε περισσότερο και σε μεγαλύτερο βάθος.

Επίσης, γίνεται μια καλοδεχούμενη προσπάθεια επέκτασης του σύμπαντος του Silent Hill, με αναφορές για το «φαινόμενο Silent Hill», το οποίο φαίνεται ότι μπορεί να επηρεάσει κόσμο και περιοχές εκτός της εμβληματικής πόλης. Είναι μια σεναριακή ιδέα που θέλω να δω να εξερευνάται περισσότερο στο μέλλον.

Μεγάλες επιστροφές στο Silent Hill: The Short Message

Τώρα, ας μιλήσουμε για τα καλύτερα στοιχεία του Silent Hill: The Short Message, πριν μιλήσουμε για τα χειρότερα.

Η μουσική, από τον Akira Yamaoka, τον συνθέτη που χαρακτήρισε το φραντσάιζ με τις ιδιαίτερες, ονειρικές μελωδίες του, είναι κι εδώ άψογη. Είτε περπατάμε σε μια άδεια βιβλιοθήκη είτε μας κυνηγά ένα αλλόκοτο τέρας στα βάθη της κολάσεως, η μουσική τα πηγαίνει περίφημα, ξεφεύγοντας από τα συνηθισμένα και δίνοντάς μας ιδιαίτερους ήχους, εφιαλτικούς αλλά και όμορφους.

Ο ήχος, επίσης, κινείται σε παρόμοιο ύφος, με ανατριχιαστικά εφέ που σε βάζουν αμέσως στον εφιάλτη του Silent Hill, αλλά και με πολύ ατμοσφαιρικό συνολικό αποτέλεσμα.

photo: Konami

Μαζί με την ομιχλιασμένη πόλη που βλέπουμε από τα παράθυρα, μαζί με το lore, αλλά και με το εσωτερικό του κτιρίου που είναι γεμάτο με λεπτομέρειες, η μουσική χτίζει ατμόσφαιρα που θυμίζει τα παλιά μεγαλεία της σειράς. Τα μεγαλεία αυτά θυμίζει και ο σχεδιασμός του τέρατος που εμφανίζεται ενίοτε και μας κυνηγά. Κι εδώ έχουμε μια μεγάλη επιστροφή: ο Masahiro Ito σχεδιάζει το τέρας και, ευτυχώς, πολύ ευτυχώς, δεν έχει την ανάγκη να επαναλάβει παλιότερα σχέδιά του, ούτε να τα «αντιγράψει».

Έτσι, μας δίνει ένα υπέροχο τέρας, γεμάτο με λουλούδια, ιδιαίτερο, πανέμορφα τρομακτικό και τρομακτικά πανέμορφο, με εντελώς αλλόκοτη κίνηση που ξεφεύγει από τα ανθρώπινα δεδομένα. Άριστη, άριστη δουλειά εδώ. Καλή δουλειά, επίσης, στην παρουσίαση του τέρατος: σε αυτό το κομμάτι, οι σεναριογράφοι δεν χρησιμοποιούν ανελέητο exposition, αφήνοντας περισσότερα στη φαντασία μας.

Δυστυχώς, στο κομμάτι του gameplay τα πράγματα δεν είναι καλά. Στο μεγαλύτερο κομμάτι της εμπειρίας απλώς περπατάμε (πολύ αργά, σε εκνευριστικό βαθμό συχνά, ειδικά όταν πρέπει να εξερευνήσουμε ένα μεγάλο δωμάτιο) και διαβάζουμε κείμενα.

Το gameplay του Silent Hill: The Short Message

Η εξερεύνηση είναι περιορισμένη, καθώς τα δωμάτια του κτιρίου δεν συνδέονται ρεαλιστικά μεταξύ τους πάντα, άρα το παιχνίδι μάς μεταφέρει ξαφνικά στο επόμενο τμήμα, γραμμικά συνήθως, με μικρό περιθώριο για ψάξιμο.

Επίσης, καλούμαστε πολλές φορές να ψάχνουμε «ψύλλους στ’ άχυρα», όπως ένα βιβλίο σε μια βιβλιοθήκη, χωρίς πραγματικές ενδείξεις: περπατάμε γύρω-γύρω μέχρι να βρούμε το εικονίδιο της αλληλεπίδρασης, για να πατήσουμε εκεί το «Χ» και να προχωρήσουμε παρακάτω.

Υπάρχει ένας γρίφος κάποια στιγμή, ο οποίος είναι υπερβολικά απλός και αδιάφορος, ενώ αρκετές φορές πρέπει να διαβάσουμε κείμενα σε smartphone ή σε έγγραφα. Όλα αυτά είναι συνηθισμένα για ένα παιχνίδι τρόμου τύπου «walking simulator», δεν είναι τραγικά, αλλά ούτε και πετυχημένα -και σίγουρα όχι αρκετά για ένα Silent Hill, μετά από τόσο καιρό ειδικά.

Υπάρχουν κάποιες ενδιαφέρουσες ιδέες κι εδώ, όπως η αλλαγή του σώματος που χειριζόμαστε, εν μέσω gameplay, αλλά και η εμφάνιση διάφορων μηνυμάτων στην οθόνη όσο παίζουμε, αλλά δεν είναι κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί, σε κάποια παρόμοια μορφή, σε παρόμοια παιχνίδια του χώρου των indie.

Τα γραφικά είναι ως επί το πλείστον αδιάφορα: ικανοποιητικά σχεδιασμένα δωμάτια, με αρκετές λεπτομέρειες για να «ζωντανεύουν», ικανοποιητικό γενικά το αποτέλεσμα στους χώρους. Τα μοντέλα των χαρακτήρων, όμως, είναι πολύ κατώτερα, με «ξύλινα» σώματα, απλές υφές σε ρούχα και μαλλιά, και άκομψες κινήσεις, σε σώμα και πρόσωπο.

Επίσης, υπάρχουν κάποιες ασυνέπειες: ακούμε την πρωταγωνίστρια να ουρλιάζει και να αγκομαχά, βλέπουμε μέσα από τα μάτια της, αλλά η εικόνα είναι εντελώς σταθερή κι εκείνη κρατά το κινητό χωρίς να τρέμει καν. Οι σκιές είναι καλύτερες· καταφέρνουν να αυξήσουν την ένταση σε σκηνές κυνηγητού.

photo: Konami

Απαράδεκτες σκηνές δράσης

Το χειρότερο σημείο όλου του παιχνιδιού, πάντως, είναι οι σκηνές στις οποίες τρέχουμε να ξεφύγουμε από το τέρας.

Σε κάποιες υπάρχουν frame drops, πού και πού πολύ ενοχλητικά, ενώ ο σχεδιασμός είναι εντελώς παλιομοδίτικος και κουραστικός. Για να καταλάβετε, γίνεται το εξής: ανοίγουμε μια πόρτα και ξαφνικά ακούμε έντονη μουσική και αποκτούμε τη δυνατότητα να τρέχουμε γρήγορα και να πατάμε ένα πλήκτρο για να κοιτάμε πίσω μας.

Έτσι καταλαβαίνουμε ότι μπήκαμε σε σκηνή κυνηγητού (μπαίνουμε σε τέτοιες όταν πάμε σε ορισμένα σημεία, δεν είναι τυχαίες οι εμφανίσεις).

Μετά, πρέπει να καταφέρουμε να φτάσουμε στο σωστό σημείο, για να ξεφύγουμε από το πλάσμα, ενώ παράλληλα το αποφεύγουμε, γιατί αν μας πιάσει χάνουμε αμέσως και πάμε πάλι από την αρχή της σκηνής.

Το βασικό πρόβλημα εντοπίζεται στο πόσο χαοτικές είναι αυτές οι σκηνές. Δεν υπάρχει ξεκάθαρη καθοδήγηση, τα δωμάτια είναι σχεδόν ολόιδια και εμείς πρέπει να μπορέσουμε να βρούμε πού να πάμε, ανοίγοντας πόρτες στην τύχη και τρέχοντας χωρίς σχεδιασμό.

Ειδικά η τελευταία τέτοια αναμέτρηση με το τέρας, δυστυχώς, ξεφεύγει τελείως και γίνεται πάρα πολύ ενοχλητική, αφού μας βάζει, εκτός από το να τρέχουμε στην τύχη, να ψάχνουμε για κάποια αντικείμενα, ώστε να ανοίξουμε μια πόρτα.

Πολύ κακές αποφάσεις από την ομάδα ανάπτυξης, που διαλύουν τον τρόμο και το άγχος, και φέρνουν κούραση και σπασμένα νεύρα.

Υπάρχουν και κάποια πετυχημένα σημεία, όπως ο τρόπος με τον οποίον το χειριστήριο μας ειδοποιεί όταν πλησιάζει το τέρας κοντά μας, με δόνηση που φτάνει σε τέτοιο επίπεδο έντασης, ώστε να ακούγεται σαν μελωδία βγαλμένη από εφιάλτη.

Δεν είναι το Silent Hill που περιμένουμε τόσο καιρό

Τελικά, το Silent Hill: The Short Message δεν είναι η μεγάλη αναβίωση του φραντσάιζ που ακόμα περιμένουμε. Είναι ένα σύντομο κεφάλαιο που δείχνει ότι υπάρχουν κάποιες προοπτικές για το μέλλον της σειράς, αλλά θα πρέπει να γίνει καλύτερη δουλειά για να φτάσουμε εκεί που πρέπει.

Τώρα, έχουμε ένα μικρό παιχνίδι με κάποιες ενδιαφέρουσες ιδέες, αλλά με πολλά προβλήματα και με μια προσέγγιση ξεκάθαρα υποδεέστερη εκείνης των δυνατότερων Silent Hill. Δεν σταματάμε να ελπίζουμε ακόμα, αλλά δεν μας βοηθά η πραγματικότητα.

Είναι ένα μικρό κεφάλαιο που προσπαθεί να στρώσει τον δρόμο για ό,τι θα ακολουθήσει, για την αναβίωση του Silent Hill, και τα καταφέρνει σε κάποια σημεία, χωρίς να αγγίζει, όμως, το μεγαλείο που έφτασε κάποτε η σειρά.

Το The Short Message είναι ένα συνηθισμένο παιχνίδι τρόμου με κάποια αξιόλογα σημεία, μοιάζει, όμως, με απομίμηση του παλιού εαυτού του, που δεν κατανοεί πλήρως γιατί εκείνα τα παιχνίδια είναι θρυλικά. Επίσης, μερικές πολύ κακές σχεδιαστικές αποφάσεις κάνουν το gameplay να στέκεται εμπόδιο σε ό,τι έχει να προσφέρει ο τίτλος.

Θα μπορούσαμε να είμαστε επιεικείς και να λάβουμε υπόψη ότι το παιχνίδι διατίθεται δωρεάν, ότι είναι φτιαγμένο ως πρόγευση για ό,τι θα ακολουθήσει, αλλά από μια τέτοια σειρά και μια τέτοια εταιρεία θα περιμένουμε κάτι καλύτερο, πριν ενθουσιαστούμε για την επιστροφή του Silent Hill.

Λεπτομέρειες

Διαθέσιμο σε: PS5
Δοκιμάστηκε σε: PS5
Εταιρεία Ανάπτυξης: Konami Digital Entertainment
Εκδότρια Εταιρεία: Konami
Είδος: Horror
Ηλικίες: 18+
Ημ/νία Κυκλοφορίας: 1 Φεβρουαρίου 2024
Official website: link